Moniss in the jungle of (pop)culture

Pisanie esejów, prac semestralnych, nauka na wykłady do sesji, obrony. Nic nie jest takie trudne jak rozpoczęcie.
Poniżej kilka rad dla 'rozpoczynających'..cokolwiek :

1. Liczyć czas
   Przeciwieństwem przesuwania spraw na później, jest rozpoczęcie tu i teraz. Wcześniej ustalamy co, gdzie i kiedy (np o 9 muszę być w bibliotece czyli muszę złapać metro o 8.30; tam muszę dorwać 2książki i zrobić notatki). Godzina 'wyjściowa' musi być co do sekundy dotrzymana, w innym przypadku nici z planu.

2. Metoda małych kroków
   Przed rozpoczęciem nauki/pisania ustalić sobie konkretne cele np napisanie wstępu, tezy. Bez tego ta metoda nie ma sensu, bo kiedy przyjdzie co do czego to będziemy w bibliotece bezradnie krążyć pomiędzy regałami i znów nici .

3. Podwoić czas przeznaczony do nauki
  Reguła  50% - na wszystko potrzebujemy dwa razy tyle czasu niż początkowo zakładamy.To + Plan i sukces gwarantowany.

4. Prowadzić spis rzeczy 'to do'
   Kto zapisuje wszystko co robi może lepiej oszacować swoje własne tempo. Przy tym widać ile czasu autentycznie jest przeznaczone na naukę a ile czasu spędzamy gapiąc się w ścianę.

5. Wyznaczać sobie granice
    Czyli np na max7 godzin dziennie marsz do książek a potem z czystym sumieniem można poleniuchować. Nauka nie przynosi skutków jeżeli uczymy się non stop, wtedy efekt jest odwrotny do zamierzonego - zamiast zapamiętywać..zapominamy.

6.  Każdego dnia realizować 2 cele a potem - nauce wstęp wzbroniony. Tym sposobem można się z czystym sumieniem poobijać, wiedząc że 'jutro' ma się o 2 cele mniej do roboty.

7. Nie czekać
   Dobry moment może nigdy nie nadejść, obojętnie czy słońce czy deszcz, trzeba się zmusić do wykonania danych zadań, najlepiej do tych łatwiejszych. Mały sukces potrafi dopieścić ego,a wtedy nauka powinna lecieć z górki.

8. Nagradzać samego siebie
   Na uczelni nie rozdają nagrody za naukę, a wyniki nie zawsze dostaje się od ręki. Dla motywacji jest natomiast ważne by od czasu do czasu nagradzać ją np czymś słodkim ;]

9. Poszukać pomocy
   Depresja + brak motywacji to potężny przeciwnik nauki. Wystarczy że wymówi się to słowo na 'D' i już wszystko jasne, to jej wina że nic nam się nie chce. Ale jeżeli chce się odnieść sukces to trzeba z nią walczyć- poprosić psychologa o pomoc.

10. Czytać
    Na temat braku motywacji, depresji etc. Swoich wrogów należy znać.


Powyższe punkty zostały wymienione w aktualnym wydaniu "Die Zeit Campus", a że w przyszłym tyg zaczynają się moje nieszczęsne egzaminy....

Czyli pouczający film o tym , że milczenie jest złotem. Wie to każdy, ale nie każdy potrafi trzymać jęzor za zębami. Milczenie jest krępujące we współczesnym, zabieganym świecie.
Tak więc :blablbalablablablablabal.
Eddie Murphy jako nadmierna gaduła - Jack McCall. Agent literacki który co chwila nabywa nowe talenty, wcale nie czytając ich skryptów. "5 pierwszych i 5 ostatnich stron, wszystko tam jest zawarte". I w takiej optymistycznej intonacji przemierza przez zatłoczone życie, aż do momentu kiedy w jego 'ogrodzie' ni z tego ni z owego wyrasta bujne drzewo.Jedno słowo - jeden liść. 1000 "blabla" i po roślince. Jack uczy się mniej mówić i przy okazji zaczyna doceniać rzeczy, którym wcześniej nie poświęcał zanadto uwagi.
Film Steva Koren'a jest niczym baśń dla dzieci - moralizatorski.
"Milczenie jest złotem, a mowa srebrem".
Lekkie kino jako 'przerywnik' po zabieganym dniu.

No i stało się.
Szał na "Grę o tron" zaraził i mnie.
Kilka uwag do pierwszego sezonu :


-Cersei Lannister i jej dzieciak z kazirodczego związku - wg mnie to najbardziej irytujące postacie w serii, sam ich widok mnie denerwuje


- Daenerys Targaryen  - z bojaźliwej dziewoji zmienia się w twardą sztukę i jest jedna z moich ulubionych postaci. Inni internauci porównują ja do jej książkowego pierwowzoru, ze jest 'fe' i zaczyna się lament jak bardzo serial odbiega od książki, no ale to w końcu jest producja HBO ( you know what i mean ;p). Jest to twarda babka ze smoczymi jajami.


- Nagiego ciała i 'ten tego'  jest mniej niż w "Dynastii Tuodorów" ale za to wina... teraz  zdanie 'more wine' mnie tylko bawi. To wino a nie stalowy tron powinno być celem walk królów.


- Mimo że odcinek trwa jakieś 50min, ten czas mija bardzo szybko, przeskakujemy od jednego królestwa do drugiego, a kiedy pojawiają się napisy końcowe.. "to już?". 


- Ale, no ale...akcja nie jest równomiernie rozłożona. Daenerys pojawia się też tylko na kilka minutek, Nocna Straż też na krótko (czasami dłużej), głównie muszę obserwować lodowaty dziób Cersei.... aaarrrww.


No kurczę... wczoraj miałam jeszcze więcej pomysłów, a teraz nic więcej nie przychodzi mi już na myśl...no ok, to ja wracam do książek...

Nie mogę się porównywać do tych prawdziwych Artystów przez duże "A", ale to też mnie się tyczy, w pewnym stopniu.
Każdy student radzi sobie po swojemu.
Przyznam się bez bicia że czasami zdarzy mi się tłumaczyć tekst do opracowania na polski, by sobie jako tako 'ułatwić' zadanie. Jednakże podczas "Referat - Time".. mówię po swojemu, czyli skomplikowaną rzecz której poświęcone jest jakieś 15 stron, ja opisuję w niecałe 5 minut. Panowie i Panie doktorzy mnie bronią, a studenci hejtują, bo robię inaczej niż pozostali  z grupy.
Cóż, 'artyści' nie od dziś są niezrozumianymi indywidualistami.
No ale.. c'est la vie ;]

Pobudka, prysznic, śniadanie ,marsz do pracy - i tak cały rok, 5 dni w tygodniu.
Ale od czasu do czasu można się gdzieś wyrwać by zatankować energię.
Przesympatyczne nowojorskie małżeństwo - George i Linda mimo kryzysu postanawiają kupić "miniloft", który można po prostu 'kawalerką' nazwać. Niepoprawni optymiści zakładają oczywiście że mężulek dostanie awans a żoneczka swój pokaże swój dokument o pingwinach z rakiem jąder w HBO.
Kiedy jednak nic nie idzie po ich myśli zmuszeni są zostawić cywilizacje za sobą i zamieszkać z denerwującym bratem pana G., a opcja druga to piękny biały domek, własne jezioro plus skrawek lasu. Ale jest haczyk.. w tym domku mieszka jeszcze kilka innych 'wolnych' ludzi lubujących się w środkach halucynogennych i wolnej miłości.
Przygodę czas zacząć.

Przyjemny filmik, niby niczym się nie wyróżnia ale dla mojego zestresowanego umysłu dobre i to. ;)
Jennifer Aniston dobra jak zawsze, w ogóle mam wrażenie że ona w każdym filmie gra praktycznie te same 'role' tylko z innymi dialogami. Czy ona grała kiedykolwiek w jakiejś innej produkcji prócz komedyji romantycznych ?

....czyli filmy muszą jakiś czas poczekać, bo sesja is coming.
o.O

Czyli lekka komedyjka jako mały radosny promyczek pomiędzy stertami burych notatek i fiszek.
Pewien przesympatyczny i czarujący pan Henry kocha kobiety i kocha również się z nimi żenić, by po kilku miesiącach (no ba czasami i w trakcie wesela) znaleźć sobie kolejną towarzyszkę.  Życie w chaosie może być ciekawe. Przypadkowo zostaje uznany za zmarłego i wtedy wszystkie jego ukochane + córka spotykają się by uczcić jego pamięć. Zamiast traumy przeważają złośliwości i 'niespodzianki' i właśnie dzięki temu film jest kolorowy. Gdy puzzle zaczynają nabierać kształt, emocje tej produkcji opadają, by leniwie snuć się ku końcowi.
"Sześć żon i jeden pogrzeb" to filmik na 90minut, oczywiście jak na amerykanów przystało, główny bohater doznaje objawienia i dochodzi do wniosku, że musi się zmienić. Dodam tutaj że ma zamiar ożenić się z kolejną babką, już po raz trzeci.
Nieco poplątany, mało wybitny, ale jednak....ciekawszy niż nadchodzące egzaminy.

Kiedy kilka miesięcy temu na imdb.com natknęłam się na info, jakoby to Pan Burton tego lata na światło dzienne miał wypuścić swego najnowszego bobaska- ucieszyłam się.
Głupawy półuśmieszek opuścił moją facjatę po wyjściu z kina.
"Mroczne Cienie" w reżyserii Tima Burtona, a może ja byłam na złym filmie?
Nic a nic, niepodobny do poprzednich dzieł tego reżysera. A może 'miszcz' ma też jakiś tam kryzys i tworzy tylko po to by zapchać pustkę i by pozostać na powierzchni ?
Gdzie ten jego humor ? "Dark Shadows" mogą się poszczycić zabawnymi scenami które jestem w stanie na palcach jednej ręki wyliczyć. Reszta filmu jest tak blada jak sam Johnny Depp, grający tam wampira.
Z całej obsady aktorskiej, jedyną osobą która wpadła mi w oko jest wiedźma grana przez Evę Green, ona jako jedyna pokazała że ma kolory.
Nadal jestem głodna wrażeń .
Ach Tim please please come back to us!

Domy publiczne są passe. Teraz "miłość jest na ulicy" o ile kupno na kilka chwil kobiecego ciała można nazwać miłością. Bertrand Bonello w swojej produkcji "Apollonide. Zza okien domu publicznego" zabiera widza do miejsca, w którym gromadzą się zdesperowane i pozbawione iskry młódki. Opiekuje nimi się tzw 'mamusia' która trzyma "Dom Tolerancji" twardą ręką i mimo wpadek nadal pozostaje na powierzchni w tym biznesowym półświatku.
Arystokraci - ludzie, którzy twierdzą że za pieniądze można wszystko, nawet robić nadzieje młodym prostytutkom na lepsze życie, poza łóżkiem. W świetle dnia panicze, po zgaszeni światła obrzydliwi fetyszyści.
Nie jest to najłatwiejszy i najprzyjemniejszy film, nominowany do wielu prestiżowych francuskich nagród, poza Francją nigdzie nie odbił się echem. Ach tak....ludzie chodzą do kina w celach rozrywkowych, a nie po to by pomyśleć...a szkoda.
Historia tych odrzuconych przez społeczeństwo kobiet ściska za serce. Melancholijna muzyka, skromne dialogi i ten smutek w oczach. To były paskudne czasy, kiedy mężczyźni mogli bezkarnie robić wszystko, nawet z prostytutkami. Właśnie to traktowanie jest wątkiem przewodnim, ale jest tam również wiele innych ukrytych metafor, które skłaniają do przemyśleń.
Dwie godziny to dużo smutku jak na jeden dzień.

Kiedy w 2oo6 roku na ekrany kin weszła produkcja stylizowana na lata czterdzieste i pięćdziesiąte ucieszyłam się. Kolejny kryminał ze świetną stylizacją i fabułą. Kiedy prawie 6 lat po premierze w końcu do niego zasiadłam mój entuzjazm opadł.
Kiedy widz chce więcej a dostaje mniej... cóż..ma prawo być niezadowolonym.
"Czarna Dalia" to nie lada wyzwanie. Emocje niczym na meczu piłkarskim : w pierwszej połowie film wznosi się i wznosi by tak od tego czasu aż do drugiej połowy opaść a potem znów się wznieść w przestworza.
Brian de Palma pragnie podzielić się z nami mrocznymi sekretami, skupiającymi się wokół przeciętego na pół i wypatroszonego martwego ciała młodej "chciałabym być sławna" panienki. To autentyczne zabójstwo to tylko pretekst do zbliżenia się do pracy policji tamtych lat.  Film śledzi losy Ognia i Lodu, czyli dwóch przystojnych panów śledczych, od ich poznania się, nawiązania współpracy aż do zabójstwa jednego z nich.
Niczym kamery reality show - widz widzi wszystko, ich skomplikowane relacje, piękną ale nieco sztywną blondi pomiędzy nimi.
 Czy aby na pewno morderstwo tej panny było głównym punktem tej produkcji?
Sposób narracji jest wyśmienity, muzyka na plus, tylko co niektórzy aktorzy grali zbyt sztywno.
Ale : dzieje się tam dużo, aż za dużo. Jeżeli choć na chwilkę spuści się wzrok z ekranu...po 5minutach zastanawiam sie czy to jest nadal ten sam film który włożyłam do odtwarzacza.
Nie jest to łatwy kryminał, ale zdecydowanie warty obejrzenia.

Jedna z moich ulubionych serii, którą mogę oglądać na okrągło.
Niegdyś wielbiony  teraz ...zapomniany (?) hit telewizyjny.
Złote lata sześćdziesiąte czyli : palenie jest zdrowe, kobiety muszą walczyć o swoje, picie w pracy to żaden problem etc...
Nie wiem czy inni też tak mają..ale mimo iż jestem z rocznika '89, w pewien sposób tęsknię za latami filozoficzno - psychologicznych rozmów w zadymionych i 'zalkoholizowanych' pomieszczeniach, mimo iż nigdy tak naprawdę nie brałam w nich udział....Ta magia....
Miód dla mojej znerwicowanej duszy.

Kolejny amerykański gniot z wielką i barwną reklamą, która służy tylko do mydlenia oczu potencjalnym widzom. Po panu Ridley'u S. spodziewałam się czegoś lepszego, no ale starość to nie radość i czasami coś co kiedyś robiona lewą ręką z zamkniętymi oczami, po kilku latach nawet prawą ręką nie wychodzi.
"Prometeusz" to historyjka o ciekawskich i naiwnych naukowcach, którym marzy się obalenie teorii rewolucji Darwina. Czyli : człowiek nie pochodzi od małpy ale od innych dużych ufoludków, które z wyglądu  cielesnego i ;genowego'  przypominaj istotę ludzką.
Jak możne by się domyślać, nie skończyło to się dobrze.
Spodziewali się sukcesu a zastali tylko śmierć i rozczarowanie.
Nie mam zbytnio co o tej produkcji pisać - kiepska gra aktorska, kiepskie efekty, wszystkiego było za dużo i w dodatku w niedopracowanym wykonaniu.
Strata czasu, popcornu i pieniędzy.

..gdyby z tą całą obsadą powstał film. Na pewno przyciągnął by masy przed duży biały ekran ;]



by Kwejk.pl

Czyli impreza z obcymi z okazji półmetku.
Głowa do góry - za dwa dni weekend.
Nie są to ambitne dzieła, ale zabawne dialogi sprawiają że widz nie może się od tych produkcji odczepić. Alleluja, bo kasa napływa.
Dobre kino dla mało wymagających i tych, którzy chcą zabarwić i poprawić swój dzień.
No i jako bonus :

...ale chyba im nie wyszło.
Jedna z najbardziej oczekiwanych produkcji zagościła niedawno na moim monitorze. Miało być o kolejnym wcieleniu Królewnej Śnieżki, czyli - młoda ślicznotka uczy się walczyć u boku Łowcy. Tej 'nauki' było tyle co nic. Prawowita następczyni tronu przez 3/4 filmu ma jedną i tą samą minę (Kristen Stewart) i z psim spojrzeniem 'podróżuje' do innego zamku, w którym ma się schronić i nakłonić innych nieszczęśników, by wraz z nią stawili czoła złej, ale pięknej Królowej ( Charlize Theron).
Brawo za kreatywność, "Lustereczko" zostało w ciekawy sposób przedstawione, Śnieżka jako wojowniczka to też dobry pomysł. Ale jednak zbrakło tam paru elementów, które tak bardzo były reklamowane, a jednak w filmie jest ich tyle co nic.
Charlize Theron potrafi grać lepiej, tutaj nie pokazała wszystkiego, no ba w "Królewna Śnieżka i Łowca" grała tylko ciałem i niczym jej młodsza koleżanka Kristen Stewart miała jeden i ten sam wyraz twarzy - złowieszczy.
Chris Hemsworth - bez echa, jest go tam mało i do tego jest dosyć niewyraźny ( chyba przy kręceniu zabrakło Rutinoscorpina ).
Kristen Stewart... to nie była rola dla niej. Nie mam zamiaru jej 'hejtować' , w zeszłym roku oglądałam świetną produkcję z nią w roli głównej, które niestety nigdy nie weszła do kin , a jest to "The Runaways" - czyli mini biografia zespołu pod tą samą nazwą. "Kochanka wampira" zagrała tam samą Joan Lett i wyszło jej to naprawdę świetnie.

Kiedy mam dobry nastrój często słucham powyższej oskarowej piosenki. A że sesja dyszy mi nad karkiem, mój umysł zarządził strajk i tak więc robię, to co równie dobrze mogłabym na wakacje robić. Oglądam filmy.
Na początku tego miesiąca obiecałam sobie, że nowinki mogą poczekać a tym razem zabiorę się za klasyki kinematografii. Tym razem padło na "Flashdance".


Czyli taneczna historyjka o spełnianiu swych marzeń - na co dzień spawaczka i odważna tancerka, a w skrycie ducha prima balerina, której brak pewności siebie, by iść i zapisać się do profesjonalnej szkoły.
Oczywiście po kilku wzlotach i upadkach wszystko kończy się happy endem.
Jak to w tego typu amerykańskich filmach bywa.
Muszę przyznać, że jestem nieco rozczarowana, spodziewałam się że sama produkcja będzie jak jest soundtrack. A muzyka filmowa jest jedną z moich ulubionych.
Zabrakło energii.
Sądzę, że gdyby nie legendarne już sceny taneczne, film przeszedłby bez echa.


A to tego słucham codziennie, niezależnie od nastroju.
She's a maaaaniac maaaaaaaaaaaaaaaniac on the floor.

Kiedyśtam, gdzieśtam w pięknym białym domu, pożądanym przez innych, mieszkała sobie para idealna .
Z radości z okazji wolnego weekendu postanowili oni (ci idealni) nieco odświeżyć swoje gniazdko miłości, w tym celu wybrali się do pobliskiego marketu by nabyć brakujące rzeczy. W drodze powrotnej uratowali życie pieskowi przed krwistym rozjechaniem, a sami, cóż...budzą się we własnych czterech ścianach, nie wiedząc co i jak. Kiedy chcą wyjść poza ściany ich ukochanej twierdzy lądują na pustyni ścigani przez węża z a la The Muppet Show. Ale odjazd - oni są martwi, a piesek nadal żyje.
Dopiero po dostrzeżeniu tajemniczej książki dochodzą do wniosku, że umarli i są duchami. Poradnik dla pozaziemskich istot nie jest jednak satysfakcjonujący więc kusi ich wizja wynajęcia ot tak profesionalisty ds. wyganiania ludzi - żywych. Upps zapomniałam wspomnieć, że ich gniazdko ma zostać zdemolowane przez nowych właścicieli. Mimo zakazów i nakazów decydują się na łatwą pomoc w postaci szpetnego ale jednak na swój sposób uroczego "soku z żuka". Tak to imię. Po jakimś czasie dociera do nich że zamiast pomocy otrzymali dodatkowe kłopoty na swoje martwe już szyje.

Zabawny film, jeden z pierwszych reżyserii Tima Burtona- co widać. Jednak na kilka dni po seansie ja już o nim zapomniałam, nie wrył mi się w głowę tak jak inne, późniejsze produkcje owego Pana.
Ale klasyk to mus, dla każdego lubującego się w popcornie, piwie i wygodnych fotelach.

Kac morderca ?
A może brutalny upadek na ziemię po totalnym odlocie ?
Albo pewien rodzaj amnezji ?
Przystojny młodziak Mike grany przez (niestety już nie żyjącego) Rivera Phoenixa budzi się na opuszczonej drodze nie za bardzo wiedząc jak się tu znalazł, wie tylko że zna to miejsce, kolejną rzeczą o które pamięta jest fakt, iż musi odnaleźć swoją matkę. Po prostu musi.
Następnie nasz bohater ląduje w obskurnym motelu dysząc z rozkoszy cielesnych, nie nie jest klientem, to on jest tym który sprzedaje swe młode ciało dla kasy, by przeżyć na ulicy, domu nie ma , no bo bez kochającej matki jest pustka i smutek. Znajduje się już w takim dołku, że nie jest w stanie trzeźwo myśleć, wstać, tupnąć nogą i krzyknąć : Mogę inaczej, mogę być szczęśliwy. Nie robi tego choć przez cały seans trzymałam kciuki by się obudził...... River Phoenix niczym James Dean, łączy się tak bardzo ze graną przez siebie postacią, że nie widz ni jest w stanie odróżnić czy to się dzieje naprawdę czy to tylko gra ?
Szkoda mi chłopaka, dlaczego wszystkie 'zdolniachy' tak szybko odchodzą ? i gdzie jest ten Bóg? pewno cieszy się bogatym i ambitnym życiem kulturalnym...
A wracając do filmu : nasz piękny nieszczęśliwy ma przyjaciela, który bywa w tych samych kręgach co on sam, ale nie musi. Ojciec Scotta (genialna kreacja Keanu Reeves'a) jest bogatym człowiekiem mającym władzę, władzę nad wszystkim ale nie nad własnym synem. Dlaczego więc młody bogacz to robi? By udowodnić ojcu że może robić to co mu się podoba, bo ma czas na bycie dojrzałym.
"Kiedyś się ustatkuję i zmądrzeję" - mówi.
Robi to po śmierci 'staruszka', odwracając się plecami do swych ulicznych znajomych, nawet od tego łnajlepszego przyjaciela. Ale Mike nie atakuje Scotta, tylko w milczeniu rzuca mu spojrzenia pełne politowania i smutku "a więc to taki jesteś.." zdaje się mówić" i coraz niżej i niżej się staczać..sam.
Gus van Sant w pełnej krasie - przepiękny film, który ma o wiele więcej do zaoferowania niż tylko 'fałszywą przyjaźń". Tęsknota, samotność, żyć mimo wszystko, o dokonywanych wyborach - czy to naprawdę my jesteśmy panami losu?
Ambitna produkcja dla smakoszy - place lizać.

Bon appétit ;]

Pod wpływem ostatniego posta Suzarro ( ;] )w końcu się zabrałam za "The Zodiac" Davida Finchera.
Film momentami przypominał mi inną produkcję tego samego reżysera "Siedem", jednak wg mnie pozbawiony jest tej głębi. Jest to po prostu zagmatwana sprawa, za którą parę osób podąża i którym zniszczyła w pewien sposób życie.
Jednakże warto go obejrzeć by wyrobić sobie na jego temat własną opinię.
Aktorom nie mam nic do zarzucenia, świetnie sobie poradzili.
Mnie się "Zodiak" spodobał, ale nie zwalił z nóg, zabrakło mi tam właśnie tej głębi, tego przesłania które było zawarte w 'siedmiu grzechach głównych'. A jednak wraz z Robertem G. (Jake Gyllenhaal) zaczęłam kombinować kim jest tej tajemniczy morderca, a może było ich dwóch ?
Film oparty na autentycznych wydarzeniach, gdzie sprawa nigdy nie została wyjaśniona, może i nie należy do tych ambitnych, ale jednak potrafi zamącić w głowie.

i 100 minut straconego czasu.
Gareth Evans stworzył filmik akcji dla mało wymagającego widza, który przez większość czasu gra w gry komputerowe.
Grupa 'szturmowców' ma w planach dokonanie niemożliwego - wyzwolić zniszczony 30-piętrowy budynek z rąk indonezyjskich gangów. Panowie jako tako spokojnie wchodzą, ale potem nerwy i strach biorą górę i z misji nici. Mają nowy cel - przeżyć. Czy im się udało ?
 Nie wiem, wyłączyłam po godzinie.
Dialogów tyle co nic, za to dużo zwierzęcej brutalności i krwi, gra aktorska  jest również kiepska.
Ta produkcja może i na paru portalach może się pochwalić wysoką średnią, ale mogę się założyć że ci 'oceniający' to w dużej mierze dzieciaki z gimnazjum, którym wystarczy by w filmie bylo 'piff paff'.
Jednakże ja oczekuję czegoś więcej a tego tam nie ma.

"To nie jest film dla nadpobudliwych ludzi" tak powinien brzmieć tytuł produkcji braci Coen.
Mimo tylu pozytywnych komentarzy dla mnie momentami był on zbyt...leniwy.
Niby ciągle coś się dzieje ale jako tako powolutku..ale do przodu.
Pewnego razu, gdzieś tam gdzie USA graniczą z Meksykiem, pewien myśliwy znajduje parę trupów, kokainę a parę metrów dalej piękną czarną walizeczkę z dolarami. Oczywiście bierze ją ze sobą, a kto by nie brał? Tym samym ściąga sobie na kark zawodowego zabójcę. No i gra się zaczyna..sorry..pościg.
Jeden goni drugiego.
Tak po prostu..nie ma żadnej głębi, żadnych metafor.
Niby film ambitny a jednak ja nie potrafię tam niczego takiego znaleźć.Dla mnie są to po prostu niecałe 2 godziny spędzone w świecie filmowym, i tyle.
Tak ja w przypadku "The Avengers" nie potrafię zrozumieć o co ten  cały szał.


Jest to dobra produkcja, aktorom nie mam  nic do zarzucenia, no ba Javier Bardem wygląda całkiem ciekawie w tej 'peruce', ale w końcu to facet stworzony jest do takich psycho - dramatycznych ról, ale o tym kiedy indziej powiem zainteresowanym, ale jednak...czegoś mi tam brak. Czegoś, co takich niecierpliwców jak ja potrafi wbić w fotel na te 110 minut....

Czyli nieco inne spojrzenie na pana 'jestem ambitnym lekarzem' Jekylla oraz pana ' lubię seks i krew' Hyde'a.
Doktorek przeprowadza eksperymenty z kokainą nie na białych myszkach, ale na sobie, co kończy się katastrofą. Popada on w uzależnienie albo jak scenarzyści tej wersji wolą, pod wpływem białego proszku zmienia się w swoje mordercze alter ego. Straumatyzowane poprzez seks - jako brzdąc nakrył ojca z prostytutka za co dostał niemałe lanie, a śmiech tejże kobietki lekkich obyczajów prześladuje go przez cały czas, skłaniając go do morderstw własnie na prostytutkach.
Tą produkcję można analizować pod różnymi kątami - uzależnienie czy po prostu szaleństwo? Albo jedno wywołało drugie ?
Póki co to jest jedyna wersja tej horror - bajeczki, wiec nie za bardzo mam co do czego porównywać.
Jednakże jest to film warty uwagi, nie horror a raczej film psychologiczny.
Dodatkowym plusem jest świetna oprawa muzyczna, gra aktorska oraz no cóż...klimat starego dobrego filmu.

A oto jedna z moich najukochańszych krótkometrażowych animacji.
Przypadkowo odkryta kilka lat temu na tzw 'sneak previev' - w niektórych niemieckich kinach co poniedziałek odbywa się jeden seans- niespodzianka, czyli kupujesz bilet ale nie wiesz na co.
Jest to niczym randka w ciemno, czasami się udaje czasami sprawia ze ten miękki fotel staje się aż za wygodny i na kilka minutek odpłynę do świata lepszych filmów. Dla kinomaniaków mały zastrzyk adrenaliny w poniedziałkowy wieczór.A przede wszystkim, mając na uwadze mój ubogi studencki budżet, jest to niezła okazja, bo bilety są o polowe tańsze. Ach i wspomnę jeszcze, że na 'sneaku' pojawiają się filmy, które świętują swoją premierę, bądź też wchodzą na ekrany kina (w danym kraju) w danym tygodniu.
Tak więc kiedy na raz ma wejść do kina więcej produkcji na które czekam, to nie robię nic innego tylko śmigam w poniedziałek do kina, a nóż widelec może akurat poleci to na co czekałam

Z powodu braku weny nawet dla takiego czegoś jak prosty komentarz oświadczam wszem i wobec, że..... później coś napiszę. ( jak moje szare komórki przestaną się buntować)

Czyli 'gadany' film Kevina Smitha na dobry początek długiego i deszczowo-zimnego weekendu.
Cała akcja toczy się w jednym miejscu - osiedlowym sklepiku, pod którym Ray i Cichy Bob sprzedają swój 'towar'.
Dialog goni dialog, sprzeczka goni sprzeczkę - cały film mija w tempie raz -dwa -trzy.
Ważne i nieważne tematy w trybie : kolokwializm plus skojarzenia na tle seksualnym, a jednak na pewnym poziomie intelektualnym.
To nie jest żaden 'odmóżdżacz', więc: don't worry, watch it and have fun fun fun fun .

Nie jest to co prawda najlepsze dzieło pana Chaplina, ale na deszczowy poranek w sam raz ( rozkręci dzień uśmiechem). Lekkie i krótkie.

W mrocznym lesie mgła jest tak gęsta, że nic dobrze nie widać, gdzieś tam w oddali słychać pojedyncze grzmoty. W ślimaczym tempie poprzez tą scenerię przejeżdżają pojedyncze samochody, błądząc i poszukując celu swej podróży.
Brzmi jak wycinek ze starego kryminału?
No to dalej : Pewien starszy pan grany przez samego Trumana Capote zaprasza do swej olbrzymiej posiadłości trzech innych panów i jedną panią na kolację z morderstwem. Brzmi ciekawie - tak pomyślał każdy z zaproszonych i po kolei, jeden za drugim zjawiali się w umówionym miejscu, zręcznie omijając zasadzki. Z miłej kolacji zostały nici, kiedy się okazało, że wszyscy się znają. ich cecha wspólna : zawód- detektyw.
 I wtedy się zaczęło - każdy z nich pragnie udowodnić że jest najlepszym detektywem i nic mu nie straszne, zaczyna sie główkowanie jak rozgryźć gospodarza, który twierdzi że to on jest tym najlepszym i chce to udowodnić właśnie poprzez ten wieczór.
Nadal twierdzicie że to kryminał?
Wspomnę jeszcze że lokaj jest niewidomy, kucharka głuchoniema, a detektywi to sparodiowany Hercules Poirot, Sam Spade, Jane Marple, Nick Charles, inspektor Charlie Chan oraz Nora Charles, a Truman Capote po raz kolejny udowadnia że ma dystans do samego siebie.
Tak ! To komedia i to nie byle jaka.
Można by powiedzieć że filmy typu "Straszny film", "Hiszpański film" etc  w pewien sposób powstały na wzór "Zabitego na śmierć". Zebrać kilka znakomitości i je sparodiować tak że nawet po seansie uśmiech nie schodzi z twarzy widza. Znakomity film. Dobry humor gwarantowany.

Aż wstyd mi się przyznać.... jestem tak czerwona jak mój nowy lakier na paznokciach...ale...
ehem... "The Great Dictator" alias "Dykator" to moje pierwsze spotkanie z panem Charlesem Chaplinem. Gdyby nie to że w przyszłym tygodniu mam wykład na temat jego twórczości to nadal byłabym tą 'niedoświadczoną'. Wiem..taka ikona a ja go praktycznie nie znałam, ale teraz jesteśmy w trakcie czegoś, poznajemy się i póki co idzie nam to całkiem dobrze.

"The great Dictator" to groteskowa komedyja nabijająca się z pana Adolfa H. oraz Benita M.. Wierząc komentarzom krążacym po sieci na jego temat, niemiecki wódz po obejrzeniu tego filmu osobiście wydał wyrok śmierci na pana Charlesa Ch.. Jednak na szczęście dla kulturalno - filmowego światka, wyrok ten nigdy nie został wykonany.
Sam Chaplin chciał, by premiera miała miejsce w Berlinie. Głupota czy geniusz? Jednak ten plan również nie wypalił.
Na początku Drugiej Wojny Światowej USA nie miało za bardzo pojęcia co tak naprawdę się w Europie dzieje i to widać. Sam reżyser po zakończeniu wojny przyznał, że gdyby wiedział jaki to był rzeczywiście horror, film by nigdy nie powstał. Z szacunku.

Charles "Charlie" Chaplin w sposób karykaturalny nabija się z Adolfa H., a robi to równie bezwzględnie co Pan H. wydaje rozkazy. Wszystkie ważne sprawy zostają nie tyle co przedstawione z przymrużeniem oka, ale wręcz zmiażdżone poprzez salwy śmiechu.
Jedynie scena końcowa, ona powoduje ścisk w żołądku, wydaje się bardziej  niż cała akcja adekwatna do autentycznej sytuacji.

Jest to pierwszy, ale na bank , nie ostatnie moje spotkanie z Panem Charlesem Ch., a że ma on dosyć pokaźny dorobek artystyczny to najlepiej już teraz zabiorę się za następny film.

Ona - córka zamożnego bankiera, rozpieszczona z ogromnym ego, znajduje rozrywkę w ucieczkach przed nadopiekuńczą świtą ojca, a by ostatecznie wydrzeć się spod jego skrzydeł wychodzi za płytkiego Kinga Weasleya, który nie zyskuje aprobaty rodziciela.
On - podupadły dziennikarzyna z zamiłowaniem do sensacji, aktorstwa, papierosów i alkoholu.
Takie połączenie to istna para wybuchowa.
Peter (Clark Gable) świeżo po domniemanym zwolnieniu z gazety wsiada do autobusu do Nowego Jorku, podczas gdy on drażni się z kierowcą, jego wywalczone wolne miejsce zajmuje Ellen. I tak oto rozpoczyna się ta zakręcona podróż. Bogata uciekinierka to świetny materiał, by przywrócić sobie pozycję oraz przy okazji dobrze na tym zarobić. Taki jest też plan przystojnego Petera, nie potrafi przewidzieć tylko jednego drobiazgu... pod przykrywką ciągłych kłótni płonie pasja, która przeradza się w miłość pomiędzy tymi dwoma. Jedną z przeszkód jest tzw Mur Jerycha czyli sznurek i pościel, który wraz z ostatnią sceną i melodyjką graną na trąbce runie na podłogę taniego motelu.
Znakomita gra aktorska Clarka Gable'a, która zdobyła mu Oscara oraz serca milionów.
Frank Capra opowiada historię ognia i wody z dużym poczuciem humoru - mięśnie twarzy są napięte podczas tej jednej godziny i czterdziestu minut bez przerwy. Sprawia to że jeszcze bardziej jest mi tęskno do starych dobrych czasów i ich filmów. Kiedyś z mniejszym budżetem powstawały legendy, teraz z milionów powstaje...nic.

Ty mówisz: James Dean.
A ja piiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiszczę .
Nie przesadzam, mam bzika na jego punkcie, jest to również powód dla którego rodzina się ze mnie śmieje ale co mi tam. James Dean - legenda.
Zagrał w co prawda tylko w 3 filmach, ale są to niezapomniane i bardzo realne kreacje.
"Buntownik bez wyboru" to po " Na wschód od Edenu" mój filmowy faworyt.
Historia młodego gniewnego z którym rodzice nie mogą sobie poradzić Samotny, czuje że każdemu musi coś udowodnić, a jeden taki wyskok kończy się tragicznie. W filmie obserwujemy kilka dni Jimiego w nowym mieście, kłótnie jego rodziców, nieprzyjemności nowicjusza, nowe przyjaźnie, niedomówienia, zwiedzanie starego opuszczonego 'pałacu'.
Akcja zaczyna się na komisariacie policji, kiedy to nieletni a pijany Jimi zostaje zatrzymany. wtedy też poznaje swego przyjaciela, który również ma podobne problemy do niego. Z rodzicami nie da rady, w szkole zepchnięty na margines, tia po prostu żyć i nie umierać. Skądś to znam...
Jimi mija Judy (Natalie Wood) , która również cierpi na brak zainteresowania ze strony rodzicielskiej.
Tak więc mamy już jeden powód buntu młodych : rodzice.
Jednak gdyby film się tylko i wyłącznie do tego ograniczał, nie byłby klasykiem wspominanym przez pokolenia, tak więc jak się domyślacie jest jeszcze coś.
Ale to już poszukajcie sami.
"Buntownik bez powodu" to dzieło warte każdej sekundy, genialna gra Jamesa Deana i Natalie Wood ( która zazwyczaj mnie irytuje) sprawia że sam widz może wskoczyć w skórę głównych bohaterów.Chociaż takie osobistości jak ja już po samym opisie mogą się z nim zidentyfikować, ale to jest już indywidualna sprawa.
James Dean..przy nim czasami nie wiadomo czy on gra czy naprawdę tak się zachowuje. Aktorstwu oddał serce i duszę. Gdybym miała wymienić takiego współczesnego aktora, to miałabym niemały problem. Muszę się zastanowić.
Hmmm....

Zimno przyjęty przez publikę, wielbiony przez krytyków.
Drugi film Orsona Wellesa który przedstawia historię życia i pracy Charlesa Forestera Kane opartej na autentycznej postaci - Williamie Randolphie Hearaście.
Po śmierci tytułowej postaci, pewien dziennikarz zaintrygowany "Różyczką" postanawia wziąć pod lupę życie prywatne zmarłego milionera i magnata prasowego. W trakcie dochodzenia wychodzą na jaw pewne sprawy. Czy "Obywatel Kane" naprawę był tak zimnym egoistą? Dlaczego taki był?
Jest to studium jednej osobistości, od początku aż do śmierci. Jak na rok '41 Orson stworzył z rozmachem świetny obraz postaci, z którą można się w pewien sposób zidentyfikować.
Mnie osobiście ten "Obywatel.." aż tak bardzo nie zauroczył. Niby wszystko na plus ale jednak zabrakło mi tam paru rzeczy, dlatego nawet teraz parę godzin po seansie nadal nie wiem co napisać.
Więc powiem krótko : warto obejrzeć, chociażby dlatego że film ten jest wysoko notowany i należy do klasyki, to jak się go zrozumie to jest już sprawa indywidualna.

Ten szwedzki film jest świetnym przykładem stwierdzenia, że czasem mniej znaczy więcej. Nie ma tu żadnych strzelanin, pościgów, romansów, a mimo to potrafi oczarować widza i wepchnąć go w wir snów na jawie.
Profesor Isak Borg jest już od pięćdziesięciu lat aktywny w świecie medycyny, z tej okazji zostaje mu przyznany doktorat honoris causa. Na uroczystość, która odbywa się w Sztokholmie, sędziwy staruszek wybiera się samochodem ze swoją synową, mimo iż wg planów miał on lecieć samolotem.
Skąd ta nagła zmiana decyzji?
Może poprzez sen, gdzie przez opuszczone miasteczko posuwał się korowód żałobny, a tym zmarłym był on sam?
Jest to nie tylko podróż poprzez drogi Szwecji, na której dołącza się do nich trojka radosnych , młodych ludzi, na której wydarza się niegroźny wypadek, a podworząc tychże 'pokrzywdzonych' samochód wypełnia się negatywną aurą, ale jest to również podróż w głąb umysłu pana profesora.
Wspomina on swoją pierwszą, utraconą miłość, żonę, której nigdy nie szanował, swoje lęki- kiedy to śniąc znajduje się na swoim egzaminie, zapominając o pierwszej zasadzie bycia lekarzem.
Z tego wszystkiego wnioskujemy, ze szanowany Isak Borg w swej przeszłości był nieczułym, zimnym egoista, niezdolnym do uczuć.
Kiedy jego synowa oznajmia mu ze będzie miał wnuka, coś w nim pęka. Zdaje sobie sprawę z tego że nie chce by historia zatoczyła koło, pragnie zmiany na lepsze, chce się zmienić i być bardziej 'społeczny'. miły starszy pan.
Jest to mój pierwszy film Ingmara Bergmana i na 100% nie ostatni.
Bardzo dobre psychologiczne kino, ze świetną grą aktorską, muzyką i ogólną koncepcją wymieszania snów z jawą. I nie, nie jest to jak "Incepcja", jest to coś lepszego.