Co prawda widziałam już lepsze filmy, ale lepsze to niż jakiś pseudo horror najgorszej klasy.

Akcja rozwija się bardzo bardzo leniwie, dreszczy jest też dosyć trudno dostać, gdyż nie ma  tam mowy o budowaniu jakiego kolwiek nastroju, poza politowaniem.

Ghos Child trwa jednak krótko, dlatego nie mam co marudzić na stratę czasu, pojawia się natomiast ciekawa legenda dt toyol( kwee kia).

To mityczny duch wywodzący się z mitologii południowo- wschodniej części Azji, który jest dzieckiem i wymaga się też takowego obchodu z nim, w innych przypadku nasz domowy duszek może obrócić się przeciwko właścicielowi. Więcej można się o nim dowiedzieć kartkująć "Mitologię Azji" lub też opcja dla leniuchów - poczytać TU.

Nie wiem jak wy, ale ja uwielbiam takie ciekawostki :)

Kolejny film za który się zabrałam to dwa lata starsze dziecko tych samych producentów, co przy wyżej wymienionym filmie - 23:59, gdzie po raz kolejny główni bohaterowie muszą zmierzyć się z siłami nieczystymi, karmiących się wiarą w siebie.

Fabuła: "Grupa młodych żołnierzy spędza ostatnie tygodnie swojej służby w obozie treningowym na jednej z wysp. Wśród mężczyzn krąży legenda o szalonej mieszkance wyspy, która zmarła dokładnie o 23:59. Codziennie o tej porze duch kobiety powraca, by nawiedzać wyspę i położone na niej koszary. Tan (Tedd Chan), zamknięty w sobie wyrzutek jest przekonany, że będzie kolejną ofiarą ducha. Próbuje przekonać swojego jedynego kolegę Jeremiego (Henley Hii), że zjawa nawiedza go każdej nocy. Przyjaciel uspokaja go mówiąc, że to tylko jego wybujała wyobraźnia. Kiedy następnego dnia żołnierze wyruszają na ostatni długi marsz, Tan zostaje znaleziony martwy z wyrazem przerażenia na twarzy. Jeremy postanawia odkryć prawdę o śmierci Tana."

Tia 'oparty na faktach', dla tych którzy wierzą w siły ponadprzyrodzone, dla niedowiarków jest to całkiem przyzwoity horror o wojskowej legendzie.


* Mi- hwak- in- dong-yeaong-sang jest co prawda produkcją Made in South Korea, ale postanowiłam ten tytuł umieścić na równi z sigapurskimi produkcjami grozy, w końcu nie codziennie zaglądam do azjatyckiej kinematografii.
Od roku pilnie uczę się japońskiego, ale nadal dla mnie 'koślawe znaczki" to koślawe znaczki i punkt (ale potrafię się nimi posługiwać) tylko wymowę mam koszmarną (jak na wytrwałego samouka przystało), ale dosyć tego kręcenia.... zapamiętać, albo co gorsza (olaboga) wymówić nazwę tego dzieła Tae-kyeong Kim'a może każdemu sprawić problemu, ale nic nie bójta, fabuła jest très simple .
Jest to luźne nawiązanie do Ringu , tylko że w nieco zmodernizowanej wersji: filmik jest nie na kasecie ale krąży po sieci, jest przeklęty i po seansie zaczynają dziać się dziwne rzeczy. Czy wszystko dobrze się skończy?

Mi- hwak- in- dong-yeaong-sang to całkiem przyzwoity dreszczowiec klasy średniej, nie zniechęcajcie się proszę niską oceną na Filmwebie bo jest zdecydowanie mocno zaniżona. Nie jest to coprawda produkcja idelana ale do katastrofalnego wodospadu krwi też jest jej baaaaaaaaardzo daleko.

Zresztą sami wybierzcie co wolicie, pomęczyć się nieco czy dostać flaki na talerzu przyozdobione natką z włosów?

ps. filmy na następną notkę o horrorach mam już zaklepane, etraz tylko obejrzeć i znów coś naskrobać, o wiele łatwiej jest mi tworzyć wpisy zbiorowe od tych pojedyńczych, chyba dlatego że nie lubię się powtarzać, a wychodzę z założenia, że ktokolwiek mnei czyta czyta też wypociny filmowe innych.