Zawrót głowy (1958)
10/10 ♥

"Akcja filmu rozgrywa się w San Francisco. James Stewart w roli cierpiącego na lęk wysokości detektywa, wynajętego by śledzić żonę przyjaciela, która ma skłonności samobójcze (Kim Novak). Kiedy pewnego dnia udaje mu się uratować ją przed skokiem do zatoki, uświadamia sobie, że ta piękna, tajemnicza kobieta stała się obiektem jego obsesyjnego pożądania."

Moim skromnym zdaniem jedno z najlepszych i najważniejszych dzieł mistrza suspensu. Produkcja która należy do tak zwanej Five Lost Hitchcocks (pozostałe to Człowiek, który wiedział za dużo, Lina, Okno na podwórze oraz Kłopoty z Harrym), przez wiele lat była niedostępna dla szerszej publiki, jest świetnie zrealizowanym dramatem psychologicznym. Wokół Vertigo krąży wiele plotek, a sam reżyser początkowo nie był zadowolony z niezbyt przychylnych recenzji w wyniku czego odwrócił się od J. Stewarta, z którym wcześniej często współpracował. Dla fanów Hitchcocka i dobrego kina, absolutny must see!
"Kanji Watanabe (Takashi Shimura) to urzędnik służby cywilnej. Pewnego dnia dowiaduje się, że jest chory na raka i nie ma szans na przeżycie. Patrząc wstecz na swoje życie dochodzi do wniosku, że było ono zupełnie puste i jedynie poświęcone nic nie znaczącym sprawom służbowym. Postanawia, więc zrobić coś, co przysłuży się mieszkańcom miasta. Wpada na pomysł by wybudować park."

Do tej pory mało kiedy stykam się z twórczością Akiry Kurosawy, tak że jego filmy póki co są dla mnie nowością i jeszcze nie poznałam stylu tego japońskiego reżysera. Moi rodzice kochają westerny, a 7 wspaniałych jego autorstwa od lat zajmuje wysokie miejsce na liście ich ulubionych i właśnie wtedy jako dziecko po raz pierwszy zetknęłam się Kurosawą, a drugi raz nie tak całkiem dawno bo kilka miesięcy temu, kiedy to oglądałam Zbłąkanego psa (1949). 
Ale dopiero przy Ikiru zauroczyłam się japońskim geniuszem. Pominę to że Ikiru to po japońsku znaczy żyć, a jakiś geniusz przetłumaczył to inaczej, ale no cóż, pomimo tej pomyłki jest to niesamowita produkcja, której przesłanie jest jasne: życie jest za krótkie by je zmarnować. Jak dla mnie: cudeńko, uwielbiam pozytywne ale nie kiczowate filmy.
"Kolejna ekranizacja powieści wybitnego realisty i znawcy ludzkich dusz. Rosja, druga połowa XIX wieku. Do hrabiego Obłońskigo przyjeżdża prześliczna siostra Anna. Jest ona żoną bezwzględnego "biznesmena" - jakbyśmy go dziś nazwali - i nieszczęśliwa w owym małżeństwie. Rozwieść się jednak nie może ze względu an surowe zasady towarzyskie i malutkiego syna, którego bardzo kocha. Pewnego dnia na balu, wydanego przez jedn z wielu kuzynek, Anna poznaje tajemniczego i niezwykle pociągającego hrabiego Wrońskiego. Rodzi się między nimi sympatia, a potem miłość. Miłość tak silna, że Anna dla niej porzuca swoją rodzinę i nie bacząc na opinię jaką przez ten czyn ma w towarzystwie, zamieszkuje z Aleksym. Niestety, to nie koniec historii, a ledwie jej początek"

Brytyjska ekranizacja, ulubionej książki filmowców, często pomijana w starciu z hollywodzką wersją z 1935 roku z Gretą Gabo na czele. Niesłusznie. Vivien Leigh po raz enty genialnie zagrała kruchą, zagubioną kobietę, zaplątaną w niciach losu. Nie widziałam jeszcze innych wariantów tej tragicznej historii prócz tej z 2012 roku, ale jestem niemal pewna, że to właśnie ta z 1948 roku zasługuje na miano tej najlepszej.

""Lecą żurawie" to piękna, nagrodzona w 1958 roku na XI MFF w Cannes "Złotą Palmą", historia romantycznej i głęboko tragicznej miłości pary kochanków, których szczęściu przeszkodziła wojna. Borys zgłasza się jako ochotnik na front, Weronika w dniu swoich urodzin zostaje sama. Wojna zbiera swe okrutne żniwo - Borys ginie od zbłąkanej kuli. Weronika zaś poślubia jego brata Marka, któremu uległa w chwili stresu wywołanego nalotami bombowymi. Jej małżeństwo nie może być szczęśliwe - wszystkie myśli i uczucia dziewczyny zabrał ze sobą Borys. W dniu wyzwolenia wśród szczęśliwego, wiwatującego tłumu Weronika czuje się obco. Dla niej nie ma ukojenia. Niezwykły, wzruszający film pokazujący wojnę w nietypowy dla kinematografii radzieckiej sposób. Nie ma tu monumentalnych scen batalistycznych, rozwianych sztandarów i dowódców podejmujących decyzje ze stoickim spokojem. Kałatozow pokazuje wojnę z całą jej odpychającą ohydą, jako siłę niszczącą człowieka fizycznie i degradującą moralnie. Większość akcji rozgrywa się na zapleczu frontu na tle codziennego, morderczego wysiłku ludzi rzuconych w wir wojennej machiny. Wspaniałe role Samojłowej i Batałowa urzekają głębią przeżyć psychologicznych i oszczędnością środków wyrazu. Określając swój sposób pracy reżyser mówił: Wyznaję zasadę następującą: w filmie stwarzam kilka zasadniczych węzłów fabuły i te węzły nasycam liryzmem, aż do granic wytrzymałości. W tych punktach staram się atakować widza wzruszeniem. W nich wyrażam swój stosunek uczuciowy do tematu. Zwraca także uwagę strona plastyczna filmu. Kałatozow podkreślał, że język filmu jest językiem plastyki, a nie literatury, językiem obrazów a nie anegdoty i dialogów. Scenariusz wydaje mi się o tyle ważny, o ile stoją za nim obrazy. Uroda obrazów w tym filmie zasługuje na szczególną uwagę. ."

Nic dodać, nic ująć, a wraz z tym filmem postanawiam w niedalekiej przyszłości zabrać się za zwycięzców ważnych festiwali sprzed lat, w aktualnym repertuarze jest mi ciężko, coś dla siebie znaleźć więc pobłądzę trochę po kinematografii 'vintage' :)