Moniss in the jungle of (pop)culture

Lipiec minął mi na współpracy z Kinem Nowe Horyzonty, gdzie aż do jesieni będę pracowała jako wolontariuszka. Jestem niesamowicie podekscytowana, bo nie codzinnie zdarza mi się mieć  takie fajne i edukacyjne zadania.
W dniach 18 - 28 Lipca Wrocław stał pod obstrzałem medialnym oraz był siedzibą kinomaniaków lubujących się w kinie niezależnym. Po raz pierwszy mogłam czynnie wziąść udział na Festiwalu Nowe Horyzonty i mam zamiar zabawiać na kolejnych edycjach.
Produkcje zostały podzielone na kilka sekcji o czym pisałam już jakiś czas temu tu.

Osobiście widziałam  'parę' filmów, z czego szczególnie polecam następujące tytuły, o których zapewnie za jakiś czas usłyszycie, albo już słyszeliście ale są dosyć ciężko do zdobycia ( nie każdy chce być jak Indiana Jones):

1. Marina Abramović: artystka obecna (2012)
2. Trylogia Hansa Jürgena Syberberga
3. Płynące wieżowca (2013)
4. Shirley: wizje rzeczywistości (2013)
5. Absolutley modern (2013)
6. Everybody street (2013)
7. Elektro Moskva (2013)
8. Gdy ostatni raz widziałem Macao (2013)
9. Czas latających ryb (2013)
10. Post tenebras lux (2012)
11. Trylogia Urlicha Siedla (Paradis)

więcej na temat tego ważnego wrocławskiego wydarzenia napisałam TU

Wybrałam się również na kilka dni do Berlina na Fashion Film Festiwal, tia prócz filmów lubię jeszcze inne rzeczy :P. W marcu byłam na warszawskiej edycji i było strasznie fajnie, choć niestety repertuar był nader skromny. Natomiast w stolicy Niemiec nie mogłam się zdecydować na co koniecznie iść, co odpuścić a z czym poczekać aż pojawi się w sieci.
Ostatecznie byłam na x seansach lecz nadal czuję niedosyt... Klimatycznie było świetnie dla mnie Berlin to po prostu Berlin, albo go kochacie albo nienawidzicie, nie ma nic pomiędzy, przynajmniej jeżeli chodzi o mnie.
Festiwale tego typu polecam każdemu, kto nie ma klapek na oczach, na celluloidzie powszechnie obecny w światku mody jest minimalizowany, a na plan pierwszy wyskakuje artyzm, dokumenty tego typu zawsze znajdą u mnie swoje miejsce. Na pewno jeszcze nie raz zajrzę na to wydarzenie.

Więcej o tym możecie poczytać TU


Jeżeli chodzi o seriale, to próbowałam wznowić oglądanie Californication z D. Duchovnym w roli niespełnionego pisarza- playboya i spółki. Niestety po raz kolejny nie udało mi się wtopić w tamten światek, do tej serii mam mniej więcej taki sam stosunek jak do Walking Dead - za dużo reklamy i obietnic bez pokrycia. Przygody zakręconego pisarza określiłam oceną dobrą, jednak zabrakło paru szczególnych elementów, które sprawiły bym co tydziń wyczekiwała na nowe odcinki, być może za jakiś czas powrócę do wyrywkowego oglądania poszczególnych epizodów.

W końcu zabrałam się za długo odkładae dzieło uważane za kultowe- Alfred Hitchcock przedstawia, większość odcinków oglądałam w języku angielskim sporadycznie zerkając do słownika, a że trwają tylko po 30minut i strasznie wciągają, to w mig uwinęłam się z pierwszym sezonem (potem dostałam cynk że chcą mnie przy NH), kolejne czekają cierpliwie na swoją kolej.
Seria trwa od roku 1955 do 1962 z czego nie wszystko jest dziełem mistrza suspensu.
A. H. przedstawia polecam każdemu fanowi dobrych kryminałów, niekoniecznie trzeba być fanem Hitch - bez -cock'a by poświęcić czas tejże produkcji i ją polubić.

W lipcu prócz nadrabiana seriali i filmów nie zabrakło mi czasu na książki, która najczęściej czytałam przesiadując w pociągu. Stos na ten miesiąc prezentuje się następująco:
Siódmy miesiąc okazał się owocny dla mojej prywatnej biblioteczki, która wspomogłam o 20 nowych pozycji, z przecen i antykwariatów, ach a miałam kupić sobie nowe conversy :P Tak czy siak a tego stosiku najbardziej ulubowałam sobie kultową powieść Huxleya: Nowy wspaniały świat - najmniej Blaze autorstwa Bachmana,  o która jest dosyć nietypową opowiastką upośledzonym przestępcy o miękkim sercu, którego nie można jednoznacznie określić jako tego złego, choć aniołkiem to on też nie jest.

Dodatkowo naszła mnie ochota na więcej sztuki w tym miesiącu i dlatego też poszlajałam się po paru muzeach. Fanom malarstwa polecam wystawę Luxus w Muzeum Współczesnym we Wrocławiu, która trwa do 2.09. zbiór niesamowitych obrazów i grafik artystów należących do tej grupy, dzieła zostały świetnie rozmieszczone na trzech piętrach co daje niesamowity klimat. Od paru miesięcy nie byłam na równie dobrej wystawie.

Ze względu na dwa dosyć ważne dla mnie festiwale cały czas byłam ekstremalnie zabiegana, czasami nawet zapominałam własnego numeru telefonu... jednak z ręką na sercu wiem, że za rok i za kolejny i kolejny, kolejny będę częściej brała udział w wydarzeniach tego typu, jest to niesamowita okazja do poznawiana nowych ludzi a także zbierania kontaktów (udało mi się porozmawiać z paroma reżyserami i znanymi dziennikarzami, pracownikami instytucji filmowych - yay) i i i.

Przyszły miesiąc zapowiada się ciekawie dla mnie pod względem filmowym i książkowym, kolejne dzieła czekają niecierpliwie na swoją kolej, a ja założyłam się z koleżanką, że moje półki na książki jeszcze trochę wytrzymają, a moja pamięć się nie zbuntuje i nadal będę pamiętała wszystkie filmy jakie kiedykolwiek oglądałam, choć nawet przy ok2500 obejrzanych nadal znajduję coś do oceny co widziałam lata temu...


Podsumowanie Lipca postanowiłam opublikować nieco wcześniej, gdyż za kilka godzin wybieram się spontanicznie na Woodstock, a po weekendzie wyląduję na Transatlantyku w Poznaniu, ahoj letnie festiwale :)

Trzynasta edycja międzynarodowego festiwal filmów niezależnych już za pasem. I po zabawie i po nerwach, ale mimo wszystko mam nadzieję na udział w przyszłorocznej imprezie. Niesamowicie kształcące doświadczenie, polecam każdemu kinomanowi.
Ale powolutku, pokolei... rozpocznę od najłatwiejszego dla mnie działu, ach i jest to moja subietkywna lista wydarzeń/ filmów na których sama byłam i które mi się spodobały.

Scena Muzyczna: działo się oj działo, na codzień co prawda wolę rocka, ale od czasu do czasu elektronicznymi nutkami nie pogardzę, generalnie lepiej znam się na filmach niż na muzyce jednak postaram się conieco wyskrobać.

W ogóle z innej beczki: wiedzieliście że D Lynch też produkuje muzykę?
Dowiedziałam się o tym zupełnie przypadkowo, dzięki wykształconym koleżankom z działu...ale o tym już niedługo, no chyba że wszyscy o tym wiedzą tylko ja takim żółtodziobem jestem...amatorka.

Wracając do NH: żadna ze mnie imprezowiczka, ale od czasu do czasu lubię pobalować, zwłaszcza w tak doborowym towarzystwie. Wszystkie koncerty miały miejsce w klubie festiwalowym Arsenal, niestety przegapiłam występ Rykardy Parasol o której zdążyłam się już to i owo nasłuchać, ale na szczęście zdążyłam na Elektro Moskva DJ/VJ Set. Projekt rosyjski, który jest uzupełnieniem filmu pod tym samym tytułem (perełka), przewodnik po rosyjskim światku muzyki elektronicznej, całkiem udana podróż.
O Big Fat Mama też słyszałam co nieco i nie byłabym sobą gdybym nie poszła jej posłuchać. Ciekawość to niby pierwszy stopień do piekła, w takim razie ja jestem już daleeeeeeeeko na dole :D. Generalnie podczas NH nakarmiłam mój muzyczny gust do syta i teraz się boję żeby po Transatlantyku mi się nie przejadło.... Artyści warci uwagi: IP Group, NOM, Diamanda Galas

Dla mnie, studentki historii sztuki jest trochę smutno, że było tak mało wystaw... Najwięcej nacieszyłam oczy na Midnight Show w Galeri Dizajn,  codziennie od północy do pierwszej (w nocy) otwierano wystawę specjalną, codziennie inną, codziennie paował inny klimat i było naprawdę fajanie. W Muzeum Miejskim pokazywano Arcydzieła Malarstwa Flamandzkiego (która trwa do 30. września) jednak wejściówki są 'ciut' drogie, ale być może pod koniec sierpnia wybiorę się trochę pogapić na olej na płótnie etc. Na czym to ja jeszcze byłam - ach Klinken/ Miłość jest zimneijsza niż śmierć sztuka teatralna inspirowana kinem niemieckim z lat 50tych/ 60tych, pomimo drogich biletów z ręką na sercu mogę wam polecić ten wspaniale zrealizowany spektakl, mało kiedy zaglądam do teatru (jak dla studentki to całkiem spory wydatek), ale po Klinken... częściej będę polować na ciekawe sztuki, wspomnę wam jeszcze że istnieje film niemiecki Miłość jest zimniejsza niż śmierć z roku 1969 - jednak różnice między realizacją kinową a teatralną są dosyć spore. Film opowiada o relacjach dwóch mafiozów z prostytutką, jest to twór mrocznej wyobraźni enfant terrible niemeickiego kina - R.W. Fassbinder'a, którego koniecznie trzeba poznać. Tak czy siak warto było zobaczyć obie wersje, choć są dosyć ciężko dostępne....niestety.... ajajaj czemu zawsze tak jest, że jak już coś mi przypasuje to akurat tego nigdzie nie ma?
The Story of film : an odyssey na przykład szukałam już wieki, książka pod tym samym tytułem M. Cousins'a jest dostępna na allegro ale za dosyć sporą cenę (angielski język nie jest dla mnie jakimś wielkim problemem), a tu niespodzianka, 15 godzinnych odcinków zostaje pokazanych w ramach Pokazów Specialnych, hurraa! Wyświetlanych jest prawie codziennie po dwa odcinki a w ostatni weekend nastąpiła powtórka całości w blokach po 3-4 odcinki. Prawie całą ostatnią sobotę przesiedziałam w kinie, ale było warto. Sądzę, że każdy kinoman znajdzie coś tam dla siebie, po kinie krążyły również plotki jakoby twórca Odysei był nie człowiekiem, ale cyborgiem (bo jak można taką gigantyczną wiedzę posiadać?).

Uff, skoro jesteśmu już przy filmach to lecę dalej - moim pierwszym filmem obejrzanym w ramach festiwalu był Der Glanz des Tages (znakomity austracki dramat o którym być może niedługo zrobi się głośno), a ostatnim minimalistyczna FataMorgana również austrackiej produkcji.

Ten pierwszy zawładnął mną na całego, wg Gustava Deutscha, z którym miałam okazję nie jeden raz porozmawiać, R.Frimmel tworzy trylogie na wzór U. Siedla, które poruszają różne zagadnienia, a mimo paru różnic mają ze sobą wiele wspólnego - realizm. W ogóle dla mnie niesamowitym na 13.MFF NH był klimat, mogłam z każdym porozmawiać o filmach i nikt nie traktował mnie ani z góry ani pobłażliwie, no ba poczułam się wręcz doceniona, że wg tego i owego reżysera/ krytyka/ dziennikarza jestem bystra i mam smykałkę do mówienia o filmach. Kurczę nie chcę tutaj popadać w samozachwyt, ale pewnością siebie nie grzeszę, tak więc od czasu do czasu mogę poczuć się tyci dowartościowana.
Ale lecim dalej - moim ostatnim filmem była produkcja ekperymentalna - znany austriacki dokumentalista P. Schreiner tym razem stawia przed obiektywem podstarzałą parę, filmóje ich dialogi, monologi, gesty. Fatamorgana jest nietypową produkcją, dla mnie ten minimalizm był rażący, lubię spokojne filmy, ale czasem mniej wcale nie znaczy, że jest lepiej.

Całą listę filmów, które widziałam w ramach tego ważnego wrocławskiego wydarzenia znajdziecie TU tytuły są pozaznaczane na pomarańczowawy kolor, przytoczę wam parę tytułów, ale gdybym miała wszystkie wymieniać to ten artykuł ciągnął by się na wiele stron, bo po każdej projekcji miałam inne odczucia, a gdybym jeszcze miała pisać o tych, które chciałam widzieć, ale ze względu na moje obowiązki wolontariusza nie dałam razy obejrzeć..pff..

Debiut reżyserski T. Wasilewskiego: Płynące Wieżowce, był jedynym polskim filmem nominowanym do nagrody publiczności, który również ją wygrał. Miałam okazję pojawić się na pierwszym pokazie, jak dla mnie to jest to nader delikatny film, prawie nic nie jest tam bezpośrednio ukazane, a gdy jeden z bohaterów informuje swoją rodzinę o homoseksualiźmie, ta w przeciągu zaledwie nanosekundy zmienia temat, a cała sala się śmieje.Jednak mimo paru minusów jest to dobra produkcją, którą mogę wam dalej polecić, ale czy aby napewno zasłużenie otrzymała takową nagrodę?


Międzynarodowy konkurs NH zdobyło dziecko A. Fedorchenko: Niebiańskie żony łąkowych Maryjczyków, które niestety przegapiłam. Za to byłam na Big Boy'u: filipińską opowiastkę o chłopcu, który nie rośnie, a rodzice robią wszystko by bardziej wyskoczył w górę, choć nie zawsze są to konwencjonalne metody.... Na seansie parę siedzeń dalej siedział pewien krytyk filmowy, który z przerażeniem w oczach mruknął pod nosem, "nic z tego nie rozumiem". Thank you God! Od razu poczułam się lepiej, a myślałam, że tylko do mnie nic z tego dzieła nie trafiało...Żałuję też, że nie poszłam na francuską Błyskawicę, której opis brzmi naprawdę dziwacznie, a ja mam potworną słabość do takowych filmów.

Międzynarodowy konkurs filmy o sztuce wygrała amerykańska produkcja Chore patki umierają łatwo, które róznież (fak) przegapiłam, najwyraźniej mam inny gust od szanowanego jury...a jak na studentkę historii sztuki przystało koszmarnie ciężko jest mi zdecydować się tylko na jeden tytuł: Chimery to debiut reżeserski M. Mattila, czyli jak się ma chińska sztuka współczesna, bardzo mądre dzieło; Elektro Moskva to znakomite spojrzenie na 'ruską' muzykę elektroniczną; Everybody Street to portrety prawdziwych ulicznych fotografów ( nie tych co pstykają fotki wychudzonym panienkom ubranym w kolorowe łaszki), cudeńko. Generalnie z tej sekcji najchętniej bym wszytkie nagrodziła :)

Na 13. MFF NH trzymałam się z dala od produkcji krótkometrażowych, zawsze coś mi nie pasowało, najgorsze było gdy chciałam iść na parę filmów, które były pokazywane w jednym bloku godzinowym, no żesz przecież się nie rozdwoję .....ale i tak jestem mega zadowolona ze swoich wyborów.
Z polskich krótkometrażowych dzieł wygrał/ li Matka, Matka 24h, Ziegenort, a z europejskich : Dzień zwyciężył noc, Suchy pion, Hollywood Movie. 

Parę razy udało mi się wymknąć na pokazy specialne. Bilety na Shirley: wizje rzeczywistości G. Deutscha zostały dosłownie w przeciągu jednej sekundy wyprzedane, to chyba mówi samo za siebie... :) Doskonała austriacka produckcja nakręcona na podstawie obrazów Hoopera, kultowego malarza, z którego twórczości rok tamu robiłam referat. Niektórzy nawet robili zdjęcia na seansie, a sam pan reżyser jest przesympatyczny i świetnie mi się z nim rozmawiało. Naprawdę warto się do Shirley dorwać.

Wielbię eksperymentale kino, bo tutaj praktycznie nigdy nic nie wiadomo. O dziele wokalisty D. Galais Schrei 27 słyszałam już co nieco... trwa ona niecałe 30min i jest zrobiona w surrealiztycznym stylu Psa Andaluzyjskiego L. Bunel'a. Jak dla mnie: perełka.

Lewiatan serwuje nam obserwację jednej nocy z życia kutra rybackiego. Zero dialogów, zero muzyki, część jest kręcona pod wodą gdzie widać tylko fale i bąbelki, jestem wegetarianką, ale jak zobaczyłam jak oni traktują ryby, to stwierdziłam, że od tego seansu nie tknę już ryby i basta. Jednak nie polecam, chyba że komuś bardzo zależy.

Federico Garcia Lorca Czarna Rozpacz została widzom zapowiedziana przez parę aktorek, jest to mega ekscentryczna produkcja, ale jak ludzie masowo wychodzili z sali to mi było trochę żal wykonawczyń... Według ich słów na męskich aktorach grających role gejów było to traumatyczne przeżycie, było tam parę niemal pornograficznych scen, zagranych mocno realistycznie, że sama się zastanawiałam czy aktor wcielający się w rolę zakręconago malarza S. Dali naprawdę woli kobiety, dla mnie to było coś niesamowitego i gdyby ten aktor był obecny na festiwalu to chyba bym go uściskała i pogratulowała roli, bo nie codziennie spotyka się takie poświęcenie dla pracy. Zresztą sami wybierzcie: Ch. Bale jako szkieletor w Mechaniku czy może osoba heteroseksualna robiąca ustami dobrze drugiemu facetowi. Możecie się krzywić do woli, ale ja zdania co do Czarnej Rozpaczy nie zmienię. Chociaż... może i był to zamierzony efekt ale strasznie drażniło mnie gdy bohaterowie mówili o Franco, rewolucji, i tym że Hiszpania nie jest gotowa na sztuki  F.G. Lorca a imprezowali w nowoczesnych klubach i nagrywali to i owo iPhonem.

Gdybym miała więcej czasu to na pewno obejrzałabym wszystkie propozycje francuskiego neobaroku, ale niestety wcisnęłam się tylko na kilka filmów Caraxa, a w Kochankowie z Pont-Neuf się zakochałam po uszy i szczerze polecam to każdemu kinomaniakowi, nie zawiedziecie się!

Zahaczyłam też o trylogię H.J. Syberberga, ale jest tu dużo do opowiadania więc postanowiłam poświęcić temu znakomitemu niemieckiemu reżyserowi osobn tekst.


Aaa i to samo tyczy się trylogii Siedla :)

Kurczę było tego tek dużo że nadal sama nie wiem czy napisałam wam o wysztkim o czym chciałam, czy coś pominęłam.

Generalnie: 13. MFF NH uważam za jedno z najlepszych wydarzeń w moim pesymistycznym życiu. Już teraz wiem , że za rok na 1000000000% również będę brała w nim udział. Przyznam się szczerze, że na samym początku byłam przerażona, że mam dwóch reżyserów do opieki, ale stres okazał się być motywujący i z ręką na sercu stwierdzam, że dałam z siebie wszytsko i ostatecznie poczułam się jak rybka w wodzie. Mało tego zdobyłam mnóstwo kontaktów, które mam nadzieję w najbliższej przyszłości wykorzystać i coś mi się widzi, że w końcu znalazłam swoje powołanie :)

Tego typu wydarzenia polecam każdemu, pal sześć że robicie za friko, ale mogę wam zagwarantować, że doświadczenia, które stamtąd wyniesiecie są na wagę złota i na pewno nie będziecie żałować poświęconego czasu.

Chciałabym również podziękować wszystkim wolontariuszom, za stworzenie niesamowitego klimatu, a także mojemu szefostwu za wyrozumiałość i podnoszenie na duchu, oraz wszystkim tym, którzy przyczynili się pośrednio i bezpośrednio do stworzenia 13. MFF NH, jednego z najlepszych i najważnejszych wydarzeń filmowych w Polsce.

 Jesteście wielcy!

Dziękuję również Stowarzyszeniu NH za danie takiemu żółtodziobowi jak ja szansy do wykazania się oraz za umożliwieniu mi  aktywnego udziału w festiwalu!

czyli kolejna część mojej fascynacji kinematografią azjatycką :)

Opowieść o dwóch siostrach (2oo3)
8/10

"Film na motywach starej koreańskiej legendy, budzi skojarzenia z klimatem baśni braci Grimm. Dwie siostry wracają do domu rodzinnego po długim leczeniu w zakładzie psychiatrycznym, po samobójczej śmierci ich matki. Okrutna macocha źle je traktuje i nie wierzy w ich wyleczenie, a ojciec całkowicie się jej podporządkował. Wkrótce w domu zaczną się dziać zjawiska nadprzyrodzone.."

Wspominałam już kiedyś, że uwielbiam produkcje, których fabuła oparta jest na legendach/ mitach?
Chyba tak, ale dla pewności się powtórzę.
Plakat promujący dzieło Jee - woon Kima przywodzi mi na myśl bliźniaczki z filmu Lśnienie, jendak ten azjatycki horror ma niewiele współnego z ekranizacją jednej z najlepszych powieści mistrza grozy Kinga. Kolejne skojarzenie odnosi się do Kopciuszka, biedne siostrzyczki, dobry ojciec i zła macocha, ale i do tego Opowieści jest daleko. Później po prostu 'rozwaliłam' się w fotelu i z laptopem na brzuchu delektowałam się tym filmem, to akurat wyszło mi na dobre. Według Filmwebu widziałam ok 2500filmów, jednak nie potrafię znaleźć drugiej takiej produkcji, która byłaby podobna do historyjki o dwóch siostrach.
Unikalny film grozy, który zamiast straszyć smuci, ale potrafi też wciąć w fotel, fajne gratka dla fanów kinematografii azjatyckiej oraz dramatów społecznych, bo  tym niewątpliwie ten film jest.


Czerwone Pantofelki (2oo5)
4/10

"Inspiracją dla stworzenia filmu była baśń "Czerwone buciki" Hansa Christiana Andersena. Obraz opowiada, o tajemniczych, nawiedzonych butach, które doprowadzają każdego właściciela do śmierci. Kobieta znajduje w metrze parę czerwonych butów, które przyciągają jej uwagę, dlatego postanawia zabrać je ze sobą do domu. Kiedy je wkłada czuje się zachwycona, jednocześnie budzą się w niej głęboko ukryte pragnienia. Czerwone buciki wywierają wpływ nie tylko na nią, ale również na ludzi znajdujących się w jej otoczeniu. Pewnego dnia odkryje, że pod ich wpływem znajduje się także jej ukochana córka."

Znów wylądowałam jako wolonatriuszka na wielkim festiwalu, z racjie tego jestem ekstremalnie zabiegana i ledwo mogę sobie pospać, a tym bardziej żeby napisać coś na bloga.
Nowe Horyzonty kończą się 28 lipca, sądzę że kilka dni później powinna się nowa notka pojawić z relacją z imprezy.
Ktoś będzie we Wro?

Trans (2013)
8/10
Najmłodsze dziecko D. Boyle'a jest thrillerem z Simonem, pracownikiem domu aukcyjnego  w roli głównej.  Młody chłopak o hipnotyzująco niebieskich oczach nawiązuje współpracę z pewną mafią, jego zadanie jest proste - ukraść, schować i oddać bossowi pewien bezcenny obraz. Ciekawe, że dla tego 'bezcennego' płótna chciano zapłacić ponad 20mln funtów, ale to taki szczegół. Otóż nasz chłoptaś miał chętkę na zostanie bohaterem w wyniku czego mocno oberwał w głowę co wpakowało go do łóżka szpitalnego z diagnozą - amnezja. Kolejnym problelem jest, że Simon za nic nie może sobie przypomnieć gdzie jest obrazek, a szef gangu robi się coraz bardziej niecierpliwy. No i co teraz z tym fantem zrobić? Ach poddajmy go hipnozie, może sobie przypomni, tak właśnie rozwija się akcja Transu. 
Produkcji, którą część profesionalnych krytyków zbeształa że jest zbyt mało wyrafinowana, albo że aktorzy nie pasują plus fabuła jest ciut poplątana etc. Nie jestem ekspertem, ale sądzę że jest to jednen z tych lepszych thrillerów, ponieważ posiada wszystko czego takim "Niezniszczalnym" brakuje - ciekawy pomysł na fabułę, akcja przypomina zakręconą kolejkę górską, aktorzy są ciekawie dobrani no i ścieżka dźwiękowa jest całkiem całkiem. Generalnie jest to bardzo dobra produkcja, której warto dać szansę.



Broken (2012)
8/10

Debiut rezyserski Rufusa Norrisa, za ktorz otrzymal nominacje do nagrody Konkurs debiutow rezyserskich. 
Historia jedenastoletniej Skunk, ktora mimo braku matczynej opieki oraz cukrzycy jest pelna energii i radosci. W filmie sa pokazane jej relacje z ojcem, bratem , opiekunka oraz z nieco opoznionym umyslowo sasiadem Rickiem, ktory pewnego dnia zostaje nieslusznie oskarzony o gwalt.
Znakomicie opowiedziana historia o bliskosci, samotnosci i po prostu o zwyklym zyciu, ktory od czasu do czasu wymaga naprawy.
Uwielbiam klimatyczne brytyjskie produckje zwlaszcza z taka swietna obsada aktorska, jak najbardziej godne uwagi. Niecierpliwie czekam na kolejne dziela tego rezysera.


Złodziej tożsamości (2013)
6/10

Kontynuacja posta o singapurskich horrorach, tym razem nie będę katygoryzować według państw, gdyż duża część produkcji jest (niestety) niedostępna...

Ghost on air (2012)
8/10

Kolejny singapurski horror, gdzie jedną z głównych ról odgrywają duchy. Szkoda tylko że tak mało osób go widziało i tak nisko oceniło (filmweb), zupełnie niesłusznie.
Nie jestem ekspertem ale Ghos on air ma niesamowity klimat, którego od dawna w filmach nie wyczuwałam, dopiero po seansie uświadomiłam sobie, że od terach chętnniej będę sięgać po tego typy filmy, ciekawi mnie ile jeszcze jest w azjatyckiej kinematografii grozy tego typu perełek, które tylko czekają aż ktoś je odnajdzie i doceni.
W końcu powoli musiałabym z płotki przemienić się w rekina.
Jest to również produkcja przy której samo słuchanie świeżki dźwiękowej wywołuje u mnie dreszcze, ostatnio tak miałam o premierze Klątwy, czyli minął już szmat czasu odkąd horrory mnie straszyły a nie rozśmieszały.

Ups, prawie bym zapomniała skrócić wam fabułę ( niestety na filmwebie jej nie ma).

Ping Xiao jest młodym dj'em radiowym, mającym własną audycje w singapurskim radio.Młody radiowiec zostaje po jakimś czasie wyparty przez innego dj'a, jednak nie poddaje się  i tworzy nowy program z duchami, o duchach, który staje się natychmiastowym hitem. Jednak w studio zaczynają dziać się dziwne rzeczy....a historyjki o duszkach okazują się być prawdziwe i głodne.

Brzmi nieźle ?
Naprawdę warto tej produkcji dać szansę.

Trumna (2oo8)
4/10

"Mroczna opowieść łącząca w sobie najlepsze tradycje azjatyckiego horroru z niezwykłą atmosferą tajskich obrzędów pogrzebowych. W Tajlandii wierzy się, że śmierć można oszukać dokonując serii mrocznych obrzędów. Hoi Lin decyduje się wziąć udział w takim misterium, by przywrócić do życia tragicznie zmarłą ukochaną. Po nocy spędzonej w grobowcu wydaje się, że mistyczny obrządek odniósł skutek. Jednak wkrótce okaże się, że próba oszukania śmierci nie może skończyć się dobrze. Hoi Lin zaczyna doświadczać coraz bardziej przerażających objawień… które wkrótce okażą się rzeczywistością"

Niestety opis fabuły nie podwyższa jakości filmu, który ma mnóstwo braków i niedomówień. Szkoda, cieszyłam się na seans a wyłączyłam dvd rozczarowana.

Yoga (2oo9)
7/10

Jogą zainteresowałam się już jako nastolatka, zanim stała się tak modna i snobistyczna, ha! Niestety mój ognisty temperament sprawia iż zamiast czuć się zrelaksowaną po zajęciach, to z sali wychodziłam jeszcze bardziej rozdrażiona: bo inne umią lepiej blabla bla bla. W końcu przerzuciłam się na kick boxing i dopiero kiedy jestem cała zziajana i wykończona fizycznie czuję się jak w niebie, no ale koneic o moich upodobaniach.
Mam małą słabość do odkrywania produkcji znanych tylko garstce kinomanów, a że ostatnio mam lekką fazę na azjatyckie filmy grozy to tym razem stanęło na Yodze reżyserii Jae- yeon Yun.

"Hyo-jung - pewna siebie i przebojowa kobieta, zapisuje sie na zajęcia jogi w tajemniczym instytucie, prowadzonym przez byłą aktorkę. Młoda mistrzyni jogi wyjaśnia Hyo-jung i czterem pozostałym uczestniczkom zajęć, że tylko ta z nich, która najlepiej ukończy kurs będzie mogła poznać sekret najwyższego i nieśmiertelnego piękna. Podczas trwania kursu należy przestrzegać pięciu zasad: nie jeść, nie brać przysznica w ciągu godziny po zakończeniu zajęć, nie patrzeć w lustro, nie wychodzić z budynku i nie wykonywać żadnych telefonów. W miarę trwania kursu uczestniczki zaczynają łamać zasady a Hyo-jung wyczuwa, że jest coś dziwnego w samym instytucie i w aktorce, która w ogóle się nie starzeje."

To, że Azjaci produkują dobre filmy grozy wiadomo nie od dziś. Jednak mało kto zna oryginalne wersje Ringu, Klątwy, Dark Water etc, gdyż jak zwykle pewna nacja wywęszyła przy tym szmal i postanowiła stworzyć remake, który popularnością przebija oryginał, natomiast nastrojowo pozostawia to i owo do życzenia (poza paromoa pojedyńczymi wyjątkami).
Ostatnio mając ochotę na coś mroczniejszego myszkowałam w działach 'horror' i nie trafiając na nic wartego uwagi ostatecznie zdecydowałam zwrócić się w kierunku produkcji made in Asia, które kiedyś wielbiłam, ale po porażce produkcji Raid na dłuższy czas porzuciłam.
Generalnie w dzisiejszych czasach jest ciężko mi znaleźć coś co wywoła u mnie gęsią skórkę, albo naprawdę  nie ma nic dobrego, albo jestem aż za nadto wybredna (całkiem możliwe). Ale wiecie co?
Wolę oglądać naciągane legendy o duchach niż oglądać krwawą łaźnię, która bardziej nadaje się do satyry niż filmów grozy.


Ghos Child to jedna z najmłodszych Singapurskich produkcji gatunku horror.
Fabuła: "Wdowiec Choon planuje ponowne zaślubiny z tajemniczą kobietą o imieniu Na. Do ich wspólnego domu przynosi ona urnę,zawierającą ducha znanego jako toyol, który w krótkim czasie
doprowadza rodzinę do szału.
Czy Choon będzie w stanie wygrać walke ze złem?"

more

najbardziej adekwatny gif do tego posta

1. Avatar (2oo9)

5 prób, 5 porażek, 4 razy kończyłam seans przed dwudziestą minutą, raz przewinęłam całość przeglądając fragmenty, a przez 4 lata zastanawiam się co w tej produkcji jest takiego, że wszyscy wokół są tym tak zafascynowani. Dla mnie Avatar jest filmem wyprodukowanym tylko i wyłącznie do nabijania kolejnych dolarów/ euro/ złotówek w kieszenie producentów, multipleksów etc, wszystko jest tam robione tylko dla zysku, bo zachwycać nie ma się tam nad czym, większość to robota programowców i komputera, więc nie ma co mówić o grze aktorskiej, czy charakteryzacji, czy czymkolwiek innym.

2. Iron Man 1-3

Co do metalowego kombinezonu mam podobne zdanie, co do produkcji wymienionej powyżej, film stworzony tylko po to by zaspokoić chciwość amerykańskich producentów, pozbawiony wartości artystycznych. Może i saga o T. Starku powstała na podstawie komiksu, którego nigdy nie przeglądałam, ale tak się składa że do wszelkich produkcji sc-fi podchodzę z dystansu.

3. Gwiezdne Wojny  &  Star Trek (wszystkie części ilekolwiek ich tam jest)

patrz punkt wyżej i jeszcze wyżej.
Nim ktoś zacznie mnie krytykować, wiem że fani tej i tamtej serii za sobą nie przepadają, ale nic na to nie poradzę, że dla mnie to wszystko jest to samo- tylko w innym opakowaniu.

4. Pulp Fiction (1994)

Wielbię tego enfant terrible Tarantino, jednak fenomenu tej 'kultowej' produkcji w ogóle nie rozumiem. Owszem jest to całkiem spoko produkcja, ale nie ma tan nic takiego, co by spowodowało żeby moje ślepia jarzyły się jak ostre żarówki. Aktorzy grali dobrze, akcja leci po swojemu, zdaje się że nie tyczą jej się żadne prawa i takie tam, bez wielkiego 'halo'.

5. New Kids Turbo (2010) i New Kids Nitro (2011)

Holenderska produkcja o paru łobuzach- bohaterach w ortalionowych dresach, większość moich znajomych  jara się tym jak flota Stannisa, dla mnie jednak jest to komedia ekstremalnie odmóżdżająca, ale może właśnie w tym tkwi czar tego filmu?

6. American Pie (4 - 8)

Pierwsze części tej 'sagi' oglądałam jako nastolatka, być może ze względu na mój wiek miały wtedy swój czar, ale wraz z biegiem lat, kiedy to powstawały kolejne i kolejne części po starych dobrych bohaterach zostały tylko wspomnienia, a kawały stawały się coraz bardziej zbereźne i niesmaczne.
American Pie: Zjazd Absolwentów miał być hitem, ale dla mnie stał się kiczem, mimo ekscytacji osób z mojego otoczenia.

7. Upiór w operze (2oo4)

Mało kiedy sięgam po musicale, na Upiora wyciągnęła mnie koleżanka, a kiedy po dziesięciu minutach smacznie spałam, to się na mnie obraziła.Kolejny raz oglądałam tą produkcję w TV i stwierdziłam, że niczego nie przegapiłam.

8. Wall- E (2oo8)

patrz punkt wyżej

9. Wszystko za życie (2oo7)

Na serio nie rozumiem zamieszania wokół tej produkcji. Miało wyjść ambitnie a wyszło jak flaki z olejem, zdecydowanie nic dla mnie.

10. Amerykanin (2010)

Nigdy nie byłam fanką G. Clooney'a, owszem przystojny to on jest, ale jego kunszt aktorski pozostawia to i owo do życzenia, a Amerykanin to moim zdaniem najgorszy film w jego karierze, nie ma tam nic interesującego, wszystko jest ekstremalnie naciągane i pozbawione sensu.

Oczywiście jest nieco więcej tych produkcji, ale zdecydowałam ograniczyć się do dziesięciu, może za jakiś czas wymienię kolejne przykłady..
A jakie są wasze typy?

1. Frida (2oo2)
10/10 ♥

Frida Kahlo jest jedną z najbardziej tragicznych i utalentowanych malarek, do dziś jest dumą narodową Meksykanów, bez niej nie ma mowy o historii sztuki. Pomimo paru niedociągnięć jest to bardzo dobra produkcja, choć prawdziwym fanom meksykańskiej artystki polecałabym bardziej papierową biografię. Mój absolutny numer jeden.

2.  Marina Abramovic: The artist is present (2012) *
8/10

po prostu trzeba to samemu zobaczyć

3. Patti Smith: The dream of life (2oo8)
8/10


4. Andy Warhol : A documentary film
8/10

5. Anne Leibovitz: Life through a lens (2oo6)
8/10
Pomimo wielu słów krytyki jest to bardzo dobry film dokumentalny, który każdy fan fotografii powinien znać.

6. Valentino: The last emperor (2oo8)
8/10


7. Lagerfeld confidiental (2oo7)
8/10


8. Amadeusz (1984)
8/10
Milos Forman w szczytowej formie

9. Obywatel Milk (2oo8)
8/10

Jedna z najlepszych kreacji aktorskich S. Penna i jeden z lepszych filmów politycznych.


10. Popiołki (2oo8)
5/10

Niska ocena spowodowana jest masakrą nakiej dokonał R Pattinson na mistrzu surrealizmu S. Dali'm. Strasznie razi mnie jego gra aktoska, o ile to można tak nazwać. S. Dali to mój absolutny autorytet jeżeli chodzi o sztukę, dlatego było mi ciężko przełknąć tą produkcję, która z inną obsadą by może sobie poradziła.


* poza nr jeden kolejność przypadkowa

O tych paniach (1964)
7/10

Na tą produkcję natknęłam się przypadkiem, a że spodobał mi się opis to kliknęłam 'play' nie patrząc na obsadę i reżyserię. Moja mina kiedy przy gatunku 'komedia' pojawiło się nazwisko mistrza Bergmana - bezcenna. Jestem wielką fanką jego twórczośći, choć do eksperta mi jeszcza daleko, przyklejona do monitora laptopa z uwagą śledziłam losy wiolonczelisty Corneliusa, by zaspokoić swoją ciekawość: jak Bergman tworząc tak znakomite portrety i klimat psychologiczny mógł nakręcić lekką komedię, no jak?

Już po paru minutach trwania produkcji miałam wygórowane oczekiwania co do erotyczno - narcystycznych perypetii Corneliusa, którego marzeniem jest napisanie własnej biografii i uwiedzenie jak największej liczby kobiet.

O tych paniach jest naprawdę mało znanym filmem, część tej garstki osób które go widziały zarzuca Bergmanowi ospałość i 'urlop', jako że nie jest to produkcja najwyższych lotów oraz godna uwagi. Jednak dla mnie, fanki wszystkiego co ma związek ze Skandynawią jest to całkiem przyjemny seans, bez odmóżdżania, choć nie wnosi nic nowego do kinomatografii.
Chociaż...
Stop, owszem, wnosi, mistrz filmów psychologicznych bawi się gatunkami, nie zdaża się to nader często. Czy Hitchcock nakręcił coś prócz kryminałów i filmów noir?
Nie przypominam sobie...

Poświęcając niewiele czasu tej produkcji (80minut) możemy dostrzec Ingmara z innej perspektywy, jako człowieka , który nie jest non stop pogrążony w zadumie nad własnym losem, przeszłością, teraźniejszością czy też przyszłością.
Ciekawe przeżycie.

O tych paniach prezentuje przyzwoity poziom aktorski z Bibi Andersson na czele, jest to bardzo dobry wybór na niepogodę i sobotnie nic nierobienie, a także dla tych, którzy podobnie do mnie, ciągle szukają w X Muzie czegoś nowego.

Generalnie do 'rodzimych' produkcji podchodzę jak pies do jeża, lecz tym razem moja ciekawość zwyciężyła.
Naprawdę sporo się nasłuchałam o niezależnym twórcy Bodo Kox jednak nigdy nie miałam okazji się do czegokolwiek jego autorstwa dorwać.
Kox postanowił wypróbować czegoś nowego i wyprodukował swój pierwszy profesionalny film fabularny.

Dziewczyna z szafy to pełna sprzecznych emocji historia o trójce outsiderów, z których tylko jeden - Jacek próbuje dopasować się do norm społecznych, jego brat Tomek jest opóźniony w rozwoju i bardzo małomówny i od czasu do czasu zdarza mu się wpakować w kłopoty.
Bracia mają sąsiadkę introwertyczkę, która lubuje się w przesiadywaniu w szafie i wyobrażaniu sobie, że jest w jakimś zielonym raju.
Ich losy splatają się ze sobą, tytułowa dziewczyna powolutku zaczyna otwierać się na ludzi , a Tomek staje się łatwiejszy w obchodzie.

Nietypowa produkcja, która dosyć mocno dbija się na nerwach, gdzie szrarość życia gryzie się z kolorowymi fantazjami o spokoju na zielonej trawce.
Znakomita gra aktorska, zwłaszcza W. Mecwaldowskiego choć M. Różańska nie pozostaje w tyle.
Plus do tego śwtena ścieżka dźwiękowa, nie ma na co narzekać.
Po takim filmie mam tylko ochotę na więcej poezji życia. Naprawdę warto poświęcić Dziewczynie czas.


za seans dziękuję:

czyli o ostatnio obejrzanych filmach akcji słów kilka...

Czas zemsty (2013)
5/10

Gwiazdorska obsada to chyba jedyne co produkcja Nielsa Arden'a Oplev'a ze sobą prezentuje.
Viktor grany przez Farrela jest prawą ręką bossa mafii dyrygującej nieruchomościami w mieście, partneruje mu znakomita Noomi Rapace w roli skrzywdzonej i żądnej zemsty na swym oprawcy Beatrice.
Los łączy ze sobą dwóch rozbitków, którzy zamiast uratować siebie nawzajem, przez cały czas trwanie filmu dryfują obok siebie od czasu do czasu zbliżając się do siebie.

Fabuła rozwija się dosyć nieporadnie i w ślimaczym tempie, najwięcej w nim jest bezsensownego paplania, a sensu trzeba z latarką szukać.
Dla mnie Farrell w każdym filmie gra na jedno kopyto, dlatego też nie jestem wielką fanką jego kunsztu aktorskiego, natomiast nie mam najmneijszych problemów z zasypianiem kiedy eks- bad boy pojawia się na ekranie.

Olimp w ogniu (2013)
3/10

Na temat tejże produkcji dosyć trafnie wypowiedział się Arkadiusz.
Żeby nikogo nie papugować od siebie dodam, że pana reżysera A. Fuqua fantazja poniosła aż za daleko i ostatecznie Olimp otrzymałby ode mnie etykietkę gry a nie filmu, a Butlera stać na więcej.

Koliber (2013)
4/10

Podobnie jak w przypadku produkcji wymienionej na pozycji numer jeden: Statham gra na jedno kopyto, tak jest fajny, ale co za dużo tego jego męstwa to nie zdrowo, ostatecznie Kolibra częściowo przewijałam.
Tym razem S. Knight  opowiada nam historyjkę eks komandosa ukrywającego się przed sądem wojskowym jako bezdomny. Jedyne co mu pozostaje to towarzystwo Isabel oraz samarytańskiej siostrzyczki granej przez A. Buzek. Pewnego dnia Joey (Statham) dostaje od życia szansę na powrót wśród żywych, chcąc podzielić się ze swoją partnerką w niedoli po jakimś czasie odkrywa, iż została ona zamordowana. Gra w kotka i myszkę się rozpoczyna.
Dosyć drętwy ten film i wlecze się strasznie powoli, jeżeli ktoś jest fanem ekranowych popisów Stathama, to proszę bardzo, ale nie ma tam nic nowego.

Granica (2013)
1/10

P O R A Ż K A.
Jeden z tych mało popularnych i jeszcze mneij udanych filmów akcji. Nie rozumię dlaczego S. Stone zgodziła się w nim zagrać, toż to jakaś katastrofa, hey jak oczy wam się zamykają, ale nie potraficie zasnąć, to zażućcie tą produkcją , wtedy odpłynięcie w świat snów i marzeń gwarantowane.

Pani G. Tagliavini postanowiła przybliżyć nam jak się ma sprawa z nielegalnymi meksykańskimi 'niewolnikami', miało być szokująco, a wyszło pożal się Panie.
Ale kto co lubi, może komuś się spodoba.

Współcześnie dosyć ciężko jest wyprodukować film akcji, który mógłby pozytywnie zaskoczyć a nawet wykazać się wysokim poziomem wartości estetycznych, niestety. Nie pozostaje nam nic innego prócz nadziei, że kiedyś zjawi się ktoś, kto będzie wiedział co robi i stworzy film, który będzie nie tylko zarabiał pieniądze ale, który również będzie można podpiąć po wyrażenie "X Muza", bo jakby nie patrzeć insiprujących filmu powstaje za mało. Chyba że wymagam za dużo?

Hola, dosyć dawno nie pisałam nic o pojedyńczym filmie, jednak po seansie Wszystkich w naszej rodzinie uznałam, że co jak co, ale najnowsze dzieło rumuńskiego reżysera Radu Jude jak najbardziej zasługuje na osobną notkę.

Rumuńsko - holenderska produkcja opowiada historię pięcioletniej Soffi z perspektywy jej ordzuconego przez matkę ojca.
Marius rocznie może tylko kilka dni spędzać ze swoją pociechą, w innych przypadkach napotyka na opór swej wrednej byłej żony, która robi wszystko by go zruinować.
Nasz główny bohater sam nie jest taki święty, już po paru minutach możemy się zorientować, że jego własne fosa obronna zaczyna się kruszyć i przeistaczać w  pył. Przy takiej eks małżonce nie dziwota.
A miały to być kolejne piękne wakacje nad morzem....

Podczas seansu widz musi się zdecydować na jedną ze stron. Czy Marius ma rację, a może jednak Otilla?
Czy robi dobrze odcinając pierworodną od ojca, czy ojciej musi poszukać specialistycznej pomocy?

Podczas całego chaosu związanego z kłótnią eks pary zapominamy o bardzo ważnej postaci - Sofii.
Biedaczka jest zastraszana przez krzyki, szarpaniny, rozkazuje jej się zdecydować kogo bardziej woli.

Przez większość czasu kurczowo  trzyma się maskotki - ośmiornicy, która jest symbolem skrywanego niepokoju, obrzydzenia (według sennika)  oraz różnorodność, zmienność - co nasza mała dziewczynka ciągle robi , zmienia zdanie w obawie by nie zostać odrzuconą przez którąkolwiek ze stron.
O jej dalszych losach widz musi sam pokombinować, jaka będzie?

Wszyscy w naszej rodzinie ..pójdą do nieba" tylko w marzeniach. Jest to znakomity portret psychologiczny dwójki rozwodników, w której jedno skacze drugiemu do gardła pomijając zupełnie swojego potomka.
Bardzo dobra gra aktorska i budowanie ecmocji.
Co prawda koniec mógłby być inny, mogłoby dojść do stawienia czoła problemom, a zamaist tego obserwujemy bezkarną ucieczkę, jednak nie przeszkadza mi to określić tą produkcję jako bardzo dobrą.
Prawdziwy film o prawdziwych problemach, to jest to co naprawdę się liczy.