Szepty i krzyki (1977)
8/10

Kolejne dzieło Bergmana zrealizowane z wręcz teatralną starannością od aktorów zaczynając a kończąc na scenerii, której po prostu nie da się pominąć.

Trzy siostry i  pokojówka, cztery odmienne charaktery. Zbierają się pod jednym dachem, gdzie mimo więzy krwi nijak nie potrafią się dogadać, nawet w obliczu śmierci jednej z sióstr. Każda ma swoje tajemnice i swój mały światek do którego absolutnie nikt nie ma prawa wstępu.

Scenografie zdaje się grać równie ważną rolę co aktorki, wnętrza są pomalowane na czerwono, z czerwonymi meblami, a w kontraście białe szaty kobiet.
Wszystko jest detalicznie zaplanowane i nie da się tego nie zauważyć.
Gratka dla fanów szwedzkiego reżysera.


Bestia (1975)
7/10

Na 13. MFF Nowe Horyzonty odbyła się retrospektywa twórczości Waleriana Borowczyka, którą jakimś cudem ominęłam. Lubię produkcje kontrowersyjne bo serwują mi inne spojrzenia na pewne tematy, jednak co za dużo to nie zdrowo, a tyczy się to Bestii w szczególności rozpoczynając od pierwszych scen obrazujący stosunek dwóch koni, a kończąc na grzechu bestializmu.

Z tego co do tej pory zdążyłam wyszperać na temat Borowczyka domyśliłam się, że jego 'specjalizacją' były filmy o zabarwieniu perwersyjno - erotycznym, aha to dlatego się nim wcześniej nie zainteresowałam.

"Dawno, dawno temu w lasach należących do możnego władcy żyła sobie bestia obdarzona gigantycznym fallusem i jeszcze większą żądzą. Niestety, nienasycony apetyt seksualny obiektu jej westchnień, młodej żony księcia, znacznie przewyższał możliwości bestii. Wyczerpany miłosnymi igraszkami potwór udaje się na wieczny spoczynek. Dwa stulecia później historia powraca w snach nowej dziedziczki arystokratycznego rodu. Pełna humoru i daleka od politycznej poprawności opowieść łącząca elementy tradycyjnej francuskiej farsy z surrealistyczną wyobraźnią poetycką."

Dla szarego widza może i będzie dosyć kontrowersyjny, zresztą dla koneserów też, najważneijsze jest podejście do tego typu produkcji, ja doszłam do wniosku, że skoro obejrzałam od początku do końca japoński film  964 Pinokio, o którym pisałam w notce o cyberpunku, to ciut erotyki też będę w stanie przełknąć i korona mi z głowy nie spadnie.
Mimo paru odpychających momentów jest to całkiem ciekawie zrealizowana produkcja, którą nie da się jednoznacznie sklasyfikować, dla tych co lubią eksperymentować z kinem.



Zabawka (1976)
8/10

"Niełatwe jest życie dziennikarza, szczególnie kiedy jest się na tropie ważnego śledztwa, a szef zleca opiekę nad synem, który do grzecznych chłopców nie należy. Teraz, jako nowa zabawka szefa, François jest zdeterminowany by zakończyć maskaradę, na którą przystał i ukazać światu prawdziwe oblicze tyrana, dla którego pracuje."

Dziennikarstwa tam za dużo nie ma, jest za to cała masa dobrego humoru w najlepszym stylu. Pierre Richard świetnie spisał się w roli dziennikarza z wielkimi ambicjami ale też niesamowitym pechem, nie wiem czy jeszcze któremuś dało stać się zabawką ku uciesze rozpieszczonego synka strasznego prezesa, który nieoczekiwanie staje się się największym sprzymierzeńcem głównego bohatera.


Tajemniczy blondyn w czarnym bucie (1972)
6/10

"Pewien przypadkowy mężczyzna - nader roztargniony muzyk staje się uczestnikiem niesamowitych, tajemniczych wydarzeń związanych z walką wywiadu. Bezwzględny szef tajnych służb poleca dokładnie śledzić muzyka dla przyciągnięcia uwagi gangsterów..."