Ot typowy niezrozumiały artysta, który w komponowaniu widzi ucieczkę od prawdziwego życia.

Brooka poznajemy jako smutasa, którego jego przyjaciel- artysta Clark za pomocą trzech wybuchowych sióstr muzyka próbuje przywrócić pośród żywych.

Dopiero wraz z biegiem akcji dowiadujemy się co jest powodem takiego a nie innego zachowania głównego bohatera. Otóż po śmierci ukochanej matki Brook zaczyna tworzyć muzykę jako hołd dla niej, same melancholijne kawałki przy brzmieniu gitary akustycznej oraz bębnów. 

Uczta dla uszu, lek dla duszy.

Artysta - hipster jest przeciwny muzyce z komputera i wszelkiemu kiczowi, który zapełnia kulturę wydobywając na wierzch same śmieci, a te prawdziwe perły pozostawiając nieodkryte... natomiast dla Clarka sztuka jest zabawą i każdy robi z nią to co zechce, byle by tylko sprawiało mu to radość.

A wy za którym z nich się opowiecie?

W "I am not a hipster" nie ma ani strzelanin, ani emocjonalnej kolejki górskiej, ani psychologicznych pogadanek, produkcja Destina Crettona ujmuje swoją prostotą i trafnością, pokazując powolne wyjście z żałoby i ponowne otwarcie się na świat.

W pewnych momentach Brook przypominał mi aktorkę, która zagrała główną rolę w filmie "Cześć Tereska",  po premierze dziewczyna miała duże szanse na karierę i wyrwanie się z ubóstwa, szanse, które pozostały niewykorzystane... dopiero pod koniec filmu zrozumiałam, że bohater, który 'nie jest hipsterem' nie pragnie ani kariery a ni 'zielonych', tylko pragnie spokoju ducha, na razie, a potem to zobaczymy.

Bardzo dobre, mądre kino, idealne na szarą burą pogodę za oknem, jest niczym malutkie światełko w tunelu, które woła 'zaraz znów będzie wiosna', mimo że w ostatnie scenie się popłakałam, teraz jestem już spokojniejsza. Nie jest to 'rasowa' ambitna produkcja, nie trzeba tam się zbytnio wysilać by cokolwiek zrozumieć, bo po jakimś czasie widz ma wszystko serwowane na tacy pod sam nos, a to co z tym fantem zrobić to zależy od nas samych...

Blacque M.