Moniss in the jungle of (pop)culture

Przeżyliśmy wojnę (1962)
7/10

""Przeżyliśmy wojnę" to "doskonały polityczny film sensacyjny o złożonej fabule, utrzymujący widza w stanie niepewności" (People Magazine), oceniony jako "jeden z najlepszych i najbardziej genialnych współczesnych filmów amerykańskich" (Roger Ebert). Zagadnięty, major Bennett Marco (Frank Sinatra) powie, że sierżant Raymond Shaw (Laurence Harvey) jest bohaterem zasługującym na Order Honorowy. Jednak wbrew temu, co mówi, Marco ma mieszane uczucia. Dziwaczny, powtarzający się senny koszmar wywołuje u niego niepokojące przeczucie, że w Shawie jest coś bardziej zdradzieckiego, niż heroicznego. Czy to możliwe, by Shaw był zdrajcą? Czy Marco zdoła przekonać armię do swych podejrzeń? Jaką rolę odegra w tym wszystkim zwariowana na punkcie władzy matka Shawa (Angela Lansbury)? Wiele pytań. A czasu tak mało... Wtop się w akcję, stan zawieszenia i dramat filmu na DVD "Przeżyliśmy wojnę" - mistrzowskiego widowiska, które sprawi, że będziesz miał wielkie kino we własnym domu! [opis dystrybutora] "


Kotka na gorącym, blaszanym dachu (1958)
10/10 ♥

"Majętny patriarcha rodziny obchodzi swoje urodziny, prawdopodobnie ostatnie, ponieważ stwierdzono u niego raka. Na uroczystość przybywają jego dwaj synowie z rodzinami. Starszy Gooper (Jack Carson) z żoną i gromadką głośnych dzieciaków niecierpliwie czekają na zgon ojca i podział spadku. Młodszy Brick (Paul Newman) ostro popija, jest w depresji po śmierci swojego najlepszego przyjaciela. Jego małżeństwo z Maggie (Elizabeth Taylor) przechodzi kryzys. Uroczystość rodzinna zamienia się w psychodramę, rzucaniem oskarżeń między członkami rodziny."

Taylor i Newman jako duet idealny ♥
Sztuka teatralna Williamsa jest już w drodze do mnie by zasilić moją kolekcję książek, teraz tylko muszę wyżebrać czas by się za nią zabrać... Przez cenzurę w filmie została pominięta ważna kwestia domniemanego homoseksualizmu głównego bohatera i naprawdę nie mogę się doczekać by dorwać pisemny oryginał w łapy.



Billy Kid (1941)
5/10

"Ten film był jedną z pierwszych, jeśli nie pierwszą, ekranizacją przygód legendarnego bandyty na Dzikim Zachodzie - Williama Bonneya zwanego Billy Kidem, a zwłąszcza tych czasów kiedy jeszcze nie współpracował z Patem Garettem "

Naprawdę nie potrafię przekonać się do westernów... i nie potrafię zrozumieć dlaczego moja matka tak je kocha.
"Trwa II wojna światowa. W okupowanej Francji zostaje zestrzelonych pięć angielskich myśliwców. Piloci udają się do Paryża, skąd próbują przedostać się do Anglii. Jednak z nich jest jednak ranny, czym zwraca na siebie uwagę gestapo. Lider grupy, Paul Lavailler (Paul Henreid), starając się odwrócić od niego uwagę, wdaje się w bójkę z Niemcami, a następnie ucieka. Przypadkowo trafia do sypialni pięknej kelnerki Joan (Michele Morgan), gdzie znajduje schronienie. Szef gestapo Funk (Laird Cregar) próbuje odnaleźć Paula, aby ten doprowadził go do pozostałych lotników. Niemiec postanawia wykorzystać Joan, od której żąda pomocy, w zamian oferując ocalenie życia Paula."

Złodziej w hotelu (1955)
9/10

"Wytrawny złodziej, którego specjalnością były niegdyś wspinaczki po fasadach domów, John Robie (Cary Grant) - pseudonim "Kot", przebywa obecnie na "przestępczej emeryturze" i mieszka na Lazurowym Wybrzeżu. Jego spokój zakłócają jedynie powtarzające się w mediach doniesienia o włamaniach, dokonywanych w typowym dla niego stylu. Wszelkie podejrzenia policji nieuchronnie padają na Robiego. W tej sytuacji były złodziej wszczyna prywatne śledztwo, którego celem jest schwytanie prawdziwego przestępcy. Podczas dochodzenia John odkrywa, kim jest oszust i na dodatek nawiązuje romans z pewną, bardzo atrakcyjną damą."

Dwójka moich ulubionych aktorów z  tego okresu plus jeden z ulubionych reżyserów równa się dla mnie cudeńko. Właśnie dlatego warto szperać w starociach na własną rękę ;)

Gilda (1946)
9/10

"Johnny Farrell (Glenn Ford) zaczyna pracować dla Ballina Mundsona (George MacReady), właściciela nielegalnej szulerni w Buenos Aires. Niebawem staje się prawą ręką Mundsona i wszystko dobrze mu się układa, aż do chwili, gdy Mundson wraca z podróży z nową żoną, Gildą (Rita Hayworth), kobietą dobrze znaną Farrellowi. Mundson, nieświadomy, że tych dwoje kiedyś łączyła miłość, powierza Johnny'emu funkcję strażnika cnoty żony. Przepojona nienawiścią Gilda chwyta się każdej sztuczki, by wzbudzić w Farrellu zazdrość, lęk i wrogość. Mężczyzna czeka na okazję, by wyrównać rachunki. "

Cudeńko ♥
"Paryż. Michel (Martin LaSalle) robi pierwsze kroki w fachu kieszonkowca. Zostaje złapany i aresztowany. Gdy wychodzi z więzienia, waha się, czy powinien kontynuować karierę złodzieja. Gdyby tylko chciał, dostałby uczciwą pracę. Chłopak uważa się jednak za osobę wyjątkową i sądzi, że ma prawo do okradania innych ludzi. Kiedy umiera jego chora matka, Michel zaczyna doskonalić swoje umiejętności pod okiem mistrza kieszonkowców. Jego poczynania śledzi w tym czasie pewien komisarz policji."

Klimatyczny francuski dramat/ kryminał, spodoba się koneserom, to na pewno, ale trzeba przyznać że to dosyć specyficzna produkcja.

Kobieta w oknie (1944)
7/10

"Profesor psychologii, Richard Wanley (Edward G. Robinson) jest zauroczony piękną kobietą z obrazu umieszczonego w oknie kawiarni. Pewnego wieczoru przyglądając się obrazowi zostaje zagadnięty przez widniejącą na nim femme fatale. Profesor Wanley zaintrygowany tym nieoczekiwanym spotkaniem daje się zaprosić Alice (Joan Bennett) do jej mieszkania, nie zdając sobie sprawy, że wkracza na niebezpieczną drogę przestępstwa."

30 sekund nad Tokio (1944)
6/10

"Film oparto na kanwie prawdziwych wydarzeń z 1942 roku, kiedy to po zbombardowaniu Pearl Harbor przez Japończyków Ameryka rozpoczyna odwet, wysyłając misję bombowców. Po raz pierwszy w historii wielkie bombowce startowały z lotniskowców, na których pokład nie mogły już wrócić. Z braku nowoczesnych technik tankowania w locie, po zrzuceniu bomb, piloci byli zmuszeni do lądowania w okupowanych Chinach, a członkom eskadry nie pozostawało nic innego, jak próbować przetrwać na terenie wroga. Film opowiada historię jednego z uczestników tej niebezpiecznej misji, Teda Lawsona (Van Johnson)."

Jak na zdobywcę Oscara za efekty specjalne w roku 1945 jest to baaaaaaaaaardzo mało popularna produkcja M. LeRoy'a twórcy ( a raczej jednego z..) Czarnoksiężnika z krainy Oz '39, filmu mojego dzieciństwa.Jak tak dalej będę szperać to być może w przyszłym miesiącu podkuszę się o notkę poświęconą jego twórczości.

Viridiana (1961)
9/10

"Viridiana przed złożeniem ślubów zakonnych zostaje wysłana przez Matkę Przełożoną do domu swego jedynego krewnego, wuja Don Jaime. Dziewczyna przypomina bardzo wujowi jego zmarłą żonę i Don Jaime postanawia się z nią ożenić, nie zważając na łączące ich więzy krwi i niechęć dziewczyny... Olśniewająca wizualnie, barokowa Viridiana to kolejny atak Bunuela na fałszywą moralność burżuazyjną, pozornie bazującą na takich kanonach, jak religia, ojczyzna, rodzina, kultura, ale w życiu im zaprzeczającą. Premiera filmu na festiwalu w Cannes przyniosła mu Złotą Palmę, wywołując jednocześnie wielki skandal. Po ataku L'Osservatore Romano, oburzonego bluźnierstwem dzieła Bunuela, nastąpiła gwałtowna reakcja w Hiszpanii, która była jego oficjalnym producentem. Zdymisjonowano odpowiedzialnych za dopuszczenie do produkcji urzędników i wprowadzono nie tylko zakaz rozpowszechniania, ale nawet wzmianek w prasie zarówno o filmie, jak i jego twórcy. Wszędzie poza Hiszpanią Viridiana przyjęta została z entuzjazmem, krytycy uznali ją za jedno z najdoskonalszych dzieł Bunuela." (Filmoteka Narodowa)

Jedno z najlepszych dzieł hiszpańskiego reżysera, które warto, a nawet trzeba poznać.


Niagara (1953)
6/10

"W niewielkim motelu położonym po kanadyjskiej stronie Niagary mieszkają małżeństwo Rose i George Loomisowie. On, mocno znerwicowany, żyje w napięciu. Ona, zmysłowa blondynka swoją urodą i stylem bycia prowokuje mężczyzn. George wie, że jego piękna żona ma kochanka, lecz darząc ją uczuciem, nie chce pozwolić jej odejść. Nie wie, że Rose i jej przyjaciel Patrick chcą go zamordować. Planują zwabić go nad wodospad i zepchnąć w rwące strumienie wody"

MM w innej odsłonie, pokazuje że naprawdę ma talent aktorski wcielając się w femme fatale, którą spotyka tragiczny koniec i to właśnie ona trzyma całą fabułę Niagary w ryzach. Film niezbyt wysokich lotów, gdzie niektóre sceny są aż za nadto naciągane a pewne kwestie kompletnie ignorowane. Warto jednak się z tym mniej znaną produkcją zapoznać, zwłaszcza jeżeli ktoś chce zobaczyć amerykański symbol seksu w nieco innej odsłonie, ale zawsze z idealnym makijażem.

Dziennik wiejskiego proboszcza (1951)
5/10

"Młody, chory duchowny przyjeżdża na wieś w północnej Francji - do swojej pierwszej parafii. Nie potrafi jednak nawiązać kontaktu z okolicznymi mieszkańcami - nikt tak naprawdę nie rozmawia z nim. Tylko stary proboszcz z innej wsi okazuje mu jakieś zainteresowanie."

Szczerze?
Zasnęłam po 40 minutach i jakoś nie mam w planach powtórki. Główny bohater jest strasznie mdły i ciągle się nad sobą użala co nie dodaje tej produkcji smaczku. Nie polecam, mimo paru wygranych i dosyć przyzwoitej średniej ocen na IMDB.

Dziecko wojny (1962)
10/10 ♥

"Akcja filmu toczy się w czasach II wojny światowej. Radzieckie oddziały spotykają w drodze na front chłopca, któremu udało się uciec z obozu koncentracyjnego. Jak się okazuje, Iwan stracił wszystkich najbliższych z rąk okupantów. Dowódca oddziału, kapitan Cholin, chce go wysłać do szkoły znajdującej się na terenach nie objętych działaniami wojennymi, jednak chłopiec upiera się mocno, żeby zostać w wojsku...Głośny pełnometrażowy debiut fabularny Andrieja Tarkowskiego, uznany został przez światową krytykę za arcydzieło kina antywojennego. Temat "dziecko a wojna" reżyser pokazał (zwłaszcza w scenach onirycznych) w sposób przerażający i okrutny. Przedstawiając chłopca zżeranego przez nienawiść do wroga wstrząsająco oddał na ekranie zniszczenie jakie wywołuje w ludzkiej psychice wojna. "

Nie znam się za bardzo na radzieckiej kinematografii, ale jeżeli inne filmy z tamtych lat podobne są do Dziecka Wojny to chyba znalazłam kolejne nieznane rejony w których się zakocham.

Lovelace (2013)
8/10

"Historia Lindy Lovelace (Amanda Seyfried) która zasłynęła jako aktorka w głośnym filmie pornograficznym. Obraz z jej udziałem "Głębokie gardło" stał się pierwszym filmem dla dorosłych, dopuszczonym do dystrybucji publicznej. Po premierze aktorka ujawnia, że została zmuszona do występu w szokującym filmie przez swojego męża, Chucka Traynora (Peter Sarsgaard). Te przeżycia sprawiają, że Linda zmienia się w antypornograficzną działaczkę."

Moim zdaniem rola Lindy jest najlepszą kreacją A. Seyfried, bije nawet jej rolę w Chloe. Choć strasznie szkoda, że film trwa tylko półtorej godziny, spodziewałam się czegoś dłuższego, ach dlaczego zawsze tak jest że jak już się na coś nastawię i mi się to spodoba, to ostatecznie wychodzę z seansu z niedostatkiem. No i Franco mógłby się częściej jako Hefner pokazywać, pasuje mu :)


Lore (2012)
7/10

"Niemcy, wiosna 1945. Rodzice czternastoletniej Lore zostają aresztowani przez aliantów. Dziewczyna musi dać sobie radę bez nich i zaopiekować się rodzeństwem. Chcąc dostać się do Hamburga, gdzie mieszka ich babcia, dzieci będą musiały przejść niemal 900 km przez zniszczony wojną kraj. Na własne oczy zobaczą skutki działań wspieranych przez własnych rodziców. Na ich drodze stanie także Thomas, młody Żyd oferujący swą pomoc w podróży. Lore czuje do niego odrazę, ale jednocześnie zdaje sobie sprawę, że pociąga ją człowiek, którego została nauczona nienawidzić."

Ciekawa tematyka, ale jej realizacja nieco kuleje, miało być międzynarodowo, a wyszło... jak wyszło.
Przez godzinę i 45 minut widz obserwuje wędrówkę niemieckich dzieciaków przez post apokaliptyczne Niemcy, początkowo zszokowani po kilku dniach wracają do swoich dawnych nawyków i przekonań, sądząc że wszystko im się należy. Trzeba przyznać że Lore nie daje sobie w kaszę dmuchać, jednak zamiast sympatii budzi we mnie jedynie współczucie. Nie chodzi o to, że wybudowała wokół siebie mur obronny, raczej o to, że ciągle nam o tym przypomina, a jej postawa "jaka to ja nie jestem" i otwarta niechęć do każdego kto oddycha....W przeciwieństwie do opisu dystrybutora, rodzice Lore nie zostali aresztowani, ale sami się poddali, a nasza główna bohaterka zniosła to wyjątkowo źle.
Wraz z premierą wokół filmu pojawiły się pogłoski jakoby tym Niemcy chcieli odkupić swoje winy i pokazać że wojnę też ciężko przeżyli i takie tam "antyszwabskie" plotki. Śmiać chce mi się chce z takiej postawy, co jak co, najwyraźniej Niemcy mają niemy zakaz kręcenia filmów o tematyce wojennej tylko who cares?
Pomimo paru niedociągnięć i bezpodstawnych oskarżeń Lore prezentuje przyzwoity poziom i szkoda by było gdyby się zmarnował....



Wypełnić pustkę (2012)
9/10 ♥

"Chasydzi fascynują trudną do zrozumienia umiejętnością pogodzenia ortodoksyjnej tradycji z wymogami życia w nowoczesnym społeczeństwie izraelskim. "Wypełnić pustkę" zabiera widza w najintymniejszą przestrzeń chasydzkiej rodziny. Osiemnastoletnia Shira po śmierci starszej siostry musi od nowa szukać swojego miejsca w społeczności. Jej osobiste szczęście zależy całkowicie od umiejętności odnalezienia się w relacjach z najbliższymi, które tylko pozornie są ściśle sformalizowane przez religię i tradycję."

Kameralna, minimalistyczna produkcja, nic tylko polecać dalej, choć główna bohaterka bywa irytująca, ale dzięki niej ten film zyskał niesamowity klimat.

hell yeah!

Wrzesień minął mi w ciągłej gonitwie po Wrocławiu i recherche, które wykonuję dla pewnego niemieckiego stowarzyszania filmowego, no i dodatkowo za kilka dni znowu zmieniam adres, więc na początek jesieni mam pewne braki w życiu kulturalnym.

Większość filmów, które w tym miesiącu widziałam, oglądałam w ramach mojej pracy, a te które oglądałam w domowym zaciszu zakopana pod kocem z piwem imbirowym w łapach nadal czekają na swoją kolej. Jestem sama zła na siebie, że wrzesień okazał się dla mnie kompletnym chaosem, ale muszę też przyznać, że mam tak pokręcony charakter, że najlepiej mi się pracuje kiedy nad karkiem dyszy mi deadline.
Powyższy obrazek ma się do moich prywatnych mini wojenek z biurokracją i tą polską i niemiecką, jestem strasznie niecierpliwa i jak mówią mi, że "za dwa dni będzie gotowe" to tak ma być! No ale co zrobić.. trza czekać...

No już nie będę was zanudzać moimi perypetiami, oto top 10 dzieci X Muzy, które mi na koniec lata przypadły go gustu:

1. W kręgu miłości (2012)
2. Lovelace (2013)
3. Wypełnić pustkę (2012)
4. Angst essen seele auf (1974)
5. Lecą żurawie (1957)
6. Dyskretny urok burżuazji (1972)
7. Wszystko co chcielibyście wiedzieć o seksie. Ale baliście się zapytać. (1972)
8. Side by side (2012)
9. Boy meets girl (1984)
10. Tokyo! (2oo8)

W zakładce 104 filmy wrześniowe produkcje liczą się od numeru 476 do  545, gdyby ktoś był zainteresowany.

W kręgu miłości (2012)- belgijski kandydat do złotego chłopca

Serialowo sprawdziłam co jest takiego fajnego W garniturach, kolejny prawniczy serial, w którym jest cała masa błędów i niedociągnięć. Nawet dwaj przystojniacy w rolach głównych nie namówią mnie do kontynuowania seansu.

szkoda że ten seks jest większy od charyzmy

Od czasu do czasu zdarza mi się sugerować filmwebowymi rekomendacjami, tym razem postawiłam na miniseriale o tematyce wojennej, doszłam do wniosku, że skoro tyle ludzi je widziało i one nadal mają wysoką ocenę, to być może naprawdę coś w nich jest.
Werdykt: Kompanię braci i Pacyfik pożarłam w niecałe cztery dni i poszukuję serii o podobnej tematyce, nawet mimo tej pompy z jaką obie produkcje były zrealizowane strasznie, ale to strasznie mi się spodobały i już po pierwszych odcinkach trzymałam kciuki za 'chłopców', a musicie wiedzieć że nie często zdarza mi się aż tak bardzo unosić podczas seansów.

zdecydowanie jeden z najlepszych seriali jakie miałam okazję do tej pory oglądać

Książki, wydarzenia filmowe, wystawy w galeriach sztuki: wstyd się przyznać, ale te trzy działy kompletnie pominęłam, miałam być na Ars Independent w Katowicach, ale w ostatniej chwili musiałam odmówić.... nie byłam na ani jednej wystawie (o zgrozo) i przeczytałam tylko 1,5 książki Kinga (połowę Cujo i Ostatni Bastion Barta Dawesa), 

Kokowääh (2013)
7/10

Kontynuacja historii Henry'ego i jego córki Magdaleny z części pierwszej. Lekka i przyjemna komedia (romantyczna), dobra na deszczowe wieczory, choć nie jest wysokich lotów, ale nawet ja od czasu do czasu wolę obejrzeć coś niezobowiązującego, a zwłaszcza jeżeli gra tam Til Schweiger :)
Film w stylu Tylko mnie kochaj i innych bezstresowych komedyjek, których fabuła ma liche szanse na odzwierciedlenie w rzeczywistości, choć optymiści mogą myśleć inaczej.


Feuchtgebiete (2013)
7/10

Film nakręcony na podstawie bestsellerowej powieści Charlotte Roche, niemieckiej dziennikarki.
Myślałam, że już wszystko widziałam... no może nie dosłownie, ale... a tu trafiłam na Feuchtgebiete, historię roztargnionej Helen, która lubi eksperymentować w seksie i masturbacji testując przydatność różnych warzyw, mało tego ma dosyć niewyparzony język i wydaje się, że nic nie jest w stanie jej zawstydzić.
Dosyć kontrowersyjna produkcja, którą najprościej opisać jest niemieckim przymiotnikiem - krass. Jednak książka to inna historia, była lepsza, tak o. Tą produkcję nie polecałabym nieśmiałym, ja sama przy pierwszych scenach byłam czerwona jak cegła i cieszyłam się, że oglądam to sama. Przede wszystkim olbrzymie brawa należą się dla aktorki grającej główną rolę, nie wiem czy ktoś inny równie dobrze wywiązał by się z tego niewątpliwie trudnego zadania, choć z reguły Niemcy nie mają żadnego problemu z nagością i tematami tabu.

ps. podczas seansu odradzam wam wcinanie pizzy, sami zobaczycie dlaczego ;D


Kriegerin (2011)
7/10

"Marisa, dwudziestoletnia niemiecka dziewczyna, nienawidzi obcokrajowców, Żydów, gliniarzy i każdego, kogo obarcza winą za pogorszenie sytuacji w jej kraju. Zachowuje się prowokująco, pije i wdaje się w bójki, a jej kolejny tatuaż będzie portretem Hitlera. Jedynym miejscem, gdzie czuje się jak u siebie jest gang neonazistów, gdzie nienawiść, przemoc i ostre imprezy są na porządku dziennym. Przekonania Marisy będą przechodzić ewolucję, kiedy przypadkowo spotka na swojej drodze młodego afgańskiego uchodźcę. Po konfrontacji z nim, dowie się, że czarno-białe zasady obowiązujące w jej gangu, to nie jedyny sposób interpretowania rzeczywistości."

Bonnie i Clyde (1967)
10/10 ♥

"Bonnie Parker i Clyde Barrow to para kochanków, a przede wszystkim duet gangsterów i morderców doby wielkiego kryzysu. Bonnie poznała Clyde'a w kilka dni po tym, jak opuścił więzienie. Okoliczności poznania nie należały jednak do romantycznych. Clyde został nakryty na próbie ukradzenia samochodu matki Bonnie. Ich gangsterski duet szybko stał się sławny. Przez pewien czas bardzo zręcznie udawało im się wyprowadzać w pole ścigającą ich po całych Stanach policję. Nadszedł jednak dzień, gdy wpadli w zasadzkę, a sposób, w jaki zginęli, dopełnił ich legendę."

Jeden z moich najukochańszych filmów, który mogłabym nieskończenie długo oglądać i za każdym razem ekscytuję się seansem jak zakochana nastolatka. Pierwszy raz spotkałam rebeliancką parę na TMC lata temu i szczerze powiedziawszy to od tej produkcji oraz od Czarnoksiężnika z krainy Oz (1939) rozpoczęło się moje zauroczenie filmami starszej daty, które wraz z biegiem kolejnych dni/ miesięcy coraz bardziej się pogłębia.
Bonnie i Clyde do dziś mają masę naśladowców i są niewyczerpalną inspiracją dla artystów, a dowodów nie trzeba długo szukać- Natural Born Killers w oczywisty sposób nawiązuje do klasyku kina gangsterskiego, a Bufallo 66 pokazuje wzorzec związku (nie)idealnego (zależy kto pyta).
Generalnie bez tej pary ani rusz!



Jajo węża (1977)
6/10

"Berlin lata 20-ste. Amerykański Żyd Abel Rosenberg i jego brat z byłą żoną Manuelą występują w cyrku. Ale w wyniku kontuzji są zmuszeni zostać w Berlinie. Brat Abla niespodziewanie popełnia samobójstwo, które kazuje się być podobne do innych przypadków. Śledztwo prowadzi Inspektor Bauer, a pierwsze podejrzenie pada na byłego cyrkowca. Żeby się utrzymać w trudnych czasach Abel i Manuela wynajmuja pokój u ekscentrycznego doktora Hansa Vergerusa. Między parą zaczyna dochodzić do niewytłumaczalnych nagłych konfliktów, a Manuela powoli, prawie niewidocznie zapada na zdrowiu."

Bergmana najbardziej sobie cenię za jego minimalizm i psychologiczne podejście do wszelkich tematów, natomiast w wyżej wymienionym filmie niczego z tego nie ma (trochę psychologii tam jest, ale naprawdę tylko trochę). Dlatego też podczas seansu ciągle zastanawiałam się czy aby na pewno jest to produkcja szwedzkiego reżysera, taka niepodobna do jego wcześniejszych dokonań, które zdecydowanie bardziej leżą w moim guście.



Barry Lyndon (1975)
6/10

"Barry Lyndon (Ryan O'Neal) był irlandzkim młodzieńcem bez perspektyw, który wkradł się w szeregi osiemnastowiecznej angielskiej arystokracji. Jak mu się to udało? Po prostu - robił, co w jego mocy: był bawidamkiem, zawadiaką, włóczęgą, żołnierzem w wojnie siedmioletniej, rozpustnikiem, szpiegiem i szulerem karcianym. Bohater klasycznej powieści Williama Makepeace'a Thackeraya, którą przeniósł na ekran Stanley Kubrick, nie cofnął się przed niczym, byle osiągnąć upragniony cel."

Mimo tego, że ten film stworzył Stanley Kubrick, to nigdy mnie jakoś do niego nie ciągnęło. A bo taki długi, a kostiumowy, a bo jakoś tak....ale w końcu się za niego zabrałam.
Werdykt: możecie krzyczeć, tupać, płakać ale Barry spodobał mi się tylko i wyłącznie wizualnie, no i te stroje.... ale historia nic a nic mnie nie wciągnęła i zdarzyło mi się zrobić kilka przerw podczas seansu.
Jak widzicie, nie zawsze starocie, które oglądam mogą w pełni w mój gust trafić.



Dyskretny urok burżuazji (1972)
10/10 ♥

"Ambasador południowoamerykańskiego państwa Miranda przybywa ze swoimi francuskimi przyjaciółmi na obiad do państwa Senechal. Łączy ich wspólny interes - przemyt narkotyków w przesyłkach dyplomatycznych. Okazuje się jednak, że obiad nie może się odbyć, gdyż goście przybyli o dzień za wcześnie i pan domu jest nieobecny. Całe towarzystwo udaje się z panią Senechal do restauracji."

Dla fanów Bunela - perełka.
Świetna satyra dla snobów, którą być może tylko koneserzy polubią. Nie wiem jak wy, ale ja się w tym filmie zakochałam po uszy. By dodać wam smaczku powiem, że w roku 1972 te produkcja Bunela zdobyła Oscara w kategorii najlepszy film nieanglojęzyczny. To kto się skusi?



Wszystko, co chcielibyście wiedzieć o seksie, ale baliście się zapytać (1972)
10/10 ♥

"Poświęcona siedmiu zagadnieniom dotyczącym seksu nieco absurdalna komedia, odwołująca się do wątków freudowskich. Każda część opatrzona podtytułem, począwszy od pytania ,,Czy afrodyzjaki działają?" po ,,Co się dzieje w trakcie ejakulacji?", w której to oglądamy ,,centrum kontroli" organizmu mężczyzny podczas zwieńczonego sukcesem uwiedzenia kobiety."

Kultowy film Allena, absolutny must see. Mimo, że seans zakończyłam kilka godzin temu to do teraz nie potrafię się przestać śmiać. Cudo!

Belle de jour (1967)
8/10

"Severine jest piękną kobietą i żoną lekarza. Jednak mimo całej miłości jaką żywi do męża nie może przemóc się by uprawiać z nim seks. Zamiast tego kobieta oddaje się wyrafinowanym marzeniom erotycznym, a później zaczyna pracować jako prostytutka."
"Woody Allen składa hołd arcydziełu filmowemu, jakim jest słynna "Casablanca". Bohaterem "Play it again, Sam" jest neurotyczny maniak filmowy Allan, wielbiciel i nieudolny naśladowca Humprey'a Bogarta. Allan nie może się pozbierać po rozstaniu z żoną. Przyjaciele Dick i Linda (w tej roli wspaniała Diane Keaton) pomagają mu znaleźć odpowiednią dziewczynę.. Czy Allan ma szansę na związek z ukochaną kobietą? I czy spełni się jego marzenie o byciu Bogartem choć raz w życiu?"

Jakiś czas temu oglądałam francuską produkcję Paryż - Manhattan (2012), w której młoda Francuzka radziła się plakatu Woody'ego Allena, w Zagraj to jeszcze raz, Sam jest podobnie. Allen radzi się Bogarta, co nie zawsze szczęśliwie się kończy.
Strasznie fajna satyryczna komedia dla intelektualistów, o intelektualistach, że też wcześniej się na nią nie natknęłam....ale lepiej późno, niż wcale :)

"Klejne mizoginiczne dzieło Marco Ferreriego, które [wg słów reżysera] pokazuje samotność mężczyzny w "sfeminizowanym" współczesnym świecie. Bohaterem filmu jest inżynier Gerard [Depardieu], który samotnie wychowuje niespełna dwuletniego synka. Żona opuściła go, ponieważ miała dość rodzinnego życia i postanowiła zostać aktywistką Ruchu Wyzwolenia Kobiet. On, domator zajął się dzieckiem z tym większym zapałem. Pewnego razu pojawia się nowa kobieta w życiu Gerarda - Valerie [Ornella Muti]. Po pierwszych miłosnych uniesieniach, dziewczyna zaczyna coraz większą uwagę poświęcać synowi bohatera. Z czasem mężczyzna jest jej tylko potrzebny do zaspokajania seksualnych potrzeb. Sfrustrowany inżynier zaczyna coraz gorzej czuć się w roli zabawki, aż w którymś momencie na znak protestu dokonuje... samokastracji."

Wiecie, że nawet Gerard Depardieu był kiedyś nawet przystojny? i szczupły?
Moje pierwsze spotkanie z włoskim reżyserem i na pewno nie ostatnie. Lubię dziwaczne produkcje, bo zawsze mogą mnie czymś zaskoczyć w przeciwieństwie do tych monotonnych, których akcja od lat toczy się według utartego schematu, a Ostatnia Kobieta jest zdecydowanie oryginalna.



Utracona cześć Katarzyny Blum (1975)

"Katarzyna Blum (Angela Winkler) oskarżona jest o udzielenie pomocy zamieszanemu w rewolucyjną działalność, poszukiwanemu przez policję Ludwigowi Goettenowi (Jürgen Prochnow). Przesłuchujący ją komisarz współpracuje z mediami. Te niszczą życie prywatne Katarzyny oskarżając ją o złe prowadzenie się, zupełny brak moralności i szkodzenie społeczeństwu. Media wdzierają się w środowisko, w którym wychowywała się Katarzyna, manipulują wypowiedziami świadków, wywierają też presję na chorej matce Katarzyny. Pozostawiona sama sobie Katarzyna nie ma żadnych szans w starciu z prasową nagonką. Postanawia wziąć sprawy we własne ręce. Film jest staranną adaptacją prozy niemieckiego noblisty Heinricha Bölla i echem w dyskusji na temat odbioru publicznego działalności grupy Baader-Meinhof."

Przyznam się bez bicia, że przez pierwsze pół godziny prawie zasnęłam....pomimo obiecującego opisu, sam film jest dosyć słabo wykonany i ciężko jest się na nim skupić. Może dam mu jeszcze kiedyś drugą szansę, bo przy pierwszym razie byłam padnięta po całodniowym śmiganiu po Wrocku i to mogło mieć duży wpływ na odbiór tragedii Katarzyny Blum, dlatego też postanowiłam pominąć go w ocenie.

Zawrót głowy (1958)
10/10 ♥

"Akcja filmu rozgrywa się w San Francisco. James Stewart w roli cierpiącego na lęk wysokości detektywa, wynajętego by śledzić żonę przyjaciela, która ma skłonności samobójcze (Kim Novak). Kiedy pewnego dnia udaje mu się uratować ją przed skokiem do zatoki, uświadamia sobie, że ta piękna, tajemnicza kobieta stała się obiektem jego obsesyjnego pożądania."

Moim skromnym zdaniem jedno z najlepszych i najważniejszych dzieł mistrza suspensu. Produkcja która należy do tak zwanej Five Lost Hitchcocks (pozostałe to Człowiek, który wiedział za dużo, Lina, Okno na podwórze oraz Kłopoty z Harrym), przez wiele lat była niedostępna dla szerszej publiki, jest świetnie zrealizowanym dramatem psychologicznym. Wokół Vertigo krąży wiele plotek, a sam reżyser początkowo nie był zadowolony z niezbyt przychylnych recenzji w wyniku czego odwrócił się od J. Stewarta, z którym wcześniej często współpracował. Dla fanów Hitchcocka i dobrego kina, absolutny must see!
"Kanji Watanabe (Takashi Shimura) to urzędnik służby cywilnej. Pewnego dnia dowiaduje się, że jest chory na raka i nie ma szans na przeżycie. Patrząc wstecz na swoje życie dochodzi do wniosku, że było ono zupełnie puste i jedynie poświęcone nic nie znaczącym sprawom służbowym. Postanawia, więc zrobić coś, co przysłuży się mieszkańcom miasta. Wpada na pomysł by wybudować park."

Do tej pory mało kiedy stykam się z twórczością Akiry Kurosawy, tak że jego filmy póki co są dla mnie nowością i jeszcze nie poznałam stylu tego japońskiego reżysera. Moi rodzice kochają westerny, a 7 wspaniałych jego autorstwa od lat zajmuje wysokie miejsce na liście ich ulubionych i właśnie wtedy jako dziecko po raz pierwszy zetknęłam się Kurosawą, a drugi raz nie tak całkiem dawno bo kilka miesięcy temu, kiedy to oglądałam Zbłąkanego psa (1949). 
Ale dopiero przy Ikiru zauroczyłam się japońskim geniuszem. Pominę to że Ikiru to po japońsku znaczy żyć, a jakiś geniusz przetłumaczył to inaczej, ale no cóż, pomimo tej pomyłki jest to niesamowita produkcja, której przesłanie jest jasne: życie jest za krótkie by je zmarnować. Jak dla mnie: cudeńko, uwielbiam pozytywne ale nie kiczowate filmy.
"Kolejna ekranizacja powieści wybitnego realisty i znawcy ludzkich dusz. Rosja, druga połowa XIX wieku. Do hrabiego Obłońskigo przyjeżdża prześliczna siostra Anna. Jest ona żoną bezwzględnego "biznesmena" - jakbyśmy go dziś nazwali - i nieszczęśliwa w owym małżeństwie. Rozwieść się jednak nie może ze względu an surowe zasady towarzyskie i malutkiego syna, którego bardzo kocha. Pewnego dnia na balu, wydanego przez jedn z wielu kuzynek, Anna poznaje tajemniczego i niezwykle pociągającego hrabiego Wrońskiego. Rodzi się między nimi sympatia, a potem miłość. Miłość tak silna, że Anna dla niej porzuca swoją rodzinę i nie bacząc na opinię jaką przez ten czyn ma w towarzystwie, zamieszkuje z Aleksym. Niestety, to nie koniec historii, a ledwie jej początek"

Brytyjska ekranizacja, ulubionej książki filmowców, często pomijana w starciu z hollywodzką wersją z 1935 roku z Gretą Gabo na czele. Niesłusznie. Vivien Leigh po raz enty genialnie zagrała kruchą, zagubioną kobietę, zaplątaną w niciach losu. Nie widziałam jeszcze innych wariantów tej tragicznej historii prócz tej z 2012 roku, ale jestem niemal pewna, że to właśnie ta z 1948 roku zasługuje na miano tej najlepszej.

""Lecą żurawie" to piękna, nagrodzona w 1958 roku na XI MFF w Cannes "Złotą Palmą", historia romantycznej i głęboko tragicznej miłości pary kochanków, których szczęściu przeszkodziła wojna. Borys zgłasza się jako ochotnik na front, Weronika w dniu swoich urodzin zostaje sama. Wojna zbiera swe okrutne żniwo - Borys ginie od zbłąkanej kuli. Weronika zaś poślubia jego brata Marka, któremu uległa w chwili stresu wywołanego nalotami bombowymi. Jej małżeństwo nie może być szczęśliwe - wszystkie myśli i uczucia dziewczyny zabrał ze sobą Borys. W dniu wyzwolenia wśród szczęśliwego, wiwatującego tłumu Weronika czuje się obco. Dla niej nie ma ukojenia. Niezwykły, wzruszający film pokazujący wojnę w nietypowy dla kinematografii radzieckiej sposób. Nie ma tu monumentalnych scen batalistycznych, rozwianych sztandarów i dowódców podejmujących decyzje ze stoickim spokojem. Kałatozow pokazuje wojnę z całą jej odpychającą ohydą, jako siłę niszczącą człowieka fizycznie i degradującą moralnie. Większość akcji rozgrywa się na zapleczu frontu na tle codziennego, morderczego wysiłku ludzi rzuconych w wir wojennej machiny. Wspaniałe role Samojłowej i Batałowa urzekają głębią przeżyć psychologicznych i oszczędnością środków wyrazu. Określając swój sposób pracy reżyser mówił: Wyznaję zasadę następującą: w filmie stwarzam kilka zasadniczych węzłów fabuły i te węzły nasycam liryzmem, aż do granic wytrzymałości. W tych punktach staram się atakować widza wzruszeniem. W nich wyrażam swój stosunek uczuciowy do tematu. Zwraca także uwagę strona plastyczna filmu. Kałatozow podkreślał, że język filmu jest językiem plastyki, a nie literatury, językiem obrazów a nie anegdoty i dialogów. Scenariusz wydaje mi się o tyle ważny, o ile stoją za nim obrazy. Uroda obrazów w tym filmie zasługuje na szczególną uwagę. ."

Nic dodać, nic ująć, a wraz z tym filmem postanawiam w niedalekiej przyszłości zabrać się za zwycięzców ważnych festiwali sprzed lat, w aktualnym repertuarze jest mi ciężko, coś dla siebie znaleźć więc pobłądzę trochę po kinematografii 'vintage' :)

Żyć własnym życiem (1962)
7/10

"Nana jest ekspedientką w sklepie z płytami. Zarabia mało, płaci też na dziecko wychowywane na prowincji. Jej związek z Paulem, dziennikarzem, nuży ją, spotyka się też z innymi mężczyznami. Pewnego dnia ostatnie pieniądze wydaje na bilet do kina. Zaczepiona po wyjściu przez obcego mężczyznę przyjmuje propozycję pójścia do hotelu. Przyjaciółka przedstawia jej swojego sutenera i odtąd Nana pracuje dla niego. Jest przekonana, że w każdej chwili może odzyskać niezależność. Jednak nie jest to takie proste."

Szepty i krzyki (1977)
8/10

Kolejne dzieło Bergmana zrealizowane z wręcz teatralną starannością od aktorów zaczynając a kończąc na scenerii, której po prostu nie da się pominąć.

Trzy siostry i  pokojówka, cztery odmienne charaktery. Zbierają się pod jednym dachem, gdzie mimo więzy krwi nijak nie potrafią się dogadać, nawet w obliczu śmierci jednej z sióstr. Każda ma swoje tajemnice i swój mały światek do którego absolutnie nikt nie ma prawa wstępu.

Scenografie zdaje się grać równie ważną rolę co aktorki, wnętrza są pomalowane na czerwono, z czerwonymi meblami, a w kontraście białe szaty kobiet.
Wszystko jest detalicznie zaplanowane i nie da się tego nie zauważyć.
Gratka dla fanów szwedzkiego reżysera.


Bestia (1975)
7/10

Na 13. MFF Nowe Horyzonty odbyła się retrospektywa twórczości Waleriana Borowczyka, którą jakimś cudem ominęłam. Lubię produkcje kontrowersyjne bo serwują mi inne spojrzenia na pewne tematy, jednak co za dużo to nie zdrowo, a tyczy się to Bestii w szczególności rozpoczynając od pierwszych scen obrazujący stosunek dwóch koni, a kończąc na grzechu bestializmu.

Z tego co do tej pory zdążyłam wyszperać na temat Borowczyka domyśliłam się, że jego 'specjalizacją' były filmy o zabarwieniu perwersyjno - erotycznym, aha to dlatego się nim wcześniej nie zainteresowałam.

"Dawno, dawno temu w lasach należących do możnego władcy żyła sobie bestia obdarzona gigantycznym fallusem i jeszcze większą żądzą. Niestety, nienasycony apetyt seksualny obiektu jej westchnień, młodej żony księcia, znacznie przewyższał możliwości bestii. Wyczerpany miłosnymi igraszkami potwór udaje się na wieczny spoczynek. Dwa stulecia później historia powraca w snach nowej dziedziczki arystokratycznego rodu. Pełna humoru i daleka od politycznej poprawności opowieść łącząca elementy tradycyjnej francuskiej farsy z surrealistyczną wyobraźnią poetycką."

Dla szarego widza może i będzie dosyć kontrowersyjny, zresztą dla koneserów też, najważneijsze jest podejście do tego typu produkcji, ja doszłam do wniosku, że skoro obejrzałam od początku do końca japoński film  964 Pinokio, o którym pisałam w notce o cyberpunku, to ciut erotyki też będę w stanie przełknąć i korona mi z głowy nie spadnie.
Mimo paru odpychających momentów jest to całkiem ciekawie zrealizowana produkcja, którą nie da się jednoznacznie sklasyfikować, dla tych co lubią eksperymentować z kinem.



Zabawka (1976)
8/10

"Niełatwe jest życie dziennikarza, szczególnie kiedy jest się na tropie ważnego śledztwa, a szef zleca opiekę nad synem, który do grzecznych chłopców nie należy. Teraz, jako nowa zabawka szefa, François jest zdeterminowany by zakończyć maskaradę, na którą przystał i ukazać światu prawdziwe oblicze tyrana, dla którego pracuje."

Dziennikarstwa tam za dużo nie ma, jest za to cała masa dobrego humoru w najlepszym stylu. Pierre Richard świetnie spisał się w roli dziennikarza z wielkimi ambicjami ale też niesamowitym pechem, nie wiem czy jeszcze któremuś dało stać się zabawką ku uciesze rozpieszczonego synka strasznego prezesa, który nieoczekiwanie staje się się największym sprzymierzeńcem głównego bohatera.


Tajemniczy blondyn w czarnym bucie (1972)
6/10

"Pewien przypadkowy mężczyzna - nader roztargniony muzyk staje się uczestnikiem niesamowitych, tajemniczych wydarzeń związanych z walką wywiadu. Bezwzględny szef tajnych służb poleca dokładnie śledzić muzyka dla przyciągnięcia uwagi gangsterów..."