Moniss in the jungle of (pop)culture

Kokowääh (2013)
7/10

Kontynuacja historii Henry'ego i jego córki Magdaleny z części pierwszej. Lekka i przyjemna komedia (romantyczna), dobra na deszczowe wieczory, choć nie jest wysokich lotów, ale nawet ja od czasu do czasu wolę obejrzeć coś niezobowiązującego, a zwłaszcza jeżeli gra tam Til Schweiger :)
Film w stylu Tylko mnie kochaj i innych bezstresowych komedyjek, których fabuła ma liche szanse na odzwierciedlenie w rzeczywistości, choć optymiści mogą myśleć inaczej.


Feuchtgebiete (2013)
7/10

Film nakręcony na podstawie bestsellerowej powieści Charlotte Roche, niemieckiej dziennikarki.
Myślałam, że już wszystko widziałam... no może nie dosłownie, ale... a tu trafiłam na Feuchtgebiete, historię roztargnionej Helen, która lubi eksperymentować w seksie i masturbacji testując przydatność różnych warzyw, mało tego ma dosyć niewyparzony język i wydaje się, że nic nie jest w stanie jej zawstydzić.
Dosyć kontrowersyjna produkcja, którą najprościej opisać jest niemieckim przymiotnikiem - krass. Jednak książka to inna historia, była lepsza, tak o. Tą produkcję nie polecałabym nieśmiałym, ja sama przy pierwszych scenach byłam czerwona jak cegła i cieszyłam się, że oglądam to sama. Przede wszystkim olbrzymie brawa należą się dla aktorki grającej główną rolę, nie wiem czy ktoś inny równie dobrze wywiązał by się z tego niewątpliwie trudnego zadania, choć z reguły Niemcy nie mają żadnego problemu z nagością i tematami tabu.

ps. podczas seansu odradzam wam wcinanie pizzy, sami zobaczycie dlaczego ;D


Kriegerin (2011)
7/10

"Marisa, dwudziestoletnia niemiecka dziewczyna, nienawidzi obcokrajowców, Żydów, gliniarzy i każdego, kogo obarcza winą za pogorszenie sytuacji w jej kraju. Zachowuje się prowokująco, pije i wdaje się w bójki, a jej kolejny tatuaż będzie portretem Hitlera. Jedynym miejscem, gdzie czuje się jak u siebie jest gang neonazistów, gdzie nienawiść, przemoc i ostre imprezy są na porządku dziennym. Przekonania Marisy będą przechodzić ewolucję, kiedy przypadkowo spotka na swojej drodze młodego afgańskiego uchodźcę. Po konfrontacji z nim, dowie się, że czarno-białe zasady obowiązujące w jej gangu, to nie jedyny sposób interpretowania rzeczywistości."

Bonnie i Clyde (1967)
10/10 ♥

"Bonnie Parker i Clyde Barrow to para kochanków, a przede wszystkim duet gangsterów i morderców doby wielkiego kryzysu. Bonnie poznała Clyde'a w kilka dni po tym, jak opuścił więzienie. Okoliczności poznania nie należały jednak do romantycznych. Clyde został nakryty na próbie ukradzenia samochodu matki Bonnie. Ich gangsterski duet szybko stał się sławny. Przez pewien czas bardzo zręcznie udawało im się wyprowadzać w pole ścigającą ich po całych Stanach policję. Nadszedł jednak dzień, gdy wpadli w zasadzkę, a sposób, w jaki zginęli, dopełnił ich legendę."

Jeden z moich najukochańszych filmów, który mogłabym nieskończenie długo oglądać i za każdym razem ekscytuję się seansem jak zakochana nastolatka. Pierwszy raz spotkałam rebeliancką parę na TMC lata temu i szczerze powiedziawszy to od tej produkcji oraz od Czarnoksiężnika z krainy Oz (1939) rozpoczęło się moje zauroczenie filmami starszej daty, które wraz z biegiem kolejnych dni/ miesięcy coraz bardziej się pogłębia.
Bonnie i Clyde do dziś mają masę naśladowców i są niewyczerpalną inspiracją dla artystów, a dowodów nie trzeba długo szukać- Natural Born Killers w oczywisty sposób nawiązuje do klasyku kina gangsterskiego, a Bufallo 66 pokazuje wzorzec związku (nie)idealnego (zależy kto pyta).
Generalnie bez tej pary ani rusz!



Jajo węża (1977)
6/10

"Berlin lata 20-ste. Amerykański Żyd Abel Rosenberg i jego brat z byłą żoną Manuelą występują w cyrku. Ale w wyniku kontuzji są zmuszeni zostać w Berlinie. Brat Abla niespodziewanie popełnia samobójstwo, które kazuje się być podobne do innych przypadków. Śledztwo prowadzi Inspektor Bauer, a pierwsze podejrzenie pada na byłego cyrkowca. Żeby się utrzymać w trudnych czasach Abel i Manuela wynajmuja pokój u ekscentrycznego doktora Hansa Vergerusa. Między parą zaczyna dochodzić do niewytłumaczalnych nagłych konfliktów, a Manuela powoli, prawie niewidocznie zapada na zdrowiu."

Bergmana najbardziej sobie cenię za jego minimalizm i psychologiczne podejście do wszelkich tematów, natomiast w wyżej wymienionym filmie niczego z tego nie ma (trochę psychologii tam jest, ale naprawdę tylko trochę). Dlatego też podczas seansu ciągle zastanawiałam się czy aby na pewno jest to produkcja szwedzkiego reżysera, taka niepodobna do jego wcześniejszych dokonań, które zdecydowanie bardziej leżą w moim guście.



Barry Lyndon (1975)
6/10

"Barry Lyndon (Ryan O'Neal) był irlandzkim młodzieńcem bez perspektyw, który wkradł się w szeregi osiemnastowiecznej angielskiej arystokracji. Jak mu się to udało? Po prostu - robił, co w jego mocy: był bawidamkiem, zawadiaką, włóczęgą, żołnierzem w wojnie siedmioletniej, rozpustnikiem, szpiegiem i szulerem karcianym. Bohater klasycznej powieści Williama Makepeace'a Thackeraya, którą przeniósł na ekran Stanley Kubrick, nie cofnął się przed niczym, byle osiągnąć upragniony cel."

Mimo tego, że ten film stworzył Stanley Kubrick, to nigdy mnie jakoś do niego nie ciągnęło. A bo taki długi, a kostiumowy, a bo jakoś tak....ale w końcu się za niego zabrałam.
Werdykt: możecie krzyczeć, tupać, płakać ale Barry spodobał mi się tylko i wyłącznie wizualnie, no i te stroje.... ale historia nic a nic mnie nie wciągnęła i zdarzyło mi się zrobić kilka przerw podczas seansu.
Jak widzicie, nie zawsze starocie, które oglądam mogą w pełni w mój gust trafić.



Dyskretny urok burżuazji (1972)
10/10 ♥

"Ambasador południowoamerykańskiego państwa Miranda przybywa ze swoimi francuskimi przyjaciółmi na obiad do państwa Senechal. Łączy ich wspólny interes - przemyt narkotyków w przesyłkach dyplomatycznych. Okazuje się jednak, że obiad nie może się odbyć, gdyż goście przybyli o dzień za wcześnie i pan domu jest nieobecny. Całe towarzystwo udaje się z panią Senechal do restauracji."

Dla fanów Bunela - perełka.
Świetna satyra dla snobów, którą być może tylko koneserzy polubią. Nie wiem jak wy, ale ja się w tym filmie zakochałam po uszy. By dodać wam smaczku powiem, że w roku 1972 te produkcja Bunela zdobyła Oscara w kategorii najlepszy film nieanglojęzyczny. To kto się skusi?



Wszystko, co chcielibyście wiedzieć o seksie, ale baliście się zapytać (1972)
10/10 ♥

"Poświęcona siedmiu zagadnieniom dotyczącym seksu nieco absurdalna komedia, odwołująca się do wątków freudowskich. Każda część opatrzona podtytułem, począwszy od pytania ,,Czy afrodyzjaki działają?" po ,,Co się dzieje w trakcie ejakulacji?", w której to oglądamy ,,centrum kontroli" organizmu mężczyzny podczas zwieńczonego sukcesem uwiedzenia kobiety."

Kultowy film Allena, absolutny must see. Mimo, że seans zakończyłam kilka godzin temu to do teraz nie potrafię się przestać śmiać. Cudo!

Belle de jour (1967)
8/10

"Severine jest piękną kobietą i żoną lekarza. Jednak mimo całej miłości jaką żywi do męża nie może przemóc się by uprawiać z nim seks. Zamiast tego kobieta oddaje się wyrafinowanym marzeniom erotycznym, a później zaczyna pracować jako prostytutka."
"Woody Allen składa hołd arcydziełu filmowemu, jakim jest słynna "Casablanca". Bohaterem "Play it again, Sam" jest neurotyczny maniak filmowy Allan, wielbiciel i nieudolny naśladowca Humprey'a Bogarta. Allan nie może się pozbierać po rozstaniu z żoną. Przyjaciele Dick i Linda (w tej roli wspaniała Diane Keaton) pomagają mu znaleźć odpowiednią dziewczynę.. Czy Allan ma szansę na związek z ukochaną kobietą? I czy spełni się jego marzenie o byciu Bogartem choć raz w życiu?"

Jakiś czas temu oglądałam francuską produkcję Paryż - Manhattan (2012), w której młoda Francuzka radziła się plakatu Woody'ego Allena, w Zagraj to jeszcze raz, Sam jest podobnie. Allen radzi się Bogarta, co nie zawsze szczęśliwie się kończy.
Strasznie fajna satyryczna komedia dla intelektualistów, o intelektualistach, że też wcześniej się na nią nie natknęłam....ale lepiej późno, niż wcale :)

"Klejne mizoginiczne dzieło Marco Ferreriego, które [wg słów reżysera] pokazuje samotność mężczyzny w "sfeminizowanym" współczesnym świecie. Bohaterem filmu jest inżynier Gerard [Depardieu], który samotnie wychowuje niespełna dwuletniego synka. Żona opuściła go, ponieważ miała dość rodzinnego życia i postanowiła zostać aktywistką Ruchu Wyzwolenia Kobiet. On, domator zajął się dzieckiem z tym większym zapałem. Pewnego razu pojawia się nowa kobieta w życiu Gerarda - Valerie [Ornella Muti]. Po pierwszych miłosnych uniesieniach, dziewczyna zaczyna coraz większą uwagę poświęcać synowi bohatera. Z czasem mężczyzna jest jej tylko potrzebny do zaspokajania seksualnych potrzeb. Sfrustrowany inżynier zaczyna coraz gorzej czuć się w roli zabawki, aż w którymś momencie na znak protestu dokonuje... samokastracji."

Wiecie, że nawet Gerard Depardieu był kiedyś nawet przystojny? i szczupły?
Moje pierwsze spotkanie z włoskim reżyserem i na pewno nie ostatnie. Lubię dziwaczne produkcje, bo zawsze mogą mnie czymś zaskoczyć w przeciwieństwie do tych monotonnych, których akcja od lat toczy się według utartego schematu, a Ostatnia Kobieta jest zdecydowanie oryginalna.



Utracona cześć Katarzyny Blum (1975)

"Katarzyna Blum (Angela Winkler) oskarżona jest o udzielenie pomocy zamieszanemu w rewolucyjną działalność, poszukiwanemu przez policję Ludwigowi Goettenowi (Jürgen Prochnow). Przesłuchujący ją komisarz współpracuje z mediami. Te niszczą życie prywatne Katarzyny oskarżając ją o złe prowadzenie się, zupełny brak moralności i szkodzenie społeczeństwu. Media wdzierają się w środowisko, w którym wychowywała się Katarzyna, manipulują wypowiedziami świadków, wywierają też presję na chorej matce Katarzyny. Pozostawiona sama sobie Katarzyna nie ma żadnych szans w starciu z prasową nagonką. Postanawia wziąć sprawy we własne ręce. Film jest staranną adaptacją prozy niemieckiego noblisty Heinricha Bölla i echem w dyskusji na temat odbioru publicznego działalności grupy Baader-Meinhof."

Przyznam się bez bicia, że przez pierwsze pół godziny prawie zasnęłam....pomimo obiecującego opisu, sam film jest dosyć słabo wykonany i ciężko jest się na nim skupić. Może dam mu jeszcze kiedyś drugą szansę, bo przy pierwszym razie byłam padnięta po całodniowym śmiganiu po Wrocku i to mogło mieć duży wpływ na odbiór tragedii Katarzyny Blum, dlatego też postanowiłam pominąć go w ocenie.

Zawrót głowy (1958)
10/10 ♥

"Akcja filmu rozgrywa się w San Francisco. James Stewart w roli cierpiącego na lęk wysokości detektywa, wynajętego by śledzić żonę przyjaciela, która ma skłonności samobójcze (Kim Novak). Kiedy pewnego dnia udaje mu się uratować ją przed skokiem do zatoki, uświadamia sobie, że ta piękna, tajemnicza kobieta stała się obiektem jego obsesyjnego pożądania."

Moim skromnym zdaniem jedno z najlepszych i najważniejszych dzieł mistrza suspensu. Produkcja która należy do tak zwanej Five Lost Hitchcocks (pozostałe to Człowiek, który wiedział za dużo, Lina, Okno na podwórze oraz Kłopoty z Harrym), przez wiele lat była niedostępna dla szerszej publiki, jest świetnie zrealizowanym dramatem psychologicznym. Wokół Vertigo krąży wiele plotek, a sam reżyser początkowo nie był zadowolony z niezbyt przychylnych recenzji w wyniku czego odwrócił się od J. Stewarta, z którym wcześniej często współpracował. Dla fanów Hitchcocka i dobrego kina, absolutny must see!
"Kanji Watanabe (Takashi Shimura) to urzędnik służby cywilnej. Pewnego dnia dowiaduje się, że jest chory na raka i nie ma szans na przeżycie. Patrząc wstecz na swoje życie dochodzi do wniosku, że było ono zupełnie puste i jedynie poświęcone nic nie znaczącym sprawom służbowym. Postanawia, więc zrobić coś, co przysłuży się mieszkańcom miasta. Wpada na pomysł by wybudować park."

Do tej pory mało kiedy stykam się z twórczością Akiry Kurosawy, tak że jego filmy póki co są dla mnie nowością i jeszcze nie poznałam stylu tego japońskiego reżysera. Moi rodzice kochają westerny, a 7 wspaniałych jego autorstwa od lat zajmuje wysokie miejsce na liście ich ulubionych i właśnie wtedy jako dziecko po raz pierwszy zetknęłam się Kurosawą, a drugi raz nie tak całkiem dawno bo kilka miesięcy temu, kiedy to oglądałam Zbłąkanego psa (1949). 
Ale dopiero przy Ikiru zauroczyłam się japońskim geniuszem. Pominę to że Ikiru to po japońsku znaczy żyć, a jakiś geniusz przetłumaczył to inaczej, ale no cóż, pomimo tej pomyłki jest to niesamowita produkcja, której przesłanie jest jasne: życie jest za krótkie by je zmarnować. Jak dla mnie: cudeńko, uwielbiam pozytywne ale nie kiczowate filmy.
"Kolejna ekranizacja powieści wybitnego realisty i znawcy ludzkich dusz. Rosja, druga połowa XIX wieku. Do hrabiego Obłońskigo przyjeżdża prześliczna siostra Anna. Jest ona żoną bezwzględnego "biznesmena" - jakbyśmy go dziś nazwali - i nieszczęśliwa w owym małżeństwie. Rozwieść się jednak nie może ze względu an surowe zasady towarzyskie i malutkiego syna, którego bardzo kocha. Pewnego dnia na balu, wydanego przez jedn z wielu kuzynek, Anna poznaje tajemniczego i niezwykle pociągającego hrabiego Wrońskiego. Rodzi się między nimi sympatia, a potem miłość. Miłość tak silna, że Anna dla niej porzuca swoją rodzinę i nie bacząc na opinię jaką przez ten czyn ma w towarzystwie, zamieszkuje z Aleksym. Niestety, to nie koniec historii, a ledwie jej początek"

Brytyjska ekranizacja, ulubionej książki filmowców, często pomijana w starciu z hollywodzką wersją z 1935 roku z Gretą Gabo na czele. Niesłusznie. Vivien Leigh po raz enty genialnie zagrała kruchą, zagubioną kobietę, zaplątaną w niciach losu. Nie widziałam jeszcze innych wariantów tej tragicznej historii prócz tej z 2012 roku, ale jestem niemal pewna, że to właśnie ta z 1948 roku zasługuje na miano tej najlepszej.

""Lecą żurawie" to piękna, nagrodzona w 1958 roku na XI MFF w Cannes "Złotą Palmą", historia romantycznej i głęboko tragicznej miłości pary kochanków, których szczęściu przeszkodziła wojna. Borys zgłasza się jako ochotnik na front, Weronika w dniu swoich urodzin zostaje sama. Wojna zbiera swe okrutne żniwo - Borys ginie od zbłąkanej kuli. Weronika zaś poślubia jego brata Marka, któremu uległa w chwili stresu wywołanego nalotami bombowymi. Jej małżeństwo nie może być szczęśliwe - wszystkie myśli i uczucia dziewczyny zabrał ze sobą Borys. W dniu wyzwolenia wśród szczęśliwego, wiwatującego tłumu Weronika czuje się obco. Dla niej nie ma ukojenia. Niezwykły, wzruszający film pokazujący wojnę w nietypowy dla kinematografii radzieckiej sposób. Nie ma tu monumentalnych scen batalistycznych, rozwianych sztandarów i dowódców podejmujących decyzje ze stoickim spokojem. Kałatozow pokazuje wojnę z całą jej odpychającą ohydą, jako siłę niszczącą człowieka fizycznie i degradującą moralnie. Większość akcji rozgrywa się na zapleczu frontu na tle codziennego, morderczego wysiłku ludzi rzuconych w wir wojennej machiny. Wspaniałe role Samojłowej i Batałowa urzekają głębią przeżyć psychologicznych i oszczędnością środków wyrazu. Określając swój sposób pracy reżyser mówił: Wyznaję zasadę następującą: w filmie stwarzam kilka zasadniczych węzłów fabuły i te węzły nasycam liryzmem, aż do granic wytrzymałości. W tych punktach staram się atakować widza wzruszeniem. W nich wyrażam swój stosunek uczuciowy do tematu. Zwraca także uwagę strona plastyczna filmu. Kałatozow podkreślał, że język filmu jest językiem plastyki, a nie literatury, językiem obrazów a nie anegdoty i dialogów. Scenariusz wydaje mi się o tyle ważny, o ile stoją za nim obrazy. Uroda obrazów w tym filmie zasługuje na szczególną uwagę. ."

Nic dodać, nic ująć, a wraz z tym filmem postanawiam w niedalekiej przyszłości zabrać się za zwycięzców ważnych festiwali sprzed lat, w aktualnym repertuarze jest mi ciężko, coś dla siebie znaleźć więc pobłądzę trochę po kinematografii 'vintage' :)

Żyć własnym życiem (1962)
7/10

"Nana jest ekspedientką w sklepie z płytami. Zarabia mało, płaci też na dziecko wychowywane na prowincji. Jej związek z Paulem, dziennikarzem, nuży ją, spotyka się też z innymi mężczyznami. Pewnego dnia ostatnie pieniądze wydaje na bilet do kina. Zaczepiona po wyjściu przez obcego mężczyznę przyjmuje propozycję pójścia do hotelu. Przyjaciółka przedstawia jej swojego sutenera i odtąd Nana pracuje dla niego. Jest przekonana, że w każdej chwili może odzyskać niezależność. Jednak nie jest to takie proste."

Szepty i krzyki (1977)
8/10

Kolejne dzieło Bergmana zrealizowane z wręcz teatralną starannością od aktorów zaczynając a kończąc na scenerii, której po prostu nie da się pominąć.

Trzy siostry i  pokojówka, cztery odmienne charaktery. Zbierają się pod jednym dachem, gdzie mimo więzy krwi nijak nie potrafią się dogadać, nawet w obliczu śmierci jednej z sióstr. Każda ma swoje tajemnice i swój mały światek do którego absolutnie nikt nie ma prawa wstępu.

Scenografie zdaje się grać równie ważną rolę co aktorki, wnętrza są pomalowane na czerwono, z czerwonymi meblami, a w kontraście białe szaty kobiet.
Wszystko jest detalicznie zaplanowane i nie da się tego nie zauważyć.
Gratka dla fanów szwedzkiego reżysera.


Bestia (1975)
7/10

Na 13. MFF Nowe Horyzonty odbyła się retrospektywa twórczości Waleriana Borowczyka, którą jakimś cudem ominęłam. Lubię produkcje kontrowersyjne bo serwują mi inne spojrzenia na pewne tematy, jednak co za dużo to nie zdrowo, a tyczy się to Bestii w szczególności rozpoczynając od pierwszych scen obrazujący stosunek dwóch koni, a kończąc na grzechu bestializmu.

Z tego co do tej pory zdążyłam wyszperać na temat Borowczyka domyśliłam się, że jego 'specjalizacją' były filmy o zabarwieniu perwersyjno - erotycznym, aha to dlatego się nim wcześniej nie zainteresowałam.

"Dawno, dawno temu w lasach należących do możnego władcy żyła sobie bestia obdarzona gigantycznym fallusem i jeszcze większą żądzą. Niestety, nienasycony apetyt seksualny obiektu jej westchnień, młodej żony księcia, znacznie przewyższał możliwości bestii. Wyczerpany miłosnymi igraszkami potwór udaje się na wieczny spoczynek. Dwa stulecia później historia powraca w snach nowej dziedziczki arystokratycznego rodu. Pełna humoru i daleka od politycznej poprawności opowieść łącząca elementy tradycyjnej francuskiej farsy z surrealistyczną wyobraźnią poetycką."

Dla szarego widza może i będzie dosyć kontrowersyjny, zresztą dla koneserów też, najważneijsze jest podejście do tego typu produkcji, ja doszłam do wniosku, że skoro obejrzałam od początku do końca japoński film  964 Pinokio, o którym pisałam w notce o cyberpunku, to ciut erotyki też będę w stanie przełknąć i korona mi z głowy nie spadnie.
Mimo paru odpychających momentów jest to całkiem ciekawie zrealizowana produkcja, którą nie da się jednoznacznie sklasyfikować, dla tych co lubią eksperymentować z kinem.



Zabawka (1976)
8/10

"Niełatwe jest życie dziennikarza, szczególnie kiedy jest się na tropie ważnego śledztwa, a szef zleca opiekę nad synem, który do grzecznych chłopców nie należy. Teraz, jako nowa zabawka szefa, François jest zdeterminowany by zakończyć maskaradę, na którą przystał i ukazać światu prawdziwe oblicze tyrana, dla którego pracuje."

Dziennikarstwa tam za dużo nie ma, jest za to cała masa dobrego humoru w najlepszym stylu. Pierre Richard świetnie spisał się w roli dziennikarza z wielkimi ambicjami ale też niesamowitym pechem, nie wiem czy jeszcze któremuś dało stać się zabawką ku uciesze rozpieszczonego synka strasznego prezesa, który nieoczekiwanie staje się się największym sprzymierzeńcem głównego bohatera.


Tajemniczy blondyn w czarnym bucie (1972)
6/10

"Pewien przypadkowy mężczyzna - nader roztargniony muzyk staje się uczestnikiem niesamowitych, tajemniczych wydarzeń związanych z walką wywiadu. Bezwzględny szef tajnych służb poleca dokładnie śledzić muzyka dla przyciągnięcia uwagi gangsterów..."

Tragicznie zmarły enfant terrible niemieckiej kinematografii Rainer Werner Fassbinder i dziś jest postacią kontrowersyjną, lecz niesłusznie zapomnianą.
Kręcił jeden film z drugim, bez zbędnych przerw, dzięki czemu w chwili śmierci (miał 37 lat) mógł poszczycić się imponującą liczbą 40stu produkcji, w których zazwyczaj lawirował wokół tematyki związków i konfliktów międzyludzkich oraz homoseksualizmu (sam otwarcie przyznawał się do biseksualizmu).
Jego życie osobiste jest pełne wybojów, co odzwierciedla się na jego niespokojnej i buntowniczej twórczości, zdobył mnóstwo nagród, prócz jednej - złotego chłopca.

O Fassbinderze możecie poczytać na wikipedii, w jednym z wydań Film na świecie, Fassbinder: The life and work of a provocative gen i jeszcze w wielu innych książkach poświęconych europejskiej kinematografii- do wyboru, do koloru.

Jak już wcześniej wspomniałam, niemiecki enfant terrible nakręcił sporo filmów i gdybym miała o nich wszystkich pisać to z tego 'artykułu' równie dobrze mogłabym zrobić pracę dyplomową :P
Skupię się na kilku wyjątkowych tytułach, wygranych i nominowanych, które każdy fan kina made in Germany po prostu M U S I znać.

Trzeci film wspomnianego reżysera, Miłość jest zimniejsza niż śmierć (1969) był pokazywany na 13. MFF Nowe Horyzonty jako film, a także luźna adaptacja teatralna, która z miejsca ukradła moje serce. Pisałam o tym już tutaj, wybaczcie że nie będę się za bardzo rozpisywać ale jak zaczynam o tym gadać to brzmię jak jakiś maniak, więc wam to oszczędzę :). Wspomnę tylko, że ta produkcja została nominowana do Złotego Niedźwiedzia i tym samym stała się przepustką do wielkiej kariery Fassbindera.




W roku 1970 ten wyczyn został powtórzony,  Dlaczego Pan R. oszalał? musiało obejść się bez wygranej i póki co jest dla mnie filmem must see tym bardziej że jest kiepsko dostępny, ale niedługo zrobię skok na mediatekę w Berlinie więc może tam znajdę tą perełkę :)

Rok później historia powtórzyła się po raz trzeci - Whity dostało nominację i to by było na tyle.

"Jest rok 1878. Mulat "Whity" jest lokajem i pracuje dla familii Nicholsonów mieszkającym na południowym-zachodzie Stanów Zjednoczonych. Ojciec rodziny, Ben Nicholson, ma atrakcyjną młodą żonę Katherine oraz dwóch synów z poprzedniego małżeństwa: homoseksualistę Franka i opóźnionego w rozwoju Davy'ego. Lokaj stara się wykonywać z pokorą wszelkie polecenia i rozkazy wydawane przez członków rodziny. Do czasu, kiedy dostaje zlecenia... zabicia niektórych."

Żywe kolory i horyzontalne ruchy kamer, to cechy szczególne dla filmów wczesnych lat siedemdziesiątych. Dodajmy do tego teatralny minimalizm tak bardzo charakterystyczny dla Fassbindera i mamy prawdziwą perełkę zapomnianą przez świat.(na Imdb tylko pół tysiąca ocen, srsly?)
Przy Whity widać wyraźnie, że niemiecki reżyser dopiero co szlifował swój oryginalny styl, gdzie psychologiczne upiory pełniły bardzo ważną rolę, nie przeszkadza to jednak w wysokiej ocenie tego dzieła i jego dalszego polecenia.Przy tym Django się chowa.

Jeździec znikąd (2013)

O The golden age of Hollywood, czyli epoce poprzedzającej New Hollywood pisałam tutaj.

Nowe czasy, nowe wyznaczniki, nowe gwiazdy, era 'nowości' trwała od roku 1967 od roku 1980 (wg innych źródeł do 1976) którego głównym znakiem rozpoznawczym była modernizacja starych powielanych schematów i wzbogacenie o sceny przemocy i erotyczne. Gatunki zostawały poddawane analizie, dekonstrukcji, mieszane między sobą na zasadzie eksperymentów, gdzie w przeciwieństwie do poprzedniej epoki - rzeczywistość miała większe prawo głosu, często pomijając happy end.

Pierwsze sukcesy widać przy filmach takich jak Absolwent (1967), Bonnie & Clyde (1967), Easy Rider (1969)....produkcje, które dziś każdy kinoman znać powinien.

W opozycji do poprzedniej epoki, w nowej erze rządzili nie aktorzy, ale reżyserzy, którzy po poluzowaniu zasad co wolno, a co nie, zyskali na sile, czym zresztą chętnie się chwalili.

Wraz z biegiem lat, fantazja Ameryką zaczęła słabnąć i coraz częściej inspirowano się europejskim kinem autorskim, gdzie każda z ikon miała swój własny styl (Fellini, Antononi, Godard, Truffaut...) i oczywiście nie musiano się już niczego obawiać, więc pole do popisu było dosyć spore.

Złoty wiek Hollywood stawiał na rozrywkę, natomiast Nowy Hollywood zajmował się bardziej przyziemnymi tematami, zresztą w tamtych czasach wiele się działo, tak że było o czym kręcić filmy. Zamiast idealizowania, wszystko poddawano dokładnej analizie, co najczęściej kończyło się krytykowaniem tego i owego, a że technologia też posuwała się na przód, to można było częściej opuszczać studia i kręcić w terenie.

Era złotych gwiazdek i luksusu się skończyła, w późnych latach sześćdziesiątych zaczęto promować osoby, którym do ideału sporo brakowało, ale talent mieli godny pozazdroszczenia, dzięki czemu wszystkie przedsięwzięcia były bardziej realistyczne i przyziemne, co wielu szarym ludziom się spodobało.

Punkt kulminacyjny tej epoki przypadał na lata siedemdziesiąte, kiedy to do głosu doszły artystyczne, niskobudżetowe produkcje, dzięki którymi Polański, Bogdanovich, Coppola i Friedkin stali się gwiazdami. Wyżej wymienionych twórców łączy niechęć do przepychu, chęć stworzenia czegoś dla szerokiej publiczności, tym samym stworzyli Blockbustery, które ostatecznie przesądziły o końcu kolejnej epoki fabryki snów. A kiedy ta upadała na szczyt pięli się Scorsese, Lucas i  Spielberg, bombardując kino kolejnymi akcyjnymi hitami, gdzie scenariusz prawie przestał się liczyć, stawiano na pompę i dobry zarobek.

O tej tematyce powstało całkiem sporo książek i jest w czym wybierać, chociaż kilka razy natknęłam się na różne informacje, ale że dopiero teraz zabrałam się za kolejne lata, to sądzę że za jakiś czas będę jeszcze dokładniej wiedziała co i jak .

Mimo zapowiedzi część moich festiwalowych planów na ostatnią chwilkę musiałam pozmieniać niestety, natomiast stworzyłam już listę z wrześniowymi wydarzeniami na które być może znajdę więcej czasu, ha.

tumblr.com

Sierpień minął jak z bicza strzelił, częściowo leniwie na szperaniu po wrocławskich antykwariatach, przesiadując w klimatyzowanym kinie NH, a częściowo chaotycznie na przygotowaniach do powrotu do Niemiec, do studiów i do pracy, brzmi banalnie ale czeka mnie jeszcze masa rzeczy to do, ma być idealnie i basta.

W tym miesiącu wzbogaciłam moją 'fachową' biblioteczkę o parę tytułów popularnonaukowych, które przydadzą mi się na kolejnych semestrach historii sztuki i filmoznawstwa, natomiast pod względem powieści etc nabyłam tylko kilka nowych pozycji, najwięcej przeczytałam dzieł, które od jakiegoś czasu leżakowały na moich półkach. W sumie z wyzwania "z półki" zaliczyłam 4 tytuły, z Stephena Kinga 4  to by było na tyle.
Stosik na ten miesiąc prezentuje się tak:



Najmniej spodobała mi się opowieść o czarnoksiężniku z królestwa w Delainie i dwóch braciach, mowa o Oczach Smoka autorstwa S. Kinga, po prostu nie przepadam za historyczno /przygodowymi powieściami i ledwo co przez nią przebrnęłam. Najbardziej przypadła mi go gustu Christine, o której pisałam TU.
A że nowy semestr na uczelni zbliża się wielkimi krokami w przyszłym miesiącu najwyraźniej bardziej skupię się na polowaniu na coś co mi się przyda, mam wystarczająco dużo książek na półkach, które już ciut czasu leżakują i czekają na swoją kolej.

Serialowo nadgoniłam Miasteczko Twin Peaks - Davida Lyncha i próbowałam się zabrać za Pogodę na miłość, ale wytrzymałam tylko jeden sezon. Chyba wyrosłam już z licealnych romansów, bo nie znalazłam w nim nic dla siebie.

W sierpniu na liście projektu 104 filmy zaczęłam od numeru 382 i właśnie pod tym względem ten miesiąc był owocny. Źle znoszę upały i wolę chować się w cieniu albo w klimatyzowanym kinie, w sumie jak wrócę na uczelnię to nie będę się martwić, że nie dam rady wyrobić mojej normy, bo teraz mam już wystarczającą nadwyżkę a mi samej jest też trudniej wybierać tytuły.
Mały top ten:

1. Funny Games (1997)
2. Wyrok w Norymberdze (1961)
3. Good night and good luck (2oo5)
4. Cezar musi umrzeć (2012)
5. Ave (2011)
6. Sklep dla samobójców (2012)
7. Cesarz (2012)
8. 7 dni w Hawanie (2012)
9. Hasta la vista (2011)
10. Marilyn Monroe: Final days (2oo1)


Zapoczątkowałam nową serie Retrospektywy, a że rozpoczęłam dopiero w drugiej połowie miesiąca pojawił się tylko jeden wpis na sierpień  o Syberbergu, ale w planach mam przynajmniej dwa krótkie artykuły w miesiącu, mam nadzieje ze wam się spodoba.

Osobiście jestem chyba najbardziej dumna z tekstu o cyberpunku, przy nim pisanie szlo samo, a w ostatnim czasie cierpiałam na brak weny twórczej

Zobaczymy jakie kulturalne wyzwania jesień przyniesie, mam już krotka listę, teraz trzeba ja tylko zrealizować ;)