Moniss in the jungle of (pop)culture

Wielkie wejście (2012)
7/10

"Film opowiada historię dwóch przyrodnich braci. Benoit "Not" (Benoît Poelvoorde) jest "najstarszym punkiem w Europie", żyje na ulicy i nie martwi się żadnymi problemami. Jean-Pierre (Albert Dupontel) to handlowiec, który pewnego dnia traci pracę i żonę. Pragnąc zmienić swoje życie, bohaterowie udają się w "podróż" w poszukiwaniu wolności."

Prawie wszyscy wiedzą kto jest najlepszy w tworzeniu czarnych komedii - Brytyjczycy, ale mało kto wie, że również eksperci od klimatycznych komedii (Francuzi) potrafią dotrzymać kroku wyspiarzom.
Przyzwoity film, ale nie polecam go oglądać w oryginale bo nawet ja ze świetną znajomością języka francuskiego nie byłam w stanie połapać się w dialogach. Jak będziecie mieć szczęście to znajdziecie polskie napisy, gdzieś tam w otchłani internetu. Le grand soir był wyświetlany na początku sierpnia w ramach festiwalu Transatlantyk w Poznaniu.

To że za filmami dokumentalnymi nie przepadam, wiadomo nie od dziś. Mało kiedy się skuszę na ten gatunek, choć ostatnio dorwałam dwa całkiem dobre okazy: Blackfish (2013) oraz Na zamówienie: sztuka polskiego plakatu filmowego (2012) (o którym wkrótce coś wyskrobię, i promise!). Na podstawie wymienionych tytułów mogłabym stwierdzić że wszystko zmierza w dobrym kierunku, ale czy nie było to by zbyt odważne i pochopne wyciąganie wniosków? Wychowywałam się na filmach National Geographic, które były czasami po prostu mdłe i od tego czasu mam lekką alergię na pierdo byle co.

O czarnej rybce stało się ostatnio trochę głośno, nie za sprawą jej zabójstw ( w sumie jest już od lat na rybiej emeryturze), ale pomimo zewsząd zebranych oklasków i pochwał  dzieło G. Cowperthwaite nie zostało uwzględnione przy nominacjach do, zdecydowanie już przereklamowanego, Oskara.
Jako dziewczynka oglądałam anime o orce zwanej Tico jak do tej pory tylko jedna z moich kol. wie o co mi chodzi, bo nie jest to zbyt popularna japońska kreskówka, dlatego też jakby nie patrzeć mam lekki sentyment do tych pięknych inteligentnych stworzeń. Kiedy wszyscy kibicowali Flipperowi ja coraz bardziej uważnie śledziła historię Tico i jego właścicielki.
Jestem świadoma tego że animacja znacznie odbiega od rzeczywistości, jak również tego że nie groźne zwierzę w naturalnym środowisku może okazać się zabójcze kiedy narzuci mu się granice i dyscyplinę, których ono nie rozumie. I właśnie to jest ukazane w naprawdę bardzo dobrym Blackfish.
Nie jestem żadną ekologiczną aktywistką, ale już zawsze byłam przeciwko zoo i tym małym i tym wielkim, choć w tych drugich futrzaki ( i nie tylko) żyją egzystują w lepszych warunkach.
Ostatnio czytałam na stronie internetowej magazynu Der Spiegel  przerażający artykuł o pokazowym zabiciu zdrowej młodej żyrafy przez inne drapieżniki w kopenhaskim ogrodzie zoologicznym. Cały artykuł znajdziecie TU. Dyrektor broni się że tam trzeba było, że tak się robi, że to czysta natura. Ale czy to było konieczne, przy tym były małe dzieci (!!), jeżeli ta zbrodnia miała być edukacyjna to zrealizowaną ją dość drastycznie, lepiej już było by pokazać jeden z dokumentów National Geographic o lwach albo innych drapieżnikach polujących na istoty kopytne. Mimo to jestem przeciwko wszelkiej przemocy w stosunku do żywych istot obojętnie czy to jawne znęcanie się nad szczeniakami czy też pseudo humanitarne wpakowanie tygrysa do małej klatki. Jestem dumną posiadaczką dużego futrzaka więc jestem też wrażliwsza jeżeli chodzi o temat prawa zwierząt, jeżeli mój pupil się nie wybiega to bywa też lekko despotyczny, co w takim razie może wymruczeć wysyczeć taki duży kociak?
Albo taki czarno- biały waleń ?
Dokument o którym jest część tej nieco chaotycznej notki świetnie ukazuje cały proces przemiany z wolnej rodzinnej i emocjonalnej rybki w agresywnego giganta, którego ulubioną zabawą jest wciąganie na samo dno człowieka. Naprawdę dziwię się że Tilikuma nie uśpiono, tak się przecież robi ze złymi zwierzakami, ale dawał przychody, pomimo swoich humorków był żywą maszynką do robienia kasy, a dla takich dyrektorów tylko to się liczy, co tam trzy ludzkie życia? Gdyby rzucono mu na przekąskę jakiegoś pedofila to bym nic nie powiedziała, ale trenerzy o dobrym sercu?
Dobra, chyba ciut mnie poniosło, ale Blackfish jest jedyny w swoim rodzaju i zdecydowanie powinien zostać nominowany do złotej statuetki, chyba że niektórzy uważają go za zbyt... prawdziwy i wolą nadal karmić się złudzeniami. Ich wybór. A jaki jest Twój?

Zawsze jak znikam na dłuższy czas mam małe wyrzuty sumienia, że nie dbam o czytelników, ani o swoje własne internetowe alter ego lecz niestety doba ma tylko 24 godziny a po sesyjnej walce w murach uczelni czekały na mnie moje niby brakujące godziny w pracy, które musiałam nagdonić, a nie ma lepszego czasu niż ferie , co nie?
Już od jakiegoś czasu nosiłam się z planem, by napisać notkę o kinowych nowościach (choć niektóre z tych produkcji goszczą od paru tygodni na dużym ekranie).
Mimo iż od ładnych sześciu lat mieszkam na stałe po drugiej stronie Odry nadal prowadzę polskojęzycznego bloga i pilnie śledzę kinowe nowinki czy też imprezy odbywające się w moich ulubionych polskich kinach. Przyznam się szczerze że jest w tym jakiś sentyment, albo nawet i absurd ("mieszka za granicą a mimo to ciągle papla, że w PL kino niezależne ma większą widownię, a jak jest w domu to tęskno jej do Heidelbergu"), ale jak powszechnie wiadomo nie można mieć wszystkiego, a w mojej okolicy strasznie przydało by się takie miejsce jak wrocławskie Kino Nowe Horyzonty czy też warszawski Iluzjon Filmoteki Narodowej, póki co takie rzeczy to tylko w Berlinie.
Wracając do tematu: mało kiedy się zdarza by dany tytuł miał premierę i w Polsce i w Niemczech jednocześnie, coś pojawi się wcześniej (tygodni, czasem i miesięcy) u mnie, później u was i na odwrót. Ma to oczywiście swoje plusy (przy seansie nie sugeruję się opinią krytyków), ale też minusy zwłaszcza jeżeli chodzi o mało znaną produkcję o której nikt nic nie wie, a na moje pytania zbywają mnie wzruszeniem ramion, choć czasem mam szczęscie i dobra duszyczka podeśle mi poszukiwany film a jeszcze większą radochę mam jak w miejscowym kinie komunalnym znajomy wrzuci do planu parę perełek, które mu poleciłam, a na propozycję współpracy nadal czekam :P

Póki co nowy film Quentina Dupieux Wrong Cops jest moim faworytem, choć pojawił się w kinach na początku zeszłego roku napiszę o nim parę słów, bo jak do tej pory nie zgromadził zbyt wielkiej publiki. Wiem że nie każdemu odpowiada czarny humor i styl francuskiego reżysera, ale jest tam tyle smakowitych kąsków że grzechem jest ten tytuł przegapić, chociażby dla samego widoku Marilyn'a Mansona bez makijażu jako zastraszonego nieco ciapowatego nastolatka (!!!) no i oczywiście ta muzyka.... Choć Wrong bardziej mnie oczarował podobizną do dzieł Lyncha to  Wrong Cops posiada swoją osobistą czarującą aurę.



Nebraska 
Premiera DE: 16.01 - PL :pokazywany na Cameraimgae FF w listopadzie, w kinach : ??

Wzruszająca historia stosunku ojciec: syn / domniemany bogacz: sępy w całości nakręcona w czarno - białych barwach przez A. Payne. Czarujący dramat jest skazany na powtórzenie sukcesu Spadkobierców (2011) choć na internetowych forach jest więcej tych, którzy się niby na Nebrasce wynudzili, ale ci co zwracają większą uwagę na samą historię a nie otoczkę znajdą tam coś dla siebie.
Film zmusza do zastanowienia się nad swoimi własnymi stosunkami z rodziną, czy są napięte czy dobre, czy pomogą tylko jak zobaczą w tym dla siebie zysk... i też nad sensem naciąganych loterii, gdzie tłustym drukiem jest napisane Wygrałeś cośtam  a całkiem malutkim prawie nie widocznym dla starszej osoby to domniemane Ale... spam jak spam, powinien iść na śmietnik.

- Pana ojciec ma Alzheimera?
- Nie, wierzy w ludzką szczerość.
- To nie dobrze.


Co jest grane Davis?
Premiera DE: 05.12.12 , PL: 28.02


Film braci Coen : muszę go zobaczyć
Akcja - ca. lata 60te : tak, tak, tak, tak
Bohater - trochę ciapa, ale z sercem : umrę jak nie zobaczę !

po seansie: 10/10 ♥

Mam świadomość tego, że czasami mnie aż za bardzo ponosi i brzmię wtedy jak psychofanka, ale już nic na to nie poradzę, ten film to cudo choć nie najlepszy twór braterskiego duetu, ale przecież nie zestawię zagubionego Llewyna Davisa z morderczym Antonem Chigurh'em toż ro było by brutalne zabójstwo !
Jedynem minusem w tej produkcji jest Justin Timberake, jego postać jest mdła i bez wyrazu, w ogóle mogłoby tam go nie być i tak nic poza irytacją tam nie wniósł.


Mandela: long walk to freedom 
Premiera: DE: 30.01, PL: ?

Zdecydowanie przereklamowana biografia wielkiego człowieka, zrobiona z rozmachem ale zamiast zachwycać - przynudza. Już lepiej jest przeczytać parę książek/ artykułów na temat Mandeli... Zdecydowanie nie polecam.

Dallas buyers club
Premiera: DE: 06.02 PL: 14.03 

Kolejny tytuł nad którym popadam w artystyczną ekstazę.
Tak tak tak i po milion razy tak. Film J-M Vallee'a jest skazany na sukces i na złotego chłopca, a jak jego nie dostanie to utracę resztki wiary w hollywodzką machinę, ale ich to przecież nie obchodzi.
Prawdziwa historia, realnie opowiedziana przy asyscie wymizerniałego Jareda Leto i Matthewa McConaughey'a, którego zazwyczaj nie lubię, ale tym razem jest inaczej... po tej roli zyskał w moich oczach i mam nadzieję, że tego nie spartaczy porzucając charyzmę na cześć mdłości.



To by było narazie na tyle, mam jeszcze kilka innych tytułów w zanadrzu, ale praca wzywa, a ja już i tak długo naciągam kolejne publikacje. Mam nadzieję że się spodoba, bo już zaczęłam robić krótkie notki do kolejnych tytułów.



PS. Jak już na pewno zauważyliście zmieniłam ciut wygląd bloga, co prawda czasami korci mnie by wrócić do starego (ach te gadżety...) ale zobaczymy z czasem :)