Moniss in the jungle of (pop)culture

Ostatnio jakoś tak ciągle mam ochotę na filmy polskie sprzed lat (kilku), zapewne jest to efekt dyskusji z kolegą z nowej pracy o produkcjach 'rodzimych', które warte są, by być pokazywane po drugiej stronie Odry. W głównej mierze plotkujemy o bardziej ambitnych ruchomych obrazach, ale też tych kultowych (na początku kwietnia w Darmstadt był pokazywany Rejs M. Piwowskiego ).
Jakby nie patrzeć kinematografia znad Wisły na przestrzeni tych kilku lat znacznie obniżyła swój poziom, w sumie dzięki temu odnalezienie czegoś wartościowego pośród prostackich kopii zagranicznych formatów staje się łatwiejsze.

prettycleverfilms.com

 W miejscowym kinie komunalnym Karlstorkino filmem miesiąca jest..... uwaga uwaga - Ida Pawła Pawlikowskiego. Po tym jak czarno biała produkcja została i w kraju i zagranicą obsypana nagrodami, zdziwić to raczej nikogo nie powinno, a jednak jest to całkiem miła niespodzianka. Sama Idy jeszcze nie widziałam, choć zabieram się do niej od jakiegoś czasu, być może po świętach jak się mój grafik nieco ustabilizuje w końcu zdołam się wcisnąć na jeden z wieczornych seansów.

Hitem moich ostatnich kilku dni są dzieła Marka Koterskiego, któremu poświęcę raczej osobną notkę, bo na nią zasługuje, ale też dlatego że widziałam niedawno 6 jego filmów i jakoś nie podoba mi się mieszanie losów Miauczyńskiego z losami bohaterów innych filmów innych reżyserów.

Co prawda na Kamienie na szaniec reżyserii R. Glińskiego nie byłam tak nakręcona jak część moich znajomych: bo to moja ulubiona lektura, bo aktorzy są fajni, bo p prostu zapowiada się nieźle.....Z ręką na sercu muszę przyznać że patriotka ze mnie nijaka, nawet nie pamiętam tak dokładnie o co w tej książce chodziło, choć wiem że wtedy mi się podobała. De seansu zasiadłam ze skromnymi oczekiwaniami, a może mi się więcej przypomni, a może okaże się to być film, który jest w stanie przynajmniej w 60% oddać ducha książki. Pobożne życzenie. Młoda produkcja nie była w stanie sprostać nawet moim minimalnym wymaganiom jakie mam wobec produkcji komercyjnych. Wielu użytkowników na Filmwebie tłumaczy sobie niepowodzenie Kamieni wizją reżysera, która jakby nie patrzeć conieco odbiega od literackiego pierwowzoru, gdzie nie tylko role chłopaków są odwrócone, akcje sabotażowe zminimalizowane,ale jest też wątek miłosny - w sumie brak takowego wątku we współczesnych polskich filmach to wielka rzadkość.... Może młodszym uczniom się bradziej spodoba, jest dynamicznie, nie ma żadnych dziur w akcji, ale w mojej opini parę takich 'pauz', pustej przestrzeni wcale by tej produkcji nie zaszkodziło, być może wtedy moja ocena byłaby lepsza.

Kolejna polska nowość, która wylądowała przed moim obliczem to Papusza akutorstwa małżeństwa Krauze i której się jeszcze bardziej oberwało, niż wyżej wymienionemu tytułowi. A zapowiadało się tak pięknie.... tematyka co mnie interesuje, konwencja w jakiej jest prowadzona historia...a ledwo usiedziałam do końca seansu. Wszytsko jest dosyć chaotyczne, wiem że te przeskoki z traźniejszości do przeszłości miały nadać charyzmy Papuszy widz miał dostrzec że główna bohaterka jest onieśmielona sukcesem i chce być tylko zostawiona w spokoju,ale aktorzy są nieudolnie prowadzeni co wszystko psuje, wszysściuteńko.

Najabsurdalniejszy jest chyba fakt, że starszy film K. Krauze czyli Dług (1999), który obejrzałam zaraz po biografii romskiej poetki oceniłam na 9/10 i dodałam do ulubionych. W tym starszym dramacie jest wszystko inne, lepsze, mam teraz wrażenie jakby te dwa kompletnie odmiennie prowadzone filmy pochodziły od dwóch różnych osób.

Dług to historia dwóch eks studentów marzących o własnym biznesie, do realizacji celu brakuje im środków, wtedy spotykają demonicznego domniemanego biznesmena o cennych kontaktach i grubym portfelu ( w tej roli A. Chyra spisał się na medal), który ostatecznie ściga dwóch młodziaków za domniemany dług. Scenariusz został oparty na faktach, a jego realizacja jest moim zdaniem jednym z tych naj- lepszych polskich dzieł. Kto jeszcze nie wiedział, niech ogląda !

Idąc tym tropem sięgam po starszy film - Pętla (1957) z legendarnym już Gustawem Holoubkiem w roli głównej. Najcięższy ruchomy obraz pośród tytułów wymienionych w tym poście, studium upadku człowieka opętanego przez alkohol. Pętla kojarzy mi się ze stylem Bergmana, ascetyczna scenografia, gra aktorska zminimalizowana do ekspresyjnych dialogów i monologów, kolejne potwierdzenie dlaczego tak bardzo szaleję za filmami sprzed lat...

W planach kontynuacja cyklu, mam już nawet kilka tytułów zapisanych :)

Major (2013)
6/10

Nowe kino rosyjskie to nie moja działka, ale tyle się o Majorze nasłuchałam, że nie byłabym sobą gdybym sama nie sprawdziła o co tyle szumu.
Produkcja Bykova jest trzymającym w napięciu kryminałem, gdzie gliniarz śmiertelnie potrąca dzieciaka, a później raz próbuje to zatuszować, a raz gryzie go sumienie i chce wszystko odkręcić, ale wtey jest już za późno. Ojciec zabitego dobiera się do broni i z bólu planuje zrobić coś mało rozsądnego.
Mimo tych wszystkich achów i ochów, mnie Major nie przekonał za pierwszym podejściem. Momentami akcja bardzo się wlecze i sprawia że miałam ogromną ochotę by skakać po tej produkcji zamiast wszystkie sceny po kolei oglądać.
Tematyka jest ambitna, ukazanie jak to wszystko działa, w sumie powinno mi się podobać...ale zabrakło 'tego czegoś' i mam nadzieję że reżyser 'to coś' w swoich przyszłych dziełach odnajdzie.


 
I am soldier (2014)
3/10

Brytyjska produkcja, której celem jest  ukazanie metod szkolenia wojskowej grupy komandosów S.A.S. oczami rekrutów. Sam opis filmu brzmi całkiem, całkiem, ale nie nastawiajcie się na dynamiczne kino wojenne bo w zamian dostaniecie niedopracowaną papkę składającą się z ciągłego powtarzania "tylko najlepsi dają radę". Od czasu do czasu na ekranie pojawiają się napisy o tym jak bardzo elitarna jest ta jednostka, że z 200 chętnych dostaje się do niej zaledwia garstka.
Wszystko jest zrobione bez większej głębi, oto dostajemy zarys głównego bohatera- ex kucharza Jej Królewskiej Mości z koszmarami sennymi, zaciętością w oczach i kilkusekundowym romansie z jedną z agentek, nie ma żadnych analiz ani niczego przy czym można było by się zaczepić na więcej niż 5minut.
W sumie A am soldier trwa niecałe 90minut, z mojego skromnego doświadczenia wiem, że obrazy o takiej tematyce zazwyczaj trwają więcej, a jak już są krótkie to z pieprzem i nie chodzi mi tu tylko o sceny bojowe, ale sami bohaterowie są wyraźnie zarysowani i sama misja też. W porównaniu do np S.W.A.T , I am soldier wygląda jak maluch który się zgubił na cmentarzu, skoro ta jednostka jest tak elitarna to wypadało by się jej głębiej przyjrzeć i więcej w nią zainwestować, nie sądzicie?



Jamesy Boy (2014)
3/10

Kolejna nieudolnie poprowadzona i zagrana historia oparta na faktach. Tytułowy James to chłopak z problemami, wplątany w działalność mini gangu gdzieś na przedmieściach, jednak on tylko się kreuje na macho, tak naprawdę to marzy mu się nowy początek daleko stąd. Rozpoczęcie nowego rozdziału musi jednak zaczekać, aż Jamesy wyjdzie z kicia, gdzie kumpluje się z 'kociakiem' odsiadującym 6lat za kradzież samochodu i afroamerykańskim gorylem na dożywociu. Sam aktorzyna grający główną rolę jest bardzo, ale to bardzo irytujący i mega przypomina mi lalusia z popularnych w latach 90' tych boysbandów przez co całą akcję Jamesy Boy oglądałam z politowaniem wypisanym na twarzy.
Płytka historia z happy endem, nudniej już chyba być nie może.

Aha! I jakby ktoś się na ten film skusił, nie zwracajcie uwagi na to, że jest otagowany jako gatunek musyczny, prócz samego OST muzyki jest tam tyle co nic, zwykłe przeoczenie.



Szatańsko całujesz (2012)
7/10

Trzeba przyznać że nic nie potrafi mi lepiej poprawić nastroju niż klimatyczna czeska komedia.
Po brawurowej Świętej czwórcy kiedy to akcja przenosi się z Czech dna Karaiby, gdzie mają miejsce erotyczne przygody dorosłych, Szatańsko całujesz również trwa z dala od szarości. 2 pary rozwodników, wymieszane ze sobą, ale nadal jako tako związane ze swoimi eks, przygody podczas marokańskiej podróży, uprowadzenie i dużo dużo humoru, to wszystko jest wpakowane w 100minut.


Babcia Gandzia (2012)
1/10

Jakiś czas temu pisałam, że francuskie komedie schodzą na psy c'nie? Oto kolejny dowód.

Wielkie Piękno (2013)
10/10 ♥

Wystarczył mi opis, reżyser i pierwszy trailer i już się zakochałam. Później pojawiły się piski zachwytu, masa pozytywnych recenzji, a nawet propozycja imprezy tematycznej La grande fiesta. W końcu i ja mogłam zobaczyć co takiego ma w sobie nowe dziecko Sorrentino, co ich tak wszystkich oczarowało.

Charyzmę i Jepp'a głownego bohatera.

Podstarzałego pisarza jednej książki, kochającego imprezy, alkohol i romanse, mimo to nie budzi żadnych pomruków politowania, że stary a żyje jak młodzieniec. La grande bellezza celebruje życie jako dar od losu, nie ładuje w niego sprośnych kawałów czy kiczu i przesady jak w Last Vegas , przez co bohaterowie dramatu włoskiego twórcy pomimo swojego bogactwa pozostają nam bliscy na poziomie mentalnym.
Film nie obfituje co prawda w filozofię egzystencialną, choć może dać wskazówkę jak żyć, nie jest ciężki, ale mimo to pozostaje w głowie na dłuższy czas.

Charyzmatyczny włoski dramat, to jest to co warto oglądać przy zachodzie słońca.



Życie Adeli- Rozdział 1 i 2 
9/10

W planach miałam ten ruchomy obraz od dłuższego czasu, zeszłoroczny zdobywca Złotej Palmy w Cannes , ciekawy temat, ładne, zdolne aktorki, ale jakoś na planowaniu się skończyło. Jest to jedna z tych produkcji, która odrzuca mnie czasem trwania, co może wydawać się nieco absurdalne bo na seans Hitler, ein Film aus Deutschland wybrałam się bez oporów,mimo że trwa dobre 7godzin, a La vie d'Adele jakieś 3. Bałam się że dostanę zaserwowaną pustą, leniwą papkę w ładnym opakowaniu, jak widać neipotrzebnie.
Ocenę zmieniałam kilka razy bo nie potrafiłam się zdecydować czy francuska produkcja zrobiła na mnie wrażenie takie normalne, czy takie 'wow'. Ostatecznie stanęło na 'rewelacyjny', choć ma swoje braki, ale tłumaczę to sobie specyfiką reżysera, w sumei to mi ktoś tak nagadał a ja nie zupełnie świadomie się tym przejęłam :)



Nimfomanka vol. 1
7/10

Duńskiego reżysera lubię za tą jego bezpardonowość i charyzmę, no i za to że robi dosyć ciężkie psychologiczne filmy. Nimfomanka składa się na jego tzw depresyjną serię wśród której figurują już Antychryst i Melancholia, oczekiwania co do niej miałam spore, zwłaszcza że poprzednie tytuły figurują na mojej liście produkcji ulubionych, a jeszcze bardziej jarałam się wersją reżyserską obrazu o nimfomanii pokazywanej w lutym w Berlinie. Na nieszczęście moje oczekiwania zostały przerobione na popiół i smutek, że albo nie wyszło, albo ja nie załapałam puenty. Mimo to Nimfomanka jest zdecydowanie najlepszym obrazem o tym schorzeniu jaki do tej pory miałam okazję oglądać. Powiem tylko, że ci którzy jej jeszcze nie widzieli niech poluzują trochę swoje oczekiwania po czeka ich twarde lądowanie na rzeczywistości.

Może po prostu potrzebuję trochę więcej czasu by ten film docenić, albo po prostu muszę przyznać że i taki twórca jak von Trier ma swoje słabe dzieła.

Ostatnio zaniedbałam nie tylko bloga, ale też filmy ogólnie, dałam się wciągnąć z tzw alltagsstress co mi raczej na dobre nie wyszło. Na czas ferii semestralnych miałam plany i filmowe, książkowe i inne, prawie nic z tego nie zdążyłam zrealizować ku czci solidnej wypłaty no i po co?
Może i finansowo się wzbogaciłam, ale mentalnie jadę na rezerwie, a teraz zamiast pisać o moich ostatnich skromnych odkryciach kinowych nadaję sama na siebie, pfui nie takie jest przeznaczenie tej stronki, ale już wracam na odpowiedni to, choć będzie to skromny wpis :)

Twórczość Wesa Andersona  poznałam przypadkiem, szukając filmu na wieczór, kiedy mój wybór padł na Moonrise Kingdom, który z miejsca mnie oczarował przede wszystkim sposobem jakim jest prowadzona narracja... ale także wieloma innymi drobiazgami, które łącząc się dają niezapomniany efekt.

Grand Budapest Hotel obejrzałam przed premierowo dzięki uprzejmości Atlantis Odeon Kino Mannheim , za co serdecznie dziękuję.



Nie znam zbyt dobrze wszystkich filmów amerykańskiego reżysera o specyficznym stylu, ale mimo to na podstawie dwóch wyżej wymienionych dzieł widać podobieństwa, ale w dobrym stylu.
Andreson na miejsce kręcenia wybrał niemieckie miasto przygraniczne Görlitz osławione już wśród innych twórców zagranicznych za swoją charyzmę, architekturę i praktyczność. W tym rejonie panuje wysoki poziom bezrobocia, ale też duży spokój na ulicach przez co łatwiej jest zablokować część miasta na potrzeby kręcenia poszczególnych scen a i chętnych na statystów nigdy nie brakuje.
Obecnie w tytułowym Grand Budapest Hotel znajduje się centrum handlowe o ciekawej architekturze i drogich butikach.