Moniss in the jungle of (pop)culture

Najnowsze dzieło Laurenta Bouhnika "Q" zyskalo juz swych fanow oraz 'wrogow'. Jakby nie patrzec przedstawienie zaloby przez Déborah Révy (Cecile) jest nieco kontrowersyjne i nie kazdy moze jej forme zrozumiec, polubic.
Francuski film jest przepelniony nagoscia, perwersja, scenami erotycznymi i nie kazdy moze przy nim spokojnie wysiedziec (zwlaszcza meska czesc widowni). Jedankze nie jest to jakis tam 'pornol' z ciekawa i sensowna fabula, "Q" posiada glebie, nalezy sie wsluchac w dialogi i na nim skupic by go w calosci zrozumiec.
Czasami wystarczy jedno podejscie i szafa gra.
Od jakiegos czasu mialam go na oku i wreszcie udalo mi sie go dorwac, jak to zazwyczaj bywa przed seansem sprawdzam na przeroznych stronach z filmami jaka dostaje opinie, na jednych mniej na innych wiecej. Ale to mnie nie zniechecilo, potrafie byc uparta jak cale stado oslow, w kazdym bardzrazie to ta srednie sa dla mnei malo sugestywne. Niektorzy nie zalapali przeslania tego filmu, albo nie obejzeli calosci i dali mu niska ocene, to nie jest fair, ale coz.. c'est la vie.
Laurent Bouhnik nie potraktowal kobiecego ciala tylko przedmiotowo, jak to w zyciu mezczyzni czynia, ale ukazal damski seksapil jako bron, silna i skuteczna.
Seks nie jest jednak tylko zwyklym aktem, w "Q" sluzy on do ukazania slabosci i sily jaka drzemie w nas i jak mozna sie nimi poslugiwac by odniesc sukces. Sama radosc z tego jak mezczyzna sie rozplywa pod 'dyktatura' kobiecej nagosci.
Podziwiam aktorow za role w tym dziele, musialo to byc nie lada wyzwanie zagrac tyle scen erotycznych nago jak Pan Bog ich stworzyl. Czy Hollywood szykuje sie na odpowiedz? Niech lepej sobie odpusci.
"Q" jest wyjatkowy, sila przekazu jest ukryta pod kobiecymi kraglosciami jak w zadnych innym filmie. Maly zastrzyk anderanliny nigdy nikomu nie zaszkodzil.
Tres Bien !

Zapewnie nie jeden z nas spogladajac w przeszlosc ma ochote walic glowa w sciane.
 "Co by bylo gdyby zrobic to a nie tamto?"
Byc moze gdybym kilka lat temu podjela bardziej rozsadne decyzje a nie skakala na gleboka wode, to bylabym tez teraz w innym punkcie.
Chociaz czasami cofajac sie w przeszlosc, mozna dojsc do wniosku ze niezaleznie co by sie stalo, ciagle bysmy wracali do tego gdzie teraz jestesmy.
Peggy Sue, prawie rozwodka i matka, na balu absolwentow zostaje ukoronowana na krolowa, mdleje i cofa sie do lat swoich mlodosci. Rozkloszowane spodnice z wysokim stanem, cadillac, 'kocie' okulary.. świta cos?
Tak! Lata pięćdziesiąte.
I tak o to mloda dziewczyna zachowuje sie bardziej dojrzale i probuje zmienic swoja przyszlosc. Przezywa na nowo pierwszy raz, pierwsza milosc..jednak te proby okazuja sie bezskuteczne.
Peggy budzi sie po spiaczce i nadal znajduje sie w tym samym punkcie, na krotko przed rozwodem.
Ale cos sie zmienia. Jej nastawienie do zycia, do jej bliskich, niby nic namacalnego, ale jednak.
Jest happy end, dobra muzyka, fabula, gra aktorska.
Jim Carrey  wymieniony w obsadzie jest malo widoczny, Nicolas Cage, ktorego zazwyczaj kojarze z rol twardzieli, jako mlodziak marzacy o karierze piosenkarza, zakochany bez pamieci w glownej bohaterce granaj przez Kathleen Turner.
Film Francisa Coppoli jako hołd złożony latom pięćdziesiątym, podróżom w czasie o tym ze nie zawsze wszystko idzie dobrze, ze mimo wszystko trzeba wyciagac pozytywy z prozy zycia.
Duma z siebie, nos do gory (ale nie za wysoko) i do przodu.
W przeszlosci mi nie wyszlo ale w przyszlosci bedzie lepiej, Bo tak chce i tak zrobie.

W leniwe niedziele preferuje filmy sprzed lat. Lata '20, '30, '50, '60 itd i jestem w raju.
Inne realia zycia, problemy, pomysly, kreatywnosc nie zna granic.
Kamera trzymana drzaca reka, przyciemnione lub rozjasnione kolory, mniej perfekcji wiecej zabawy.
Nic nie jest robione na sile.
W zeszlym tygodniu siegnelam po film z 1967 roku, przepelnionych groteska "Nieustraszonych pogromcow wampirow".
Zabawna scena za zabawna, tak ze po dwoch godzinach ogladania mialam cala twarz sparalizowana z nadmiaru smiechu.
Ale smiech to przeciez zdrowie.
Ekscentryczny profesor Abronsius wraz ze swoim asystentem Alfredem wyruszaja na poszukiwania wampirow. Na takowe natykaja sie nocujac w gospodzie pokytej sniegiem Transylwanii.
Czwarty film Romana Polanskiego roi sie od strasznych scen, jednak wszystko jest takie przerysowane i obrocone w zart,  ze nie sposob sie bac.
Wampiry to zrodlo inspiracji dla wielu artystow, zazwyczaj sa one przepelniona autentyczna krwia, brutalnoscia, nie ma miejsca na kpiny.
Dlatego tez to dzielo polskiego rezysera jest taka perelka w kinematografii, dzisiaj brak satyry, groteski w wielu filmach, a przydalo by sie. Moze wtedy nie kazdy film o krwiopijcach bylby na przyslowiowe 'jedno kopyto'.
Mam nadzieje ze tak hucznie zapowiadany nowy film Tima Burtona "Dark Shadows" nie okaze sie cieniem "Nieustraszonych..", opierajac sie na samej zapowiedzi powinno byc rownie zabawnie i luzno.
Dramatyzm mi sie juz przejadl, za duzo miernoty, kopii, przerobek.
Jestem glodna nowych pomyslow.
Eat it, eat it !

Wiecie czasami sie nad tym zastanawiam co bym uslyszala na temat swojej przyszlosci u jasnowidza.
Ale z racji tego ze cierpie na syndrom poluzowanego wieczka, bo zawsze sie u mnie cos pieprzy chybe z takowej wizyty zrezygnuje. Wole nic nie wiedziec, ineczej bylabym bardziej znerwicowana niz juz jestem w wtedy na 100% wyladowalabym w pokoju z miekkimi scianami :].
Na liscie "do obejrzenia" juz od jakiegos czasu mialam "Co za zycie" z A. Jolie w roli glownej.
Niby spelniona dziennikarka, pragnaca robic kariere, nie zwracajaca uwagi na 'błahostki' zycia codziennego dowiaduje sie od ulicznego proroka ze zostal jej niespelna tydzien do smierci.
Co robi?
1. smiech, nie wierzy
2. zwatpienie
3. nerwy / sporo alkoholu we krwi + wywiad na zywo w TV
4. placz
5. gonienie straconego czasu, pogodzenie sie z rodzina i takie tam
Czy gnie?
Jest happy end, wiec przepowiednia sie nie spelnia, przynajmniej nie w 100%, bo jak sama 'pokrzywdzona' pod koniec mowi "wtedy pewna czastka mnie umarla".
Ta 'ambitna' , zamiast niej pojawila sie ta radosna krzyczaca 'Carpe Diem'.
Lekka niby komedia o przeslaniu ' nigdy nie wiesz co sie wydarzy, ale badz gotow na wszystko'.
Taaak ale real life to nie movie, wiec to sie nie liczy, aczkolwiek nawet warto na te 1.5 H wtopic sie w dziennikarski swiatek A.Jolie, by wyciagnac z niego wlasne wnioski.

Quentin Dupieux - czlowiek renesansu, robi to i tamto, czy z sukcesem czy bez, to nie istotne, ma pasje jakiej niejeden 'arysta', tworca moglby mu pozazrdoscic. On realizuje samego siebie, robi to dla siebie nie pod publike.
Wspolczesnie ludzie lubią byc szokowani.
Opona samochodowa z telepetycznymi zdolnosciami ? Przedmiot jako morderca i glowny bohater filmu?
Spoko.
Albo kreci sie glowa i domawia obejrzenia "tego czegos" albo tak jak ja idzie sie na zywiol i wciska "play".
1,5 godziny zycia....niee nie zmarnowane..no moze kilka minut z tego czasu...
Opona tez ma uczucia, wiedzieliscie o tym?
zakochuje sie, pozada, ma kompleksy.
Jest niczym czlowiek cierpiacy na psychoze, bo brutalna.
Niczym Frank z "God bless America" zabija tych ktorzy sa dla niej niemili.Tyle ze w przeciwienstwie do Franka "Opona: nic nie mowi, wiec co do jej pogladow to wlasciwie nic nie wiemy.
Fabula filmu jest dosyc interesujaca, wykonanie nieco bym dopracowala, bo czasami mialam ochote tylko przewinac nieco do przodu, a potem znowu i znowu. Od interesujacego momentu do interesujacego momentu.
Spoczko, wiem ze czasami bywam dziwna, przez "zyczliwych" nazywana freakiem, ale tak szczerze?
Tak, "Opona" mi sie w pewnym stopniu sposobala.
Quentin Dupieux zapelnil swoje dzielo metaforami, ktore byc moze kazdy inaczej moze odebrac, ale one tam sa (w wiekoszosci komercialnym amerykanskim badziewu ani widu ani slychu)
Film moze i jest dziwaczny, ale sadze ze jak sie go juz zobaczy to ...
Sprawdzcie sami.

W dwójkę jest zawsze razniej w pojedynke nieco ciezej,ale sie da.
Ktoz z nas nigdy tego nie uslyszal.
Owdiowialy ojciec i mlody syn - oboje poszukuja swojej drugiej polowki, sek w tym ze jeden kobiety a drugi chlopaka.
Film z 1994 roku duetu Geoffa Burtona oraz Kevina Dowlinga bierze pod lupę stosunki ojciec- syn.
Nieco niekonwencjonalnie bo Jeff jest niepewnym siebie homoseksualistą i jak na tamte czasy jest to w pewien sposob kontrowersyjny temat. Wtedy jeszcze homoseksualizm nie byl tak  spopularyzowany jak dzis.
Istna perelka posrod komedio - dramatow.
Swietna rola Jacka Thompsona jako tolerancyjnego ojca, jest dla mlodego Russela Crowe jako syna (jaki on mlodziutki *.*) czyms..czyms o czym kazdy z nas marzy...wyrozumiali rodzice ktorzy nie tylko Cie rozumieja ale rowniez interesuja sie Twoim stylem zycia...niczym mis, do ktorego mozna sie przytulic.
Same pozytywne rzeczy.
"The sum of us" w polskich wypożyczalniach dostepny pod tytulem "Tacy jak my" jest pieknym dzielem wartym uwagi. Film z jednej strony o powazniejszych tematach takich jak tolerancja, bliskosc, milosc, odrzucenie a z drugiej strony zabawny lekki, sklaniajacy do przemyslen.
 Wspolczesnie brakuje takich filmow....

Jezeli chodzi o horrory to dawno temu stracilam nadzieje na jakis dobry film.za
Wszystkie sa niskobudzetowe i bardziej smieszne anizeli straszne.
Kilka dni temu natknelam sie na "Monster Brawl". Pojedynek potworow na smierc i zycie. Czemu nie?
Wiec wlozylam plyte do odtwzracza dvd i jazda.
Obejrzalam pierwsze 20 min po czym zaczelam przeskakiwac przez kolejne sceny.

Ten film rezyserii Jesse T. Cook'a to kompletna klapa, nadal mam wyzuty sumienia za te 2euro stracone za pozyczenie tego filmu.
Czseciowo zerzniety z Tekkena, przedstawienie krotkich filmow o postaciach, dlaczega sa jakie sa.
A czesciowo po prostu, jakby robiony na sile, nie ma ani dobrej fabuly, ani nie jest dobrze opracowany.
Po prostu plakac sie chce spogladajac w wypozyczalniach na polke z filmami grozy.
Nie dajcie sie nabrac na obiecujace opisy zazwyczaj wyobrazicie sobie cos innego niz jaki dany film autentycznie jest.

" Nie jestem taki jak wszyscy inni" - ja Frank mam wyzsze cele, nie zatracilem sie w tym komercialnym tlumie idiotow. Nie nie. Po zwolnieniu mnie z pracy, falszywej diagnozie jakobym mial guza mozgu, nie mam nic do stracenia. Nie lubie oszczerstwa, klamstwa,propagandy, kopiowania, nabijania sie ze slabszych w stadzie.Ci idioci Amerykanie nabijaja sie z tego chorego Stevena, to jest nieludzkie.
Nie mam nic do tracenia. Wiec cos zrobie. Sami musicie przyznac ze swiat bylby lepszy bez niemilych ludzi, ktorzy robia wszystko albo jak automat albo na pokaz.
No juz, powiedzcie 'tak', zadnych "Me sweet 16", Kardasiahnow, Glee, i tym podobnych.
Biore bron i zrobie rzez. Od teraz macie byc mili !
Podczas mojej pierwszej akcji przypadkowo przyplatuje sie do mnie nastolatka Roxanne, ktora ma podobne podejscie.
Jesesmy wybawcami, teraz mowia na nas 'mordercy' ale kiedys powia nam 'dziekuje'.

"Nikt juz nie rozmawia...ludzie bezmyslnie kopiuja teksty zaslyszane w TV, radiu, czy znalezione w sieci"

Ale o tym dwojka bohaterow filmu pt "God bless America" sie najwyrazniej nigdy nie dowie.
Tak zgadza sie, film nie ma happy endu.
Ten film trzeba obejrzec, koniecznie.
Dzielo w pewien sposob krytykujace plytkie spoleczenstwo amerykanskie pojawialo sie na paru festiwalach a potem marsz do TV. A kino? niby w TV ma byc wieksza ogladalnosc? o amerykanska ironio.
Sadze ze w pewnym stopniu kazdy z nas moglby sie utozsamic z Frank & Roxy, bo ktoz nie zasmakowal goryczy komercji i manipulacji?
"God bless America" nie potrzebuje hucznej  reklamy by byc swietnym.
Amerykanski film nowoczesny, ktory jest wyjatkowy, zadne komercialne 'blabla'.
A wiec... marsz ogladac.

Ostatnio dziwnym losowym przypadkiem do reki wpadają mi same filmy nieco cięższego kalibru. Niby po stresujących godzinach na uczelni lub/ oraz w pracy powinno się zrobić coś odprężającego, ale mnie to najwyraźniej nie dotyczy. Umysł przełączam na tryb 'off' tylko po zgaszeniu świateł i wtuleniu się pod ciepły kocyk, no ale to nie o tym.
"Buffalo '66" w reżyserii Vincenta Gallo, nieudolnie przetłumaczony przez polskich dystrybutorów na " Oko w oko z życiem" gości na kartach kinematografii już od 1998 roku.
Dramat psychologiczny o związku pomiędzy życiowym wykolejeńcem Billy'm oraz dość dziwna tancerka/ aktorka Laylą.
Po wyjściu z pięcioletniej odsiadki już nie tak młody chłopak postanawia wrócić w rodzinne strony. Bylo by łatwiej gdyby miał przy sobie pieniądze oraz prawo jazdy. Jako tako udaje mu się zdobyć darmowy dojazd, tyle ze nie jako autostopowicz, raczej jako porywacz. Co dziwne dziewczyna zbytnio się nie opierała, a zamiast uciekać przy pierwszej lepszej okazji ciągle była u boku Billiego, przystała na jego 'prośby' udając jego szczęśliwa małżonkę przed rodzicami, pozwalała by ja obrażał i zachowywał się jak by był jej właścicielem. Zauroczenie? a może ciągnota do samodestrukcji?
Christina Richie zagrała swoja rolę wręcz idealnie, Vincente Gallo sprawiał wrażenie jakby naprawdę taki był jak jego postać.
Jak się później okazuje, Billy nie był zły aż do szpiku kości, gdzieś tam głęboko siedział sympatyczny chłopak. Layla pomogla wydostać mu się na zewnątrz. I oto happy end.
Film potwierdza powszechną prawdę o tym, ze stres i nerwy zaślepiają człowieka, budząc w nim niezbyt przyjemne duchy, natomiast gdy sie na moment zdejmie 'klapki' z oczu, rzeczywistość oraz przyszlosc nabierają innych barw.
Ambitny dramat, który warto obejrzeć, dla co niektórych może nawet zadziałać kojąco.

Pomiędzy liczbami pierwszymi zawsze jest luka, która nie pozwala na zbliżenie, tak samo jak w życiu - zawsze znajdzie się nie pasujący element z innej układanki.
"Samotność liczb pierwszych" to ambitny włoski film na podstawie powieści Paolo Giordano pod tym samym tytułem.
Nie jest on o matematyce jak mógłby tytul sugerować, lecz o emocjonalnych indywidualistach jakimi są Alice oraz Mattia.
Oboje jako dzieci musieli stawić czoła wyzwaniom, które zdecydowanie zbyt wcześnie na nich spadły,  w szkole borykali się odrzuceniem z grupy nastolatków. Łączy ich tak wiele. Wydawać by się moglo ze będą stanowić co prawda nie idealna ale całkiem udana na swój sposób parę. Jednak nie jest to takie proste. Oboje borykają się z samotnością, a poprzez traumatyczne dzieciństwo nie są zdolni do okazywania emocji i wtopienia się w szary komercjalny tłum pospolitych ludzi.
Film ukazuje ich losy na przestrzeni lat, jak się łączą i rozdzielają.
Nie jest to łatwa historia. Mało słów, więcej muzyki i obrazów.
O tym jak osamotnienie może wyniszczać nie tylko emocjonalnie ale również cieleśnie.
O tym jak to jest nie mieć nikogo, kto mógłby podać dłoń.
O tym jak krzyki o pomoc pojedynczej jednostki bywają zagłuszane poprzez sztuczne społeczeństwo.
Ciężki temat - piękna ekranizacja.

W zeszłym tygodni na dużych białych komercjalnych ekranach pojawiło się najnowsze 'dzieło' Petera Berga. Dużo bogatych trailerow, kolorowych plakatów, konferencje prasowe wywiady etc..podsumowując: udana kampania reklamowa. Tak wiec młodzi widzowie nabierają ochoty by sprawdzić jak będą tym razem wyglądać kosmici. Podejście do kasy, zaplata za bilet do tego duża cola i popcorn i siad na wygodnym fotelu. 2 godziny później.... Rodzi się myśl w głowie: ciekawe czy oddają mi pieniądze za bilet. Przecież zapłaciłam by obejrzeć film a nie jakiś pokaz maszyn. Fabuła jest tylko pretekstem do zaciągnięcia fanów filmów s-f do kina. "Battleship : bitwa o Ziemię" wg opisu jest ekranizacją bardzo popularnej gry w statki, flota marynarki wojennej musi stawić czoła niezidentyfikowanym obiektom, celem misji jest udaremnienie planów UFO. Jest to mniej więcej prawdą. Mniej ponieważ wykorzystanie domniemanej gry w statki ma tam scenę, która trwa niecałe 15minut. Reszta filmu koncentruje się na : rakietach, broni, zabijaniu. Boom Boom, Poow Poow. Więcej gry aktorskiej - mniej maszyn i być może dałoby się jeszcze ten film uratować. Itak znajda się osoby, którym to 'dzieło' się spodobało, najwyraźniej maja małe wymagania. No ale o gustach się nie dyskutuje. Osobiście nie polecam i proszę tego Pana tam na gorze żeby równie mocno reklamowany film "The Avengers" nie okazał się tak mdłym rozczarowaniem jak Rihanna jako pani oficer. Amen. Blacque M.

Poniedziałek dniem miernoty filmowej. Obejrzyj, zapomnij i weź się w garść jeżeli chcesz coś więcej w zyciu osiągnąć.
Holenderskie komedie "New Kids Turbo" oraz "New Kids Nitro" są tak żałosne ze niewiadomo czy trzeba sie śmiać czy płakać. Główni bohaterowie w stylizacjach rodem z kiczowatych lat osiemdziesiatych, bez szkoly, bez pracy, 'odpady spoleczenstwa'.
W pierwszej czesci filmu, chłopacy buntuja sie przeciwko wysokim rachunkom i niskim zasilku. Oj dzieje sie dzieje w Maaskantje. "Dresy" o zlotych sercach zachecaja rowniez innych mieszkancow do wspolnego strajku przeciwko niesprawiedliwosci. Oczywiscie glupi ma zawsze szczescie, tak wiec po paru 'bum bum, pow pow' chlopcy zostaja 'skazani' na prace spoleczne jako zadośćuczynienie za zniszczone miasto.
Jakis czas pozniej leniwi przystojniacy znow ruszaja do akcji.
"New Kids Nitro" niczym dynamit rozsadza sale kinowe. Kolejna dawka niskobudżetowego humoru plus zombie gratis.
Pierwsza czesc da sie przelknac, ale w drugiej debilizm przeszedl na nowy poziom.
Po co takie cos ogladam?
Czesciowo dla smiechu, bo jakby nie patrzec smiech to zdrowie, nawet jezeli zarty sa niesmaczne. Po codziennej dawce stresu na uczelni i w pracy warto sie rozerwac by choc na kilka chwil przelaczyc mozg na opcje 'stan wstrzymania'. Nie myslec.
Bycie glupim jest luksusem na ktory nie kazdy moze sobie pozwolic. Dlatego tez dla typowego 'homo sapiens' takie filmy sa powodem by sie po prostu posmiac z leniwych i debilnych dialogow, poobgadywac i w koncu odetchnac z ulga "uff moje zycie nie jest jednak takie zle".
Glupi moze i ma szczescie, ale tylko 'ci myslacy' moga to docenic.

Czeska filmografia jest mi obca.

Pośród kiepskich komedii, brutalnych filmów sf czy naciąganych filmach akcji czasami można znaleźć prawdziwe perełki. Nawet w komercjalnym kinie. Zanim ktoś zgłosi sprzeciw, dodaje iż filmy te niestety nie są częstym i długim gościem na dużym białym ekranie, ale mimo to od czasu do czasu pojawiają się tam. Aktualnie panuje szal na 'hipsterstwo' i na chwalenie jakim to się jest indywidualistą, mimo ze jeszcze parę miesięcy temu było się na innym froncie. Dlatego tez od czasu do czasu duże komercjalne kinowe korporacje wpuszczają w publiczny obieg filmy po które trzeba wyżej sięgnąć. Ambitne kino. "Hipsterzy" twierdza ze oni tylko takie filmy oglądają, mimo ze jestem pewne ze nie wszystko zrozumieli, ba, czasami nawet nałogowi kinomaniacy maja male problemy z interpretacja i zrozumieniem.
I własnie taka małą perełką okazała się kanadyjska produkcja "Monsieur Lazhar". Sukces na festiwalach filmowych a w kinach? pośród szerszej publiki? Nie wiadomo.
Kinowi smakosze już szukają kopii w sieci, albo zbroją się w cierpliwość do wydania na dvd, tylko nieliczni zobaczą ta bardzo dobra francuskojęzyczną produkcje, a szkoda.
Akcja dzieje się w montrealskiej szkole podstawowej. Nauczycielka wiesza się w klasie. Znajduje ja 12letni chłopak. Szok, trauma, żałoba. I te ciągłe pytania: Dlaczego? dzieci jak się czujecie? Po tygodniu do szkoły przychodzi nowy nauczyciel pochodzenia algierskiego. Pomaga uczniom przywiązanym do swej byłej nauczycielki znów zacząć dostrzegać te dobre rzeczy w życiu, pomaga im pogodzić się z tym przykrym faktem ze Martine odeszła i ze jej śmierć, cóż, nie miała większej głębi; w każdym bądź razie nikt nie rozumie dlaczego odebrała sobie życie a tym bardziej dlaczego zrobiła to w klasie, w szkole pełnej wrażliwych dzieci.
Monsieur Lazhar sam przezywa swój osobisty dramat, nie przeszkadza mu to jednak każdego dnia zabawiać i uczyć 11-latków. I tak od lekcji do lekcji, uczniowie otwierają się emocjonalnie i zostaje wypowiedziane zdanie "to nie my mamy żałobę, ale nasi rodzice".
Film jest o przemocy i traumie, o próbach walki o powrót do normalności. Krok po kroku i już jest wyjście na prostą. Ta kanadyjska produkcja jest warta uwagi i prób interpretacji, zwłaszcza zakończenia.

Seria filmów "American Pie" towarzyszyła zapewne niejednemu z nas w gimnazjum oraz/lub liceum. Ot takie lekkie bezsensowne komedie, w których tematem głównym jest seks oraz imprezy. Oglądało się je dla zabawy, dla zbicia czasu, dla treningu mięśni twarzy. Wraz z kolejnymi częściami a jest ich aż 6 scenarzyści wykazali się aż zanadto kreatywnością. Ciągle te same watki ciągnąć, naciągać...nie jest to już zabawne. 3 części i temat skończony. Pozostałe filmy serii są opatulone w tandetę i nudę, ze najlepiej się od nich trzymać z daleka.
Jednak od jakiegoś czasu w świecie filmowym panuje moda na tzw 'genezy' czyli jak i co się zaczęło. 'American pie' nie potrzebuje czegoś takiego, wiec scenarzyści wymyślili 'Zjazd Absolwentów'. I oto kilka dni temu do kin wszedł, mam nadzieje, finałowy film "American Pie: Reunion' . Czyli spotkanie starej paczki zboczonych przyjaciół z liceum po latach. Wydawać by sie mogło ze tym razem znów będzie to dobry film, ale. Właśnie, znów jest 'ale'. Niby można sie pośmiać, ale gdyby w filmie grała inna obsada aktorska to bym już w połowie filmu wyspacerowała z kina.
Dorośli mężczyźni wygłupiający się niczym nastolatkowie, żarty z podtekstem seksualnym, mnóstwo alkoholu.
Zabrakło magii, luzu, lekkości, które były walorem poprzednich, zwłaszcza początkowych części. Mozna go obejrzeć z czystego sentymentu ale dawnych lat, może się spodobać, ale większość wyjdzie z seansu ze skwaszonymi minami, jak ja.
Ostrzeżenie: ogląda sie na wlasna odpowiedzialność.