Jakiś czas temu zostałam wytypowana przez Arkadiusza  do zabawy w motywy filmowe, zainicjowanej przez FILM Planeta. Moim zadaniem jest podanie siedmiu tytułów krążących wokół tematyki dziennikarstwa, cóż przyznam się że miałam malutkie kłopoty w wyborze, ale ostatecznie jako tako dałam sobie radę.

Prywatnie sama od czasu do czasu pracuję jako wolny strzelec i w przyszłości marzy mi się stała współpraca z Andy Warhol's Interviev lub iD lub lub lub, pod tym względem jestem jeszcze niezdecydowana. Zanim to jednak nastąpi mam masę czasu do ćwiczenia, ćwiczenia i kontynuacji swojej samotnej nauki (jestem raczej samoukiem, źle się czuję w grupie). Póki co delektuję się każdym malutkim sukcesem i udowadnianiem temu i owemu, że dyplom to nie wszystko.

No właśnie ilu jest dziennikarzy, absolwentów szkół dziennikarskich, bądź też takowych studiów? Dużo? Raczej mało... czy to dobrze? Sądzę, że jest to raczej temat na osobny mini artykuł, nieprawdaż?

No to wróćmy do rzeczy. Dwa słowa klucz: Film, Dziennikarstwo i mój pierwszy wybór pada na:

1. Dziennik zakrapiany rumem (2011)

Hunter S. Thompson jest jednym z prekursorów tzw New Journalism i wynalazcą stylu gonzo. Postać niewątpliwie kontrowersyjna, jednak mimo tego braku jakiejkolwiek moralności jest jednym z moich autorytetów, jeżeli chodzi o dziennikarstwo.
Produkcja B. Robinsona powstała na podstawie książki pod tym samym tytułem, to historia podchmielonego J. Deppa (po raz kolejny współpracuje z Thompsonem; pierwszy film to Las Vegas Parano) w roli Paula Kempa, który ląduje w Portoryko, gdzie zakochuje się w narzeczonej podstępnego biznesmena, przy okazji trzeźwiejąc i rozpoczyna walkę o wolne media.

Przez jakiś czas zastanawiałam się czy nie wykorzystać tutaj Raoula Duke, dziennikarza sportowego z Las Vegas Parano, ale stwierdziłam, że dosyć o Thompsonie... a produkcja T. Gilliama jest raczej o skutkach kwasu i LSD niż o tworzeniu wiadomości.

2. Good night and good luck (2oo5)

Dosyć długo zwlekałam z seansem, aż w końcu nie mając zielonego pojęcia co dziś zarzucić na ruszt wybrałam pozycję z długiej listy "chce zobaczyć".
Jest to druga próba reżyserska bożyszcza kobiet G. Clooney'a, osobiście nie przepadam za nim zbytnio jako za aktorem, ale po genialnych Idach Marcowych doszłam do wniosku, że lepiej sprawuje się stojąc za, a nie przed kamerą.
"Legendarny dziennikarz stacji CBS, Edward R. Murrow, w połowie lat 50. wypowiedział medialną wojnę senatorowi Josephowi McCarthy'emu, inicjatorowi kampanii, w której znane osobistości ze świata amerykańskiej polityki, kultury i show biznesu oskarżane były o działalność na rzecz komunistów. Działania Murrowa i Freda Friendly'ego, producenta prowadzonego przez niego programu, przyczyniły się do zakończenia działalności McCarthy'ego i Komisji Parlamentarnej do Spraw Działań Antyamerykańskich. To spojrzenie na telewizję współczesną przez pryzmat jej działalności w latach 50-tych. Film rozpoczyna i kończy się sceną przyjęcia, które miało miejsce w 1958 roku, kilka lat po wydarzeniach, o których wspomniałem wyżej. Edward R. Murrow odbiera nagrodę i staje przed swoimi kolegami z branży by wygłosić znaczące przemówienie. Ostrzeżenie, jakie pada z jego ust, do dziś wydaje się aktualne, mało tego - choć ma już niemal 50 lat, zdecydowanie przewiduje, jaki obraz będzie miała telewizja dzisiaj. Rządzą w niej bowiem sponsorzy i wyniki oglądalności, schlebianie tanim gustom i coraz większa infantylizacja. Telewizja coraz bardziej oddala się od misji jaką mogłaby nieść, od wartości jakich mogłaby dostarczać. Telewizja mogłaby mieć ogromne znaczenie w kształtowaniu społecznych postaw, woli jednak ścigać się w poprawianiu wyników."