Moniss in the jungle of (pop)culture

Taaak, jaka ze mnie kinomaniaczka skoro "filmowych podstaw" nie znam.
Dlatego mam nowe postanowienie na czerwiec: Nowości na później, starocie teraz. Dobrze się składa, bo na studiach z filmoznawstwa za miesiąc będę miała egzaminy z filmów niemych i tych z lat czterdziestych i pięćdziesiątych.
Uśmiech losu czy ironia?
W każdym bądzrazie dziś wreszcie obejrzałam "Przeminęło z Wiatrem" i dołączam do grona jego wielbicieli.
Niczym Scarlett O'Hara, która dopiero pod koniec zrozumiała swoje błędy, ja wracam do korzeni kina, przynajmniej przez jakiś czas nie bede narzekać na kiepska współczesną hollywoodzka papkę.

Z rolami w filmach, które okazują się kasowymi sukcesami ze statusem kultowym jest jeden ważny problem.
Główne postacie przylegają niczym rzep do psiego ogona do aktorów.
Elijah Wood zawsze już w pierwszej kolejności będzie Hobbitem Frodo, Daniel Radclife Harrym Potterem ( wystarczy poczytać komentarze na temat jego gry w "Czarnej Damie"), Leonardo DiCaprio Jackiem z "Titanica" a Robert Pattinson diamentowym wampirem ze "Zmierzchu".
"Bel Ami" allias "Uwodziciel" to jego kolejna próba po roli Salvadora Dali w "Popiołkach" ,zerwania z tym krwiopijczym image. Czy skuteczna to pokaże dopiero jego dalsza kariera.
Rola Hieny, która poprzez romanse przenikła z ulic na paryskie salony, jest w wykonaniu Pana Pattinsona bardzo dobra. Ten uśmieszek, wzrok pełen żądzy władzy i pieniędzy. Przystojnym bym tego uwodziciela nie nazwała, nie z tymi brwiami, jednakże pełnią one swa rolę, zniechęcając widza do jego postaci.
Sex, intrygi, ból, kłamstwo, owijanie sobie wokół palca osoby które mogą się okazać kolejnym szczeblem w drodze na szczyt.
Georges Duroy nie ma skrupułów, wie czego chce i zamierza to osiągnąć , nawet po trupach. Na jego szczęście posiada urok osobisty, który rozmiękcza serca salonowych lwic,  "a słówko kobiety jest warte więcej niż 10lat podlizywania się mężowi". Tak więc hiena zaczyna ostrzyć zęby.
Z rozmachem zrealizowana powieść Guy'a de Maupassant'a to uczta dla oczu.
Świetne kreacje, muzyka, gra aktorska jest również na przyzwoitym poziomie.
Na portalach filmowych  "Bel Ami" jest nie najwyżej oceniany, ale mogę założyć, że niskie oceny są upustem dla 'hejterów' "Zmierzchu", książkę nie powinno oceniać się tylko po okładce, bo może was ominąć coś naprawdę dobrego.

Mieszkanie ze współlokatorami bywa czasami męczące. Jeżeli coś zaczyna zgrzytać to bywa nieciekawie, ciągłe kłótnie, dokuczanie sobie tak długo aż jedna strona pęknie i się wyprowadzi. Wtedy już nerwy są tak napięte ze obiecuje sobie : nigdy więcej z nikim nie bede mieszkała. Inaczej sprawy się toczą jeżeli jedna ze stron wyciągnie dłoń na zgodę, wtedy da się conieco naprawić i można mieszkać pod jednym dachem nei wchodząc sobie w drogę.
Tak jest najlepiej.

Trójka zawodowo aktywnych młodych Szkotów wynajmuje przestronny apartament w Edynburgu. Kiedy ceny zaczynają pnąć się w gore, postanawiaja znaleźć kolejnego lokatora, tak ze bede tworzyć "fantastyczną 4". Wskakując w role jury przeprowadzają komiczny casting, w którym udział biorą różne zabawne osobistości. Nikt z nich nie jest brany na serio, za to jest świetna zabawa.
W końcu pojawia tajemniczy Pan, który skrada się do serca Juliet, która po dyskusji z Alexem oraz Davidem decyduje się wynająć pokój dla tego fascynującego Pana. A kiedy chłopcy  również chcą poznać nowicjusza on zamyka się w milczeniu w swoich nowych czterech ścianach, gdzie zamiast odlecieć w świat fantazji ląduje gdzieś pomiędzy, a stamtąd nie ma już odwrotu.
Początkowo zszokowani tą nagłą śmiercią lokatorzy po kilku godzinach zaśmiewają się wspólnie przy kuchennym stole. Zanim ktoś oskarży ich o nieczułość wspomnę ze na środku tego stołu leży walizka ze sporą sumą pieniędzy.
"I co pójdziesz na policję i powiesz im że masz walizkę z pieniędzmi , ale jej nie chcesz".
Tak zabawne, ale co jak jeszcze ktoś o tym wie? Trzeba się pozbyć trupa, odciąć mu dłonie i stopy, zmasakrować twarz i zakopać w lesie. Zanim go znajda i zidentyfikują my będziemy gdzieś tam daleko. Bezpieczni.
Po losowaniu, nieszczęsny David musi zrealizować tą część planu, wraz z pierwszym uderzeniem młotka wyzbywa się swego człowieczeństwa, które zostaje zastąpione przez ducha maniaka, który będzie strzegł tych splamionych krwią pieniędzy.
Juliet i Alex jako obserwatorzy zostają wciągnięci przez szaleństwo ich współlokatora, by po jakimś czasie również się w nim zatracić.
Niczym w "Zbrodni i Karze" Dostojewskiego ci Szkoci zagłuszają winę myśląc tylko o wygranej. Mimo iż te czyny będą ich jeszcze przez długi czas nawiedzać, spływa to po nich jak po kaczce. Nie maja skrupułów, odkąd uwolnili te zwierzęce instynkty zmienili się. Byli przyjaciółmi, a teraz jeden próbuje wyeliminować drugiego i trzeciego.
Danny Boyle stworzył tragiczny obraz, nie do płaczu ani nie do śmiechu. Przerażający ale jakże prawdziwy. W obliczu łatwego zarobku niejeden przykładny obywatel popuści hamulce, wyzwoli w sobie pierwotny pierwiastek by zasilić swój stan konta.
Absurdalny świat z "Płytkiego Grobu" istnieje naprawdę.
Ku przestrodze.

"Marzyciele" to film nie dla każdego. Kontrowersyjny oraz mądry zachęca do kontemplacji nad samym sobą, czego się chce od życia, jak daleko mogę się posunąć by zaspokoić moje pragnienia.
Trójka młodych wielbicieli filmu i polityki w burzliwym roku 1968 w Paryskim apartamencie gra w wyrafinowaną grę, dzięki której maja lepiej poznać swe umysły oraz poznać położenie granic możliwości, dokąd jest ok a od kiedy jest już nieswojo ?
Rewolucja kulturowa i seksualna to główne aspekty tej gry.
Tak wiec obudź się i zacznij myśleć samodzielnie, badać świat cie otaczający, poczuj klimat lat sześćdziesiątych.
Nie bo panuje teraz moda na 'hipsterów' ale dlatego ze duch z tamtych lat ma naprawdę wiele do przekazania, wystarczy tylko spojrzeć wstecz potem znowu do przodu.
Które czasu są/ były lepsze?
Viva la revolution !

Czego w takim razie potrzebują ludzie myślący?
Ktoś wie?
Zapytam inaczej, dlaczego ludzie wybitnie zdolni, ponadprzeciętnie inteligentni albo popełniają samobójstwa albo mają skrajne poglądy?
Bo odczuwają pustkę, bo wiedzą że jak świat dalej będzie się staczał tak jak teraz to za kilka lat będziemy zdani tylko i wyłącznie na decyzje danego państwa lub danej instytucji? Która będzie chciała pozostać Orwellowskim BigBrotherem. Dlatego też albo chcą zniknąć albo się wybić. Tak daleko że aż na margines społeczeństwa?
Czy demokracja jest słuszna? Czy może komunizm jest lepszy, albo... faszyzm?
te kwestie zajmują moje myśli odkąd obejrzałam "Fanatyka", "Made in britain" oraz "Sunset Limited" który olaboga wogóle nie wszedł na ekrany kinowe.
Gdzie główni bohaterowie są nie tylko wybitnie inteligentni, ale również nie potrafią przystosować się do społeczeństwa w którym żyją.

Tommy Lee Jones wraz z Samuelem Jaskconem w "Sunset Limited" prowadzą prawie dwugodzinny dialog na temat życia i śmierci, wiary, nadziei. Niby tam nic się nie dzieje a jednak. Nie jest to zwykła rozmowa, ani filozoficzne blablabla.


Z kolei Tim Roth jako zbuntowany skinhead w "Made in Britain" bojkotuje system, jest przeciwko wszystkiemu co związane jest z bezsensownymi regułami, nakazami. Ma logiczne argumenty ale przeciwko biurokracji jeden glos jest niczym. Wspomnę że młodziak jest w przeciwóieństwie do innych "łysogłowych" mądry i rozumie wszystko co się wokół niego dzieje, a jednak wg rządu nie ma przyszłości. Czy słusznie? A może rząd nie ma przyszłości?


W końcu Ryan Gosling, ten milczący bohater z "Drive" pokazuje rogi w "Fanatyku".
Jest faszystą i jednocześnie Żydem. Tak tak, niby oksymoron a jednak jest, istnieje. Jego argumenty są logiczne i przekonywujące dla innych faszystów, a jednak broni Torę i ostatecznie ratuje tak znienawidzony naród wybrany przed atakiem bombowym.

Jaki z tego morał?

Wysoka inteligencja zostaje pokonana przez komercjalną papkę dla bobasów, oraz państwowe zagrania.
Jeżeli to Ci nie smakuje to po Tobie.
Albo wtopisz się w tłum, albo będziesz od niego odstawał.
A społeczeństwo nie lubi odmieńców, dlatego też... "witamy na marginesie".
Jest też inna opcja: ukrywaj swoje autentyczne przekonania, nie przyznawaj się do skrajnych poglądów bo zostaniesz wysłany na banicje, albo gorzej...
Tak więc cicho sza i idę po moją maskę ze sztucznym uśmiechem i potakiwaniem. I mam głęboką nadzieje że kiedyś mozliwosc egzystencji bez takiej maski będzie możliwa..

Co roku kiedy zostają ogłoszone ostateczne nominacje do Oskarów, Blacque M. czyli ja, wybiera się w podróż po najrozmaitszych portalach, by przed ogłoszeniem wyników być  z tymi kandydatami na "Ty".
"Strasznie głośno, niesamowicie blisko" miałam okazję obejrzeć pod koniec stycznia tego roku. Kiedy w poszukiwaniu innych opinii na temat tego dzieła Stephena Daldry natknęłam się na datę polskiej premiery aż mnie zamurowało. 22 czerwca ! a historia Oskara Schella krąży w sieci już ok kilku miesięcy.
Czasami jestem naprawdę ciekawa co kieruje dystrybutorami by datę premiery w danym kraju ogłaszać z takim olbrzymim odstępem od jego autentycznej premiery.

Książki Nicka Hornby nie miałam okazji jeszcze niestety przeczytać, a wtedy miałabym dobre porownanie książka - film.

"Strasznie głośno , niesamowicie blisko' to historia dziesięcioletniego utalentowanego Oskara cierpiącego na autyzm. Przed swoja śmiercią jego ojciec pozostawia mu zadanie do wykonania : odnaleźć zaginiona cześć nowojorskiego Central Parku. Oskar jest tak zdeterminowany by zostać odkrywca ze mimo swoich lęków postanawia stawić czoła temu wyzwaniu, pomaga mu w tym jego niemy dziadek. Tym samym stara się również zagłuszyć poczucie winy, kiedy 11. Września 2001 roku nie odebrał telefony swego ojca..

Bardzo zgrabna realizacja, genialni aktorzy, ścieżka dźwiękowa i same zakończenie fabuły.

O relacji syn - ojciec.
Tęsknocie.
Marzeniach.
Dążeniu do celu.

Mimo iż ten film nie zdobył Oskara za najlepszy film  warto go zobaczyć. Naprawdę dobre kino.

Nie wiem jak z wami, ale mnie zawsze ciekawiło jak wyglądają gangi w krajach nieamerykańskich. Niedawno przypadkowo natrafiłam na francuską produkcję reżyserii Oliviera Marchala "Les Lyonnais" przetłumaczoną na "Gang Story".
Jest to historia pewnej mafii, która w latach siedemdziesiątych wysławiła się serią napadów. Jej ojcowie założyciele to cygan Momon oraz francuz Serge, są jak ogień i woda, ale zawsze razem. Wierni sobie aż po grób. Akcja toczy się w dziejach współczesnych z retrospekcjami do przestępczych początków oraz złotych lat, gdzie byli królami mrocznego światka.
Znakomita gra aktorska, oprawa muzyczna a przede wszystkim nie licha realizacja sprawiają ze na 1,4 H widz jest w stanie odczuć nawet nic sympatii do tych francuskich mafiozo.
Naprawdę niezłe kino na miarę autentycznych filmów gangsterskich z lat sześćdziesiątych, siedemdziesiątych i osiemdziesiątych. "Les Lyonnias" powinno być inspiracja dla bełkotliwego Hollywood.
Viva la France !

Serial "Once upon a time" zapoczątkował boom na ekranizacje baśni.
W marcu tego roku swoja premierę świętowała "Królewna Śnieżka" z Lily Collins oraz Julią Roberts.
Klasyczną baśń o lustereczku, zatrutym jabłku i pocałunku prawdziwej miłości zna każdy z nas. Jednak jak na   amerykanów przystało, Melissa Wallack oraz Jason Keller stworzyli scenariusz, dla którego oryginał był tylko inspiracją.
Królewna Śnieżka z niewinnej cnotki zmienia się w waleczna i niczym Robin Hood broniąca praw ubogich poddanych... cnotkę. Krasnoludki nie pracują w kopalni, ale w lesie jako 'bandyci' na szczudłach. Lustereczko to blade odbicie samej Królowej, która swoja drogą lubuje się w 'robaczych' zabiegach upiększających, grze w statki oraz posiada poczucie humoru.
Julia Roberts jako "zła" macocha sprawdza się znakomicie, Lily Collins wreszcie miała szanse się wykazać i nei zawiodła, nei tylko urodą ale również talentem aktorskim.
Podsumowując Tarsem Singh stworzył przyjemną familijną komedię na jedno południe.

Za niecałe dwa tygodnie na duży biały komercyjny ekran zawita "Królewna Śnieżka i Łowca" czyli wersja dla nieco starszych widzów. Jestem strasznie ciekawa czy będzie taką wojowniczką jak w zapowiedziach i jak apatyczna Kristen Steward się w tej roli sprawdzi. I czekamy na kolejne kinowe baśnie, na celowniku: kolejna Królewna, tym razem również Śpiąca.

W wieku nastoletnim każdy lubi się buntować, przeciwko rodzicom, szkole, normom obyczajowym.
Emilia jako szesnastolatka poznaje dwudziestoczteroletniego Maćka, który na jej własne życzenie uczy jej namiętności, pasji i pokazują jak być przeciwko innym. Młody umysł szybko przejmuje inicjatywę, z biegiem czasu i trwania tego związku, zaczyna skupiać się na samej sobie. Odnosi sukces i Maciek musi się dobijać o jej uwagę niezbyt dobrymi metodami. Mimo kłótni, dramatów mniejszych i większych oboje nie potrafią bez siebie żyć. Ich big love ma tragiczny finał, jak zresztą większość toksycznych związków.
Barbara Białowąs poruszyła w swoim filmie kilka ważnych tematów, niestety tylko po łebkach.
O wpływie jaki różnica wieku ma na "partnerstwo", o słabej opiece rodzicielskiej ( nadal nie potrafię dojść z tym do ładu: matka E najpierw zdruzgotana i załamana wyprowadzka córki, potem nagle je kolacje z nią i jej chłopakiem, jak gdyby nigdy nic, jak gdyby wpływ Macka nie miał nic wspólnego z namawianiem jej córki do wyprowadzki etc, przecież ona nawet pełnoletnia nie była!), o ponoszeniu konsekwencji swoich działań -
 tylko tak o, gdyby te zagadnienia zostały głębiej zanalizowane, być może "Big Love" odniósłby większy sukces. A tak to mamy kolejny zmarnowany scenariusz w polskiej kinematografii. Kto chce go doszlifować?

Wielką miłośniczką komiksów co prawda nie jestem, ale filmów owszem.
Stojąc przy kasie i czekając na moją kolej miałam pewne wątpliwości czy dobrze robię, z reguły każda produkcja reklamowana achami i ochami w rzeczywistości na dużym białym ekranie okazuje się echem rozczarowania. No ale cóż, no risik no fun : poproszę jedno miejsce w tylnym rzędzie.
Po 2 godzinach seansu czułam się tak jak przed nim, miałam i nadal mam mieszane uczucia co do "The Avengers". Na forach internetowych wszyscy się nim zachwycają i mało kiedy przeczytam komentarz krytykujący.
Ale nad czym się tam tak rozczulać?
Jest to dobry film akcji z postaciami komiksowymi no i ?
Strzelaniny są, dowcipy są ale nie ma puenty, taki o kolejny amerykański filmik robiony na duża skale po to by zarobić "zielone".
Dla mało wymagającego widza to wystarcza.

Dwóch mężczyzn i jedna kobieta - klasyczny schemat amerykańskiej komedii romantycznej.
"This mean War" jest bardziej komedia aniżeli romansem, dwóch tajnych agentów CIA wykorzystujących swoja pozycje i zdolności do szpiegowania ukochanej, to powód do śmiechu.
Wątek pościgu za niebezpiecznym zadnym zemsty przestępcą zostaje zepchnięty, a raczej zredukowany do 5minut, może gdyby było go tam więcej film byłby bardziej "w pytę", a tak to najpierw buzi buzi, macu macu a tu BOM trzeba ratować panienkę "uprowadzona" przez kryminalistę i zgadnijcie co? Tak jest tęczowy happy end.
Po krotce : lekki film na leniwe południe/ wieczór.
Obejrzeć, pośmiać się i zapomnieć.

...a jest ku temu tak blisko jak Biegun Północny ma się do Bieguna Południowego.
Pomimo usilnych prób stworzenia dobrego horroru, Michael A. Nickless zawiódł za kamerą, scenariusz przez niego napisany był bez zarzutu,ale ta kiepska realizacja.... Jedyny plus tego filmu to ścieżka dźwiękowa.

W 1994 roku w pewnej amerykańskiej mieścinie dochodzi do tragedii, młody chłopak tak o morduje cala swoja rodzina zastępcza, 15 lat później grupa nastolatków natyka się na te przeklęte taśmy, tym samym uwalniając złowrogiego ducha mającego być samym diabłem. Rozpoczynają się zabójstwa, mające na celu skradanie dusz i tym samym odnalezienie swego dziedzica i przekazanie mu tego "daru". Po prostu połóż dłoń na ekranie i wysysaj życie z innych. Proste.

Fabula nieco przypomina "The Ring" i tylko do tego się te podobieństwa ograniczają. Porównywanie tych filmów powinno być zabronione, Samanta może sie zdenerwować, a tego nikt sobie nie życzy. Prawda ?

Jak już wcześniej wspominałam prócz maniakalnego oglądania filmów lubię również śledzić parę postaci na dłuższą metę. Nie , nie jestem żadnym stalkerem, to oni sami co tydzień pojawiają się na moim radarze, ja nie mam nic do tego, chociaż trzeba przyznać ze losy Sereny oraz Naomi i spółki są wciągające.
"Plotkara" oraz 'spin off' "90210" goszczą w TV już od kilku lat, raz na tarczy raz z tarcza, ale nadal dzielnie walczą o przeżycie. W sumie maja już swoje grono wiernych fanów, ale czasem mniej znaczy więcej.
Bohaterowie '90210' po kilki sezonach stali się nudnawi, wiążą się pomiędzy sobą na sile, jak się pojawi jakaś nowa postać to po kilku odcinkach z twardziela powstaje taka... 'ciota'. Na przykład Liam, początkowo niedostępny bad boy, będący w związku po kolei z: Naomi, Ivy, Annie, Vanessa a kilka odcinków temu z Silver, ostatecznie wtopił się w tłum i niczym się nie wyróżnia. Dramaty są wymyślane na sile.

Skoro mam negatywna ocenę to dlaczego go oglądam ?
Bo to wciąga, a czasami niektóre przyzwyczajenia jest ciezko zmienić, zwłaszcza jak spojrzę na bok i widzę tam stosy książek do nauki wpatrzone we mnie , to od razu odwracam głowę i oglądam kolejne odcinki...takie czyny chyba nie są wam obce?
"90210" pilnie potrzebuje liftingu, więcej akcji , mniej miłosnych dramatów, ciekawe czy się doczekam, czy będzie to kolejny niczym flaki z olejem interesujący, już 5 sezon.

Kolejny lifestylowy tasiemiec który skradł mi serce to "Gossip Girl". Strasznie odbiega od książki, która swoją drogą jest lepsza, ale mimo to odcinek po odcinku, sezon po sezonie a ja nadal sledze losy elity z Upper East Side. Tak jak w przypadku wyżej wymienionej serii akcja zaczęła się staczać w dół. Każdy sie z każdym całował, z kazdym knuł, kazdego nienawidził a potem jako tako polubił, czy się związał na stale.
Aktorzy w końcu zaczęli się skarżyć na swoje nudne rolki i scenarzyści wzięli się w garść i zaczęli kombinować, by Plotkara znów wróciła na salony. Po finałowym odcinku 5 sezonu, fora zalały pozytywne komentarze na temat nowojorskiej elity. "Gossip Girl welcome back". Serena znów w dołku, Chuck zły, Lily zła, odrzucony Dan. Oby tylko 6 sezon był taki jak obiecano, w starym dobrym stylu.




Oby do jesieni...

Filmy to moja kokaina, a seriale to nikotyna, mimo ze robią się coraz nudniejsze, oklepane to itak je oglądam - z przyzwyczajenia. Maj/ Czerwiec to czas w którym kończą się kolejne sezony seriali. Jak zwykle to dopiero wtedy scenarzystów nawiedza duch kreatywności i finałowy odcinek jest najlepszy, sprawia ze zaznaczam sobie w kalendarzu datę premiery kolejnego sezonu.
Tak jest z popularnym telewizyjnym 'tasiemcem' "Once Upon a Time", gdzie postacie z bajek żyją sobie w amerykańskiej miescinie "Storybroke". Przeklęci bez pamięci w świecie bez magii. Co poniedziałek na 40minut siadam przed laptopem i po trochu cofam się do dzieciństwa, kolejno rozpoznając poszczególnych bohaterów, od czasu do czasu wykrzykując pochwały, jak zgrabnie i interesująco niektóre postacie zostały ukazane. Pinokio, Sumienie, Piękna i Bestia, Królewna śnieżka, czerwony kapturek i spółka. Wiadomo już ze powstanie kolejny sezon z kolejnymi książętami, księżniczkami. Na takim finałowym odcinku kończąc, producenci nałożyli by sobie gniew rozczarowanych widzów na kark, a z nami 'widzami' lepiej nie zadzierać, w końcu to od nas w dużej mierze zalezy które serie zostaną a które plany umierają w żłobku.


"Pan Am" to kolejny amerykański serial, który się przyjął i zagości w TV na dłużej. Na 40minut cofamy się do lat sześćdziesiątych, ery odrzutowców, gdzie bycie stewardessa to przywilej. W każdym odcinku inne państwo, miasto, zazwyczaj w powietrzu balansując pomiędzy siedzeniami z tacka z drinkami, zakochując się, porzucając, walczac, krzywdząc. Mam nadzieje, ze twórcy nie rozpieszcza się za bardzo i nadal będą utrzymywać "Pan Am" jak do tej pory - nie ambitnie ale ciekawie, bez nudy.



Mam jeszcze kilka innych 'pożeraczy czasu' w zanadrzu, ale na nie przyjdzie jeszcze czas. Może za kilka dni?
Na koniec mały bonus :]

... u innych większa u innych mniejsza, jedni potrafią nad nią zapanować, drugimi ona manipuluje".
Sybille Mulot wydala kilka lat temu krotką opowieść o maniakach. Nie jest to żadna psychologiczna analiza,a  raczej lekka komedia.
Historia Xenii która pracuje w agencji która pomaga tym zagubionym ludziom w problemach jak np podróżowanie bez pieniędzy, posiłki, zakupy na czyjś koszt. Są to wykształcone postacie które bardzo szybko przechodzą od stanu euforii w stan głębokiej depresji, podobnie do pacjentów z syndromem bordeline, tyle ze nie maja o tym pojęcia.
Ogółem jest to zabawna opowieść, nie ma tam miejsca na stres czy płacz. Czyta się bardzo szybko, autorka ma lekkie pióro. Kilka godzin i można już szukać nowej zdobyczy w bibliotece.

Tytułowy Larry to człowiek dobrego serca, uczynny, pilny jednakże bez wyższego wykształcenia co jest domniemanym powodem jego zwolnienia.
Brah stałego dochodu, kredyt który wymaga spłaty, brak drugiej polówki. Nie jeden by się załamał, ale nie Larry. Kiedy szok minął zaczął szukać pracy, a nawet posunął się o krok dalej - zapisał się na uczelnie by w końcu zdobyć jakikolwiek dyplom a la zabezpieczenie na przyszłość.
Powiew świeżości zamiast monotonii, nowe hobby, przyjaciele, i feel good dururururu.
Film w reżyserii samego Toma Hanksa jest lekki, bezstresowy, wszystko jest tam pięknie ładnie,w przeciwieństwie do realnego życia.
 Nie jest to kino wysokich lotów, a jednak niesie ze sobą przesłanie,że nigdy nie jest za późno na zmiany, na nowy początek. Czasami należy zrobić tylko ten jeden krok w przód by wszystko zmienić na lepsze, albo i nie, no ale to już od nas samych zależy czy tego chcemy czy nie.
Generalnie, przyjemny filmik na leniwy wieczór.

Obcy akcent nie zawsze jest mile słyszalny obojętnie czy należy do kogoś o potężnej posturze czy tez do niskiego, szczupłego, uroczego Polaka jakim jest Trelkovsky. Posiada francuskie obywatelstwo oraz mówi biegle w tym języku, to powinno wystarczyć do spokojnego życia na obczyźnie. Ale nie w kamienicy pana Zy. Inni lokatorzy ciągle znajdują jakieś problemy, które niby sprawia nowy najemca. Trelkovsky dzielnie znosi ich gaworzenie o tym jak to on jest głośno, początkowo się broni ale potem już daje spokój. Jego uwagę przykuła inna rzecz: mieszkańcy, którzy potrafią godzinami stać w toalecie w bezruchu, w kafejce w której ma w zwyczaju spędzać poranki właściciel bez słowa podaje mu gorącą czekoladę i czerwone marlboro, bo tak robiła poprzednia lokatorka.
 O co tyle hałasu?
 Simone popełniła z nieznanych przyczyn samobójstwo, owszem pan T. zajmuje jej mieszkanie, ale czy jest to konieczne by przejmował również jej zwyczaje? A może to oni, oni chcą zrobić z niego drugiego samobójcę. Bujna wyobraźnia poszła w ruch.
Są mordercy czyli właściciel kamienicy i pozostali najemcy oraz on jeden sam, bezbronny, po jakimś czasie zaczyna się buntować. Z tego sympatycznego i skromnego człowieczka  powstał kłębek nerwów mówiący sam do siebie, przekonany o potwornym planie innych. świadomie czy też nie świadomie kupuje perukę, zakłada sukienkę denatki, maluje się i cale noce przesiaduje na łóżku kiwając się w przód i tył ciagle powtarzając jak mantrę "nie uda wam się, nie zmienicie mnie, nie zabije się, będę żył i wam pokażę ,mordercy". Jednakże kłębek coraz to  bardziej się plącze i nitka grozi zerwaniem.
Trelkovsky w przebraniu stacza się z okna, wokół niego zgromadzonych gapiów widzi poprzez pryzmat groteski jako żądne krwi bestie, mimo ze oni sami są w szoku i chcą mu pomoc - pierwsza proba samobójcza się nie udała. Poziom adrenaliny we krwi jest wysoki i młody mężczyzna czołga się po schodach do swojego mieszkania by 'skorygować' pierwsze podejście. Zupełnie jak by jakaś wyższa siła nie chciała go puścić do innego świata, pan T. budzi się w szpitalu gdzie staje oko w oko z samym sobą, takim jakim był zanim chaos zapanował w jego życiu. Jego przenikliwy krzyk w przestrzeń przywołał napis "The End".
Dla głównego bohatera i dla filmu Romana Polańskiego.

Zakończenie można interpretować na kilka sposobów : Trelkovsky zmienia się w Simone, dzieląc jej szaleństwo i pragnienie śmierci lub nic nigdy nie tak naprawdę nie wydarzyło. Polak/ Francuz nie istnieje w realnym świecie, to tylko alter ego samobójczyni które gra główną role w jej majaczeniu.
Ludzki umysł jest niczym kamienica, ma dobrych i złych najemców. Czasami ci z drugiej kategorii zaczynają być nieznośnymi, próbując przejąć kontrolę. Bez interwencji może to mieć tragiczne skutki. Takimi nie mile widzianymi lokatorami są głosy, które mogą czasami wyrządzić więcej szkody niż halucynacje.
Schizofrenia to paskudna choroba, najpierw przejmuje kontrole nad umysłem, potem nad ciałem, ale jej to nie wystarcza, chce więcej wiec wyżera swoja ofiarę od środka.
Roman Polański ukazuje widzowi jak krok po kroku dochodzi do tragedii.
Siła obrazu nad dialogami, prostoty nad nadmiarem efektów specjalnych
Psychologiczny klasyk, źródło inspiracji dla niejednego artysty.
Czyli to co M. lubi najbardziej.

Ocena: 9/10

Wielka Brytania to Ul bogaty w różnorodność narodową, kulturalną, moralną. Jednakże jak to od czasu do czasu bywa, nawet pszczoły zaczynają ze sobą walczyć.
W latach '60tych Modds kontra Rockers a obecnie gang X kontra gang Y.
"Sket" to brytyjski dramat autorstwa Nirpal Bhogal o 15letniej  Kayli, której siostra zostaje brutalnie zabita na ulicy, żądna zemsty nastolatka przyłącza się do lokalnego gangu dziewcząt i rozpoczyna polowanie na swoja ofiarę.
Wydawać by się mogło, ze będzie z tego wspaniały film - ciekawa fabuła, świetna oprawa muzyczna.
Jaka byłam zaskoczona kiedy okazało się ze potencjał tego dramatu nie został w pełni wykorzystany.
Nic się tam nie klei, miałam wrażenie ze więcej pracy zostało włożone w samo pisanie scenariusza aniżeli w produkcję. Problem przemocy i braku przykładów do naśladowania w społeczeństwie został tylko muśnięty, brak jakichkolwiek prób analiz czy srormulowania przesłania. Tym razem Brytyjczycy zawiedli.
'Sket' zdecydowanie potrzebuje duszy, ktoś chętny na sprzedaż swojej ?

Sposób na zły nastrój -> dobra komedia.
Jeżeli komuś nieco brak tego lekkiego i rozrywkowego Woodie'go Allena to jego film z 2000 roku "Drobne Cwaniaczki" jest strzałem w dziesiątkę.
1,5 godzinny trening mięśni twarzy i przepony.

Nie jest to co prawda bardzo wybitne dzieło, ale w sam raz na poprawę humoru, na weekendowy odpoczynek od szarego tygodnia. Nie jest to również taka 'blablabla haha blablabla" komedia tak wiec nasze szare komórki na tum nie ucierpią.
Ja z kolei zaczynam poszukiwania najnowszej produkcji Allena "To Rome with love" a jak nic nie znajdę to niestety będę musiała jeszcze do sierpnia poczekać i potem marsz do kina.
Brakuje mi takiej lekkości w komediach, aktualnie Woody lubuje się w elementach psychologii, metafor, aczkolwiek również z sukcesem.
Woody Allen to Woody Allen, inni lubią, podziwiają, inni są oporni na jego humor.

Brytyjskie produkcje filmowe juz od zawsze cieszyly sie sporym powodzeniem.
Tym razem Nick Murphy stawia na duchy oraz zaglebienie sie w ludzkim umysle.
"The Awakening" swiatowa premiere mial poznej jesieni zeszlego roku, w Polsce oficialnie pojawi sie w sierpniu tego roku o zgrozo. Wyjatkowo dlugi czas oczekiwania, na ktory niestety jako widzowie nie mamy zbytnio wielkiego wplywu.
W kazdym bądź razie jest to historia mlodej 'pogromczyni duchow' Florence, ktora dostaje zadanie polegajace na 'zabiciu' ducha chlopca ktory ponoc straszy w meskim internacie.
Duzy budynek z cala masa zakamarkow, ktory w przeszlosci byl domem pewnej zamoznej rodziny.
Florence jako 'nie wierzącej w duchy' udaje sie udowodnic ze sa to zwykle wymysly a nie zadne zjawiska paranormalne.
Jednak film trwa dluzej niz 40minut, wiec jak sie domyslacie, mloda kobieta byla w bledzie.
Zaskakujacy zwrot akcji prowadzi do dosyc nietypowego zakonczenia, co powoduje ze ten film pozostaje w glowie na dluzsza chwile.
"The Awakening" to klimatyczny thriller momentami przypominajacy hiszpanski "Sierociniec". 
Nie ma tam mordercow, krwi, brutalnosci  wiec oczy moga odpoczac , sa tam natomiast mroczne emocje, trzymanie w napieciu poprzez wysmienita sciezke dzwiekowa. Uczta dla zmyslow oraz wielbicieli filmow psychologicznych z odrobina grozy pokroju "Damy w Czerni".
Oby do sierpnia.

Kolejny amerykanski filmik dla nastolatkow widziany z perspektywy kamer cyfrowych.
Grupa licealistow postanawia urzadzic najbardziej zwariowana impreze urodzinowa w miescie.
Najpierw tylko dla 50osob, pozniej dla kilkuset. Litry alkoholu, narkotykow, muzyki, seksu etc..
Jak mozna by sie domyslec 2 "ochroniarzy" to za mala obstawa dla takiej zabawy.
Reguly zostaja zlamane i teraz Thomas moze sie tylko modlic o to by rodzice go nie zmasakrowali tak jak on zmasakrowal dom i otoczenie.
Czy bylo warto dla popularnosci?
Raczej nie, goscie tylko sie tam dobrze bawili, popuscili hamulce, a organizatorem nikt zbytnio sie nie przejmowal. taki koziol ofiarny.
O ironio film "Projekt X" ukazuje amerykanskie imprezy takimi jakimi w rzeczywistosci wogule nie sa.
Ostre reguly sprawiaja ze nieletni wola na spokojnie pic w domu by nie zostac zlapanym. Bez konsekwencji.
Dzielo Nimy Nourizadeh nie tylko w znacznej mierze rozni sie od prawdziwego zycia ale jest rowniez niezbyt dopracowane. Czasami mialam ochote po prostu wstac i wyjsc z kina.
Aczkolwiek moznaby sie nim zainspirowac i tak naprawde urzadzic taka party gdzies w Europie gdzie nie ma tak ostrych i ograniczajacych regul.
Tak o lekka nienajlepsza komedyjka dla zabicia czasu.

Czarny humor po francusku.
Jean Dujardin jako pisarz - alkoholik Charles mieszkajacy we wspanialej posiadlosci na wsi wraz ze swoja gosposia Luisa (Anne Alvaro). Bez stresu, spokojnie.
Jednak ten spokoj zostaje przerwany. Dolaczaja do nich pewnien mezczyzna oraz kobieta, ktorzy sa inkarnacja klopotow i stresu. Rak mozgu oraz rak piersi.
Wina wina wina dajcie. I koniecznie zeby bylo biale, bo zaraz rozpocznei sie walka czlowiek kontra rak.
Bertrand Blier stworzyl bardzo dobry film, polaczenie dramatu z humorem. Powagi z zabawa.
Dzielo, moze nie jest najwyzej oceniane w sieci ale ma swego rodzaju urok, a humor francuski nie kazdemu moze przypasc do gustu.
werdykt: 1:0, dla czlowieka.

Wraz z biegiem lat technologia brnie do przodu. Laptopy sa coraz to ciensze, lzejsze, mniejsze. Telefony maja klawiature dotykowa, laserowa, w sumie maja tyle gazetow ze mozna by sie zastanawiac czy aby napewno sluza do dzwonienia, czy tylko dla szpanu.A potem niczym Gollum z "Wladcy Pierscieni" ludzie sie do takich 'cudeniek' przyklejaja i swiata pozatym nie widza.Sadze za kazdy z nas zna przynajmneij jedna osobe ktora bez internetu zginela by marnie bo ja 'Bog opuscil'.
Swiat sie zmienia, to fakt.
Nowe rzeczy, nowe zawody, nowe choroby, przestepstwa.
Cyber przemoc.
Bedac 'online' mozemy wcielic sie w dowolna postac, upiekszac nasze zycie, atakowac kogos, robic nadzieje a potem sie znecac emocjonalnie.
"Nie bierz tego do siebie" blablabla te slowa bardzo czesto slysza osoby atakowane, ale ci 'pocieszyciele' nie wiedza jak to jest byc oczernianym, trafianym w te najczulsze punkty. Zwlaszcza nastolatkowie.
Uciakaja od tych problemow popelniajac samobojstwo. Wtedy kazdy chwyta sie za glowe i biadoli 'co sie dzieje, co sie dzieje'. Ale przykto mi, it's too late.
Madrym jest sie dopiero po szkodzie, to wtedy rodzina poszkodowanego, inne ofiary internetu zaczynaja dzialac.Zablokowanie atakujacego, wniosek o stworzenie nowego przepisu na podstawie ktorego znecanie sie online bylo by karalne.
Charles Biname stworzyl madry edukacyjny film, ma on coprawda pare niedociagniec (gra aktorska) ale przycimiewa to moral jaki z tego dziela wynika.
Powinien to widziec kazdy, ktory duzo czasu spedza w sieci, zwlaszcza na portalach spolecznosciowych. Problem cyber przemocy nie dotyczy tylko wrazliwych nastolatkow....

Glowny bohater jest zamkniety w drewnianej skrzyni zagrzebanej pod ziemia. Kojarzycie?
Tak to element bardzo dobrego filmu pt "Pogrzebany".
Timothy Mannion sie nim rowniej zainspirowal tworzac "Brake".
Agent Secret Service znajduje sie w potrzasku z zegarem ktory odmierza czas. Porywacze allias Terrorysci chce od niego pewnej informacji, gdzie jest Ruletka? Nie nie nie taka do hazardu, ale to miejsce bunkru w ktorym ma sie schronic prezydentw razie zagrozenia.
Jeremy ma do dyspozycji radio, przez ktore komunikuje sie z ludzmi z zewnatrz oraz w pozniejszym czasie zyskuje rowniez komorke. Szantaz emocjonalny "zabije twoja zone" etc nie dziala na tego twardziela.
Zlorzyl przysiege wiec milczy, mimo wszystko, ma stracic zycie ale itak a ni mru mru.
Przykladny, dzielny agent.
"Brake" nie brakuje akcji i dramatyzmu, jednakze jest bardziej złożony niz "Pogrzebany".
Nie za bardzo wiem co napisac, zeby nie bylo ze pisze spoilery ! :]
Ale dawno nie widzialam tak dobrego filmu akcji, naprawde warto, a to zakonczenie...
Palce lizac ups, przepraszam, mialam na mysli nacieszyc oczeta.

"I Melt With You" to "Hangover" w wersji dla doroslych i lubiacych nieco ciezsze filmy.
4 przyjaciol spotyka sie co roku by wspolnie poszalec, tym razem wypada rowniez ich 25ta rocznica po zlozeniu pewnej przysiegi. Jako nastolatkowie mieli inne wyobrazenie o swoim zyciu - mieli marzenia i cele, a teraz jako 44latkowie stoja w martwym punktcie, uwiezieni z malpka na grzbiecie.
Pozornie szczesliwi a jednak blizej im do Wertera Goethego anizeli do Gandhi.
Sex, drug's & rock'n'roll towarzysza widzowi w pierwszej godzinie filmo, pozniej dochodzi do tragedii i nie jest to juz taki zabawny tydzien jaki zaplanowali.
Dzielo Marka Pellingtona dysponuje swietnym scenariuszem, gra aktorska oraz alternatywna muzyka.
Niczym antyczny dramat - kamera i akcja, dzieje sie i dzieje, punkt kulminacyjny, spadek akcji, moc wrazen - tragedia.
Film pod kazdym wzgledem warty uwagi, sklania do zastanowienia sie nad samym soba, co ja robie?, do czego dążę ? czy jestem szczęśliwa ?
Nie zawsze idzie wg planow, ale mimo problemow i parcia pod gorke nalezy sobie pozostac wiernym i dzialac wg swego wlasnego 'moralnego kodeksu' inaczej bedzie zle, czasem bardzo zle, jak z Ronem, Richardem, Jonathanem oraz Timem.
A wiec carpe diem ( z rozsadkiem)  i do przodu.

Kilka tygodni temu kibicowalam Clintowi Eastwoodowi w ucieczce z rygorystycznego amerykanskiego wiezenia Alcatraz. Teraz przed dwie godziny trzymalam kciuki za Brada Davisa by wyplatal sie z tureckiego brudu. Nie zebym byla za ucieczkami, ale jak to zazwyczaj w tego typu filmach bywa, glowni bohaterowie sa niesprawiedliwie skazani na za dlugi wyrok praktycznie za nic.
Billy Hayes, amerykanski student lubiacy sie zabawic, podczas urlopu w Turcji kupuje 2kg haszyszu, jednak tureccy celnicy przeprowadzaja dokladna kontrole przed wejsciem na pokład samolotu wracajacego do USA i mlodzieniec zostaje zatrzymany. Poczatkowo oskarzony tylko o posiadanie narkotykow, trafia do obskurnego wiezienia. Jaki kraj takie wymogi, mozna bylo by powiedziec. Po kilku apelacjach oraz nierownej walce w sądzie, niesprawiedliwosc zwycieza i Billy zostaje skazany na dodatkowe 30lat za kratkami za przemyt nielegalnych substancji.
Przemoc, jezyk ktorego sie nie zna, brutalnosc, syf, bol - tak wyglada kazdy dzien wiezniow.
Amerykanin staje sie pionkiem w grze jaka toczy Turcja na arenie miedzynarodowej, pokazujac jak sie walczy z przestepcami, a to ze ta walka jest nierowna...coz... zaplac mi albo zostaniesz do konca zycia w brudnej klatce.
Cala prawda moza by rzec, uprzedzenia uprzedzeniami ale niektore z nich sa uzasadnione, nie tylko na podstawie tego filmu ale rowniez w zyciu, zwlaszcza kiedy ich kulture i styl zachowan religijnych zaczynaja przekladac ponad prawo i zasady moralne panujace w danym panstwie. Skoro tak bardzo sa w sobie zakochani to niech zostaja tam u siebie, gdzie Islam jest u wladzy. Demokracja niech pozostanie nietknieta.
Jest to dosyc drazliwy temat, zaczepi sie Turka a oni sie od razu cala grupa rzucaja jakby nie wiadomo jaki dramat to byl, wiec lepiej to zostawie.
Dzielo Alana Parkera z 1978 roku "Midnight Expres" ukazuje ze czasami trzeba sie znizyc do poziomu wroga by osiagnac swoj cel, wyrzec sie swoich idei i obudzic zwierzece instykty by przezyc i znow byc wolnym. Tragiczny obraz po ktorym dostaje sie gesiej skorki i zaczyna na glos dopingowac niewinnych wiezniow.
Oko za oko zab za zab.

No to skonczylam.
Po prawie 8 tygodniach ukonczylam dzis w poludnie ostatnia ksiazke sage Stephena Kinga "Mroczna Wieza".
Dzielo powstajace poprzez lata, prownywalne do "Wladcy Pierscieni" Tolkiena, rozpisane na 7 tomow.
Mieszanka romansu, fantasy i westernu - miesza w glowie jak mikser na pelnych obrotach.
Podroze poprzez rozne wymiary, wlasny jezyk, radosc i niebezpieczenstwo to wszystko znajduje sie na kartach tego co King nazywa swym Jowiszem.
Dlugo mozna by bylo opisywac co sie w poszczegolnych czesciach dzialo, a jest tego calkiem sporo.
Glownym zagadnieniem jest KA - los, fortuna. Nie mozna mu przeszkadzac i w niego ingerowac bo to sie moze obrócić na niekorzysc bohatera.
Po wzlotach i upadkach Roland glowny bohater w koncu dochodzi do swego celu, do Mrocznej Wiezy.
Wydawac by sie moglo ze to jest happy end, ale King ma inny zamiar.
Czytajac zakonczenie ktorego raczej wole nie zdradzac, bo byc moze jeszcze ktos czyta moje pokrecone wypociny, nie wiedzialam czy mam sie smiac czy plakac.
W jednym zdaniu: Genialne.
Drugie zdanie : Saga warta uwagi pod kazdym wzgledem, moze i niektore tomy moga odstraszac swoja gruboscia, ale naprawde warto, a jak sie juz zacznie czytac to czasem ciezko jest sie oderwac.
Teraz mam dylemat, co mam jako nastepne czytac?
Ksiazki na zajecia na uczelni?
Od jutra
I promise.

Ostatnio coraz czesciej produkowane sa tzw mini seriale.
Program telewizyjny az roi sie od tasiemcow niektorych dobrych innych kiepskich. Niektore znich sa naciagane na kilka sezonow - inne zostaja przerwane po kilku odcinkach ze wzgledu na slaba ogldalnosc.
Brytyjsko - Francuska produkcja "Birdsong" sklada sie tylko na 2 odcinki, jednakze trwajace ponad godzine.
Chwytam sie za glowe i sobie mysle czy aby napweno tyle wysiedze przy czyms co jest nazywane serialem? Bylabym bardziej sklonna nazwac to filmem.
Historia o nieszczesliwej milosci za czasow pierwszej Wojny Swiatowej.
Clemence Poesy jako delikatna kochanka ktora trzyma diable za skora.
Eddie Redmayne jako naiwny mlodzieniec wpadajacy w sidla milosci a pozniej objety i ucalowany przez Wojenke.
Akcja dzieje sie w 1910 oraz 1916 roku. Najpierw panuje strajk robotnikow, bogacze zyja swoim lekkim i bezmyslnym zyciem, szukaja przygod i romansow - wtedy to tez Stephen poznaje i zakochuje sie w zonie francuskiego biznesmena, Isabelle. Pomiedzy mlodymi juz od poczatku iskrzy, jednakze po kilku miesiacach ten plomien zaczal siac zniszczenie. Kochanka odchodzi od Stephena zostawiajac w jego sercu pustke i bol.
By stlumic te uczucia chlopak zaciaga sie do wojska w obliczu wojny. Tam tez wspomina przyslowiowe stare dobre czasy.
Na krotko przed decydujaca walka znow na krotko w jego zyciu zagosci dawna niespelniona milosc.
Skutki tego spotkania jak ukarze pozniej czas beda tragiczne...
"Birdsong" ukazuje zderzenie sie dwoch swiatow - szczescia i radosci oraz smierci i przemocy.
Produkcja warte uwagi i czasu w kazdym calu.

Po praktycznie całym dniu spędzonym w pracy, bieganiu tam i spowrotem skonana padłam na łózko, odpaliłam laptopa i na chybił trafił wyszukałam film na dzisiejszy wieczór.
Padlo na dzielo Alexandra - Therese Keining z 2011 roku.
"Kyss Mig" to historia o Mii. Szczęśliwie zakochana, spełniona zawodowo  i świeżo zaręczona wyrusza na przyjecie zaręczynowe swojego ojca, gdzie poznaje Fride, córkę swej przyszłej macochy.
Poczałkowa niechęć miedzy dziewczynami przeradza się w namiętne uczucie.
Mia jest zagubiona, sceptyczna, sama nie wie w końcu co jest słuszne i czy jest lesbijka czy po prostu biseksualna, w koncu niedługo ma wyjść za mąż po siedmioletnim związku. Z jednej strony zakochuje się w Fridzie z wzajemnością a z drugiej boi się zrobić ten krok na przód...w sumie to raczej skok na głęboką wodę.
Co pomyślą inni? Czy aby na pewno jestem normalna?
Pytania ktore zadaje sobie kazdy z nas gdy cos idzie nie tak jak bylo w planach.
Przepiękna historia miłosna o poszukiwaniu szczęścia na wlasna rękę, odnalezieniu siebie, o tolerancji.
Ambitne skandynawskie kino po raz kolejny mnie zachwyciło.

W 2oo8 roku niemiecka firma produkcji alternatywnej One Fine Day Films  nawiazala wspolprace z partnerami z Kenyan - firma Ginge w celu stworzenia pracowni filmowej w Nairobi.
Efekty tej wspolpracy mozna podziwiac od 2010 roku kiedy to wyszedl debiut rezyserski Hawy Essuma pt "Soul Boy".
Historia nastoletniego chlopaka ze slumsow Nairobi, ktory pomaga swemu skacowanemu ojcu bez duszy.
By ja odzyskac i wrocic do codziennosci, Abila musi wykonac siedem zadan powierzonych mu przez 'zlodziejke dusz'. Jedyna wskazowke ktora otrzymuje to "podazaj za sloncem", radoscnie i z nadzieja.
Przepiekny artystyczny film ukazujacy jak drobnymi uczynkami mozna zmieniac siebie i otoczenie.
Mlodosc, swiezosc, dobroc - cechy ktorych amerykanscy bohaterowie moga pozazdroscic.
To dzielo spodobalo mi sie bardziej niz wszystkie - nie ambitne, robione po to by zarobic i zabic czas- amerykanskie 'filmiki'.
Inne kultura, inne mozliwosci, maly budzet ale za to swietna fabula i wykonanie.
Brawo.

Tak samo jak czasem lepiej jest co niektore filmy pozostawic nietkniete.
Znow diabelek podszeptal mi do ucha by skierowac sie do dzialu 'Horror' w wypozyczalni ktora juz na mnie zbila koksy, tym razem wybor padl na "Paranormal Xpercience".
Grupka studentow psychiatrii zamiast egzaminow zglasza sie na ochotnika w eksperymencie- wyprawie majacej na celu obalanie mitu o zyciu pozaziemskim. Przyszli lekarze wybieraja sie wiec do opuszczonej gorniczej wioski, robia rozeznanie i na ich nieszczescie otwieraja pewne drzwi, za ktorymi byl wieziony szalony doktorek. Od tego momentu zaczynaja sie dziac dziwne rzeczy i mlodzi juz zami nie wiedza co jest prawdziwe a co wymyslem. Wkrotce zaczynaja ginac jeden po drugim. Czy morderca to duch czy po prostu chora na schizofrenie mloda dziewczyna po traumatycznych przezyciach?
Hiszpanski film grozy rezyserii Sergii Vizcaino okazal sie kompletnym rozczarowaniem.
Nie dosyc ze temat nieco oklepany to itak wlozylam dvd do odtwarzacza i przycisnelam 'play'.
1, 3 H slabych dialogow, efektow nie specialnych , amatorskiej gry aktorskiej.
Jednyny mini plus moge mu dac za koncowke, nieco zaskakujaca.
Tak wiec, ogladanie na wlasne ryzyko.
hiszpanskie kino jest swiatne tylko ten jeden film im nei wyszedl...a moze jest takich wiecej? Niedlugo zaczne poszukiwania.