Moniss in the jungle of (pop)culture

Film Alaina Resnaisa nominowany do Złotej Palmy, której niestety nie otrzymał.

Kilku popularnych francuskich aktorów teatralnych otrzymuje zaproszenie od ich zmarłego przyjaciela Antoin'a d'Anthac na odczytanie testamentu i pogrzeb.
Przybywając na miejsce czeka na nich niespodzianka.
Każdy z nich, w różnych okresach swojego życia grał w sztuce Jeana Anouhilha - Eurydyka, luźna adaptacja greckiego mitu. Tym razem zamiast stania na scenie, sami są obserwatorami najnowszej wersji tej dramatycznej historii, granej przez aktorów młodszego pokolenia.
Jednak zamiast spokojnie delektować się pokazem, ludzie teatru starszej daty, kierują się nostalgią i emocjami, ponownie samemu wcielając się w swoje dawne role.

I tak o to mamy dwie sztuki w jednej.
Młodsi działają w opuszczonym magazynie z surowym wystrojem, a starsi w minimalistycznym salonie Antoin'a.
Bez muzyki, bez żadnych efektów specjalnych mamy kino w teatrze.

Znakomita produkcja, której premiera niestety odbyła się bez echa, choć zdecydowanie zasługuje na więcej.
Minimalistyczne dzieło, gdzie mniej znaczy więcej.
Świetni francuscy aktorzy grają tutaj samych siebie, początkowo jako publika, później płynnie przechodząc w swe dawne role, mało kiedy się myląc w tekście. Jest również polski akcent, majordomusa gra Andrzej Seweryn.

Resnais serwuje nam wzgląd na powstanie dzieła kultowego o wielkim bagażu emocjonalnym. Jeżeli ktoś lubi tego typu dzieła, to również zakocha się w Cezar musi umrzeć (2012) włoskich braci Taviani.

Aaa i byłabym zapomniała, film nowi polski tytuł Jeszcze nic nie widzieliście, a np na IMDB pojawia się pod Vous n'avez encore rien vu, a nie tak jak jest na plakacie napisane.

Trucizna (1951)
8/10

Wydawać by się mogło, że produkcja która powstała w zaledwie jedenaście dni, będzie miała masę niedociągnięć i dziur co będzie irytować podczas seansu, a jednak...
Sascha Guitry zamiast pokazywać nazwiska na planszy przy napisach, na początku filmu przedstawia każdego z osobna, tym samym dając krótki wzgląd na kulisy Trucizny.

Historii pewnego mężczyzny, który zainspirowany wypowiedzią pewnego adwokata w radiu postanawia pozbyć się swojej wrednej żony.

Zamiast kryminału mamy komedię ze znakomitą obsadą i wręcz teatralną starannością zrealizowaną fabułę.
Nic nie jest niemożliwe- to musiało być motto francuskiego reżysera i udało mu się, szkoda tylko że ten film leży tam gdzieś pod grubymi warstwami kurzu zapomniany i niedoceniony.

Wyrok w Norymberdze (1961)
10/10 ♥

Na endlich! w końcu zabrałam się za kultowe dzieło Stanleya Kramera, którego fabuła skupia się wokół słynnego procesu hitlerowców w Norymberdze.

Na ramionach trzech osób spoczywa ciężar odpowiedzialności za wyroki, na nich również są zwrócone oczy całego świata, tutaj nie ma ani dobrych, ani złych wyborów.

Znakomicie opowiedziana historia o upadłych gwiazdach spod znaku swastyki, o poszukiwaniu sprawiedliwości spośród ruin miasta, które czasy świetności ma już za sobą.

Jedyne co mnie drażniło to to, że oskarżeni najpierw komunikowali się przez tłumacza, a później już go w ogóle nie potrzebowali, mimo że parlali po angielsku to bez słuchawek ani rusz, zamierzony błąd? czy przypadek?

Aktorzy spisali się na medal ukazując, że nawet sędziowie a także oskarżeni są tylko ludźmi, podatnymi na wpływy otoczenia i na to co im się serwuje na tacy podanej przez media i środki propagandy. Co dzieje się w momencie, gdy brak kogoś z obiektywnym spojrzeniem na dane sprawy...


Lekarstwo na miłość (1966)
8/10

"Bohaterką filmu jest młoda pani architekt, która czeka na telefon od ukochanego. Jak na złość telefon dzwoni ale ktoś pyta się o tajemniczą Honoratę. Zdenerwowana bohaterka podaje się za nią. I przez to została wciągnięta w intrygę. Okazuje się, że Honorata jest łączniczką fałszerzy bankntów. Na szczęście pojawi się pewien miły kapitan MO"
"Dyrektor teatru ma kłopoty z wystawieniem sztuki "Trzeci dzwonek". Główna gwiazda zespołu najpierw zgadza zagrać rolę charakterystyczną, a nie amantki, potem jednak się wycofuje. Reżyser faworyzuje swą przyjaciółkę, Perczykównę, główny amant żąda podwyżki . . . W końcu główną rolę obejmuje suflerka i dzięki temu premiera może się odbyć."

RED 2 (2013)
6/10

Kontynuacja 'przygód' emerytów CIA, produkcja konkurencyjna dla Expednables, które moim zdaniem są robione na jedno kopyto. Fabuła nie gra tutaj żadnej roli, najważniejszy jest szpan bronią, efektami specjalnymi i znajomością sztuk walki.
Z pierwszą częścią "czerwonych" mam związane świetne wspomnienia, dlatego łatwo mi było ją przełknąć mimo iż chyba nikomu nie muszę przypominać jakie mam nastawienie wobec blockbusterów, natomiast jej kontynuacja - Obyło się bez 'achów' i "ochów', ale też bez tragedii, kto co lubi...
Film idealny dla mało wymagających od kina.

Byzantium (2012)
7/10

"Dwie wampirzyce Clara (Gemma Arterton) i Eleanor (Saoirse Ronan), ścigane przez tajemniczego mężczyznę, znajdują schronienie w podupadłym kurorcie nad oceanem. Kiedy na jaw wychodzi ich skrzętnie skrywana tajemnica, staje się to początkiem serii dramatycznych wydarzeń, których geneza sięga kilka wieków wstecz."( opis dystrybutora)

3 am (2012)
5/10

"Tajlandzki horror składający się z trzech mrożących krew w żyłach opowieści. Dwie siostry, właścicielki sklepu z perukami zostają nawiedzone przez ducha kobiety, której włosy zostały wykorzystane do zrobienia jednej z peruk. Pracownik domu pogrzebowego zakocjike się w zwłokach kobiety, która zginęła w wypadku razem ze swoim narzeczonym tuż przed swoim ślubem. Dwaj dyrektorzy przedsiębiorstwa, którzy kochają robić straszne figle na swoich pracownikach muszą się zmierzyć z prawdziwym duchem. Trzy historie przedstawione w 3 A.M., w najstraszniejszej godzinie nocy, gdy wszystkie duchy swobodnie wędrują."

Całkiem przyzwoita produkcja, najlepsza moim zdaniem jest pierwszy film, gdzie jest szczypta tajemniczości. No i ostatni, moim zdaniem najciekawszy, choć nieco pokręcony. O pozycji numer dwa nie ma co mówić...

Kino brazylijskie jest mi jeszcze obce, no ale kiedyś musi nadejść ten pierwszy raz. Padło na film Wszyscy mężczyźni Weroniki reżyserii Marcela Gomesa.

Tytułowa dziewczyna ma lat 26-27 i jest świeżo po studiach, jej wymarzonym zawodem jest psychiatria, jednak z biegiem dni, tygodni zamiast pomagać innym dosyć dziwacznym osobistościom, sama daje się wciągnąć w ich problemy. Prywatnie ni idzie jej lepiej. Mieszka ze schorowanym ojcem w budynku gdzie prawie nic nie działa, mężczyzn zmienia jak rękawiczki, pragnie miłości ale nie potrafi się emocjonalnie zaangażować co jeszcze bardziej wszystko komplikuje. Weronika popada w melancholię typową dla młodych, świeżo po studiach, kiedy to następuje gwałtowne zderzenie oczekiwać z szarą rzeczywistością.

Według opisu dystrybutora AP Manana Weronika powinna przemyśleć swoje wybory i znów zacząć cieszyć się życiem. Obydwa zadania wykonuje, ale widz widzi tylko efekt końcowy - zabawy nad morzem na golasa, dryfowanie w wodzie i błogi śmiech.



Takich dziewczyn jak bohaterka filmu jest dziś wiele, jednak zazwyczaj droga do katharsis jest długa i wcale nie łatwa, tego niestety w tej produkcji nie widać. Trochę ciężko mi wierzyć, że przez samo gadanie do dyktafonu i bez niczyjej pomocy można szybko i bezpowrotnie wyskoczyć z dołka emocjonalnego.

A kurczę specjalnie zdecydowałam się na ten film, bo mógłby mnie zainspirować co dalej... albo mógłby mnie przynajmniej podnieść na duchu. Niestety nie znalazłam w nim nic dla siebie.

Kino niezależne cenię za bliskość do rzeczywistości, naczytałam się już sporo książek psychologicznych i nie przeczę, że mam dosyć wysokie wymagania jeżeli chodzi o filmy z przesłaniem.

Dlatego też Wszyscy mężczyźni Weroniki otrzymują ode mnie ocenę 4/10. Bo to nie jest wcale produkcja o perypetiach z płcią brzydką, ale raczej... na właśnie o czym to było?



Za seans dziękuję:

Stworzonego przeze mnie cyklu Old but Gold nie da i nie powinno się pomijać, nie piszę tego z narcystycznych pobudek, ale dlatego, że każdy szanujący się kinomaniak powinien znać przynajmniej kilka klasyków, a ci bardziej zanurzeni w temacie, mieli chęć odkrywania produkcji starych , mało znanych - nie raz lepszych od ich słynnych braci i przykrytych przez grube warstwy kurzu.

Syberberg jest przedstawicielem nowego niemieckiego kina, ale o jego życiu możecie poczytać też na wikipedii i filmwebie więc nie będę się o tym rozpisywać (i taki pisanie notek biograficznych nigdy nie było moją mocną stroną). Skupię się dziś na kilku jego filmach, produkcjach kultowych i niestety zapomnianych.

Na tegorocznej edycji FF Nowe Horyzonty odbyła się retrospektywa niemieckiego reżysera, podczas której widzowie mogli zapoznać się z następującymi produkcjami:

Winifred Wagner i historia domu Wahnfried w latach 1914-1975 (1975)

Listy Wagnera do kobiet (część nocy) (1985)

Obie niestety przegapiłam i teraz jestem w trakcie poszukiwania ich w wersji na dvd.

Natomiast obejrzałam całą trylogię niemiecką, składającą się z :

Ludwig- requiem dla dziewiczego króla (1973)

Pierwsza część, barwnie opowiedziana historia króla bawarskiego, przez niektórych uważanych za szaleńca, gdyż zamiast polityką zajmował się wydawaniem pieniędzy na sztukę i budowaniem coraz to nowszych perełek architektury. Wielbił twórczość i postać Ryszarda Wagnera, który wydaje się być drugą postacią główną w tym dziele, mimo iż go tylko słyszymy w znakomitych aranżacjach.
Było to moje pierwsze spotkanie z Syberbergiem, szłam na seans z otwartym umysłem a to co mnei tam spotkało nie da się podpiąć pod żaden nurt filmowy.
Ni to typowy film, ni teatr, ni opera, a jednak zapiera dech w piersiach.

Hitler, film z Niemiec (1977)

Prawie siedmiogodzinne dzieło może niektórych odstraszać, ale mogę wam zagwarantować, że warto, te godziny przelecą przez palce. Pewien gość prosił bym mu poleciła parę seansów, jego uwagę przykuł Hitler, kilka dni później dostałam podziękowania, bo trafiłam w dziesiątkę, więc coś w tym jest :)
Do tego filmu powstała cała masa esejów, najbardziej znany jest ten od Susan Sonntag, a znajdziecie go TU, w którym uważa ona tą produkcję za absolutne arcydzieło, które wykracza poza ramy kina.
Dla mnie też jest to arcydziełem nie porównywalnym do niczego innego. Na szczęście mam je na dvd więc w każdej chwili mogę po to sięgnąć i delektować się udanym seansem z butelką martini.




Parsifal (1982)

Adaptacja ostatniej opery Wagnera napisanej w 1882 roku, która została nakręcona w studiu filmowym, mimo że jest utrzymana w stylistyce opery. Całości patronuje ogromna maska zmarłego kompozytora służąca za tło i rekwizyt to ukazanych wydarzeń.
By uratować zamek, główny bohater musi odnaleźć świętą włócznię. Po drodze spotyka szereg symbolicznych przeciwników.
Solveig Olsen poddał kolejne arcydzieło Syberberga wnikliwej analizie w essayu "Po raz koeljny Syberberg i Wagner", którego niestety nigdzie nie potrafię odszukać, nawet w Niemieckiej Bibliotece Narodowej.




"Nie chodzi o to, żeby wykorzystać Ryszarda Wagnera albo go zwalczyć. Ważne jest to, żeby kontynuować [jego dzieło] za pomocą innych środków. Ważne jest, żeby to, co dotychczas niewidzialne, usłyszeć, a to, co niesłyszalne, zobaczyć"

Produkcje Syberberga to uczta dla oczu i uszu kinomaniaków, a także fanów sztuki. Jego dzieła każdorazowo spotykały się ze skrajnym uwielbieniem, albo z całkowitym potępieniem, dlatego, że nie można ich jednoznacznie sklasyfikować ani zanalizować. Lata siedemdziesiąte to apogeum twórczości niemieckiego reżysera, kiedy to stworzył wyżej opisaną trylogię niemiecką, do której powstała cała masa analiz, krytyk, opisów, sami możecie sobie wybrać, sztuka polega na tym by te książki poznajdywać, co kosztuje parę godzin w narodowej bibliotece.
Po wypuszczeniu Hitlera do kin krytycy mieli zamiar rozszarpać reżysera na strzępy, tylko oni, bo reszta publiki szalała z radości, że wreszcie jest pojawił się ktoś, kto pomimo ówcześnie panującej nieprzyjaznej polityki, odważył się wybudować własny raj , opowiadając na nowo historię Niemiec, nie zwracając uwagi na nikogo.

Każda z tych produkcji zdobyła u mnie 10/10 i została dodana do ulubionych, co niektórzy mogli zauważyć na moim profilu na FW. W sumie cała trylogia trwa ciut ponad 13 godzin, ale wierzcie mi - warto, a ostatnio niezbyt często zachwycam się filmowymi dziełami.

Tych co są zainteresowani tą ciekawą postacią odsyłam do aktualnego wydania magazynu Ekrany, na jego oficjalną stronę Tu,  do książki "Syberberg – Film nach dem Film", i coś bardziej specjalistycznego dotyczący niemieckiej trylogii "A Wagnerian German Requiem: Syberberg's Hitler". 

Mam nadzieję, że spodoba wam się nowa seria, w której będę się starać sportretować twórczość poszczególnych reżyserów, czy też postaci z filmu, o których się już nie pamięta, czy których się niesłusznie pomija.

Pierwsza edycja School of Film Agents (SOFA) odbędzie się w dniach od 19 do 30 sierpnia we Wrocławiu - Europejskiej Stolicy Kultury 2016. Celem SOFA jest wspieranie innowacyjnych projektów filmowo-kinowych oraz umacnianie lokalnej kultury filmowej. Warsztaty są skierowane do młodych profesjonalistów - organizatorów festiwali, kuratorów, dystrybutorów, animatorów kultury. Pomysłodawca SOFA Nikolaj Nikitin oraz patron projektu dyrektor Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Berlinie Dieter Kosslick zaprosili do udziału w warsztatach projekty z Bułgarii, Estonii, Gruzji, Niemiec, Węgier, Polski, Rumunii, Serbii, Słowacji i Ukrainy.

SOFA - OTWARTE PROJEKCIE DLA PUBLICZNOŚĆI / FREE PUBLIC SCREENINGS

W ramach 1. School of Film Agents zapraszamy do Kina Nowe Horyzonty na otwarte dla publiczności prezentacje filmów i panele dyskusyjne z udziałem gości z polskiej i zagranicznej branży filmowej. Podczas intensywnych, dwutygodniowych warsztatów wyselekcjonowani uczestnicy będą rozwijać swoje wymarzone projekty, tak różne jak muzeum kina w Kijowie, wędrowny festiwal filmowy na polsko-niemieckiej granicy czy niezależne kino studyjne w Tbilisi. Dziesięć projektów ma potencjał, aby umocnić europejską kulturę filmową, a także przemysł filmowy w poszczególnych krajach.

Opiekunami warsztatów będą międzynarodowi eksperci. Wśród wykładowców znaleźli się m.in.: Claudia Dillmann (Niemiecki Instytut Filmowy), Fatima Djoumer (Europa Cinemas), Marion Döring (Europejska Akademia Filmowa), Roman Gutek (Gutek Film), Sibylle Kurz (Pitching Expert), Marta Materska-Samek (Cinema Development Foundation), Karel Och (Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Karlowych Warach), Renaud Redien-Collot (Novancia Business School), Thorsten Ritter (Beta Cinema), Renate Rose (European Film Promotion), Katriel Schory (Israel Film Fund) i Gudrun Sommer (doxs! documentaries for children and youth), jak również Oliver Baumgarten (Filmplus) i Ewa Puszczynska (Opus Film). Eksperci będą pracować z uczestnikami warsztatów w grupach oraz indywidualnie, pomagając im rozwinąć projekty pod wieloma kątami: merytorycznym, logistycznym, finansowym.

School of Film Agents (SOFA) jest projektem realizowanym przez Filmplus UG we współpracy z Miastem Wrocław, Polskim Instytutem Sztuki Filmowej i Stowarzyszeniem Nowe Horyzonty. Jest finansowany przez Miasto Wrocław, PISF, Northern Dimension Partnership of Culture, Fundację Współpracy Polsko-Niemieckiej, Międzynarodowy Fundusz Wyszehradzki, Ministerstwo Spraw Zagranicznych, MEDIA Desk Poland, Instytut Goethego w Krakowie oraz Film- und Medienstiftung NRW. Wspierany jest przez Instytut Adama Mickiewicza, Instytut Goethego w Gruzji, Instytut Goethego na Węgrzech, Instytut Goethego w Rumunii, Cinema Development Foundation, Polską Komisję Filmową, Wrocławską Komisję Filmową i Konsulat Generalny Niemiec we Wrocławiu.

Prócz nałogowego oglądania filmów i myszkowania po antykwariatach moją słabością jest comiesięczne obładowanie się w salonach prasy różnego typu magazynami. Po prostu lubię być w temacie, nawet jeżeli nigdzie się nie udzielam, ot moje małe zboczenie.

W letnim wydaniu K-Mag jest świetny artykuł dotyczący jednego z bloków tematycznych obecnych na 13. MFF Nowe Horyzonty, mianowicie mowa o "nocne szaleństwo: cyberpunk". Niestety nie byłam w stanie zaliczyć wszystkich projekcji, byłam tylko na Videodrom D. Cronenberga , ale resztę postanowiłam prywatnie nadrobić, choć nie udało mi się obejrzeć wszystkich proponowanych tytułów.

Cyberpunk jest nurtem w kulturze mówiącym o stosunku człowiek : futurystyczny skomputeryzowany świat i nie jest to tak całkiem uczciwy pojedynek. Podczas gdy science -fiction zaczynało przynudzać i tworzyć mity o dobrych robotach, pewien odłam postanowił zostać niegrzeczny (niczym punk odrywający się od rocka) i pokazać że futuryzm nie jest taki fajny i kolorowy na jaki ludzie starają się go wykreować. Dobrych przykładem ku temu są niżej przedstawione kultowe już produkcje.
A o zjawisku Cyberpunk może cie więcej poczytać na wikipedii albo wydaniu lipiec/sierpień magazynu K-Mag.

Lubię słuchać muzyki punk, teraz mam okazję się przekonać czy rebelianckie produkcje przypadną mi do gustu.

Uwaga: niżej wymienione filmy mogą mocno odbić się na wrażliwych nerwach  (dotyczy japońskich dzieł) a dla tych co są 'uodpornieni', cóż co najwyżej jak się nie spodoba, w każdej chwili możecie zakończyć seans.

964 Pinokio (1991)
7/10

"Japonia w niedalekiej przyszłości. Pewna korporacja zajmuje się hodowlą "klonów", które przez swoich właścicieli są wykorzystanie do uciech seksualnych. Pinokio o numerze seryjnym 964 (Hage Suzuki) jest takim właśnie "klonem", jednakże ze względu na niezdolność do erekcji zostaje wyrzucony przez swoją właścicielkę na ulicę. Zanim to następuje jego pamięć zostaje wyczyszczona z wszelkich wspomnień. Pinokio, całkowicie nie przystosowany do życia, trafia przypadkiem na młodą dziewczynę, Himiko (Onn Chan), która lituje się nad nim i zabiera go do siebie do domu. Pinokio od nowa uczy się funkcjonować i zaczyna towarzyszyć swojej nowej opiekunce to w pracy, to podczas zakupów. Niespodziewanie wspomnienia Pinokia zaczynają wracać, a sam "klon" coraz dziwniej się zachowuje. Do tego dochodzi jeszcze pościg za Pinokiem zorganizowany przez korporację, która go stworzyła - mają jasno wytyczony cel: zabić Pinokia numer seryjny 964."
"Akcja filmu toczy się w posępnym świecie po zagładzie nuklearnej. Moses zarabia na życie zbieraniem złomu. Pewnego dnia znajduje zardzewiałego robota i ofiarowuje go w prezencie swej dziewczynie, która wykorzystuje jego elementy do stworzenia rzeźby. Oboje nie zdają sobie sprawy z tego, że jest on prototypową maszyną skonstruowaną specjalnie do zabijania ludzi. W nocy robot usuwa usterki swego systemu i przystępuje do realizacji zadania."
"Operator telewizji kablowej, Max Renn, odkrywa piracki kanał, na którym prezentowane są szokujące filmy. Ich bohaterami są osoby, które w rzeczywistości poddawane są okrutnym torturom. Chcąc wykorzystać tego typu nagrania w swojej stacji, rozpoczyna poszukiwanie nadawcy nielegalnego programu. Jednocześnie odkrywa, że osoby które oglądały piracką stację, cierpią na halucynacje i nieodwracalną chorobę mózgu"
"Bohater filmu, Max Rockatansky, prowadzi niejako podwójne życie. Prywatnie jest czułym mężem i kochającym ojcem, poza domem jednak zmienia się w pozbawionego skrupułów brutalnego gliniarza, egzekwującego prawo na australijskich szosach. Max, czując się rozdarty między domem a wyniszczającą pracą, nosi się z zamiarem porzucenia zawodu. Któregoś dnia, w czasie pościgu, nieumyślnie doprowadza do śmierci lidera gangu motocyklowego, Nocnego Jeźdźca. Ta przypadkowa śmierć staje się pierwszym ogniwem łańcucha wypadków, które zburzą spokój miasta a także samego bohatera. Odbierając trumnę z ciałem swojego przywódcy, członkowie gangu terroryzują miasteczko."

Listonosz zawsze dzwoni dwa razy (1946)
7/10

W erze rozwijającego się ruchu bitników, włóczędzy nie byli niczym wyjątwkowym, podróż autostopem i swędzące stopy były normą, taki właśnie Frank (J. Garfield) przenosi się z miejsca na miejsce żyjąc chwilą bez planów na przyszłość. Krótko po przybyciu do pewnego miasteczka mężczyzna poznaje młodą śliczną Corę (znakomita L. Turner) żonę właściciela małego zajazdu. Po jakimś czasie zostają kochankami i zastanawiają się ja usunąć męża narwanej panienki.
Jest to dosyć często powielany schemat w latach czterdziestych, zawsze znajdzie się piąte koło u wozu.
Listonosz  to mój pierwszy film Tay'a Garnetta jako reżysera, który swoją drogą jest całkiem dobrym kryminałem, choć akcja jest lekko rozklekotana (ale tylko czasami). Tak naprawdę dopier po pierwszej godzinie ta produkcja zaczyna się tak naprawdę rozkręcać, ostatecznie ostatnie 50min jest lepsze od początku, ale kto co lubi.

Lekcja miłości (1954)
8/10

"Oto komedia, która magła stać się tragedią, ale wszystko poszło dobrze i pozostała komedią" - od tych słów rozpoczyna się kolejna produkcja lżejszego kalibru Bergmana.

Historia małżeństwa z piętnastoletnim stażem, w którym pasja i namiętność są zaledwie cieniem. David i Marianne zamiast być ze sobą, uciekają w swój wyimaginowany świat, gdzie istnieje miłość i bliskość z osobami trzecimi.
Przypadkowo oboje znjadują się w tym samym pociągu pędzącym do Kopenhagi, gdzie kobieta ma się spotkać ze swym kochankiem. Małżonkowie podczas tej podróży wspominają dawne czasy a także suną przypuszczenia co do ich przyszłości aż ostatecznie dochodzi do wielkiego pojednania obojga.

Lekcja jest filmem drogi, w pewnych chwilach przypomina mi refleksyjne Tam gdzie rosną poziomki, gdzie podróż również odgrywała nader ważną rolę, rolę katharsis.

Jak to zazwycaj u Bergmana bywa, jest to głęboka
produkcja opowiedziana w wyjątkowo delikatny sposób, pozostając w głowie na dłuższy czas, również za sprawą znakomitych kreacji aktorskich E. Dahlbeck oraz G. Björnstrand'a. 

Kobiety czekaja (1952)
9/10

Bergman pieknie pokazuje los kilku kobiet czekajacych na swych mezow, tylko najmlodsza z nich ma nadzieje na ksiazkowe szczescie, a reszta swoje juz przeszla wyzbzwajac sie zludzen o zyciu idealnym.
Wspanialy portet psychologiczny plci piekniej, niestety malo znany. Jedna z najlepszych produkcji szwedzkiego rezysera, jak najbardziej godna polecenia.


The Bridge (1959)
8/10

"Słynny, szokujący antywojenny film z lat 50-tych: ośmiu niepełnoletnich jeszcze chłopców zostaje wcielonych do Wermachtu podczas ostatnich dni wojny, w kwietniu 1945 roku. Niedojrzali i nieświadomi okrucieństwa wojny, otrzymują rozkaz, by bronić mostu przed zbliżającymi się oddziałami amerykańskimi. Przepełnieni patriotycznym entuzjazmem, wierzą, że muszą wykonać go za wszelką cenę. Ale jeden za drugim giną podczas obrony. Kiedy niemiecka grupa rozbrajająca ma przygotować wysadzenie mostu w powietrze, bezcelowość i bezsens poprzedniego rozkazu stają się jasne. Tylko małemu Mutzowi (Fritz Wepper ) udaje się przetrwać i w głębokiej apatii powrócić do domu"

Ostatnie lato spędziłam na nadrabianiu filmowych zaległości, do odstrzału szły produkcje powszechnie znane i lubiane (czasami nie), do których jakoś wcześniej nigdy nie mogłam się zabrać.
W tym roku na celowniku mam książki, a konkretnie dzieci mistrza grozy S. Kinga. Jak na jego oddaną fankę przystało mam dosyć pokaźną kolekcję jego dzieł, jednak mimo to mam pewne braki w jego (nie) radosnej twórczości. Uparłam się i do końca grudnia mam zamiar zdobyć wszystkie jego powieści, na kilku półkach u mnie będzie im bardzo dobrze.

Do Christine zabierałam się od dawna, właściwie odkąd obejrzałam jej ekranizację, ale zawsze coś mi umykało, albo nigdzie nie mogłam jej dostać, albo miałam inne priorytety albo to albo tamto.
Ostatecznie te 770 stron pożarłam w niecałe dwa dni.

Ja to często w relacji książka - film bywa dochodzi do paru rozbieżności w akcji, nie będę wam to nic wymieniać bo mi samej pewne rzeczy się już pokręciły.

W każdym bądź razie przy czytanie historii siedemnastolatka zakochanego po uszy w starym i rozklekotanym samochodzie, które okazuję się być płci -nawiedzono- pięknej jest samą przyjemnością, można wyczytać, że tworząc ją mistrz był w pełnej formie.

Fabuła rozwija się drobnymi kroczkami, przez pierwsze 200 stron ciągle wierciłam się na siedzeniu i nie mogłam się doczekać aż wszystko nabierze drapieżności. Jedyne co mnie drażniło to były ciągłe powtórki o tym że Christine porusza się sama i nikogo nie ma za kierownicą. Przyzwyczaiłam się, że mistrz potrafi ze wszystkiego zrobić coś demonicznego i nie potrzeba mi o tym ciągle przypominać.

Klasyczna opowieść grozy, którą z ręką na sercu mogę dalej polecać i polecać, dla leniuchów w wersji TV i nawet w taka forma niczego Kryśce nie ujmuje.

Jakiś czas temu zostałam wytypowana przez Arkadiusza  do zabawy w motywy filmowe, zainicjowanej przez FILM Planeta. Moim zadaniem jest podanie siedmiu tytułów krążących wokół tematyki dziennikarstwa, cóż przyznam się że miałam malutkie kłopoty w wyborze, ale ostatecznie jako tako dałam sobie radę.

Prywatnie sama od czasu do czasu pracuję jako wolny strzelec i w przyszłości marzy mi się stała współpraca z Andy Warhol's Interviev lub iD lub lub lub, pod tym względem jestem jeszcze niezdecydowana. Zanim to jednak nastąpi mam masę czasu do ćwiczenia, ćwiczenia i kontynuacji swojej samotnej nauki (jestem raczej samoukiem, źle się czuję w grupie). Póki co delektuję się każdym malutkim sukcesem i udowadnianiem temu i owemu, że dyplom to nie wszystko.

No właśnie ilu jest dziennikarzy, absolwentów szkół dziennikarskich, bądź też takowych studiów? Dużo? Raczej mało... czy to dobrze? Sądzę, że jest to raczej temat na osobny mini artykuł, nieprawdaż?

No to wróćmy do rzeczy. Dwa słowa klucz: Film, Dziennikarstwo i mój pierwszy wybór pada na:

1. Dziennik zakrapiany rumem (2011)

Hunter S. Thompson jest jednym z prekursorów tzw New Journalism i wynalazcą stylu gonzo. Postać niewątpliwie kontrowersyjna, jednak mimo tego braku jakiejkolwiek moralności jest jednym z moich autorytetów, jeżeli chodzi o dziennikarstwo.
Produkcja B. Robinsona powstała na podstawie książki pod tym samym tytułem, to historia podchmielonego J. Deppa (po raz kolejny współpracuje z Thompsonem; pierwszy film to Las Vegas Parano) w roli Paula Kempa, który ląduje w Portoryko, gdzie zakochuje się w narzeczonej podstępnego biznesmena, przy okazji trzeźwiejąc i rozpoczyna walkę o wolne media.

Przez jakiś czas zastanawiałam się czy nie wykorzystać tutaj Raoula Duke, dziennikarza sportowego z Las Vegas Parano, ale stwierdziłam, że dosyć o Thompsonie... a produkcja T. Gilliama jest raczej o skutkach kwasu i LSD niż o tworzeniu wiadomości.

2. Good night and good luck (2oo5)

Dosyć długo zwlekałam z seansem, aż w końcu nie mając zielonego pojęcia co dziś zarzucić na ruszt wybrałam pozycję z długiej listy "chce zobaczyć".
Jest to druga próba reżyserska bożyszcza kobiet G. Clooney'a, osobiście nie przepadam za nim zbytnio jako za aktorem, ale po genialnych Idach Marcowych doszłam do wniosku, że lepiej sprawuje się stojąc za, a nie przed kamerą.
"Legendarny dziennikarz stacji CBS, Edward R. Murrow, w połowie lat 50. wypowiedział medialną wojnę senatorowi Josephowi McCarthy'emu, inicjatorowi kampanii, w której znane osobistości ze świata amerykańskiej polityki, kultury i show biznesu oskarżane były o działalność na rzecz komunistów. Działania Murrowa i Freda Friendly'ego, producenta prowadzonego przez niego programu, przyczyniły się do zakończenia działalności McCarthy'ego i Komisji Parlamentarnej do Spraw Działań Antyamerykańskich. To spojrzenie na telewizję współczesną przez pryzmat jej działalności w latach 50-tych. Film rozpoczyna i kończy się sceną przyjęcia, które miało miejsce w 1958 roku, kilka lat po wydarzeniach, o których wspomniałem wyżej. Edward R. Murrow odbiera nagrodę i staje przed swoimi kolegami z branży by wygłosić znaczące przemówienie. Ostrzeżenie, jakie pada z jego ust, do dziś wydaje się aktualne, mało tego - choć ma już niemal 50 lat, zdecydowanie przewiduje, jaki obraz będzie miała telewizja dzisiaj. Rządzą w niej bowiem sponsorzy i wyniki oglądalności, schlebianie tanim gustom i coraz większa infantylizacja. Telewizja coraz bardziej oddala się od misji jaką mogłaby nieść, od wartości jakich mogłaby dostarczać. Telewizja mogłaby mieć ogromne znaczenie w kształtowaniu społecznych postaw, woli jednak ścigać się w poprawianiu wyników."

1. Joffrey Lannister (GoT)

cóż, chyba nie muszę nikomu tłumaczyć dlaczego 'krul' zajmuje miejsce numer jeden w tej liście.