Moniss in the jungle of (pop)culture

Nowe dzieło, mało znanego rosyjskego reżysera Aleksandr'a Veledinsky'ego pojawiło się na scenie bez fajerwerków i równie cicho z niej zeszło. Dopiero po paru miesiącach od premiery Geograf Globus Propil zaczął zbierać pozytywne recenzje i uznanie kinomanów, którzy tłumnie zaczynają skupiać się na nowym kinie rosyjskim, a jest tam w czym wybierać.

Viktor Sluzhkin jest już nie młodym wykształconym biologiem, który częstko zagląda do kieliszka. Nic w jego życiu nie jest takie jak to sobie niegdyś wymarzył, o czym mu ciągle jego piękna żona przypomina.

Za górami nie ma szczęśca o czym główny bohater już na początku filmu się przekonał, to może spróbujemy go poszukać przed górami?

Mimo braku dyplomu z pedagogiki Viktorowi w końcu udaje się dostać pracę w szkole, gdzie dzieciaki robią co chcą i jak chcą. Mało tego zamiast biologii, ma uczyć geografii, bo to przecież to samo wg słów dyrektora. 

Akcja Geografa rozgrywa się na dwóch płaszczyznach: prywatnej i zawodowej. Domowe Problemy rosyjskiego wykształconego alkoholika raczej nie za bardzo mają wpływ na jego nauczanie, mimo to Viktora wzorem do naśladowania dla młodzieży raczej nazwać się na da. Lubiący sobie wypić i zagrać w karty, zamiast sztywno ładować do tych niesfornych łepetyn wiedzę o geografii postanawia  zagrać z uczniami w grę, której reguły ciągle się zmieniają.
W tym samym czasie do domu głównego bohatera z brudnymi buciorami ładuje się przyjaciel od kieliszka, Budkin, który zakochuje się w żonie Viktora o czym wstydliwie mu mówi po potajemnej popijawce na terenie szkoły. W innych realiach, Geograf zareagowałby na to wyznanie z przytupem, broniąc tego co jego, ale nie w Rosji.
Zdaje się że panują tam inne reguły, gdzie kręgosłup moralny jest elastyczny niczym koci grzbiet.
Ostatecznie żoneczka ląduje za przyzwoleniem męża w ramionach kochanka, gdzie odnajduje swoje szczęście. A główny bohater tak jak wcześniej pozostaje sam, milczący, ale też zadowolony, bo może sobie popić do woli, zwłaszcza na wycieczce z uczniami, gdzie nikt nie kontroluje jego postępowań.

Wyprawa w dzicz to ciężki orzech do zgryzienia, zwłaszcza kiedy nauczyciel leży gdzieś półprzytomny w krzakach nie dbająć zanaddto o bezpieczeństwo swoich podopiecznych. Kiedy młodzież postanawia go ukarać, trzymająć go z dala od ogniska i wyśpiewując ironiczną piosenkę na jego cześć, na twarzy Viktora maluje się tylko i wyłącznie głupota, a szacunek do samego siebie musiał gdzieś po drodze zgubić. Jednak ta wyprawa okazuje się być również oczyszczająca dla człowieka będącego na dnie, wkońcu poprzez brutalność uczniów i sile natury zaczyna docierać do niego co on tak naprawdę za swoim życiem wyprawia.
W tunelu pojawia się światełko i tym razem nie są to światła pociągu.
Nawet kiedy Geograf traci pracę dzięki znakomitemu filmikowi spod ręki Owieczkin Produkszyn, nie załamuje się, tylko z nadzieją spogląda w przyszłość. Wszystko będzie dobrze, zdaje się mówić jego uśmiech.

Szczęście nie jest ani za, ani przed górami, tylko w górach, trzeba się tylko na nie wdrapać.

Fabularnie Geograf przepił globus ma wiele do zaoferowania, samo streszczenie filmu scena po scenie zajęłoby parę stron, mimo to nie ma się wrażenia nadmiaru, wszystko jest dokładnie wyważone. Dzieło Veledinsky'ego w pewnej recenzji (niestety zapomniałam gdzie o tym wyczytałam...) zostało porównane do świetnego Lewiatana A. Zwiagincew'a. Pierwsza produkcja stawia na humor i satyrę, druga na powagę i cynizm, dwa różne sposoby - to samo zadanie: sportretować rosyjskie społeczeństwo. Obydwom filmom się to udało, jednak to Lewiatan ma większe szanse na dotarcie do szerszej publiki poprzez swój antyputinowski wydźwięk, Geograf musi tutaj zaufać kinomanom.

tumblr

Zgubą świata nie jest szybko zmieniający się klimat, ale ego Ameryki Północnej. Patos stamtąd się wywodzący bywa szkodliwy dla zdrowia, a jego nadmiar może prowadzić do ciężkich chorób psychicznych, a mniej drastycznie rzecz ujmując: powoduje traumę i strach przed kolejnymi produkcjami made in JU ES EJ.

A tak na serio to myślałam, że czasy epickich wybuchów, zaawansowanych technologicznie przygód i innych elementów typowych dla patetyczych akcyjniaków, już minęły, a orgazm osiągany poprzez dręczone gałki oczne kolejnym BUM BUM podczas seansów się przejadł.

I tutaj nadchodzi Interstellar, na który tak wiele osób czekało.

Faktem jest, że w ostatnich dniach, miesiącach miałam bardzo mało do czynienia z komercyjnymi produkcjami i być może to dlatego prawie trzygodzinną superprodukcję Nolana oceniam dość ostro. Po filmach o bahaterach dnia codziennego, ze zderzenia z kosmicznym światem wyszłam nieco poobijana z przekonaniem: Never ever. Następne produkcje tego typu, jak już to oglądać będę tylko w sieci, szkoda patrzeć jak mój studencki bużet się kurczy przez takie coś. To coś co porównywano do Kubrickowej Odysei Kosmicznej.

Swoją drogą naprawdę ciekawiłaby mnie opinia Kubricka na temat Interstellar.

Fabularnie dramat Sci-Fi jest pełen luk, niedomówień i absurdalnych zwrotów akcji. Przykładowo scena, gdzie Cooper siedzi przy stole z członkami NASA, wystraszony, potulny, chce tylko razem z córką wyjść z tego pomieszczenia w jednym kawałku, aż nagle pojawia się TEN profesor, który otwiera tajemnicze drzwi za którymi znajduje się inżynerskie imperium... wtedy główny bohater drastycznie zmienia swoje zachowanie- zamast owieczki mamy wilka.
Tak po prostu.

Podczas tej sceny nie mogłam się powstrzymać od śmiechu, sorry dla innych widzów, którym mój rechot mógł przeszkadzać, ale ja naprawdę musiałam....

Nolan biegle opowiada historię o próbach ratowania ludzkości, bo mateczka Ziemia ma już dosyć pryszczy i postanawia zastosować mydło siarkowe by raz na zawsze pozbyć się problemu, tak że trzeba się wyprowadzić, albo udusić pyłem. Problem polega na tym, że reżyser ani słowem nie zająknął się o sytuacji na innych kontynentach, tak jakby poza Stanami Zjednoczonymi nie było nic. Ale no problemo Amerykanie wszystkich ocalą - jak zawsze.

Miałam szczęście oglądać Interstellar z napisami, w oryginale miałabym problemy ze zrozumieniem, znam dobrze angielski, ale nie posiadam wiedzy o inżynerii, technologii, tak że równie dobrze mógłby to być język chiński. I to jest kolejny punkt, do którego się przyczepię: Słownictwo, a la "patrz jaki jestem bystry, mam tyle trudnych słów w małym palcu u nogi i do tego jestem bardzo odważny".

Jedynym plusem są zdjęcia i efekty specialne, które pieszczą oczy, ale niestety  nie są w stanie zneutralizować wybujałego ego, które razi zmysły.

Christopher Nolan nie próżnował, balonik w kosmicznych balonik chciał napopmpwać, tak by fantastycznie się prezentował, ale najwyraźniej miarka mu się popsuła, a balonik dotarł do granic swoich możliwości tak bardzo się rozciągając, że zamiast ładnego motywu wszystko jest rozmazane, na domiar złego ktoś napisał na nim PATOS made in JU. ES. EJ. Co za dużo to niezdrowo Panie Reżyserze, ale najwyraźniej Pan nie zna tego powiedzenia.

Tak, Tak zrozumiałam Ameryka jest the best, ale tak na serio: musicie to ciągle powtarzać?

Zmierzch bogów (1969)
10/10 ♥

"Film jest historią rozkładu i upadku rodziny von Essenbecków w okresie poprzedzającym dojście Hitlera do władzy i następnie objęcie władzy przez nazistów. Senior rodu, człowiek starej daty, zostaje skrytobójczo zamordowany, a jego rodzina rozpoczyna bezpardonową walkę o władzę i wpływy. Spiritus movens podejmowanych działań jest związany z SS kuzyn Essenbacków - Aschenbach. Umiejętnie podsycając ambicję, grając na resentymentach, aranżując bieg wypadków, osiąga swój cel. Protagoniści zostają usunięci, a rodzinny majątek trafia w ręce Martina, zdegenerowanego i zdesperowanego przedstawiciela najmłodszej generacji, który jest bezwolnym narzędziem w rękach Aschenbacha."

Dosyć ciężkostrawna niemiecko- włoska produkcja, ale pod każdym względem warta uwagi.
 Jedni go nienawidzą, a drudzy wielbią.
Kreacja aktorska H. Bergera jak zwykle na baaardzo wysokim poziomie, Martin w jego wydaniu jest jak najbardziej prawdziwy.

Kanadyjskie dziecko cud wypuściło ostatnio w świat swoje najnowsze dzieło. Dojrzalszą odpowiedź na Zabiłem swoją matkę, gdzie śmierć jest tylko metaforą. Trudno było by mi przegapić premierę, w Monachium prawie na każdym kroku moje oczy bombardowane są plakatami Mommy, zewsząd słychać zaproszenia do kina, że warto, a mimo to niemieckie sale kinowe podczas projekcji owego tytułu pozostają prawie puste.
Albo nikt nie ma ochoty na artystyczne filmy, albo ludzie mają dość oglądania na każdym rogu te same reklamy i w imię buntu omijają Mamę szerokim łukiem.

A dystrybutor robi dobrą minę do złej gry. Załamywanie rąk tu nic nie da, trzeba tylko kombinować by przeżyć i z żalem obserwować coraz to mniejsze liczby osób odwiedzających kina niezaleźne. Jest to jednak temat na osobny wpis, który być może niebawem nastąpi ( o ile autorkę znów na czas nieokreślony nie opuści wena twórcza..).

Historię o twardej babce i jej hiperaktywnym synu miałam okazję obejrzeć po raz drugi w małym kinie arthousowym, gdzie ku mojej uciesze sala nie robiła wrażenia opustoszałej. Na seans poszukiwałam towarzysza, odechciało mi się oglądać dobre filmy samej, propozycja padła w kierunku koleżanki, z którą mam większość wykładów, a która o kinie nie ma bladego pojęcia. W sumie to jakieś ta pojęcie ma...moje zaproszenie spotkało się z entuzjazmem, co mnie nawet szczerze zaskoczyło, pomyślałam sobie, a niech się dziewczyna kulturalnie nieco dokształci. Jej mina, kiedy zgasły światła i seans się rozpoczął - bezcenna. Biedactwo miała na myśli ową  horror Mamę z roku 2013.. ubaw po pachy. Ale dzielnie wytrwała do końca nawet jej się sposobało. To tyle jeżeli chodzi o stan wiedzy o filmie wśród niemieckich studentów...


Wydaje mi się właściwym krokiem by rozpocząć recenzję Dolanowej Mamy od sportretowania syna, którego dramat wyostrza postępowanie i rozumowanie filmowej rodzicielki.
Steve "cierpi" na ADHD, które czasami pokazuje prawdziwe szpony w postaci agresywnego zachowania chorego. Po podpaleniu młody chłopak zostanie wydalony z kolejnej placówki opiekuńczej, ku swojej uciesze, wraca do domu do mamy, którą wita soczystą wiązanką. W początkowych scenach tego dynamicznego duetu widzimy scisłą beztroską relację matka- syn, która wraz z kolejnymi minutami zaczyna nabierać rumieńców, by w pewnym momencie zabłysnąć rażącą czerwienią, kojoną przez nieśmiałą sąsiadkę z naprzeciwka.
Poza napadami gniewu Steve wydaje się być dobrym chłopakiem, stara się uczyć do egzaminów, stara się równie uczyć panować nad swoją porywczością, co ułatwia mu kontakt z Kylą, która również nie jest bez skazy.

W wielu recenzjach relacja tych dwojga wyrzutków społeczeństwa zostaje albo całkowicie pominięta, albo zredukowania do dwóch góra trzech zdań, choć zasługuje na więcej uwagi aniżeli sama analiza tytułowej mamy.

Poblemy Steve'a i Kyle różnią się od tych z którymi zmaga się w pełni władz umysłowych Diane alias D.I.E., dzięki temu znajdują nić porozumienia, która pod koniec filmu przeistacza się w węzeł, który brutalnie i nie tak całkiem świadomie ścina rodzicielka nadpobudliwego syna.

Można by alternatywnie założyć, że tytułową mamą nie jest Diane, ale Kyla.

 Ostatecznie bliskość na lini matka- syn, nabiera ostre kontury strachu przed przyszłością dla obojga. Wyobrażenia matki nigdy się nie spełnią. Jest to tym samym najmocniejsza scena kanadyjskiej produkcji, muzyka wbija w fotel, podczas peirwszego podejścia ma się wrażenie, że to koniec, zaraz pojawią się napisy, w brzuchu zaczynają harcować sprzeczne emocje, chce się więcej, a wtedy następuje kilka sekund ciszy, wraz z nią pojawia się prawdziwy smutek matki i absurdalna radość widza, że historia ma swój ciąg dalszy.



 W Zabiłem swoją Matkę, rolę rodzicielki również odgrywa Anne Dorval. Znakomita aktorka, tym razem jest częściej obecna na ekranie, jej kreacja jest wyrazista, czasem rozśmiesza, czasem budzi współczucie, czasem litość.

Kim jest tak naprawdę ta Mama?

Twardą babką, która nie potrzebuje nikogo do szczęścia, a wszystkie problemy rozwiązuje sama? - scena w szkole
Czy raczej wystraszoną, zagubioną kobietą (która pasemkami i krzykliwymi strojami próbuje zatrzymać czas) ? - pierwsza scena.

Pewnym jest że Diane nie da się wpakować do jednej szuflady, nie wiadomo czy zacznie się bronić czy pokornie się uspokoi. Jej portet emocjonalny jest bardziej zadaniem dla psychologa aniżeli da krytyka.
Jej dramatyczna decyzja dotyka do głębi, ale koniec końców, więcej uwagi należy się jej bezbronnemu  potomkowi skazanemu na życie w izolacji. Ona ma cały świat przed sobą, on - szklaną szybę, która dzieli go od wolności.


Mommy  jest bez wątpiena produkcją, której warto poświęcić czas nie tylko na seans, ale również na przemyślenia. Xavier Dolan potwierdza tym samym swój artystyczny talent i mimo młodego stabilną pozycję w świecie kina. Osobiście cieszy mnie fakt, że chłopak potrafi poruszać też inne tematy, nie dając się zaszufladkować do nurtu kina queer.
 Jestem ciekawa jego anglojęzycznego debiutu, ale też pełna obaw, czy aby wtedy Dolan sie straci swojej magii?

 Nie jestem specialne zaznajomiona z kinem tureckim, nadal go odkrywam, choć nie obce jest mi nazwisko Ceylana, Akina i innch, to jednak nie mam teraz nerwów dla kilkugodzinnych "chce być jak" eposów.

Ostatnio dzięki znajomemu miałam okazję wybrać się na skromny seans, na którym obejrzałam dwie historie chłopców, którzy pod względem charakteru różnią się od siebie diametralnie, mimo że wychowują się w podobnych warunkach na tureckiej prowincji. Warto jednak się z Sivas i Kuzu zapoznać, dla narracji, martwych obrazów i portretów psychologicznych Aslana oraz Merta.
 
Sivas (2014)
9/10 ♥

Turecki dramat obyczajowy autorstwa Kaana Mujdeci zadebutował na tegorocznym festwalu w Wenecji, gdzie pomimo pozytywnych opinii nie zgarnął żadnej nagrody.

Kaan opowiada historię jedenastoletniego Aslana, żyjącego w ubogiej anatolskiej wiosce, zdominowanej przez pierwiastek męski. Chłopak jest uparty i niezbyt milusi i nie wydaje się by był taki tylko dlatego by spodobać się starszyźnie. Gdy zamaiast roli księcia w szkolnym przedstawieniu zdobywa rolę krasnala, opowiada wszystkim wokół jaka to niesprawiedliwość, ale by stanąć oko w oko z nauczycielem to już przekracza jego ograniczoną dumę.
Na tureckich prowincjach walki psów są na porządku dziennym, niezbyt przyjemny widok zwłaszcza że te sceny są prawdziwe. Po przegranej walce psiak zostaje pozostawiony na pewną śmierć, ale Aslan odjanduje w tym futrzaku szansę na pokazanie wiosce, że jak na swój wiek zasługuje na o wiele większy szacunek. Pielęgnuje Sivas'a i trzyma mocno przy sobie: mój!

Sivas to studium psychiki chłopca, przyciśniętego przez społeczeństwo, gdzie wulgarność i trywialność jest na porządku dziennym. Aslan nie ma porządnych wzorów do naśladowania, nie zna innego życia jak to które wiedzie w miejscu gdzie diabeł mówi dobranoc. Jako jedenastolatek wykazuje sporą tendencję do bycia agresywnym, za kilka lat będzie siał postrach na dzielni, scena gdzie dopinguje swojego futrzaka w walce zapada w pamięć na dłuższy czas.

Dziecko pozbawione beztroskiego dzieciństwa szybko uczy się walczyć o swoje przetrwanie i akceptację w oczach starszych mieszkańców wioski, nie znając innych możliwości zatraca się w pragnieniu być jak ci dorośli, co za kilka lat doprowadzi go do zguby. Ale smutniejszy jest fakt, że bohater sam o tym nie wie.



Kuzu (2013)
8/10 

Kutlug Ataman zagląda z kamerą w ubogie rejony Anatolii, gdzie brak bierzącej wody jest na porządku dziennym, a mieszkańcy stęsknionym wzrokiem spoglądają na drogę prowadzącą do miasta. Mert według tradycji zostaje obrzezany, jednak rodzinę nie stać na kupno baranka by uczcić to wydarzenie. Rodziciele boją się, że bez uczty odwrócą się od nich inni mieszkańcy wioski. W tym samym czasie ojciec ucieka do miejskiej kochanki, u której zostawia całą pensję, a jego żona z dziećmi są skazani na siebie. Zdruzgotana matka jednak się nie poddaje i znajduje dosyć rygorystyczne rozwiązanie.
W pierwszej części filmu to właśnie Mert jest głównym bohaterem, obeserwujemy proste wiejskie życie jego potulnymi oczami, sam nosi przezwisko Owca, ze względu na swoją dzięcięcą łagodność. Sposób w jaki próbuje zdobyć danie główne na swoją ucztę, śpiewając okolicznemu pasterzowi z naiwną wiarą o podarunek.
W pewnym momencie rolę główną przejmuje matka, wystraszona ale silna kobieta, która pozostawiona sama sobie nie szuka pomocy i pociechy u innych, ale dumnie trzyma czoło ku górze. Przy niej ojciec wypada bardzo blado, wręcz przeźroczyście.

Kuzu opisuje prostą historię w prosty sposób, dramat który przyjemnie się ogląda, ale niestety po kilku dniach zaczyna wyparowywać z pamięci. Obraz był pokazywany na tegorocznym Berlinale w sekcji Panorama, gdzie prócz paru poztywnych recenzji większej furory nie zrobił. Polecam dla fanów dramatów społecznych.



Ubóstwo łączy, ale też dzieli. Aslan i Mert pochodzą z rejonu, który został ominięty przez cywylizację i zapomniany przez społeczeństwo. Chłopcy wychowywują się teoretycznie w tym samym środowsku, jednak ten pierwszy nie ma pozytywnych wzorców do naśladowania, a ten drugi jest chroniony przez matkę, która skutecznie zapobiega wszelkiemu nieszczęściu i braku szacunku ze strony innych mieszkańców wioski.
Rodzina ma jednak moc, a jej brak przy braku kręgosłupa moralnego może prowadzić za kilka lat do katastrofy, albo i nie.
W sumie czy Aslana obchodzi kim będzie za kilka lat?

Póki co najnowsze dzieło meksykańskiego reżysera A.G. Inarritu zachywca tylko  festiwalową publiczność. Na Festiwalu filmowym Mannheim - Heidelberg 2014 Birdman był pokazywany cztery razy, za każdym razem sala była wypełniona po brzegi i pozostawała taka do końca seansu.

Birdman nijako pasuje do wcześniejszej twórczości Inarritu, ani formą narracji ani ruchami kamery, nawet historią, którą widz śledzi oczami eks superherosa. Na portalach filmowych ta amerykańska produkcja pląsuje się w dziale komedia, ale nie jest to właściwa szuflada.
Po seansie na usta ciśnie się określenie Tragi- Komedia, pomimo dużej dawki humoru, narracja jest prowadzona w sposób ironiczny, satyryczny, właściwie typowy dla gatunku czarnej komedii. Tak że niby się śmiejemy, ale kilka sekund później popadamy w melancholię.

Ile jest w tym prawdy....


Michael Keaton wciela się w tytułową rolę Birdmana, Superherosa, dzięki któremu zdobył sławę i uwielbienie publiczności na całym świecie. Starszy aktorzyna znajduje się w punkcie kryzysu, problemy z dorastającą, niezbyt przyjemną córką (znakomita rola Emmy Stone w końcu pokazująca pazur), nadmiar alkoholu, ekranizacja nikomu nieznanej sztuki teatralnej, przy której próbach ciągle dochodzi do wypadków i to pragnienie by ostatecznie wyrwać się ze szponów ptaka drapieźnego, tak wielkie, że samo w sobie zaczyna go blokować. Zbyt wielki ciężar dla sfrustrowanego Riggana, gdzie nawet jego domniemane nadprzyrodzone umiejętności nie są w stanie pomóc.
Po kolejnym, nieco groźnym incydencie, jeden w drugoplanowych aktorów zostaje wysłany do szpitala, na jego miejsce trafia młodszy, charyzmatyczny, niepokorny duch- Mike (w tej roli Edward Norton).
Już od początku wiadomo, że nię będzie łatwo zapanować nad Mikiem, który ciągle pokazuje pazury. W zestawieniu z Birdmanem wypada jak kociak spragniony akcji. Ptaszek próbuje zapanować nad sytuacją, ale kiepsko mu to wychodzi, dopiero zmęczony ciągłą walką z samym sobą, się poddaje i oddaje pierwszeństwo kociakowi po solarium.
Znakomity aktorski duet, których kłótnie ogląda się z uśmiechem na twarzy i współczuciem dla Riggana, jak on tak może wytrzymać? Kiedy w końcu pęknie?
Poza sceną Mike jest równym gościem, twardym słowami stawia Eks Seperherosa do pionu, przynajmniej on tak sądzi... a Riggan...cóż zdaje się chwiać na jego krótkich ptasich nóżkach.
Wraz z rozwojem akcji potężny drapieźny ptak jakim był na początku zdaje się  przemieniać w wystraszonego goląbka.

Do słynnej, na cały świat, serii Krzysztofa Kieślowskiego zabierałam się od dawien dawna. Dopiero kiedy na zajęcia miałam przygotować referat na temat narracji filmowej, po kilku dniach główkowania pomyślałam, czemu nie? Przez 15min porozprawiam o twórczości kogoś, kogo być może nikt z mojej grupy znać nie będzie, ale przed profesorem popiszę się tym i owym. Wtedy zasiadłam przed odratowanym laptopem i zabrałam się do oglądania.

To co poniżej wyskrobałam, tylko częściowo wykorzystałam w referacie, tak że nie znajdziecie tu żadnych  głębokich ani dociekliwych analiz, ot moje przemyślenia.

10 przykazań - 10 krótkich filmów zrealizowanych na przestrzeni jednego roku.

inka.pisze.se

Dekalog I - Nie będziesz miał bogów cudzych przede Mną

Szare blokowiska zlewają się z już nie tak całkiem białym śniegiem. Nad stawem siedzi Mężczyzna grzejąc się przy ognisku. W jednym z mieszkań chłopiec o dużych niebieskich oczach zadaje pytania komputerowi, który wykonuje matematyczne obliczenia, ku uciesze jego i jego ojca, wykładowcy. Gdzie jest matka, tego się nie dowiemy.
U polskiego reżysera, religia schodzi na dalszy plan, a na przedzie stoi nic innego jak ludzka słabość. Bóg zostaje zastąpiony wszechwiedzącym i nieomylnym Komputerem, w którym szarzy ludzie pokładają więcej wiary, niż w "Wielkiego Konstruktora" i w tem dochodzi do tragedii. Akcja pierwszego 'odcinka' już od początku budzi niepokój i czuć napięcie, które z minuty na minutę się nasila. Okoliczności, w których (spoiler) ginie chłopak wydają się nie być przypadkowe, przecież Komputer nie móg się pomylić... najwyraźniej "Temu Tam na Górze" nie spodobała się sztuczna inteligencjia i postanowił wszytskim dowieść że ma większą moc od tej krzemowej kupki złomu. Tylko po co to wszystko? Żeby ludzie nad stawkiem uklękneli?, żeby zwiększyć datek na nowy budowany kościół?, dla zabawy?
Na bezsensowne okrucieństwo nie ma usprawiedliwienia, a właśnie to ten pierwszy film ze sobą niesie.

Dekalog II - Nie wymawiaj imienia mego nadaremno

Dla mnie osobiście jest to najsłabsza część, być może jest to przede wszystkim 'zasługa' K.Jandy, za którą nigdy zbytnio nie przepadałam, albo po prostu zasługa kobiety którą ona zagrała.
Zamiast sama podjąć decyzję, ze strachu sznatażuje innych, by za nią zdecydowali. No żesz!


Dekalog III - Pamiętaj aby dzień święty święcić 

Dla dziecka święta są magiczne, dla dorosłych dodatkowy obowiązek: pichcenie dań, opieka nad pociechami, wolnymi od szkoły, obciążenie portfela i ten wieczny sztuczny uśmiech, bo przecież święta to czas radości a nie smutnego dumania w samotności. Jest to też dobry czas do podejmowania decyzji, zakończenia romansu i dania drugiej szansy rodzinie. Wiem, że to teraz dziwacznie zabrzmiało, ale tyle wyniosłam z tej części....Bo czasami stabilizacja, może i jest nudna, ale i bezpieczna.

Dekalog IV-  Czcij ojca swego i matkę swoją

Jak do tej pory, najciekawszy 'odcinek'. Sugerując się samym przykazaniem, bardziej liczyłam się z przemocą domową, kłopotami na relacji dziecko - rodzic, a tu niespodzianka, Kieślowski nawiązał to tamatu tabu - kazirodztwa. Bingo!
Najlepsza część, przede wszystkim dzięki znakomitym aktorom.

Dekalog V - Nie zabijaj

Skrócona wersja produkcji Krótki film o zabijaniu (1987). 

Dekalog VI- Nie cudzołóż

Podobnie jak w przypadku poprzedniego przykazania, ten odcinek można odszukać również pt Krótki film o miłości (1988).

Dekalog VII - Nie kradnij

 Tak jak w trzeciej części nie spodziewałam się takiego podejścia do tematyki kradzieży jaką Kieślowski tu serwuje. Kradzież myśli, uczuć zasługuje na większą karę aniżeli taka materialna, która tutaj wydaje się być wręcz prymitywna.

Dekalog VIII - Nie mów fałszywego świadectwa przeciw bliźniemu swemu

"Odcinek" ten nawiązuje do Drugiego Przykazania.
O zderzeniu dwóch pokoleń słów kilka, a słowa te zapadają na pamięć.


Dekalog IX - Nie pożądaj żony bliźniego swego

Ta część ma najlepszy plakat, który wręcz  i d e a l n i e   pasuje do tematyki.( :D ) I jest to drugi taki 'odcinek' po którym beczałam jak bóbr, zwłaszcza przy tej jednej, na pozór nic nie znaczącej scenie...
Bóg jest okrutny, ale ludzie jeszcze bardziej.

Dekalog X - Ani żadnej rzeczy, która jego jest

 Z. Zamachowski posiadał kiedyś charakter, szok c'nie? Bo w tym odcinku to jego gwiazda świeci najmocniej.
Też kiedyś zbierałam znaczki, ale wątpię by miały taką wartość jak te filmowe :D. No i nie miałam takiego hyzia na ich punkcie, jak bracia z dziesiątego przykazania. Choć te ceny robią wrażenie..ale i tak nie rozumiem tego, tak samo jak w przypadku cen dotyczących nowoczesnych 'dzieł sztuki' typu białe płótno plus mała czerwona plamka na jego centrum.
Ostatni odcinek znakomitej serii przypomina mi co nieco historię ze Starego Testamentu: Kain i Abel. Bardziej jednak jak Adem i Ewa kuszeni przez węża, czy też filmowego znawcę znaczków, którzy jednak zostają oznaczeni metką Kain i Abel.

Tym samym kończy się coś, co nie powinno być poddane zabiegowi odnawiania.Mało tego, powinno to pozostać przepisowo zakazane.

W pierwszych dwóch "odcinkach" pada pytanie "kim jest Bóg", a odpowiedź na to pytanie nigdy nie jest jednoznaczna i zależy przede wszystkim od tego 'odpowiadającego', od jego charakteru przekonań etc..
Pierwsze dwa przykazania dotyczą bezpośrednio Boga, natomiast pozostałe tyczą moralności, sumienia, po prostu dotyczą szarego życia codziennego.

Anonimowy Mężczyzna grany przez A. Barcisia, nigdy nie bierze czynnego udziału w acji filmów, tylko jest biernym obserwatorem. Na różnych forach debatuje się kim on jest i co ze sobą reprezentuje: jest aniołem? Losem? Sumieniem? A może samym Bogiem, ze smutkiem i ciekawością obserwujący szarą burą Warszawę (przede wszystkim to osiedle, które większość bohaterów zamieszkuje)? Sam Kieślowski niegdyś w wywiadzie przyznał, że sam tak naprawdę nie wie kim ta postać naprawdę jest.
Krótkie epizody późniejszego Norka z Miodowych Lat oznaczyłabym 'zakładką' sumienie, ale w jednym odcinku mi do tego nie pasuje.... ah jest to naprawdę ciężki orzech do zgryzienia i zasługuje na osobny artykuł 'naukowy'.... a wy jak sądzicie, kim jego postać tak naprawdę jest?

Tym razem postanowiłam nie wstawiać skopiowanych opisów z filmwebu, imdb, czy jakiejkolwiek innej strony, byście sami się tą serią zainteresowali. Bo jest to coś, co każdy kinofil znać powinien. Prędzej czy później i tak Dekalog Kieślowskiego was dopadnie. :)

Miałam w planach stworzenie tego wpisu z okazji Dnia Dziecka, ale przez zawijasy życia codziennego wiecznej studentki nie dałam rady. Nowa praca (tym razem w komunalnym kinie) jest bardziej wymagająca, niż na początku zakładałam, ale jestem z niej zadowolona. Do tego dochodzi cała masa materiału do opanowania w tym semestrze i akbrakadabra - nie mam życia.
A oddanie laptopa do naprawy wiązało się z filmowym detoksem, który kiepsko znosiłam. Ale już po wszystkim i znów, zamiast uczyć się do sesji mogę szperać i odnajdywać tytuły, które albo przegapiłam, albo wcześniej nie zwróciłam na nie uwagi.
To że pracuję w kinie wcale nie oznacza, że mogę do woli przesiadywać w przytulnej sali kinowej z piwskiem w łapie, ach gdybym tylko miała na to czas, no i gdyby  tylko filmy które chcę widzieć były pokazywane dłużej niż 2-3 tygodnie....

c' est la vie


Ale już wracam do tematu.
Sądzę, że każdy ma takie kilka produkcji, które zbrukały jego niewinną dziecięcą wrażliwość, traumatyczne przeżycie dla kilkulatka/i, które z biegiem lat alb wyblakło i zostało zapomniane, albo przerodziło się w strach przed .......... (wpisz co chcesz)
Jak na córkę wielbicieli starych dobrych horrorów przystało, miałam nieograniczony dostęp do ich kolekcji kaset vhs, a że wiedziałam jak się odtwarzacz obsługuje, do tego byłam sama w domu to marszem ruszałam do pokoju z TV i wybierałam na chybił trafił. (Uwaga: nie zawsze był to horror.) Choć czasami mogłam na spokojnie siedząc obok ojca, wraz z nim oglądać Omena, z tym nie było problemu. Problem pojawiał się, jak na ekranie pojawiało się nagie kobiece ciało ze zbliżeniem na olaboga - biust, wtedy w ekspresowym tempie ręce matki zasłaniały mi oczy i z sykiem kazała zmienić kanał, albo przewinąć dany fragment filmu.
Do dziś mnie to bawi :)
Prócz strachu przed pająkami i ptakami nie mam żadnej traumy, a i te dwie słabostki wiąża się bardziej z życiem na wsi niż z filmami, więc nikt mi żadnej krzywdy nie wyrządził, właściwie to te stare kasety same mnie do siebie przyciągały, a teraz mogę powiedzieć że swoją przygodę z filmem zaczynałam już jako ośmiolatka :)

A oto tytuły:

1. Atak pająka olbrzyma

Na serio, do dziś nie wiem jak ten film się naprawdę nazywa, tak był podpisany na tej nieszczęsnej kasecie, na której znajdował się również Indiana Jones: Poszukiwacze zaginionej Arki (1981), który uwielbiałam.
Kiedy wbijam ten tytuł na filmwebie to wyskakuje mi tylko kiepski pajęczy film bodajże z roku 2002, a po tym starym ani widu ani słychu.
Określiłabym ten film na lata 70te, ze względu na ciuchy aktorów i na charakterystyczne barwy dla tamtych hipisowkich lat.

prócz obrazka, nic więcej nie znalazłam...

Atak pająka olbrzyma dopiero z perspektywy tych dwóch dekad wydaje mi się kiepsko zrealizowany i powinien raczej budzić śmiech. Jako ośmiolatka byłam tą produkcją zafascynowana, potrafiłam ten film na okrągło oglądać i za każdym razem jak pojawiał się jakikolwiek pająk piszczeć w niebogłosy, scena kiedy pająk - matka pałaszuje pewnego nieszczęśnika mnie bawiła (swoją drogą teraz ta scena jest mega komiczna, no i który pająk posiada tylko 1parę oczu?), być może dlatego i teraz mam nieco makabryczne poczucie humoru. Wiecie, ja sama nie rozumiem mojego zachowania....po co ja przy tym filmie tyle razy wpychałam kasetę do odtwarzacza i klikałam play, skoro mnie odpychał i bałam się wchodzić do ciemnych pomieszczeń, albo nawet na strych.. ehh
Obecnie moje mieszkanie jest pachnie olejkiem miętowym, który odstrasza te paskudztwa i mam spokój, ale pod namiot żadna siła mnie nie wyciągnie, chyba że  zabiorę ze sobą cały zapas tego zapaszku :D

2. Omen II (1978)

Pierwsza część nie zrobiła na mnie zbytnio wrażenia ( i tak nie za bardzo rozumiałam o co kaman), natomiast 'dwójka'..... Pierwsze 10 min filmu do dziś mnie prześladuje. Ta wrona i ta rażąca czerwień krwi.... (typowa dla tego okresu produkcyjnego)
Gołębie należą do miejskiego życia, taki akcent, ale jak banda takich dziobatych stworzeń o spojrzeniu psychopaty się do mnie za bardzo zbliża to się automatycznie cofam, ku uciesze znajomych, "bo te stworzenia nie są nic a nic agresywne"... taaa... a wrony i kruki... mogę je tolerować tylko z bezpiecznej odległości. Generalnie, wszystko co ma dziub i pióra mnie odstrasza, a to wszystko dzięki 10min Omena, z którego poza tą jedna sceną niczego nie pamiętam, no i też dzięki atakowi koguta i gęsi, kiedy musiałam przeskakiwać przez ogrodzenie po piłkę. Tia.

horrorreview.com

3. Alicjo, słodka Alicjo (1979)

W przypadku Alicji miałam podobny problem, co z filmem pod numerem 1., z tym że ta kaseta nie była podpisana. Szukałam długo, aż w końcu ku mojej uciesze znalazłam, dzięki temu że dobrze zapamiętałam jedną z początkowych scen. Klimatyczny, mało znany horror o zamordowanej dziewczynce, tuż przed jej pierwszą Komunią Św., wszelkie podejrzenia padają na jej niezbyt fajną starszą siostrę.
Ze ślepiami jak 5zł, oglądałam ten film raz za razem i miałam gęsią skórkę, co tam Pająk, co tam Jason, to Alicja mnie najbardziej przerażała...
Jest to pozycja obowiązkowa, dla każdego, kto pragnie dobrego horroru. Mimo swoich lat, produkcja A. Sole jest o niebo lepsza niż taki Naznaczony, przynjamniej dla mnie.

filing.pl

4. Piątek trzynastego (1980)

Widzieć nie powinnam, i tu wszyscy kiwacie głową na potwierdzenie :)
Historię Jasona widziałam mając lat 11-13, dokładnie nie pamiętam, ale wiem że wtedy na tvp1 leciała cała seria, co piątek po jednej części a ja wiernie zasiadałam przed tv i czasami pytałam się Taty czy, "na to, co ten pan w Masce wyrywa z brzucha tego chłopaka mówi się flaki" ( :D ). A kiedy później rodziciel pałaszował te słynne flaszki od Pudliszek czy jakakolwiek to była firma, to mu przypominałam o tej scenie :D
Oj fajne było moje filmowe dzieciństwo, a co do Jasona to owszem brzydziło mnie to, a jednocześniej fascynowało, już wtedy wiadomo było że moja ciekawość nie ma granic i będzie mnie ciągnęło w stronę dziennikastwa, tak że w niczym mi to nie zaszkodziło. A tak na serio, to więcej stracha mam przed laleczą z Klątwy niż przed faciem w hokejowej masce.

examiner.com

5. Emmanuelle (1974)

Rodzice byli poza domem na urodzinach, siostra spała w najlepsze, a ja wymknęłam się przed TV. Leniwie skakałam po kanałach, aż Voila! natknęłam się na TO cudeńko. Jak wryta lampiłam się na ekran i oto wypłynęłam na wody, których nie znałam, a cała moja ciekawość skończyła się tęgim laniem, kiedy zostałam przyłapana na gorącym uczynku i głośnym śmiechem mojego ojca, kiedy próbowałam pocałować mojego olbrzymiego misia pandę, nieźle jak na dziewięciolatkę,nie? :D

usabit.com

W zanadrzu mam więcej produkcji z takową metką, byłam rozrabiaką nie ma co. Ale to i tak nic w porównaniu do tego jak dzisiaj niektóre dzieciaki się zachowują.... Ostatnio podczas przerwy na papierosa, przebiegł koło mnie smarkacz ok 8-10 letni, puścił mi oczko i gwizdnął 'Hey sexy!', a ja nadal nie wiem czy mam się z tego śmiać czy wpaść w czarną rozpacz....tia

Jestem ciekawa, czy i wy macie jakieś typy, co widzieliście, a powinniście w tym czasie spać, czy mieć załonięte oczy?

na koniec kawałek, który wpadł mi w ucho podczas podróży do Berlina i który mi z głowy nie chce wypaść,
miłego weekendu ! :D

Ostatnio jakoś tak ciągle mam ochotę na filmy polskie sprzed lat (kilku), zapewne jest to efekt dyskusji z kolegą z nowej pracy o produkcjach 'rodzimych', które warte są, by być pokazywane po drugiej stronie Odry. W głównej mierze plotkujemy o bardziej ambitnych ruchomych obrazach, ale też tych kultowych (na początku kwietnia w Darmstadt był pokazywany Rejs M. Piwowskiego ).
Jakby nie patrzeć kinematografia znad Wisły na przestrzeni tych kilku lat znacznie obniżyła swój poziom, w sumie dzięki temu odnalezienie czegoś wartościowego pośród prostackich kopii zagranicznych formatów staje się łatwiejsze.

prettycleverfilms.com

 W miejscowym kinie komunalnym Karlstorkino filmem miesiąca jest..... uwaga uwaga - Ida Pawła Pawlikowskiego. Po tym jak czarno biała produkcja została i w kraju i zagranicą obsypana nagrodami, zdziwić to raczej nikogo nie powinno, a jednak jest to całkiem miła niespodzianka. Sama Idy jeszcze nie widziałam, choć zabieram się do niej od jakiegoś czasu, być może po świętach jak się mój grafik nieco ustabilizuje w końcu zdołam się wcisnąć na jeden z wieczornych seansów.

Hitem moich ostatnich kilku dni są dzieła Marka Koterskiego, któremu poświęcę raczej osobną notkę, bo na nią zasługuje, ale też dlatego że widziałam niedawno 6 jego filmów i jakoś nie podoba mi się mieszanie losów Miauczyńskiego z losami bohaterów innych filmów innych reżyserów.

Co prawda na Kamienie na szaniec reżyserii R. Glińskiego nie byłam tak nakręcona jak część moich znajomych: bo to moja ulubiona lektura, bo aktorzy są fajni, bo p prostu zapowiada się nieźle.....Z ręką na sercu muszę przyznać że patriotka ze mnie nijaka, nawet nie pamiętam tak dokładnie o co w tej książce chodziło, choć wiem że wtedy mi się podobała. De seansu zasiadłam ze skromnymi oczekiwaniami, a może mi się więcej przypomni, a może okaże się to być film, który jest w stanie przynajmniej w 60% oddać ducha książki. Pobożne życzenie. Młoda produkcja nie była w stanie sprostać nawet moim minimalnym wymaganiom jakie mam wobec produkcji komercyjnych. Wielu użytkowników na Filmwebie tłumaczy sobie niepowodzenie Kamieni wizją reżysera, która jakby nie patrzeć conieco odbiega od literackiego pierwowzoru, gdzie nie tylko role chłopaków są odwrócone, akcje sabotażowe zminimalizowane,ale jest też wątek miłosny - w sumie brak takowego wątku we współczesnych polskich filmach to wielka rzadkość.... Może młodszym uczniom się bradziej spodoba, jest dynamicznie, nie ma żadnych dziur w akcji, ale w mojej opini parę takich 'pauz', pustej przestrzeni wcale by tej produkcji nie zaszkodziło, być może wtedy moja ocena byłaby lepsza.

Kolejna polska nowość, która wylądowała przed moim obliczem to Papusza akutorstwa małżeństwa Krauze i której się jeszcze bardziej oberwało, niż wyżej wymienionemu tytułowi. A zapowiadało się tak pięknie.... tematyka co mnie interesuje, konwencja w jakiej jest prowadzona historia...a ledwo usiedziałam do końca seansu. Wszytsko jest dosyć chaotyczne, wiem że te przeskoki z traźniejszości do przeszłości miały nadać charyzmy Papuszy widz miał dostrzec że główna bohaterka jest onieśmielona sukcesem i chce być tylko zostawiona w spokoju,ale aktorzy są nieudolnie prowadzeni co wszystko psuje, wszysściuteńko.

Najabsurdalniejszy jest chyba fakt, że starszy film K. Krauze czyli Dług (1999), który obejrzałam zaraz po biografii romskiej poetki oceniłam na 9/10 i dodałam do ulubionych. W tym starszym dramacie jest wszystko inne, lepsze, mam teraz wrażenie jakby te dwa kompletnie odmiennie prowadzone filmy pochodziły od dwóch różnych osób.

Dług to historia dwóch eks studentów marzących o własnym biznesie, do realizacji celu brakuje im środków, wtedy spotykają demonicznego domniemanego biznesmena o cennych kontaktach i grubym portfelu ( w tej roli A. Chyra spisał się na medal), który ostatecznie ściga dwóch młodziaków za domniemany dług. Scenariusz został oparty na faktach, a jego realizacja jest moim zdaniem jednym z tych naj- lepszych polskich dzieł. Kto jeszcze nie wiedział, niech ogląda !

Idąc tym tropem sięgam po starszy film - Pętla (1957) z legendarnym już Gustawem Holoubkiem w roli głównej. Najcięższy ruchomy obraz pośród tytułów wymienionych w tym poście, studium upadku człowieka opętanego przez alkohol. Pętla kojarzy mi się ze stylem Bergmana, ascetyczna scenografia, gra aktorska zminimalizowana do ekspresyjnych dialogów i monologów, kolejne potwierdzenie dlaczego tak bardzo szaleję za filmami sprzed lat...

W planach kontynuacja cyklu, mam już nawet kilka tytułów zapisanych :)

Major (2013)
6/10

Nowe kino rosyjskie to nie moja działka, ale tyle się o Majorze nasłuchałam, że nie byłabym sobą gdybym sama nie sprawdziła o co tyle szumu.
Produkcja Bykova jest trzymającym w napięciu kryminałem, gdzie gliniarz śmiertelnie potrąca dzieciaka, a później raz próbuje to zatuszować, a raz gryzie go sumienie i chce wszystko odkręcić, ale wtey jest już za późno. Ojciec zabitego dobiera się do broni i z bólu planuje zrobić coś mało rozsądnego.
Mimo tych wszystkich achów i ochów, mnie Major nie przekonał za pierwszym podejściem. Momentami akcja bardzo się wlecze i sprawia że miałam ogromną ochotę by skakać po tej produkcji zamiast wszystkie sceny po kolei oglądać.
Tematyka jest ambitna, ukazanie jak to wszystko działa, w sumie powinno mi się podobać...ale zabrakło 'tego czegoś' i mam nadzieję że reżyser 'to coś' w swoich przyszłych dziełach odnajdzie.


 
I am soldier (2014)
3/10

Brytyjska produkcja, której celem jest  ukazanie metod szkolenia wojskowej grupy komandosów S.A.S. oczami rekrutów. Sam opis filmu brzmi całkiem, całkiem, ale nie nastawiajcie się na dynamiczne kino wojenne bo w zamian dostaniecie niedopracowaną papkę składającą się z ciągłego powtarzania "tylko najlepsi dają radę". Od czasu do czasu na ekranie pojawiają się napisy o tym jak bardzo elitarna jest ta jednostka, że z 200 chętnych dostaje się do niej zaledwia garstka.
Wszystko jest zrobione bez większej głębi, oto dostajemy zarys głównego bohatera- ex kucharza Jej Królewskiej Mości z koszmarami sennymi, zaciętością w oczach i kilkusekundowym romansie z jedną z agentek, nie ma żadnych analiz ani niczego przy czym można było by się zaczepić na więcej niż 5minut.
W sumie A am soldier trwa niecałe 90minut, z mojego skromnego doświadczenia wiem, że obrazy o takiej tematyce zazwyczaj trwają więcej, a jak już są krótkie to z pieprzem i nie chodzi mi tu tylko o sceny bojowe, ale sami bohaterowie są wyraźnie zarysowani i sama misja też. W porównaniu do np S.W.A.T , I am soldier wygląda jak maluch który się zgubił na cmentarzu, skoro ta jednostka jest tak elitarna to wypadało by się jej głębiej przyjrzeć i więcej w nią zainwestować, nie sądzicie?



Jamesy Boy (2014)
3/10

Kolejna nieudolnie poprowadzona i zagrana historia oparta na faktach. Tytułowy James to chłopak z problemami, wplątany w działalność mini gangu gdzieś na przedmieściach, jednak on tylko się kreuje na macho, tak naprawdę to marzy mu się nowy początek daleko stąd. Rozpoczęcie nowego rozdziału musi jednak zaczekać, aż Jamesy wyjdzie z kicia, gdzie kumpluje się z 'kociakiem' odsiadującym 6lat za kradzież samochodu i afroamerykańskim gorylem na dożywociu. Sam aktorzyna grający główną rolę jest bardzo, ale to bardzo irytujący i mega przypomina mi lalusia z popularnych w latach 90' tych boysbandów przez co całą akcję Jamesy Boy oglądałam z politowaniem wypisanym na twarzy.
Płytka historia z happy endem, nudniej już chyba być nie może.

Aha! I jakby ktoś się na ten film skusił, nie zwracajcie uwagi na to, że jest otagowany jako gatunek musyczny, prócz samego OST muzyki jest tam tyle co nic, zwykłe przeoczenie.



Szatańsko całujesz (2012)
7/10

Trzeba przyznać że nic nie potrafi mi lepiej poprawić nastroju niż klimatyczna czeska komedia.
Po brawurowej Świętej czwórcy kiedy to akcja przenosi się z Czech dna Karaiby, gdzie mają miejsce erotyczne przygody dorosłych, Szatańsko całujesz również trwa z dala od szarości. 2 pary rozwodników, wymieszane ze sobą, ale nadal jako tako związane ze swoimi eks, przygody podczas marokańskiej podróży, uprowadzenie i dużo dużo humoru, to wszystko jest wpakowane w 100minut.


Babcia Gandzia (2012)
1/10

Jakiś czas temu pisałam, że francuskie komedie schodzą na psy c'nie? Oto kolejny dowód.

Wielkie Piękno (2013)
10/10 ♥

Wystarczył mi opis, reżyser i pierwszy trailer i już się zakochałam. Później pojawiły się piski zachwytu, masa pozytywnych recenzji, a nawet propozycja imprezy tematycznej La grande fiesta. W końcu i ja mogłam zobaczyć co takiego ma w sobie nowe dziecko Sorrentino, co ich tak wszystkich oczarowało.

Charyzmę i Jepp'a głownego bohatera.

Podstarzałego pisarza jednej książki, kochającego imprezy, alkohol i romanse, mimo to nie budzi żadnych pomruków politowania, że stary a żyje jak młodzieniec. La grande bellezza celebruje życie jako dar od losu, nie ładuje w niego sprośnych kawałów czy kiczu i przesady jak w Last Vegas , przez co bohaterowie dramatu włoskiego twórcy pomimo swojego bogactwa pozostają nam bliscy na poziomie mentalnym.
Film nie obfituje co prawda w filozofię egzystencialną, choć może dać wskazówkę jak żyć, nie jest ciężki, ale mimo to pozostaje w głowie na dłuższy czas.

Charyzmatyczny włoski dramat, to jest to co warto oglądać przy zachodzie słońca.



Życie Adeli- Rozdział 1 i 2 
9/10

W planach miałam ten ruchomy obraz od dłuższego czasu, zeszłoroczny zdobywca Złotej Palmy w Cannes , ciekawy temat, ładne, zdolne aktorki, ale jakoś na planowaniu się skończyło. Jest to jedna z tych produkcji, która odrzuca mnie czasem trwania, co może wydawać się nieco absurdalne bo na seans Hitler, ein Film aus Deutschland wybrałam się bez oporów,mimo że trwa dobre 7godzin, a La vie d'Adele jakieś 3. Bałam się że dostanę zaserwowaną pustą, leniwą papkę w ładnym opakowaniu, jak widać neipotrzebnie.
Ocenę zmieniałam kilka razy bo nie potrafiłam się zdecydować czy francuska produkcja zrobiła na mnie wrażenie takie normalne, czy takie 'wow'. Ostatecznie stanęło na 'rewelacyjny', choć ma swoje braki, ale tłumaczę to sobie specyfiką reżysera, w sumei to mi ktoś tak nagadał a ja nie zupełnie świadomie się tym przejęłam :)



Nimfomanka vol. 1
7/10

Duńskiego reżysera lubię za tą jego bezpardonowość i charyzmę, no i za to że robi dosyć ciężkie psychologiczne filmy. Nimfomanka składa się na jego tzw depresyjną serię wśród której figurują już Antychryst i Melancholia, oczekiwania co do niej miałam spore, zwłaszcza że poprzednie tytuły figurują na mojej liście produkcji ulubionych, a jeszcze bardziej jarałam się wersją reżyserską obrazu o nimfomanii pokazywanej w lutym w Berlinie. Na nieszczęście moje oczekiwania zostały przerobione na popiół i smutek, że albo nie wyszło, albo ja nie załapałam puenty. Mimo to Nimfomanka jest zdecydowanie najlepszym obrazem o tym schorzeniu jaki do tej pory miałam okazję oglądać. Powiem tylko, że ci którzy jej jeszcze nie widzieli niech poluzują trochę swoje oczekiwania po czeka ich twarde lądowanie na rzeczywistości.

Może po prostu potrzebuję trochę więcej czasu by ten film docenić, albo po prostu muszę przyznać że i taki twórca jak von Trier ma swoje słabe dzieła.

Ostatnio zaniedbałam nie tylko bloga, ale też filmy ogólnie, dałam się wciągnąć z tzw alltagsstress co mi raczej na dobre nie wyszło. Na czas ferii semestralnych miałam plany i filmowe, książkowe i inne, prawie nic z tego nie zdążyłam zrealizować ku czci solidnej wypłaty no i po co?
Może i finansowo się wzbogaciłam, ale mentalnie jadę na rezerwie, a teraz zamiast pisać o moich ostatnich skromnych odkryciach kinowych nadaję sama na siebie, pfui nie takie jest przeznaczenie tej stronki, ale już wracam na odpowiedni to, choć będzie to skromny wpis :)

Twórczość Wesa Andersona  poznałam przypadkiem, szukając filmu na wieczór, kiedy mój wybór padł na Moonrise Kingdom, który z miejsca mnie oczarował przede wszystkim sposobem jakim jest prowadzona narracja... ale także wieloma innymi drobiazgami, które łącząc się dają niezapomniany efekt.

Grand Budapest Hotel obejrzałam przed premierowo dzięki uprzejmości Atlantis Odeon Kino Mannheim , za co serdecznie dziękuję.



Nie znam zbyt dobrze wszystkich filmów amerykańskiego reżysera o specyficznym stylu, ale mimo to na podstawie dwóch wyżej wymienionych dzieł widać podobieństwa, ale w dobrym stylu.
Andreson na miejsce kręcenia wybrał niemieckie miasto przygraniczne Görlitz osławione już wśród innych twórców zagranicznych za swoją charyzmę, architekturę i praktyczność. W tym rejonie panuje wysoki poziom bezrobocia, ale też duży spokój na ulicach przez co łatwiej jest zablokować część miasta na potrzeby kręcenia poszczególnych scen a i chętnych na statystów nigdy nie brakuje.
Obecnie w tytułowym Grand Budapest Hotel znajduje się centrum handlowe o ciekawej architekturze i drogich butikach.

Sklep na rogu (1940)
8/10

"Przepiękna, romantyczna historia, której akcja ma miejsce w Budapeszcie. Alfred Kralik pracuje w sklepie z upominkami pana Matushka. Któregoś dnia do sklepu przychodzi Klara Novak, poszukująca pracy. Od początku tych dwoje nie darzy się sympatią - docinają sobie i dokuczają ile mogą. Oboje mają jednak pewien sekret : korespondują z nieznajomą osobą, "drogim przyjacielem"....Pewnego dnia umawiają się ze swoimi listownymi znajomymi w kawiarni. Gdy Kralik przychodzi na miejsce widzi Klarę, trzymającą w ręku umówiony znak - kwiatek. Postanawia jednak zachować tajemnicę że to on jest "drogim przyjacielem".... Wspaniała - klasyczna już - komedia romantyczna , jakbyśmy ją dziś nazwali; dostarcza wielu wzruszeń i jest dowodem na to, że istnieje prawdziwa miłość. "

Sympatyczna komedia romantyczna, która fajnie może umilić dzień kiedy jest paskudnie zimno i mokro, ale na kolana raczej nie powala. Cała akcja toczy się w miarę powoli by na sam koniec na całego przyśpieszyć, gdyby nie to, to ta produkcja doczekała by się jeszcze wyższej oceny ode mnie.
Bulwar zachodzącego słońca (1950)
10/10 ♥

Miło jest znów poczuć klimat filmu noir po dłuższej przerwie od klasyków. Kolejny dramat Billiego Wildera, obsypany nagrodami to historia bankruta ukrywającego się przez wierzycielami w domu upadłej gwiazy kina niemiego, która twierdzi iż jej nadal jest wielka, tylko kino zrobiło się małe. Nieco despotycznia manipulacja sprawia iż mniej utalentowany scenarzysta staje się jej utrzymankiem.

 Bulwar Zachodzącego Słońca jest niewątpliwie arcydziełem, nie tylko ze względu na scenariusz i umiejętne prowadzenie historii, ale w ogromnej mierze dzięki cudownej Glorii Swanson, której kreacja pożartej i wyplutej przez przemysł filmwej aktorki była jak najbardziej godna Oskara, 12 lat później Bette Davis wzorowała się na niej grając starą bladą Baby Jane (nie wiem czy to prawda, ale dla mnie podobieństwo tych dwóch ról jest bardzo uderzające).

Swoją drogą.... muszę kiedyś wypróbować sposób w jaki filmowa Norma trzyma papierosa.... :)
Billy Wilder krytycznie sporterował ówczesny przemysł filmowy, gdzie zabrakło miejsca dla podstarzałych gwaizdek, których blask wyblakł wraz z upadkiem kina niemiego. Swego czasu produkja dziś już kultowa i określana mianem arcydzieła, spotkała się ze sporym oporem i brakiem akceptacji. Tamtejsze cudowne lata mają to do siebie, że większość ruchomych obrazów zdobyła uznania dopiero po latach, dopiero kiedy Hollywood porzuciło ograniczenia, co prawda nie wsyztskie i nei tak od razu ale rok w rok cenzura zdawała się zanikać.

Wielkie wejście (2012)
7/10

"Film opowiada historię dwóch przyrodnich braci. Benoit "Not" (Benoît Poelvoorde) jest "najstarszym punkiem w Europie", żyje na ulicy i nie martwi się żadnymi problemami. Jean-Pierre (Albert Dupontel) to handlowiec, który pewnego dnia traci pracę i żonę. Pragnąc zmienić swoje życie, bohaterowie udają się w "podróż" w poszukiwaniu wolności."

Prawie wszyscy wiedzą kto jest najlepszy w tworzeniu czarnych komedii - Brytyjczycy, ale mało kto wie, że również eksperci od klimatycznych komedii (Francuzi) potrafią dotrzymać kroku wyspiarzom.
Przyzwoity film, ale nie polecam go oglądać w oryginale bo nawet ja ze świetną znajomością języka francuskiego nie byłam w stanie połapać się w dialogach. Jak będziecie mieć szczęście to znajdziecie polskie napisy, gdzieś tam w otchłani internetu. Le grand soir był wyświetlany na początku sierpnia w ramach festiwalu Transatlantyk w Poznaniu.

To że za filmami dokumentalnymi nie przepadam, wiadomo nie od dziś. Mało kiedy się skuszę na ten gatunek, choć ostatnio dorwałam dwa całkiem dobre okazy: Blackfish (2013) oraz Na zamówienie: sztuka polskiego plakatu filmowego (2012) (o którym wkrótce coś wyskrobię, i promise!). Na podstawie wymienionych tytułów mogłabym stwierdzić że wszystko zmierza w dobrym kierunku, ale czy nie było to by zbyt odważne i pochopne wyciąganie wniosków? Wychowywałam się na filmach National Geographic, które były czasami po prostu mdłe i od tego czasu mam lekką alergię na pierdo byle co.

O czarnej rybce stało się ostatnio trochę głośno, nie za sprawą jej zabójstw ( w sumie jest już od lat na rybiej emeryturze), ale pomimo zewsząd zebranych oklasków i pochwał  dzieło G. Cowperthwaite nie zostało uwzględnione przy nominacjach do, zdecydowanie już przereklamowanego, Oskara.
Jako dziewczynka oglądałam anime o orce zwanej Tico jak do tej pory tylko jedna z moich kol. wie o co mi chodzi, bo nie jest to zbyt popularna japońska kreskówka, dlatego też jakby nie patrzeć mam lekki sentyment do tych pięknych inteligentnych stworzeń. Kiedy wszyscy kibicowali Flipperowi ja coraz bardziej uważnie śledziła historię Tico i jego właścicielki.
Jestem świadoma tego że animacja znacznie odbiega od rzeczywistości, jak również tego że nie groźne zwierzę w naturalnym środowisku może okazać się zabójcze kiedy narzuci mu się granice i dyscyplinę, których ono nie rozumie. I właśnie to jest ukazane w naprawdę bardzo dobrym Blackfish.
Nie jestem żadną ekologiczną aktywistką, ale już zawsze byłam przeciwko zoo i tym małym i tym wielkim, choć w tych drugich futrzaki ( i nie tylko) żyją egzystują w lepszych warunkach.
Ostatnio czytałam na stronie internetowej magazynu Der Spiegel  przerażający artykuł o pokazowym zabiciu zdrowej młodej żyrafy przez inne drapieżniki w kopenhaskim ogrodzie zoologicznym. Cały artykuł znajdziecie TU. Dyrektor broni się że tam trzeba było, że tak się robi, że to czysta natura. Ale czy to było konieczne, przy tym były małe dzieci (!!), jeżeli ta zbrodnia miała być edukacyjna to zrealizowaną ją dość drastycznie, lepiej już było by pokazać jeden z dokumentów National Geographic o lwach albo innych drapieżnikach polujących na istoty kopytne. Mimo to jestem przeciwko wszelkiej przemocy w stosunku do żywych istot obojętnie czy to jawne znęcanie się nad szczeniakami czy też pseudo humanitarne wpakowanie tygrysa do małej klatki. Jestem dumną posiadaczką dużego futrzaka więc jestem też wrażliwsza jeżeli chodzi o temat prawa zwierząt, jeżeli mój pupil się nie wybiega to bywa też lekko despotyczny, co w takim razie może wymruczeć wysyczeć taki duży kociak?
Albo taki czarno- biały waleń ?
Dokument o którym jest część tej nieco chaotycznej notki świetnie ukazuje cały proces przemiany z wolnej rodzinnej i emocjonalnej rybki w agresywnego giganta, którego ulubioną zabawą jest wciąganie na samo dno człowieka. Naprawdę dziwię się że Tilikuma nie uśpiono, tak się przecież robi ze złymi zwierzakami, ale dawał przychody, pomimo swoich humorków był żywą maszynką do robienia kasy, a dla takich dyrektorów tylko to się liczy, co tam trzy ludzkie życia? Gdyby rzucono mu na przekąskę jakiegoś pedofila to bym nic nie powiedziała, ale trenerzy o dobrym sercu?
Dobra, chyba ciut mnie poniosło, ale Blackfish jest jedyny w swoim rodzaju i zdecydowanie powinien zostać nominowany do złotej statuetki, chyba że niektórzy uważają go za zbyt... prawdziwy i wolą nadal karmić się złudzeniami. Ich wybór. A jaki jest Twój?

Zawsze jak znikam na dłuższy czas mam małe wyrzuty sumienia, że nie dbam o czytelników, ani o swoje własne internetowe alter ego lecz niestety doba ma tylko 24 godziny a po sesyjnej walce w murach uczelni czekały na mnie moje niby brakujące godziny w pracy, które musiałam nagdonić, a nie ma lepszego czasu niż ferie , co nie?
Już od jakiegoś czasu nosiłam się z planem, by napisać notkę o kinowych nowościach (choć niektóre z tych produkcji goszczą od paru tygodni na dużym ekranie).
Mimo iż od ładnych sześciu lat mieszkam na stałe po drugiej stronie Odry nadal prowadzę polskojęzycznego bloga i pilnie śledzę kinowe nowinki czy też imprezy odbywające się w moich ulubionych polskich kinach. Przyznam się szczerze że jest w tym jakiś sentyment, albo nawet i absurd ("mieszka za granicą a mimo to ciągle papla, że w PL kino niezależne ma większą widownię, a jak jest w domu to tęskno jej do Heidelbergu"), ale jak powszechnie wiadomo nie można mieć wszystkiego, a w mojej okolicy strasznie przydało by się takie miejsce jak wrocławskie Kino Nowe Horyzonty czy też warszawski Iluzjon Filmoteki Narodowej, póki co takie rzeczy to tylko w Berlinie.
Wracając do tematu: mało kiedy się zdarza by dany tytuł miał premierę i w Polsce i w Niemczech jednocześnie, coś pojawi się wcześniej (tygodni, czasem i miesięcy) u mnie, później u was i na odwrót. Ma to oczywiście swoje plusy (przy seansie nie sugeruję się opinią krytyków), ale też minusy zwłaszcza jeżeli chodzi o mało znaną produkcję o której nikt nic nie wie, a na moje pytania zbywają mnie wzruszeniem ramion, choć czasem mam szczęscie i dobra duszyczka podeśle mi poszukiwany film a jeszcze większą radochę mam jak w miejscowym kinie komunalnym znajomy wrzuci do planu parę perełek, które mu poleciłam, a na propozycję współpracy nadal czekam :P

Póki co nowy film Quentina Dupieux Wrong Cops jest moim faworytem, choć pojawił się w kinach na początku zeszłego roku napiszę o nim parę słów, bo jak do tej pory nie zgromadził zbyt wielkiej publiki. Wiem że nie każdemu odpowiada czarny humor i styl francuskiego reżysera, ale jest tam tyle smakowitych kąsków że grzechem jest ten tytuł przegapić, chociażby dla samego widoku Marilyn'a Mansona bez makijażu jako zastraszonego nieco ciapowatego nastolatka (!!!) no i oczywiście ta muzyka.... Choć Wrong bardziej mnie oczarował podobizną do dzieł Lyncha to  Wrong Cops posiada swoją osobistą czarującą aurę.



Nebraska 
Premiera DE: 16.01 - PL :pokazywany na Cameraimgae FF w listopadzie, w kinach : ??

Wzruszająca historia stosunku ojciec: syn / domniemany bogacz: sępy w całości nakręcona w czarno - białych barwach przez A. Payne. Czarujący dramat jest skazany na powtórzenie sukcesu Spadkobierców (2011) choć na internetowych forach jest więcej tych, którzy się niby na Nebrasce wynudzili, ale ci co zwracają większą uwagę na samą historię a nie otoczkę znajdą tam coś dla siebie.
Film zmusza do zastanowienia się nad swoimi własnymi stosunkami z rodziną, czy są napięte czy dobre, czy pomogą tylko jak zobaczą w tym dla siebie zysk... i też nad sensem naciąganych loterii, gdzie tłustym drukiem jest napisane Wygrałeś cośtam  a całkiem malutkim prawie nie widocznym dla starszej osoby to domniemane Ale... spam jak spam, powinien iść na śmietnik.

- Pana ojciec ma Alzheimera?
- Nie, wierzy w ludzką szczerość.
- To nie dobrze.


Co jest grane Davis?
Premiera DE: 05.12.12 , PL: 28.02


Film braci Coen : muszę go zobaczyć
Akcja - ca. lata 60te : tak, tak, tak, tak
Bohater - trochę ciapa, ale z sercem : umrę jak nie zobaczę !

po seansie: 10/10 ♥

Mam świadomość tego, że czasami mnie aż za bardzo ponosi i brzmię wtedy jak psychofanka, ale już nic na to nie poradzę, ten film to cudo choć nie najlepszy twór braterskiego duetu, ale przecież nie zestawię zagubionego Llewyna Davisa z morderczym Antonem Chigurh'em toż ro było by brutalne zabójstwo !
Jedynem minusem w tej produkcji jest Justin Timberake, jego postać jest mdła i bez wyrazu, w ogóle mogłoby tam go nie być i tak nic poza irytacją tam nie wniósł.


Mandela: long walk to freedom 
Premiera: DE: 30.01, PL: ?

Zdecydowanie przereklamowana biografia wielkiego człowieka, zrobiona z rozmachem ale zamiast zachwycać - przynudza. Już lepiej jest przeczytać parę książek/ artykułów na temat Mandeli... Zdecydowanie nie polecam.

Dallas buyers club
Premiera: DE: 06.02 PL: 14.03 

Kolejny tytuł nad którym popadam w artystyczną ekstazę.
Tak tak tak i po milion razy tak. Film J-M Vallee'a jest skazany na sukces i na złotego chłopca, a jak jego nie dostanie to utracę resztki wiary w hollywodzką machinę, ale ich to przecież nie obchodzi.
Prawdziwa historia, realnie opowiedziana przy asyscie wymizerniałego Jareda Leto i Matthewa McConaughey'a, którego zazwyczaj nie lubię, ale tym razem jest inaczej... po tej roli zyskał w moich oczach i mam nadzieję, że tego nie spartaczy porzucając charyzmę na cześć mdłości.



To by było narazie na tyle, mam jeszcze kilka innych tytułów w zanadrzu, ale praca wzywa, a ja już i tak długo naciągam kolejne publikacje. Mam nadzieję że się spodoba, bo już zaczęłam robić krótkie notki do kolejnych tytułów.



PS. Jak już na pewno zauważyliście zmieniłam ciut wygląd bloga, co prawda czasami korci mnie by wrócić do starego (ach te gadżety...) ale zobaczymy z czasem :)