Sezon na letnie festiwale filmowe uważam za otwarty :)

Na wieść o śmierci ojca Darius James, afroamerykański pisarz, opuszcza Europę i wraca do rodzinnego domu w Ameryce. Na miejscu zastaje jedynie pudełko z prochami i kolekcję afrykańskich masek. Przedmioty, które uchodziły niegdyś za obiekty religijnego kultu, pozwalały zachować pamięć przodków i zapewnić kontakt ze zmarłymi lub bóstwami, dziś coraz częściej zatracają swoją pierwotną funkcję i – niczym urna na kominku czy egzotyczna maska w salonie – stają się ozdobami, fetyszami popkultury.
Darius, nie mogąc spytać ojca o znaczenie tych afrykańskich reliktów, postanawia wyruszyć w podróż, aby dowiedzieć się więcej o indywidualnym i kulturowym dziedzictwie. Od osobistej historii do historii geopolitycznej kontynentu, od kontrkultury czarnoskórych niewolników do kultury popularnej XXI wieku – trop prowadzi go przez Nowy Jork, Mississippi, Nowy Orlean, Oakland, Seattle, Chicago. W miejsca, gdzie nie wyznaje się już wudu, ale praktykuje wciąż obecne hoodoo, pozbawione elementu rytualnego zwyczaje o afrykańskim rodowodzie. Starzy bogowie Czarnego Kontynentu przetrwali w polirytmii nowoorleańskiego bluesa, w pracach współczesnych afroamerykańskich wizualnych artystów, ale też w przepisie na Gumba, przyrządzanym przez przyjaciół Dariusa, a może nawet w maskach, wiszących w jego rodzinnym domu.
Robert Beck (1918-1992), znany również jako Iceberg Slim, przez ponad dwie dekady był jedną z najbardziej rozpoznanych postaci światka chicagowskich alfonsów, do momentu, gdy w 1960 roku, podczas kolejnego pobytu w więzieniu, radykalnie odciął się od przeszłości, a po kilku latach zaczął pisać biograficzne i fikcyjne książki, na tyle barwnie przedstawiające realia życia społecznego marginesu, że wychowały się na nich dwie generacje Amerykanów. Do dzisiaj wznawiane i tłumaczone na wiele języków bestsellery Slima szczególnie mocno oddziałały na amerykański hip-hop kreacjami alfonsów, noszących białe futra i złote sygnety, trwale zrastając się z wizerunkiem scenicznym takich gwiazd, jak Ice-T, Ice Cube, czy Snoop Dogg
Czym tak naprawdę jest metro i jaką funkcję pełni? W Nowym Jorku to miejsce odpoczynku, szczególnie od Internetu, do którego dostępu tam nie ma, jak również punkt spotkań kochanków i strefa kontaktu ludzi z całego świata. W Hollywood metro to po prostu kolejna filmowa scenografia z palmami i czerwonymi światłami. W Tokio metro jest szansą na poznanie dziewczyny i najlepszą opcją dla samobójców. We wszystkich przypadkach podziemna sieć kolei dostarcza nam wiedzy na temat społecznego funkcjonowania współczesnej metropolii, bo metro to coś więcej niż tylko zwykły środek komunikacji miejskiej.Zarówno w Nowym Jorku, jak w Los Angeles, Wiedniu, Moskwie, Hongkongu, czy Tokio ludzie wydają się zatopieni w podziemnym świecie wąskich korytarzy, sztucznego światła i ciemności. Doskonale wie o tym reżyser filmu, który stara się dodatkowo podkreślić wrażenie klaustrofobicznego zamknięcia, co potęguje dynamiczna elektroniczna muzyka. Upodabnia to film do muzycznego teledysku w stylu science fiction, jednak pomiędzy elektronicznymi rytmami a wzorowanymi na 3D obrazami galopujących pociągów metra, odnaleźć można przestrzeń do kontemplacyjnej refleksji – stanu, który każdy z nas odczuwa podróżując metrem. „Metro to prawdziwy krwiobieg miasta – tłumaczy reżyser – jest tu zawsze za mało czasu, aby coś zrobić i za dużo, aby nie robić nic i dlatego jedyne, co można robić, to po prostu myśleć”.
Philibert, jest obserwatorem uważnym i przenikliwym. Potrafi zatrzymać na dłużej uwagę tam, gdzie nikt inny by się nie zatrzymał i wyłuskać coś niesłychanie interesującego. Tak było w przypadku jego filmu „Być i mieć”, który w 2002 r. dostał m.in. EuropejskąNagrodę Filmową 2002. Wtedy Philibert opowiadał o małej, wiejskiej szkole w Owernii, gdzie nauczyciel, Georges Lopez, z oddaniem opiekował się grupą dzieci.
Philibert pokazuje radio od kuchni – interesują go nie tylko dziennikarze, ważni są wszyscy, dzięki którym potężna radiowa machina funkcjonuje, także sprzątaczki. Radio France to publiczny nadawca radiowy, w ramach którego działa kilka rozgłośni m.in. France Inter, France Info, France Culture. Kwatera główna mieści się w olbrzymim budynku w Paryżu przy Avenue du Président Kennedy.
Philibert szanuje swoich bohaterów, jest im przychylny. Zależy mu na pokazaniu ich tytułowej miłości do radia. Dużo tu poczucia humoru (czasem czarnego), bo Philibert wyławia zabawne sytuacje.
Film rozpoczyna się polifoniczna sekwencja, w której nakładają się różne głosy, dźwięki, przebitki z radiowych studiów. Od tej radiowej wieży Babel Philibert przechodzi do szczegółu. Szuka, filtruje. Pokazuje precyzję i kunszt radiowego rzemiosła ludzi, którzy przemawiają do milionów słuchaczy i tych, którzy ich w tej pracy wspierają. Wyjaśnia, że za kameralnymi audycjami kulturalnymi, które np. w nocy sączą się z radiowych głośników kryje się praca dziesiątków osób.
Z materiału, nakręconego przez sześć miesięcy spędzonych z pracownikami Radio France, Philibert zbudował filmowy zapis jednego radiowego dnia – udało mu się m.in. wziąć udział w pracy ekipy, która na motorach towarzyszyła zawodnikom walczącym w Tour de France.