Kino brazylijskie jest mi jeszcze obce, no ale kiedyś musi nadejść ten pierwszy raz. Padło na film Wszyscy mężczyźni Weroniki reżyserii Marcela Gomesa.

Tytułowa dziewczyna ma lat 26-27 i jest świeżo po studiach, jej wymarzonym zawodem jest psychiatria, jednak z biegiem dni, tygodni zamiast pomagać innym dosyć dziwacznym osobistościom, sama daje się wciągnąć w ich problemy. Prywatnie ni idzie jej lepiej. Mieszka ze schorowanym ojcem w budynku gdzie prawie nic nie działa, mężczyzn zmienia jak rękawiczki, pragnie miłości ale nie potrafi się emocjonalnie zaangażować co jeszcze bardziej wszystko komplikuje. Weronika popada w melancholię typową dla młodych, świeżo po studiach, kiedy to następuje gwałtowne zderzenie oczekiwać z szarą rzeczywistością.

Według opisu dystrybutora AP Manana Weronika powinna przemyśleć swoje wybory i znów zacząć cieszyć się życiem. Obydwa zadania wykonuje, ale widz widzi tylko efekt końcowy - zabawy nad morzem na golasa, dryfowanie w wodzie i błogi śmiech.



Takich dziewczyn jak bohaterka filmu jest dziś wiele, jednak zazwyczaj droga do katharsis jest długa i wcale nie łatwa, tego niestety w tej produkcji nie widać. Trochę ciężko mi wierzyć, że przez samo gadanie do dyktafonu i bez niczyjej pomocy można szybko i bezpowrotnie wyskoczyć z dołka emocjonalnego.

A kurczę specjalnie zdecydowałam się na ten film, bo mógłby mnie zainspirować co dalej... albo mógłby mnie przynajmniej podnieść na duchu. Niestety nie znalazłam w nim nic dla siebie.

Kino niezależne cenię za bliskość do rzeczywistości, naczytałam się już sporo książek psychologicznych i nie przeczę, że mam dosyć wysokie wymagania jeżeli chodzi o filmy z przesłaniem.

Dlatego też Wszyscy mężczyźni Weroniki otrzymują ode mnie ocenę 4/10. Bo to nie jest wcale produkcja o perypetiach z płcią brzydką, ale raczej... na właśnie o czym to było?



Za seans dziękuję: