Moniss in the jungle of (pop)culture

takie są wypowiedzi/ recenzje na temat "The Oxford Murders" filmu reżyserii Alex'a de la Iglesia.
Produkcja powstała na podstawie książki Guillerma Martineza to typowy KRYMINAŁ.
Jednak większa część współczesnej publiczności nie potrafi rozróżnić filmu akcji od kryminału, stąd też takie kiepskie notowania.

Książka kontra Film.

Zbluzgajcie mnie, ale film mi się bardziej spodobał. Jestem typową humanistką, z matematyki wiem tylko tyle że 2 + 2 = 4 i nic więcej. Film nie należy również do tych łatwych, jeżeli choć na kilka min spuści się oko z ekranu, później nie wie się co i jak, za dużo kombinowania, zwłaszcza tego matematyczno- logicznego.
Co prawda parę scen zostało wyciętych, bądź też zmienionych, no ale i tak był to całkiem miły seans.

Rzecz dzieje się w Oxfordzie. Zagraniczny student przypadkowo wplątuje się w jedno morderstwo, poznaje tam też zdziwaczałego profesora i razem zaczynają kombinować. Ostatecznie zamiast jednego morderstwa są trzy. Trzy 'przypadkowe' zabójstwa na pozór mające ze sobą dużo wspólnego w rzeczywistości.....
Sami zobaczcie.

Gra aktorska na plus.
Fabuła też.

Nic dodać, ohh sorry, jednak dodałabym te 'wycięte sceny', ale ująć też nie ma za wiele.

"The Oxford Murders" to nieco ambitny film - nie ma tam żadnych pościgów, strzelanin, dialogi są na poziomie, jest zagadka, którą należy rozwiązać i prawdziwemu kinomaniakowi to wystarczy.

Produkcja wymaga ruszenia główką.
Kryminały tego wymagają, filmy akcji nie.

Muzyczno - tanecznych filmów jest mnóstwo.
Po sukcesie "Step Up" zapanowała moda na tego typu produkcje. Poprzeczka zamiast się podnosić, spada.

"Street Dance 2" nie bawi ani nie zachwyca.

Klasyczna fabuła - 'marzyciel' i silni przeciwnicy. Grupa kilku dobrych tancerzy, miłość od pierwszego wejrzenia, treningi, potem coś idzie nie tak, zwątpienie i złość, przeprosiny i na nowo wpojenie się w łaski 'tej jedynej', walka na tańce, oczywiście wygrywają ci 'dobrzy' i happy end.

Tych co się spodziewają dobrej muzyki muszę rozczarować,  
gra aktorska? raczej amatorska.

Nie nie i jeszcze raz nie.

Jest to również pierwszy tego typu film, który miałam ochotę wyłączyć już po 30stu minutach.
Ciekawy czy sam "Step Up" a raczej jego już czwarta część się uda?
I kiedy w końcu powstanie godne 'następstwo' tego kasowego hitu?
Doczekam się jeszcze?

Selma Blair po raz kolejny w thrillerze jako zastraszana kobieta z pazurem.

Luksusowe życie nie zawsze bywa bezpieczne. Zwłaszcza jeśli jest się samym, przerażonym i do tego ukrywa się kilka znaczących tajemnic i grube konto bankowe.

"Columbus Circle" w reżyserii Georg'a Gallo to opowiastka o 'dziedziczce' cierpiącej na agorafobię, której sielskie życie zostaje pewnego razu brutalnie przerwane. 
Staruszka - sąsiadka z naprzeciwka kopnęła w kalendarz szybciej niż wszyscy sądzili, i nie wyglądało to na czyste zagranie, zostaje rozpoczęte dochodzenie w sprawie o morderstwo.
Kilka dni później do mieszkania wprowadza się Pani Śliczna i Pan Piękniś. Za dnia kochający, wieczorami nieznośni. Kłócąc się na korytarzu zwracają na siebie uwagę Pani 'jestem bogata i chcę być sama' z naprzeciwka, która cała wykąpana w pocie w końcu pomaga swojej nowej sąsiadce.
Mimo że się nie znają, mają poniekąd co nieco wspólnego. Zaczynają się dogadywać i milionerka jest w stanie nawet po tych kilkunastu latach wyjść ze swojego azylu na korytarz. 
Ups, chyba nie było to najlepsze posunięcie.
Pan Piękniś wraca pijany i 'przypadkowo' wchodzi nie do tego mieszkania, a panie sobie piszczą i płaczą na podłodze. Jednak prócz 'kradzieży' butelki alkoholu i jeszcze pewnego drobiazgu Pan jest nader spokojny.

Następnie ni z tego ni z owego widz dowiaduje się że młoda para nie ma najświętszych intencji wobec 'dziedziczki' , która swoją prawdziwą tożsamość i rodowód ukrywa pod fałszywym nazwiskiem już od ok.20stu lat. Policja coś węszy, ale nie dochodzą do żadnych wniosków.

Jak się zapewnie domyślacie kilka rzeczy nie poszło wg planu (Piękniś umiera) i Ślicznotka sama musi kontynuować swój plan. Jednak nasza przerażona bogaczka aż taka strachliwa nie jest i (szok) ubiega Panią' chce być bogata'.

Oczywiście jest happy end. Zła zostaje ukarana i ta 'dobra' wychodzi cało z 'opresji'.

"Columbus Circle" zapowiadał się świetnie, ale po jakiś 30stu minutach najwyraźniej zapał opuścił scenarzystów. Fabuła na plus, ALE nadal nie wiemy praktycznie nic o naszej głównej bohaterce. I jakim cudem kobieta która od tylu lat siedzi zamknięta w swoich czterech ścianach, a na sama myśl o wyjściu na zewnątrz mdleje, nagle pod koniec filmu uśmiechnięta pokazuje się na mieście?
A co z dochodzeniem panów policjantów? Albo co z tą parką?

Oglądanie tego filmu można porównać do takiej sytuacji : wizyta w restauracji, zamówienie dania, popatrzenie się na niego bez możliwości posmakowania i wyjście z lokalu, oczywiście z pustym żołądkiem.

Tutaj mniej znaczy autentycznie mniej, a szkoda bo mógły być z tego naprawdę dobry thriller. 

Inspiracji na dziś mi brak, a że filmów takich jak "Po Prostu Walcz" jest już wiele, tak więc :

- buntownik z wyboru zmienia stan i szkołę
- podoba mu się panna, która jest już (szok) z nowym wrogiem naszego głównego bohatera
- dostaje lanie i postanawia wziąć się za siebie i zaczyna trenować mieszane sztuki walki
- uspokaja się i zmienia na lepsze
- i na szczyt tortu wędruje wisienka - główny bohater spuszcza łomot  temu bad boyowi i wszystko kończy się happy endem.

Czyli klasyczny amerykański film akcji, zero zaskoczenia, zero charyzmy.
Produkcja do piwka, można oglądać jednym okiem.

Nareszcie nadeszła upragniona i iście letnia pogoda z prawdziwego zdarzenia. A wraz z nią apetyt na lekkie filmy oraz 'odmóżdżacze'.
Jestem wielką fanką kina francuskiego, oryginalnego "Lol'a( laughing out loud)" oglądałam dobre kilka lat temu, ale parę scen pozostało mi w głowie.
Tak więc z przymrużeniem oka w dzisiejsze południe zabrałam się za amerykańską kopię Lisy Azuelos.

"LOL" to przyjemna komedyjka o młodej pannie Loli (Miley Cyrus) z wyzwoloną i nader nadopiekuńczą mamusią (Demi Moore). W nowy rok szkolny wkracza ze złamanym sercem i drobnym kłamstewkiem. Zaczyna się kleić do najlepszego przyjaciela jej eks, próbuje maryśki.Jedzie ze szkoły do Paryża ( a raczej na jego przedmieścia), poznaje mini kopię Joanny d'Arc, smakuje francuskiej kuchni i przeżywa swój autentyczny pierwszy raz A wszystko to skrzętnie opisuje w swoim pamiętniku. Jak możecie się domyślać pewnego dnia jej rodzicielka go znajduje i czyta, niby przypadkiem. Zaczyna się mini wojna, która równie szybko się kończy. No i oczywiście jest happy end.

Tadammm !

Film z serii, obejrzyj i zapomnij.
Nie ma w nim żadnej głębi, no może poza tym , że przyjaciele to prawdziwy skarb.
Stosunek matka - córka jest mało realny, on istnieje tylko na sali kinowej.

Chciałam powiedzieć że leniwi amerykanie nic a nic się nie postarali, bo pomiędzy tymi dwoma ( a jednak tym samym filmem) nie ma żadnej różnicy, (tylko poza tą że Francuzi wybrali Londyn na wycieczkę a nie Paryż, no i grają inni aktorzy inną mdłą grą.) ale kilka chwil temu dostrzegłam że obie 'wersje' wyreżyserowała ta sama osoba - Lisa Azuelos.

Jak ona mogła ?!

Francuski "LOL" miał charyzmę, amerykańska kopia jej nie posiada (plus marna muzyka).
Nie przepadam za Miley C. ale nawet skupiając się tylko na jej grze nie potrafi mnie do siebie przekonać. A o pani Demi 'jedna mina' Moore...chyba nie muszę tego komentować.

Polecam obejrzenie tych filmów jeden za drugim, wtedy te różnice są najbardziej widoczne.
I po raz kolejny:

Viva la France !

Na temat filmu z 1996 roku "Trainspotting" przeczytałam całkiem sporo 'recenzji'.
Najczęściej pojawia się w nich 'zarzut' jakoby ten szkocki film, kipiący czarnym humorem, miał zachęcać do brania narkotyków, do staczania się na samo dno.
Mam nieco inne zdanie na ten temat...


Jest to historia grupki szkockich młodziaków uzależnionych od Heroiny bądź też  alkoholu.
Danny Boyle ukazuje tych 'chłopców' jako znudzonych realnym życiem i poszukujących mocnych wrażeń.
Renton (McGregor) pewnego razu ma dość i postanawia rzucić nałóg, ale z takimi kolegami 'od szprycy' nie jest to łatwe zadanie. Jest kolorowo, energicznie, aż pewnego razu coś idzie nie tak i staje przed sądem. Zostaje uwolniony, ale z tej frustracji strzela sobie działkę, po której ląduje w szpitalu a następnie w swoim własnym dziecinny pokoju wytapetowanym autkami.
Dopiero wtedy 'rzucenie nałogu' to nie tylko puste słowa, ale autentyczny czyn.
Poci się, krzyczy, ma halucynacje, ale udaje mu się to.
Wynosi się di Londynu, znajduje pracę. Wydawać by się mogło, że wyszedł na prostą.
Ale o czymś zapomniał...mianowicie o swoich 'kumplach'.
I wtedy historia zatacza koło i Ronson znajduje się tam gdzie na początku filmu.


Wszystko na marne....


"Trainspotting" to portret człowieka uzależnionego. Nie jest zachęto do 'brania'. On ukazuje tylko jakim człowiek się staje gdy weźmie 'działkę'. Zero honoru, zero moralności, zero skrupułów.
Każdy dba tylko i wyłącznie o swoje własne cztery litery, a innych wykorzystuje tylko dla własnego zysku.
Pan Boyle pokazuje nam to co już wiemy : narkotyki są złe i potrafią zrobić z Ciebie monstrum. Nie powiedział tego bezpośrednio, bo wtedy nie było by tego filmu, nie było by tych dyskusji.
Czasami trzeba obejść temat na około by dotrzeć do publiki.

Wakacyjne nadrabianie kinowych i serialowych zaległości trwa.
Tym razem na radarze : "Adwokat Diabła" z 1997 roku z Alem Pacino i Keanu Reevesem w rolach głównych.

Postać szatana od wieków ma stałe miejsce w kulturze. Taylor Hackford umiejscowił  upadłego anioła we współczesnym świecie prawników, zawodzie który ma dojście do wszystkiego, tym samym znajdując się na szczycie najbardziej wpływowych 'robótek' na rynku pracy.
Co prawda 'na świecie jest więcej studentów prawa, niż samych prawników' ale ci, którym się udało ukończyć te koszmarne studia mają moc.

Kevin Lomax (Reeves) to młody obrońca potencjalnych winnych pozbawiony skrupułów, dla którego liczy się tylko kasa i 'prestiż' wynikający z tego, że nigdy nie przegrał żadnej sprawy. Swoją 'niezwyciężalnością' zwrócił na siebie uwagę potężnego właściciela nowojorskiej kancelarii prawniczej- Miltona (Pacino). Ten z kolei proponuje mu lepszą posadę, na co nasz kozioł ofiarny się zgadza.
Następnie przez ponad dwie godziny widz obserwuje jak honor i ten mały kawałeczek moralności, który Lomax posiada, zupełnie zanikają.
Nic nie jest w stanie go powstrzymać od zwycięstwa, nawet fakt że jego klient jest winny i każdy nowicjusz może to na pierwszy rzut oka ujrzeć. Ale on nie, on MUSI wygrać.

"Próżność to mój ulubiony grzech" tak mawiał Milton alias Pan Szatan.

Jest to najwyraźniej również ulubiony grzech Hackforda.
"Adwokat Diabła" ukazuje proces degeneracji, ukazuje to jak człowiek niczym chorągiewka jest elastyczny i dla sławy i bogactwa jest w stanie zrobić wszystko, nawet sprzedać swą duszę Diabłu. Bo jego ego jest najważniejsze.
Próżność jest również jedną z cech prawników, ludzi którzy wiedzą (niby) wszystko i mogą (hmmm..) wszystko.
 A najpierw jest prawo a potem Ty. - tak mógłby powiedzieć Wielki Brat.

Prócz bogatej oferty interpretacji, 'Adwokat Diabła' może się pochwalić wspaniałą grą aktorską. Dobrze jest widzieć Ala Pacino w takiej silnej roli.

Sięgając do filmoteki wstecz i zaraz potem oglądając nowiutkie filmy zadaję sobie pytanie: Kiedy to się stało? Kiedy forma zaczęła mieć większe znaczenie od treści, Kiedy ??

Wie ktoś ?

Moda na "Genezy" trwa....
Kilka lat temu furorę zrobił hiszpański horror "REC" : bo inaczej zrobiony, bo jest klimat, bo jest to i tamto. I fani filmów grozy są syci. Po premierze drugiej części było już mniej lobów a więcej marudzenia.
Wiadomo 'ten pierwszy raz' jest zawsze lepszy od kolejnych.
Ni z tego ni z owego poszukując zajęcia na bezsenną noc natknęłam się na "REC 3 : Genesis". Sceptycznie i z nutką ciekawości kliknęłam na Play.. i o to co tam było:

- podczas wesela 'pijany' wujaszek z piwnym brzuszkiem gryzie swoją partnerkę w szyję a ona kolejne panienki i panów.... rozpętuje się piekło - a Zombie budzi się do życia
- krew krew krew krew krew krew krew krew krew krew ....( x 10000000000)...
- bez happy endu, 'a żyli długo i szczęśliwie' tej nieszczęsnej pary się nie tyczy
- krzyki, krew, krzyki, krew.....

A co powinno być, a tego nie było :

- Geneza powinna pokazywać POCZĄTEK , czyli jak to się wszystko zaczęło, rozprzestrzeniło etc etc a nie stworzyć kolejny film o tej samej tematyce, który niczego nie wyjaśnia,
- Tych których ciekawią losy reporterki z kamienicy oraz tego stworzenia co całe mieszkanie ma wytapetowane artykułami o Kościołach, Komuniach, Porwaniach etc, niestety muszę was rozczarować, tajemnica nadal pozostaje tajemnicą.


Najwyraźniej twórcy pierwszej części tego horroru się rozleniwili, "REC 3" bardziej przypomina dzieło amatorów, nie tylko ze względu na 'fabułę' (jeżeli mogę to co tam się działa tak nazwać) ale również na marne efekty i grę aktorską.
Teraz już kimałam, a w przyszłym roku do kina ma wejść "REC 4 : Apocalypse", mam minimalną nadzieję że z tego coś będzie..tak więc do 'siego' !

Francuzeczka, dwudziestoletnia modelka rozstaje się ze swoim chłopakiem i twierdzi że ma zmarnowane życie. Po przelotnym romansie z żydowskim weterynarzem i próbie samobójczej stwierdza jednak, że jeszcze nie jest za późno by nadać barw życiu.
Wtem Miłość schodzi na drugi plan, a Wiara wychodzi na prowadzenie.
Na pierwszy odstrzał idzie Buddyzm.
Potem Judaizm.
A potem staje się po prostu rebeliantką.
I nadal poszukuje...siebie i szczęścia.

Przyjemna francuska komedyja z przecudną Audrey Tatou na czele ( nie mogę się na nią napatrzeć) historia o wzlotach i upadkach opowiedziana z typowym 'żabojadowym' humorem i "buziaczkami" (która bywają irytujące a także zabawne).
Na leniwy wieczór po ciężkim dniu.

Zimno, chmury, deszcz - wakacje 2o12 w pełni.

Piękny dom w środku lasu.
Dla jednych marzenie, dla innych koszmar.
Sarah (Elizabeth Olsen) wraz ze swoim ojcem i wujkiem posiada taki wakacyjny domek.
Miała być tam tylko kilka dni, by zabrać swoje rzeczy i przygotować budynek na sprzedaż.
I tak też było, ale żeby nie było za nudno coś oczywiście musiało pójść nie tak.
Chatka została wcześniej obrabowana, wszystkie szyby wybite, brak prądu, dziurawe ściany. 
Dzieło wandali.
Prócz rzeczy do zabrania jest tam jeszcze coś. Coś mrocznego.


"Ciemno wszędzie, głucho wszędzie, co to będzie, co to będzie..?"


Ostatecznie wychodzi na to, że to wszystko co się działo w tych mrocznych pomieszczeniach to jej imaginacja, a ona sama jest tą złą. W dzieciństwie maltretowana/ molestowana, teraz się mści, nieświadomie. 


Nie jestem w stanie opisać "The silent house" od początku do końca, po 30stej minucie zaczęłam przeskakiwać przez poszczególne sceny. Film jest koszmarny, w złym tego słowa znaczeniu. Jedynym plusem jest gra siostry Olsen, niestety jej kunszt zanika w komercjalnym bełkocie tej podróbki horroru.

Historia wielkiej miłości przeplata się z losami zagubionej panienki.- w jednym zdaniu.
Kolejny dobry materiał na film został zmarnowany.

Młodzi i żądni przygód amerykanie nie radują się samym podróżowaniem po Europie, szukają 'kopa' i go dostają. Uri to 'napakowany' przewodnik turystyki ekstremalnej. Samo jego 'biuro podróży' nie wygląda przyjaźnie, ale obietnica przeżycia żwawej przygody na Ukrainie jest tak fascynująca, że nie sposób ją przepuścić.
I tak szóstka turystów ląduję w 'moro' vanie który zmierza do Czarnobylu, a konkretnie do 'miasta widmo' Prypeć, niegdyś zamieszkałe przez pracowników reaktora i ich rodziny, a teraz mroczne i opuszczone.
Tam spotykają martwe zębate rybki, miśka,który upodobał sobie jedno z mieszkań, psy-wilki oraz ludzi-nie ludzi.
Po śmiechach, chichrach wycieczka zaczyna się im coraz mniej podobać. Z turystów zmieniają się rozbitków walczących o przeżycie na tej chorej mrocznej ziemi.
Oczywiście jak na współczesny amerykański horror przystało nie ma happy endu.

Podsumowując : scenariusz ciekawy, ale jego potencjał nie został należycie wykorzystany.
Gra aktorska marna. Jest parę kwestii które pojawiały się na kilka sekund by potem zniknąć w krzykach, piskach i wołaniach o pomoc, która nigdy nie nadejdzie.
Amerykanów znów poniosło i forma przerosła treść filmu do tego stopnia, że można by się zastanawiać, czy tam w ogóle jakaś treść jest ?

A miał być to dobry film. A wyszło jak wyszło.

Czyli kolejna mniej znana wersja amerykańskiego "Hangover".

Kiedy Sascha Baron Cohen ogłosił, że na tegoroczne Oscary przyjdzie w stroju "Dyktatora" wywołało to niemałe oburzenie. Ale dlaczego?
Jego postać co prawda nawiązuje do pewnego brutalnego pana, ale nikt w filmie "The Dictator" nie jest nazwany po imieniu.
Skąd więc ten bunt?
Bo Sascha jest jednostką, która wybija się z tej szarej komercji?
Dobra - może i jego twórczość nie jest 'najambitniejsza', ale no sami przyznajcie...przyprawia was o uśmiech na twarzy.
Ale już w takim społeczeństwie żyjemy.
Ktoś, kto naprawdę potrafi zostaje brutalnie zhejtowany.
Ten kto nic nie potrafi ale ma tłusty portfel to i tak...mhmmh. No comment.

Czasami jeżeli wyrazisz opinię na pewien temat, która jest równocześnie inna niż pozostałych, to potrzeba tylko kilku minut by pozostać zbluzganym. Nawet 'online'.
Niektórych może wtedy 'korcić' przejście na tą drugą stronę..ale czy warto?
Czy warto wpasować się w tłum?
Zatracić siebie, krok po kroku, tylko po to by mieć więcej "fanów', 'obserwujących' ?

"Das Leben ist kein Ponyhof" - życie nie jest jak hodowla kucyków ( w wolnym tłumaczeniu).
Nie wiem jak z Wami jest..ale ja osobiście zawsze wybijałam się z tej komercji.
Zawsze miałam swoje własne zdanie, nie potrafiłam (i nadal nie potrafię) się podporządkować regułom gry.

A kto w ogóle te reguły funkcjonowania w społeczeństwie ustanawia?

Wybijasz się z tłumu i automatycznie stajesz się 'outsiderem'.
Czy słusznie?

Hej , jest nawet plus.. obserwacja jak inni stają się hipokrytami. I uśmiech gwarantowany.

W sumie jest to notka o wszystkim i o niczym, czyli - mimo wszystko pozostać sobą czy po prostu lepiej jest pozostać bezbarwnym i wtopić się w tłum?

Wielki Brat patrzy .

Każdy z nas ma jakieś marzenia, normalne i takie nieco 'zakręcone'.
Arabski szejk marzy o tym by na pustyni stworzyć środowisko przyjazna dla łososi, by okoliczni mieszkańcy mogli je łowić i zacząć rozwijać rolnictwo i hodowlę. Życie na gorącym odludziu było by wtedy łatwiejsze.
Projekt ten jest szalony ale 'teoretycznie' wykonalny.
Po protestach, achach o ochach urzędnik państwowy Fred (Ewan Mcgregor) zgadza się pomóc temu 'stukniętemu' szejkowi.
Oczywiście "Połów szczęścia w Jemenie" nie mógłby istnieć bez pięknej pani asystent (Emily Blunt).
Są wzloty i są upadki oraz jest happy end.
Produkcja Lasse'a Hallstrom'a to historia o tym, by zawsze walczyć o swoje marzenia, do końca i aż do skutku. O tym jak 'szkiełko i oko' po jakimś czasie zastępuje wiara.I o tym jak nadużywane jest słowo 'teoretycznie".
Nieudolnie przetłumaczony tytuł to całkiem milutki film, bez rewelacji bo jednak mimo świetnej obsady aktorskiej zabrakło mi tam czegoś,co mogło  by sprawić że zapamiętałabym go na dłużej.

Morał : Don'e ever give up your dreams.

.. przejmij moje życie, moją śliczną żonkę i jej aroganckiego kochanka. Wyobraź sobie, że pracujesz ciężko w szpitalu na neurochirurgii, wracasz zmęczony do domu, chcesz trochę czułości, a Twoja żoneczka oznajmia Ci że wyjeżdża na kilka dni (które ty możesz w domu spędzić) niby do brata. Najpierw narzeka że ciągle Cie nie ma, a jak już jesteś...ah Kobieta zmienną jest. Początkowo nie zawracasz sobie zbytnio głowy jej dosyć częstą nieobecnością w domu, jednak po jakimś czasie, kiedy zapach perfum opada, zaczynasz myśleć. Zaglądasz do jej rzeczy w poszukiwaniu czegoś co mogło by świadczyć o jej niewierności, no i masz. Liścik miłosny i adres hotelu gdzie kochankowie uwili sobie gniazdko miłości. I co teraz?
Jesteś zbyt dumny by przyznać że wiesz, to było by też zbyt proste, nie sądzisz?
Tak, zemsta jest lepszym wyjściem. Ale jak jej dokonać?
Hej mam pomysł : zwab jej kochanka pod groźbą szantażu tutaj do mojego/ Twojego domu. Porozmawiaj z nim ale się nie ponoś zbytnio. Nie podoba Ci się? Cóż, masz przecież broń. Wiesz jak jej użyć. 
Ooo - chłoptaś chyba się boi. Popatrz, przyprowadził Twoją żonę dla ochrony. Zgarnij co Twoje a tego trzeciego wyślij do wszystkich diabłów.
Piff, paff.
Stop, stop, stop.
To NIE jest Twoja żona, tylko moja. 
No nie patrz się tak na mnie, chciałem Ci pomóc ale teraz będę zmuszony wezwać policję by Cię znów zamknęli w szpitalu psychiatrycznym. 
No już idź precz!Won!



Kto umie manipulować ma moc. A zadanie to jest bardzo łatwe jeżeli 'ofiara' cierpi na amnezję.
Niby lekarze powinni spieszyć z pomocą, ale Anthony Perkins alias dr Laurence myśli tylko o tym jak ukarać swoją żoneczkę za zdradę i nie zbrudzić sobie przy tym rąk.
I wtem poznaje "Przybysza' ( Charles Bronson). Chory i wystraszony pan. Nie wie kim jest , skąd jest. Tabula rasa łatwa do zapisania, do jednorazowego użytku.
'Mroczny' film psychologiczny z lat siedemdziesiątych ze świetną obsadą aktorską. Osobiście pan Bronson zawsze kojarzył mi się z kryminałami i westernami. Miło było go zobaczyć w tej innej odsłonie.
Historia o przemocy 'mówionej' -dobra odmiana dla współczesnych 'kryminałów' gdzie jest więcej pościgów i strzelanin aniżeli dobrych dialogów.