Moniss in the jungle of (pop)culture

Czyli pouczający film o tym , że milczenie jest złotem. Wie to każdy, ale nie każdy potrafi trzymać jęzor za zębami. Milczenie jest krępujące we współczesnym, zabieganym świecie.
Tak więc :blablbalablablablablabal.
Eddie Murphy jako nadmierna gaduła - Jack McCall. Agent literacki który co chwila nabywa nowe talenty, wcale nie czytając ich skryptów. "5 pierwszych i 5 ostatnich stron, wszystko tam jest zawarte". I w takiej optymistycznej intonacji przemierza przez zatłoczone życie, aż do momentu kiedy w jego 'ogrodzie' ni z tego ni z owego wyrasta bujne drzewo.Jedno słowo - jeden liść. 1000 "blabla" i po roślince. Jack uczy się mniej mówić i przy okazji zaczyna doceniać rzeczy, którym wcześniej nie poświęcał zanadto uwagi.
Film Steva Koren'a jest niczym baśń dla dzieci - moralizatorski.
"Milczenie jest złotem, a mowa srebrem".
Lekkie kino jako 'przerywnik' po zabieganym dniu.

W mrocznym lesie mgła jest tak gęsta, że nic dobrze nie widać, gdzieś tam w oddali słychać pojedyncze grzmoty. W ślimaczym tempie poprzez tą scenerię przejeżdżają pojedyncze samochody, błądząc i poszukując celu swej podróży.
Brzmi jak wycinek ze starego kryminału?
No to dalej : Pewien starszy pan grany przez samego Trumana Capote zaprasza do swej olbrzymiej posiadłości trzech innych panów i jedną panią na kolację z morderstwem. Brzmi ciekawie - tak pomyślał każdy z zaproszonych i po kolei, jeden za drugim zjawiali się w umówionym miejscu, zręcznie omijając zasadzki. Z miłej kolacji zostały nici, kiedy się okazało, że wszyscy się znają. ich cecha wspólna : zawód- detektyw.
 I wtedy się zaczęło - każdy z nich pragnie udowodnić że jest najlepszym detektywem i nic mu nie straszne, zaczyna sie główkowanie jak rozgryźć gospodarza, który twierdzi że to on jest tym najlepszym i chce to udowodnić właśnie poprzez ten wieczór.
Nadal twierdzicie że to kryminał?
Wspomnę jeszcze że lokaj jest niewidomy, kucharka głuchoniema, a detektywi to sparodiowany Hercules Poirot, Sam Spade, Jane Marple, Nick Charles, inspektor Charlie Chan oraz Nora Charles, a Truman Capote po raz kolejny udowadnia że ma dystans do samego siebie.
Tak ! To komedia i to nie byle jaka.
Można by powiedzieć że filmy typu "Straszny film", "Hiszpański film" etc  w pewien sposób powstały na wzór "Zabitego na śmierć". Zebrać kilka znakomitości i je sparodiować tak że nawet po seansie uśmiech nie schodzi z twarzy widza. Znakomity film. Dobry humor gwarantowany.

Aż wstyd mi się przyznać.... jestem tak czerwona jak mój nowy lakier na paznokciach...ale...
ehem... "The Great Dictator" alias "Dykator" to moje pierwsze spotkanie z panem Charlesem Chaplinem. Gdyby nie to że w przyszłym tygodniu mam wykład na temat jego twórczości to nadal byłabym tą 'niedoświadczoną'. Wiem..taka ikona a ja go praktycznie nie znałam, ale teraz jesteśmy w trakcie czegoś, poznajemy się i póki co idzie nam to całkiem dobrze.

"The great Dictator" to groteskowa komedyja nabijająca się z pana Adolfa H. oraz Benita M.. Wierząc komentarzom krążacym po sieci na jego temat, niemiecki wódz po obejrzeniu tego filmu osobiście wydał wyrok śmierci na pana Charlesa Ch.. Jednak na szczęście dla kulturalno - filmowego światka, wyrok ten nigdy nie został wykonany.
Sam Chaplin chciał, by premiera miała miejsce w Berlinie. Głupota czy geniusz? Jednak ten plan również nie wypalił.
Na początku Drugiej Wojny Światowej USA nie miało za bardzo pojęcia co tak naprawdę się w Europie dzieje i to widać. Sam reżyser po zakończeniu wojny przyznał, że gdyby wiedział jaki to był rzeczywiście horror, film by nigdy nie powstał. Z szacunku.

Charles "Charlie" Chaplin w sposób karykaturalny nabija się z Adolfa H., a robi to równie bezwzględnie co Pan H. wydaje rozkazy. Wszystkie ważne sprawy zostają nie tyle co przedstawione z przymrużeniem oka, ale wręcz zmiażdżone poprzez salwy śmiechu.
Jedynie scena końcowa, ona powoduje ścisk w żołądku, wydaje się bardziej  niż cała akcja adekwatna do autentycznej sytuacji.

Jest to pierwszy, ale na bank , nie ostatnie moje spotkanie z Panem Charlesem Ch., a że ma on dosyć pokaźny dorobek artystyczny to najlepiej już teraz zabiorę się za następny film.