Moniss in the jungle of (pop)culture

Grabbers (2012) : Pij, pij, pij a będziesz żywy !

Moje zamiłowanie do filmów bez rozgłosu bywa czasami owocne, a czasami też nieco odmóżdżające.
Irlandczycy mają to do siebie, że albo produkują filmy kręcące się wokół polityki i przemocy, albo wokół alkoholu, "Grabbers" jest właśnie takim przykładem.
Mała klimatyczna wysepka, barwni mieszkańcy i niebieskie ośmiornice żądne ludzkiego mięsa, brzmi jak klapa, a jest to nawet nawet dobra historyjka z nieco absurdalnym morałem. Otóż alkohol działa na pozaziemskie stwory niczym trucizna, wniosek?
 upić się i cieszyć się życiem. yey !



30 nights of paranormal activity with the devil inside the girl with the dragon tattoo (2012) : God why ?!

A teraz zgaduj zgadula o czym to będzie.
Bingo ! Kolejna parodia horrorów made in U ES EJ.
Po takim seansie na serio zastanawiam się dlaczego ja ciągle sięgam po produkcje tego typu, mimo że z góry wiem że nie będę z tego zadowolona.
Nie polecam nikomu, a jak już chcecie to oglądajcie na własną odpowiedzialność, no ale jeżeli kogoś bawią kiepskie suchary to proszę bardzo...



7 psychopatów (2012) : czasami inspiracje potrafią być niebezpieczne

Historyjka o pewnym scenarzyście z zamiłowaniem do alkoholu i wpadaniu w kłopoty która tak do połowy filmu bawi, a w drugiej połowie raczej męczy, do tego stopnia że teraz nawet nie wiem co o tym napisać.
Muzyka świetna, gra aktorska bez zastrzeżeń, jednak po drodze jakoś bateria słabnie i tym razem nie ratuje tego sprint po ładowarkę.



Kolekcjoner 3D (2012) : Labirynt świra,

.... kiepskiej fabuły i gry aktorskiej.
Bardzo słaba kopia " Piły", że też im nie wstyd....


Klip (2012): Serbian disco

Miało być kontrowersyjne a wyszło bez smaczku.
-Naście lat to kopalnia inspiracji, jednak nie każdy może to w pełni wykorzystać.
"Klip" ukazuje nam losy serbskich ' małolat' na ruinach gdzie jedyną rozrywką jest wandalizm, picie i seks. Nie wiem jakie zamiary miała pani reżyser czy chciała zwrócić nam uwagę na niski poziom życia Serbów w biednych rejonach, czy na problem agresji lub relacji matka- córka?
Jednakże wiem że nic z tego nie wyszło, zamaist poruszyć apatycznie obserwowałam bieg "akcji" i czekałam aż dobiegnie końca, być może jeszcze raz spróbuję do tego podejść.... może za kilka miesięcy.

Ostatnią pozycją w Projekcie Kino jest produkcja mało znanego mi Jima Jarmuscha "Mystery Train". Jak dotychczas widziałam jedynie film "Kawa i Papierosy" , co dla takiej kawomaniaczki jak ja stało się pozycją do której często wracam zamiast zająć się czymś czego jeszcze nie widziałam.
Jednak po seansie dzieła JJ z 1989 roku zadaję sobie pytanie, czy jest coś o czym niezależny reżyser chce nam opowiedzieć ? Czy może kręci filmy tak o, nieposiadające głębszego przesłania, czy też drugiego dna?

"Mystery Train" to zbiór trzech różnych opowiadań, których  podobnie jak w przypadku "Czterech Pokoi" Quentina Tarantino mają wspólne miejsce akcji, hotel Arkada w Memphis.

W sekwencji "Daleko od Yokohamy" głównymi bohaterami jest para japońskich młodych turystów, którzy pragną odwiedzić rodzinne miasto króla rock'n'roll'a. Zamiast wielkiego głośnego miasta lądują na 'zabytkowym odludziu' a głośna to jest jedynie pani pokazująca im podupadłą wytwórnię "Sun Records" trajkocząca jak najęta bez zwracania uwagi na miłośników muzyki. Jun wystylizowany na amerykańskiego macho nie zdaje się zbić z tropu, tylko ciągle powtarza że w Yokahomie jest lepiej niż na amerykańskiej prowincji, najwyraźniej spodziewał się czegoś bardziej nowoczesnego. Natomiast Mitsuko jest wniebowzięta i ciągle próbuje swoim optymizmem zarażać innych, nie odstrasza jej nawet fakt, że Memphis w niczym  nie przypomina już dawnej stolicy Rock'n'roll'a, a hotel w którym się zatrzymują popada w ruinę.

"Duch" to historia młodej Włoszki, która poprzez problemy z samolotem jest zmuszona na noc zatrzymać się w mieście duchów, gdzie każdy twierdzi że przynjamniej raz widział zjawę w postaci Króla. W przeciwieństwie do japończyków nie jest entuzjastycznie nastawiona do miejsca swego pobytu, zwłaszcza że co rusz każdy próbuje od niej wydobyć parę zielonych. W hotelu chroni się przed karykaturalnymi mężczyznami z niecymi zamiarami, gdzie dzieli pokój z ciągle nadającą uciekinierką od męża, a nawet tam nie ma chwili spokoju.

"Zagubieni w kosmosie"  pokazuje nam młodych ludzi bez pracy i perspektyw na lepsze jutro, których jedyną rozrywką są kłopoty i popijanie whiskey. Oni również lądują w upadłej "Arkadii" gdzie znajdują swój koniec.

"Mystery Train" to cyrk powierzchownie nie powiązanych ze sobą osób i zdarzeń ukazując dawniej bogate miejsce w ruinie. Produkcja jest dosłownie o niczym, jednak Jim J. posiada niewątpliwie rzadki talent polegający na tym że pomimo tej nicości widz nie jest w stanie oderwać oczu od ekranu, co zostału już decenione na kilku festiwalach.
Znajdą się krytycy opisujący go w jednym zdaniu, jak i tacy którzy będą tworzyć kilkunastostronicowe prace na jego temat. Sam pan J. unika niepotrzebnego rozgłosu co wytacza wokół niego i jego dzieł niemałą aurę tajemniczości, która skutkije tym iż niebawem po sesji wybiorę się na poszukiwanie jego pozostałych filmów o niczym.

za oryginalność i brak potrzeby płynięcia z prądem : 9/10

Przed kilkoma laty regułą stało się co niedzielne popołudniowe oglądanie westernów na TVP2, co prawda dawne lata tego gatunku dawno minęły, ale nie zmiena to faktu iż ma on dosyć sporą liczbę fanów wśród naszych rodziców.
W takich filmach zawsze fabuła jest jasno określona, albo są indianie i kowboje, albo bandyci i kowboje, rzecz zazwyczaj toczy się na pewnych amerykańskich pustkowiach. W latach siedemdziesiatych Włosi próbowali conieco zróżnicować ten gatunek,lecz zamiast zrewolucjonizować rynek filmowy dorobili się marnych recenzji i przydomku 'spaghetti western' co nie jest raczej powodem do dumy.

Quentin Tarantino to nie jest jakiś tam reżyser, ale taki który lubuje się w dziwactwach i pragnie rozprzestrzenić je na większą skalę, by widzowie mogli na nie spojrzeć pod nieco innym kątem i je polubić.
"Django" wzorowany jest na dawnych kiczowatych westernach made in Italy. To historia łowcy nagród (Ch. Waltz) i eks niewolnika (J. Foxx), którzy wzajemnie sobie pomagając zarabiają krocie, ale żeby nie tylko o pieniądze chodziło musi się pojawić element romansu, bo o to Django pragnie na nowo połączyć się ze swoją żoną, która aktualnie jest służką u demonicznego właściciela Candyland'u (genialnie zagranego przez L.DiCaprio)


Pan Tarantino tym razem sięga po gatunek nieco 'zardzewiały', jednak dzięki jego kreatywności i wspaniałej grze aktorskiej, sądzę że niedługo będzie mowa o zwiększonym popycie na produkcje tego typu.
Bo mimo iż jest to film mainstreamowy, a fabuła nie jest największym dziełem sztuki to jest to swego rodzaju małe arcydzieło wyróżniające się na tle współczesnych ruchomych obrazach, po które kinomaniacy i nie tylko nader chętnie będą sięgać.
Nie jest to typowy western, chyba że ówcześnie często obrzucano siebie wyzwiskami i strzelano do siebie powodując krwawe powodzie. Nie spotkamy tu 'prawdziwego kowboja' Johna Wayne'a, ani pojedynków typu 'kto strzeli pierwszy'. Pan Tarantino nie zapomniał o współczesnym świecie, który egzystuje poza planem filmowym i to da się wychwycić raz jakiś czas, wystarczy zamknąć oczy i posłuchać ścieżki dźwiękowej.
Po seansie "Django" fani Q.T. zgodnie stwierdzą : po paru niezbyt udanych projektach Pan wrócił.

10/10

Co kraj to inny obyczaj i inna mitologia. Duchy, Obcy i Wiedźmy zaczynają schodzić do lamusa i filmowcy na małą skalę zaczynają odkopywać dawne wierzenia i stwory by wnieść nieco świeżego powiewu przed kamerę.
W Norwegii istnieje najgorszy zawód świata i nie jest to wyworzenie śmieci, czyszczenie kanalizacji czy też nudne przesiadywanie w pracy której się szczerze nienawidzi. Jest to bycie łowcą Trolli, gdzie nocki i nadgodziny nie są liczone, ciągle się podróżuje i żyje w wszechobecnym syfie, do tego pensja jest marna.
Dla niedowiarków jako dowód że takie coś autentycznie istnieje zapraszam na seans paradokumentalny w reżyserii Andre Overdal'a "Łowca Trolli".
Podczas nieco ponad sto minut widz może się poczuć jakby przeglądał album ze zdjęciami norweskich krajobrazów, niby wszystko kręcone jest kamerą od ręki, ale szybko da się o tym zapomnieć kiedy piękno przerasta formę. Ale żeby nie było zbyt nudno jako gość specialny od czasu do czasu poprzez ekran przebiega brudny, śmierdzący, włochaty Troll imponujących rozmiarów (czasem też budowy ciała). Podczas podróży tropem tych dziwnych i przerażających stworzeń dowiadujemy się całkiem sporo informacji na ich temat, jak żyją, czym się żywią, jak je pokonać i trzymać w tajemnicy przed nic nie wiedzącym społeczeństwem.
Ich sekret jest nader pilnie strzeżony przez oficialnie nie istniejące organizacje, tak jak Ameryka strzeże sekretu o istotach pozaziemskich.
To kto ma teraz ochotę wybrać się do Norwegii na małe polowanie?
Ja język znam, a podróż nie jest droga.

"Łowca Trolli" to niebanalna produkcja, zapraszająca turystów nad piękne firody poszukujących mocnych wrażeń. Czy te stworzenia na prawdę istnieją to temat dla wielbicieli takich zagadnień, a dla 'niewierzących' to wspaniały akapit w mitologii skandynawskiej, lektury do jakiej każdego gorąco zachęcam.
Mimo skromnej oprawy artystycznej oceniam ten film jako bardzo dobry,  Norwegowie po raz kolejny pokazują jak mało potrzeba by stworzyć coś niebywałego, co zapadnie w głowach kinomanów i maniaków skandynawii na dłużej. Tym samym Europa pokazuje Ameryce palec środkowy mówiąc : " I co? I teraz my jesteśmy lepsi od was. Znowu, HA!".
Wiem że się powtarzam, ale nic na to nie poradzę, że produkcje made in USA ciągle i ciągle zaniżają poziom, puszczając w niepamięć dawne lata świetności, mimo to nadal cierpliwie czekam na element zaskoczenia. Czy się doczekam?

9/10

Filmy z metką made in Azja nie są zbytnio popularne w Europie zachodniej. Jednym z ważnych powodów ku temu jest minimalny dostęp do ich filmografii online, to co że mam na oku parę dobrych tytułów skoro nie potrafię ich odnaleźć? Promowanie tych rejonów również pozostawia wiele do życzenia.
Na szczęście czasami wystarczy nico głębiej poszperać i już odnajduje się jedyną w swoim rodzaju perełkę.
"Wiosna, lato , jesień, zima...i wiosna" to nietuzinkowa niemiecko- koreańska produkcja reżyserii Kima Ki-duk'a, nazwisko które warto sobie na dłużej zapamiętać.
Akcja toczy się w dzikiej głuszy, wysoko w górach, na jeziorze dryfuje sobie buddyjska świątynia, którą zamieszkuje dwójka mnichów: uczeń i mistrz. Fabuła filmu opiera się na czterech porach roku w odstępie kilku lat, obserwujemy zmiany zachodzące nie tylko w przyrodzie, ciałach ale i duszach, ludzi którzy wybrali spokojne życie na łonie natury.
Lekcja numer jeden /Wiosna/  'jak Kuba Bogu tak Bóg Kubie' - młody asceta uczy się dbać o rzeczy które go otaczają, uczy się posłuszeństwa i czczeniu dyscypliny i czystości, dzięki którym stanie się lepszym, jednakże najwyraźniej w przypadku tego jeszcze krnąbrnego dzieciaka nie zawsze wszystko idzie zgodnie z planem....
Lekcja druga /Lato/ 'takie jest prawo natury, pożądanie budzi chęć posiadania"
Młodzieniec przeżywa swoje pierwsze zauroczenie kobietą bardzo intensywnie, w końcu latami jest skazany na towarzystwo małomównego starca, próbuje się wyszaleć do woli, a kiedy widzi iż jego mistrz nie karze jego tak brutalnie jak w dzieciństwie wtedy postanawia spróbować szczęścia na stałym lądzie wśród cywilizacji...
Lekcja trzecia /Jesień/  'nie wszystko jeszcze stracone'
.... jednak lepiej by było gdyby chłopak nigdy nie opuszczał świątyni. Niczym syn marnotrawny wraca do swojego przeznaczenia by móc na nowo odnaleźć siebie oraz uzyskać przebaczenie które umożliwiłoby mu dalsze życie w spokoju. Rytualnie oczyszcza swój umysł i już jest niczym nowo narodzony, jednak musi ponieść konsekwencje swego życia...
Lekcja czwarta /Zima/ 'carpe diem'
Gdy na zewnątrz wszytsko umiera lub też jest w stanie zarzymania nasz już nie młody mnich uczy się od początku wybaczać innym i żyć według nauk Buddy, jako krok do przodu teraz to on przyjmuje pod swoje skrzydła ucznia i w ten sposób historia zatacza koło.
Cztery pory roku to temat dosyć często poruszany w kulturze, jednak nikt nie miał wystarczająco wrażliwości /kreatywności/ by w tym okresie zamknąć całą esencję życia. Od narodzin do śmierci, od szczęścia do depresji i cierpienia to wszystko zaserwował nam Kim Ki-duk w stu minutowej produkcji pozbawionej akcji, która mimo to potrafi chwycić dorosłego widza za serce, a nawet pokazać mu palcem :"o popatrz a tu jesteś Ty".  I jedynie od nas samych zależy co z tym fantem należy nalej zrobić.
Dodatkowym atutem jest poruszenie również tematyki Buddyzmu, w zawojowanym przez kapitalizm i nowe technologie świecie, aż trudno uwieżyć, że tacy ludzie jeszcze naprawdę istnieją, a mimo to nic nie tracą z życia, wydawać by się mogło że są wysoko ponad to.
Naczytałam się w sieci sporo recenzji na temat tego filmu, a że tym razem po raz kolejny mogę się podpisać pod opiniami innch, doszłam do wniosku że za dużo już 'tu' powtórek.

9/10

Zazwyczaj akcja filmów z metką Made in America toczy się w wielkich miastach, wokół ludzi z pieniędzmi, z klasą. Bagniste, leśne rejony są zarezerwowane jedynie dla niskobudżetowych produkcji z gatunku horror.
Debra Granik swoją produkcją "Do Szpiku Kości" udowodniła, że może być też inaczej, że nie każdy film kręci się wokół szczęścia i wypolerowanych na błysk mieszkań, a mimo to może zdobyć parę nagród i posuszyć widza.
Akcja toczy się 'tam gdzie diabeł mówi dobranoc', siedemnastoletnia Ree mimo młodego wieku jest zmuszona do opuszczenia szkoły i wszelkich ambicji po to by zająć się chorą matką oraz dwójką rodzeństwa, los jej nie oszczędza i na nieco zaniedbaną pannę spada kolejne zadanie - musi odnaleźć ojca..jeżeli tego nie zrobi to straci ziemię i dom. By zdobyć jakiekolwiek informacje na temat swojego zdemoralizowanego rodziciela wyrusza nieco dalej w teren by pociągnąć parę osób z języki, którym się to nie za bardzo podoba, bo przecież milczenie jest złotem. Ree jest tak zdetermonowana że nie baczy na konsekwencje swego postępowania...
Czytając opis dystrybutora można by wywnioskować, że mamy do czynienia z klasyczną grecką tragedią - wszystko jest pokazane w szarawych, zabrudzonych barwach, pogoda jest paskudna, ludzie zaniedbani bez celu snują się od jednego kąta do drugiego, nie ma radośći ani nadziei, wszystko jest grubo owinięte w futro wykonane z melancholii, a wszelkie próby wydobycia się z tego kończą się fiaskiem.
Wg Greków w konflikcie tragicznym główny bohater przegrywa, u Debry Ree już dawno przegrała swoją nawinność, ale jej honor i determinacja do walki o lepsze jutro sprawiają, że dziewczyna z filmowego konfliktu wychodzi cało.
Po laureacie festiwalu w Sundence spodziewałam się jednak czegoś o wiele bardziej... poruszającego.
Ogółem produkcji brak punktu kuluminacyjnego, akcjia toczy się ruchem jednostajnym niezmiennym, co sprawia iż zamiast "wow" wymsknęło mi się "ohh", bo jednak kompletny brak akcji nie zawsze odnacza coś dobrego. Mojej opini nie zmienia nawet sam fakt, iż po perwszych paru minutach senasu byłam oczarowana tą brzydotą, oczarowana tym że nie zawsze trzeba śnić 'american dream' by odnieść sukces.

4/10
bo mimo iż uwielbiam kino niezależne, brak soli odebrał mi przy "Do Szpiku.." kompletnie apetyt.

Z racji tego iż za około miesiąc dowiemy się kto i za co dostał złotego chłopca Oscara, postanowiłam przejrzeć nominacje by mniej więcej wiedzieć co, jak i dlaczego.
Na drugie po "Hitchcocku" odstrzał poszedł film "Argo" w reżyserii niezbyt lubianego przeze mnie Bena Afflecka.
Mam słabość do filmów o zabarwieniu politycznym (prywatnie mogę pochwalić się licencjatem z politologii :P), obawiałam się że wyjdzie z tego historycznego epizodu amerykańska papka pod nadzorem nieco zdziecinniałego pana A., myliłam się.
"Operacja Argo" toczy się w latach 1979 - 1981, jej celem jest stworzenie filmu fantasy na terenach Teheranu- to wie publika, ale nieoficjalnie ta zagrywka ma na celu uwolnienie sześciu Amerykanów przebywających na ziemi, którą zamieszkuje 'zdziczała' ludność Iranu.
Na początku 'eks J.Lo' serwuje nam mini komiks, który krótko informuje widzów o tym jak było kiedyś a Persji- odniosłam wtedy wrażenie iż być może nie będzie to taki ciężkostrawny film jak wynikać by mogło z opisu dystrybutora.
W scenach po historycznym komiksie poprzez ekran przesuwają się 'zdziczałe' masy ludności Iranu- agresywni i gotowi wziąć to co, jak sami sądzą, im się należy.
Emocjonalny widz poczuje się 'zdenerwowany', bo kogo by takie sceny nie zdenerwowały?
Rewolucja rewolucją, ale są jednak pewne granice, których najwyraźniej mieszkańcy I. nie znają...
Tym samym punkcik leci do reżysera.
Dlaczego?
Pod koniec "Argo" napięcie sięga zenitu. Z jednej strony stoją bezbronni wystraszeni Amerykanie a po drugiej żądni krwi muzułmanie.....
Komu kibicujesz?
Cywilizacji czy dziczyźnie?
Takie właśnie nieme pytanie pojawia się na ekranie, choć widz nie całkiem jest tego świadom.

Werdykt:
 Spodziewałam się papki, a dostałam dobry film już dojrzałego i nieco zarośniętego Bena A., chociaż po seansie nadal zadaję sobie pytania w stylu "a co z pozostałymi zakładnikami? a gdyby ich rozstrzelano? było tych sześć osób tego warte?" to mimo to polecam tą produkcję innym kinomaniakom, zwłaszcza tym którzy tak jak ja są uczuleni na aktora B.A., ponieważ być może ten film zmieni waszą opinię na jego temat.
Mimo tych pochwał i tak nadal nie jestem jego fanką, ale być może od teraz zacznę jego projekty obserwować łaskawym okiem.

Doba ma zdecydowanie za mało godzin.... chciałam na mojej "to watch list"  odhaczyć "The Sopranos", co też uczyniłam, jednak teraz czeka na mnie cały stos, przepraszam, kilka stosów filmów które przegapiłam śledząc losy Prosiaczka i przyjaciół w New Jersey.

"Rodzina Soprano" to historia amerykańsko- włoskiej mafii tocząca się przez sześć sezonów z latach 1999 - 2oo7, znakomita produkcja wielokrotnie nagradzana za to i owo.
Nie ma jednak co liczyć na dobrze wyglądających przystojniaków w garniakach ,czasy w stylu "Ojca Chrzestnego" minęły dawno dawno temu.
Współcześnie 'Rodzina' zajmuje się tzw utylizacją śmieci, nie jest to pachnący kwiatkami zajęcie, pachnie raczej na ortalionowe dresy, piwne brzuszki, tani seks oraz przemoc i brak dystansu do samego siebie. Nawet sobie żartować nie można, bo zaraz zostanie się ciężko pobitym....

like a boss :D

Pisząc ogólnikami :
Produkcja Davida Chase'a ukazuje nam losy Toniego 'Prosiaczka' Soprano na poziomie 'zawodowym' jak i prywatnym. "Całkiem fajny gość", który nie za bardzo radzi sobie ze swoimi problemami zaczyna odwiedzać psychoterapeutkę włoskiego pochodzenia, bo tak jest mu łatwiej przyznać się że jego życie nie jest okej.
Samiec alfa, niby boss Rodziny, oczywiście ma swoich bliskich współpracowników - Silvio 'Grumpy Cat' Dante oraz Paulie 'Skunks'Gaultieri, które swoje świetne lata ma już daleko za sobą, tego drugiego Pana najpierw chciałam nazwać borsukiem, ale potem stwierdziłam że "skunks' pasuje lepiej ( po scenie z "Ruskim" w lesie, you know what i mean..).
Oczywiście jest jeszcze wiele osób, ale doszłam do wniosku że w głównej mierze ci trzej mafiozi dodają smaczku serialowi o gangsterach made in America.
Jak to w długodystansowych  produkcjach bywa, są wzloty i upadki, są dobre i złe odcinki, długo można by było się rozpisywać i analizować akcje i reakcje, ale że ja sierota nie robiłam na bieżąco notatek, to teraz wychodzi z tego taki misz masz.


Ujmę to tak: Warto odwiedzić rodzinę S. nawet jeżeli czasami może przerażać fakt że zaczynamy lubić i współczuć socjopacie jakim jest Prosiaczek, gra aktorska jest naprawdę na świetnym poziomie, a muzyka....
Jest to serial jedyny w swoim rodzaju, nie znam żadnego innego który miałby tak świetny odcinek finałowy zamykający losy mafijnej rodziny 2.0. Powstanie kontynuacji było by dużym błędem, choć aż mnie korci by  dowiedzieć się co by było dalej, zniszczyło to by wszystko na co David Chase pracował przez tak długi czas ; stworzenie czegoś czego nie da się ot tak skopiować. Poza tym, doświadczenie mi mówi, że to by się nie udało (patrz "Dzienniki Carrie")...nie pozostaje mi nic innego jak uczcić "The Sopranos" kilkoma dniami przerwy od filmów i seriali, bo to jest jednak coś do czego być może jeszcze sporadycznie będę wracać, dlatego też dodaję to tego etykietę 'klasyka', ponieważ nie sądzę by ta produkcja kiedykolwiek została zapomniana.
Po ciszy do odstrzału idzie równie obficie obsypany nagrodami "Six Feet Under" i tym razem postaram się robić notatki .

Nie od dziś znane jest ludzkie zamiłowanie do przemocy, nie tyle co samo jej doświadczanie ale obserwowanie jak na potencjalną ofiarę spada deszcz ciosów, to już coś innego.

Głowią się nad tym psychiatrzy, wykorzystują pisarze i reżyserzy.

"Obywatel X" to sfilmowana historia mordercy Andrieja Czikatiły 'działającego' w Rostowie nad Donieckiem należącym do dawnego Związku Radzieckiego na przestrzeni ok 20lat. Jego losy zostały wcześniej spisane przez Roberta Cullen'a w powieści "Wydział Zabójstw".
Amerykańska produkcja przenosi nas na rejony, gdzie mieszkańcy żyją w biedzie i strachu przed Partią Komunistyczną.

Rok 1982 - odnalezienie ośmiu ciał wstrząsa medykiem sądowym do tego stopnia iż chcąc czy nie chcąc zostaje mianowany na detektywa i dostaje zadanie, od którego zależeć będzie całe jego późniejsze życie, to że Towarzysz B. nie ma ku temu odpowiedniego wykształcenia zdaje się nie robi na nikomu wrażenia.
Viktor Burakov od teraz odpowiada nie tylko przed swoim przełożonym pułkownikiem Mikhali Fetisov'em ale również przed specjalną komisją na którą składają się Towarzysze należący do Partii Komunistycznej.
Mimo to nowo- mianowany detektyw nie zraża się i z zapałem zabiera się do pracy, po drodze napotykając gruby i wysoki mur w osobistości sekretarza Partii Towarzysza Bondarchuka, który twierdzi, że "seryjni mordercy to dekadencki fenomen Zachodu- w ZSRR nie ma morderców", piękna idea, szkoda tylko że nie prawdziwa.

Już na początku seansu domyślić się można, iż "Obywatel X" nie pokaże nam samego mordercy, lecz bardziej skupi się na sposobie pracy Wydziału Zabójstw w tamtych czasach i w tamtych zapomnianych rejonach.

Kiedy stwierdzone zostaje, że po paru miesiącach pracy detektyw B. nic a nic nie posuwa się na przód (tak jak by był sam temu winien) do 'pomocy' zostaje przydzielony mu Prokurator Generalny, który (niespodzianka!) należy do Partii K., który manipuluje całym śledztwem jak tylko może by zabójca nadal zabijał niewinnych, a zamiast niego miejsca w celi zajmują homoseksualiści prawdopodobnie spiskujący przeciwko ukochanemu Związkowi.
Lecz mimo tego mydlenia oczu były medyk się nie poddaje i nadal szuka. Jego ciężka praca dopiero po upadku ZSRR zaczyna przynosić zadowalające efekty, kiedy to nikt go nie kontroluje  aż w końcu udaje się ująć i skazać psychopatycznego mordercę.

Film Chrisa Gerolmo pozwala nam rzucić okiem na wydziały będące w pajęczej sieci skonstruowanej przez Partię Komunistyczną a mimo to nie spuszczamy oka z tytułowego bohatera, który raczej stoi z boku niż w świetle jupiterów. " W biurokracji jest najważniejsze  żeby wiedzieć w jakiej potyczce wziąć udział a jaką zignorować" to najwyraźniej dewiza amerykańskiej produkcji ostrożnie balansującej na granicy thrillera a filmu (polityczno-) obyczajowego.
Sądziłam że "Obywatel X" niczym film "Ted Budny" będzie śledził ruchy psychopaty, zamiast tego dostałam krajobraz radzieckiej biurokracji zatruwającej ludziom życie. Jestem zadowolona z tej produkcji, Amerykanie spisali się i przy współczesnych produkcjach nie zaszkodziło by im, gdyby od czasu do czasu przejrzeli któreś ze swoich wcześniejszych dzieł.
Ocena : 6 (niezły)

Biblia bitników, znakomita powieść Jacka Kerouaca "W Drodze" parę miesięcy temu w końcu doczekała się swojej ekranizacji w reżyserii Waltera Sallesa.

To historia grupy młodzieży którzy w powojennej pruderyjnej Ameryce poszukują swych ideałów i sensu życia. Z Nowego Jorku do Denever a potem do słonecznej Kalifornii i zygzakiem z powrotem.
Sal Paradise początkujący pisarz za którym ukrywa się sam Kerouac to dosyć spokojny chłopak, do czasu, gdy poznaje Deana Moriarty'ego / Neal Cassady/. Wtedy zaczyna żyć pełnią życia. Z paroma dolarami w kieszeni wyrusza w podróż, która będzie się przez dobra parę lat ciągnęła, pozna znakomitych artystów, pokręconych ludzi którzy proponują mu miejsce w samochodzie, a także smak biedy. Nie przeszkadza mu to jednak w tworzeniu, bo Sal cały czas coś z swoim notesie gryzmoli.
Główni bohaterowie "W Drodze" są niczym ogień i woda, Dean jest niczym granat - wybuchowy, ciągle ma szalone pomysły, przesadnie optymistyczny, ma swój urok który czasami bywa niszczący dla niego samego. Chłopak po prostu nie wie czego chce, rzecz normalna dla dwudziestolatków, ale w tamtych czasach...
Sal i Dean są ze sobą na dobre i na złe, kłócą się by znów się zejść. Drugi potrzebuje pierwszego do życia, a pierwszy potrzebuje drugiego jako muzy. Ich związek nie ma happy endu i właśnie poprzez to ten duet stał się legendą i inspiracją dla przyszłych pokoleń.



Współcześnie brak społeczeństwu tego luzu, ciężko jest samotnie wyruszyć w podróż i się nie bać, że kolejny kierowca który nas dalej zabierze może okazać się psychopatą, brak tych ideałów, teraz wyruszamy w podróż przede wszystkim by poznać nowe rejony, język, nie ma pogoni za czymś czego prawdopodobnie nie ma. Wtedy naiwność była cnotą, teraz bywa karana, stosunek z przypadkowymi osobami bez zabezpieczenia? Branie nieznanych narkotyków? No way!
Bitnicy 2.0 (tzw Hipsterzy) bardziej skupiają się na swoim vintage wyglądzie i nowinkach elektronicznych, aniżeli na poszukiwaniach 'tego czegoś', dla nich (może nie wszystkich) jest to tylko trend który za parę lat pokryje się kurzem niczym ruch punków. Egzystencjalizm to tylko tylko słowo, od rozmyślań jest wszechobecne szpanowanie lepsze, bo mniej stresujące. 
Tamte czasy przepadły bezpowrotne, a to ciągłe wspominanie zamiast inspirować sprawia że zaczynam dobitniej odczuwać melancholię XXI wieku.

Po seansie "W Drodze" nie uzyskałam żadnej odpowiedzi na pytania które od czasu do czasu zadaję sama sobie. Nie wiem czy to z winy scenarzysty czy reżysera, a może obu?
Zazwyczaj wyruszając w podróż po jakimś czasie plecak/walizka staje się lżejsza, w filmie Waltera Salles jest wręcz przeciwnie. Wydaje się że Biblia Bitników została sfilmowana, tak o, bo komuś się nudziło. Nie ma paru znaczących scen i postaci, film to zaledwie zarys tego co Kerouac zapisał na papierze, ale mimo to można tą produkcję określić jako : dobra. Na ratunek przybyła muzyka i aktor grający Deana, jedna jedyna wyrazista postać.


Kim Jack Kerouac byłby dziś?
Wykładowcą? Znanym podróżnikiem? Niszowym artystą? Czu odnalazł by się we współczesnym świecie? Czy może załamywał by ręce nad ogłupiałą Ameryką?

W czasie, w którym rozmaite blogi kulturalne/ magazyny filmowe z każdej trony bombardują mnie recenzjami "Hobbita" z reguły sięgam po coś (puki co) mniej popularnego.

Twórczość 'mistrza grozy' Alfreda Hitchcock'a jest mi w minimalnym stopniu znana (swoją drogą jest wiele 'klasyków' z którymi jeszcze nie zdążyłam się zapoznać), jednakże kiedy światek filmowy obiegła wieść iż jego 'częściowa' biografia ma zostać sfilmowana i do tego tytułowego bohatera ma zagrać sam Anthony Hopkins od razu w kalendarzu odznaczyłam datę premiery.

from Tumbl

"Hitchcock" w reżyserii mi nie znanego Saschy Gervasi  bazuje na książce Davida Thomsona " The moment of Psycho: How Alfred Hitchcock taught America tolove murder", która opisuje powstanie "Psychozy"- dzieła dzięki któremu pan. H. stał się nieśmiertelny.

Rok 1959.
Kain i Abel. I Hitchcock jako obserwator i narrator.
Po sukcesie "Północ- północny zachód" reżyser pilnie poszukuje materiału na nową produkcję. W tym samym czasie do księgarni trafia książka z intrygującym tytułem - "Psycho". Mistrz jest nią zafascynowany i mimo wszelkich odmów z Paramount Pictures postanawia ją zekranizować na własną rękę i kieszeń.
Polecenie nr 1 - wykupić wszystkie egzemplarze powieści, tak by zainteresowani nie mogli znać ani przebiegu produkcji ani jej końca i by byli zmuszeni do czekania do czasu premiery, bądź też do czasu kiedy to w mediach pojawią się recenzje na ten temat.
Sprytny ruch.
Dalej widzimy przygotowania do pierwszych ujęć przeplatanych z życiem prywatnym pana H.. Ciągle poszukuje 'idealnej blondynki Hitchcocka' nie zwracając uwagę na swoją zdolną małżonkę (Helen Mirren), która poszukuje zajęcia u boku 'przyjaciela'.
Reżyser jak to każdy artysta w okresie tworzenia jest ciężki do znoszenia, męczy go zazdrość a także koszmary senne z Efem Gein'em w roli głównej. Bo właśnie o tym panu jest kręcony film.
Morderca, Nekrofil, zabójczo związany z matką - wspaniały materiał. Brutalność już wtedy się dobrze sprzedawała, niby rzecz odpychająca, a jednak nie łatwo się od niej odsunąć.
Zamiast podpisywania klauzuli poufności, aktorzy i inni współpracownicy na planie ślubują z ręką na sercu dochowanie tajemnicy. W obecnych czasach jest to marzenie ściętej głowy.
Główny bohater bardzo szybko z obserwatora zostaje pionkiem w grze umysłu, jego emocje przysłaniają trzeźwy osąd, pan H. wpadł w pułapkę i nie wie jak się z niej wydostać.
"Tym razem film się nie udał. Leży i nie chce ożyć" , wtem do akcji wkracza wierna małżonka i ratuje mistrza od opresji, nawet 'ci' z cenzury już przestają się czepiać.
Podczas premiery 'mistrz grozy' nie siedzi wśród widzów oglądając swoje dzieło. On obserwuje ich. ich reakcje, nawet odlicza sekundy do kultowej już sceny pod prysznicem.
Nie chwali się na prawo i na lewo swoim sukcesem, woli po świętować ze swoją drugą połówką.

Tumbl

Nie miałam jeszcze szansy by obejrzeć nominacje do Oscarów '13, film roku to co prawda nie jest, ale...
Anthony Hopkins nie ma sobie równych. Genialny makijaż i charakteryzacja sprawiają, że kultowy "Hannibal" jest nie do poznania, dykcja i charakterystyczna mowa ciała nie sprawiają wrażenia sztucznych, można by było powiedzieć że ten aktor już tak wygląda, się porusza i mówi.
Jeżeli pan Hopkins nie dostanie Oscara za kreację mistrza grozy, to może niech ktoś nagrodzi ludzi odpowiedzialnych za make-up.
Gwiazda Helen Mirren błyszczy równie mocno, raz potulna raz dynamiczna. Silna kobieta która wie czego chce i nie ma najmniejszej ochoty przebywać w cieniu męża.
Oboje stanowią świetny duet, który mam nadzieję jeszcze kiedyś podziwiać.
Jako całokształt jest to produkcja pod każdym względem warta uwagi.
Mogę spokojnie powiedzieć że Sascha Gervasi odwalił kawał dobrej roboty, ani nie narobił zbytnio nadziei, ani nie zawiódł.
Ot prosty złoty środek. Czas więc zapoznać się z jego innymi produkcjami.