Belle de jour (1967)
8/10

"Severine jest piękną kobietą i żoną lekarza. Jednak mimo całej miłości jaką żywi do męża nie może przemóc się by uprawiać z nim seks. Zamiast tego kobieta oddaje się wyrafinowanym marzeniom erotycznym, a później zaczyna pracować jako prostytutka."
"Woody Allen składa hołd arcydziełu filmowemu, jakim jest słynna "Casablanca". Bohaterem "Play it again, Sam" jest neurotyczny maniak filmowy Allan, wielbiciel i nieudolny naśladowca Humprey'a Bogarta. Allan nie może się pozbierać po rozstaniu z żoną. Przyjaciele Dick i Linda (w tej roli wspaniała Diane Keaton) pomagają mu znaleźć odpowiednią dziewczynę.. Czy Allan ma szansę na związek z ukochaną kobietą? I czy spełni się jego marzenie o byciu Bogartem choć raz w życiu?"

Jakiś czas temu oglądałam francuską produkcję Paryż - Manhattan (2012), w której młoda Francuzka radziła się plakatu Woody'ego Allena, w Zagraj to jeszcze raz, Sam jest podobnie. Allen radzi się Bogarta, co nie zawsze szczęśliwie się kończy.
Strasznie fajna satyryczna komedia dla intelektualistów, o intelektualistach, że też wcześniej się na nią nie natknęłam....ale lepiej późno, niż wcale :)

"Klejne mizoginiczne dzieło Marco Ferreriego, które [wg słów reżysera] pokazuje samotność mężczyzny w "sfeminizowanym" współczesnym świecie. Bohaterem filmu jest inżynier Gerard [Depardieu], który samotnie wychowuje niespełna dwuletniego synka. Żona opuściła go, ponieważ miała dość rodzinnego życia i postanowiła zostać aktywistką Ruchu Wyzwolenia Kobiet. On, domator zajął się dzieckiem z tym większym zapałem. Pewnego razu pojawia się nowa kobieta w życiu Gerarda - Valerie [Ornella Muti]. Po pierwszych miłosnych uniesieniach, dziewczyna zaczyna coraz większą uwagę poświęcać synowi bohatera. Z czasem mężczyzna jest jej tylko potrzebny do zaspokajania seksualnych potrzeb. Sfrustrowany inżynier zaczyna coraz gorzej czuć się w roli zabawki, aż w którymś momencie na znak protestu dokonuje... samokastracji."

Wiecie, że nawet Gerard Depardieu był kiedyś nawet przystojny? i szczupły?
Moje pierwsze spotkanie z włoskim reżyserem i na pewno nie ostatnie. Lubię dziwaczne produkcje, bo zawsze mogą mnie czymś zaskoczyć w przeciwieństwie do tych monotonnych, których akcja od lat toczy się według utartego schematu, a Ostatnia Kobieta jest zdecydowanie oryginalna.



Utracona cześć Katarzyny Blum (1975)

"Katarzyna Blum (Angela Winkler) oskarżona jest o udzielenie pomocy zamieszanemu w rewolucyjną działalność, poszukiwanemu przez policję Ludwigowi Goettenowi (Jürgen Prochnow). Przesłuchujący ją komisarz współpracuje z mediami. Te niszczą życie prywatne Katarzyny oskarżając ją o złe prowadzenie się, zupełny brak moralności i szkodzenie społeczeństwu. Media wdzierają się w środowisko, w którym wychowywała się Katarzyna, manipulują wypowiedziami świadków, wywierają też presję na chorej matce Katarzyny. Pozostawiona sama sobie Katarzyna nie ma żadnych szans w starciu z prasową nagonką. Postanawia wziąć sprawy we własne ręce. Film jest staranną adaptacją prozy niemieckiego noblisty Heinricha Bölla i echem w dyskusji na temat odbioru publicznego działalności grupy Baader-Meinhof."

Przyznam się bez bicia, że przez pierwsze pół godziny prawie zasnęłam....pomimo obiecującego opisu, sam film jest dosyć słabo wykonany i ciężko jest się na nim skupić. Może dam mu jeszcze kiedyś drugą szansę, bo przy pierwszym razie byłam padnięta po całodniowym śmiganiu po Wrocku i to mogło mieć duży wpływ na odbiór tragedii Katarzyny Blum, dlatego też postanowiłam pominąć go w ocenie.