Moniss in the jungle of (pop)culture

Nowe dzieło, mało znanego rosyjskego reżysera Aleksandr'a Veledinsky'ego pojawiło się na scenie bez fajerwerków i równie cicho z niej zeszło. Dopiero po paru miesiącach od premiery Geograf Globus Propil zaczął zbierać pozytywne recenzje i uznanie kinomanów, którzy tłumnie zaczynają skupiać się na nowym kinie rosyjskim, a jest tam w czym wybierać.

Viktor Sluzhkin jest już nie młodym wykształconym biologiem, który częstko zagląda do kieliszka. Nic w jego życiu nie jest takie jak to sobie niegdyś wymarzył, o czym mu ciągle jego piękna żona przypomina.

Za górami nie ma szczęśca o czym główny bohater już na początku filmu się przekonał, to może spróbujemy go poszukać przed górami?

Mimo braku dyplomu z pedagogiki Viktorowi w końcu udaje się dostać pracę w szkole, gdzie dzieciaki robią co chcą i jak chcą. Mało tego zamiast biologii, ma uczyć geografii, bo to przecież to samo wg słów dyrektora. 

Akcja Geografa rozgrywa się na dwóch płaszczyznach: prywatnej i zawodowej. Domowe Problemy rosyjskiego wykształconego alkoholika raczej nie za bardzo mają wpływ na jego nauczanie, mimo to Viktora wzorem do naśladowania dla młodzieży raczej nazwać się na da. Lubiący sobie wypić i zagrać w karty, zamiast sztywno ładować do tych niesfornych łepetyn wiedzę o geografii postanawia  zagrać z uczniami w grę, której reguły ciągle się zmieniają.
W tym samym czasie do domu głównego bohatera z brudnymi buciorami ładuje się przyjaciel od kieliszka, Budkin, który zakochuje się w żonie Viktora o czym wstydliwie mu mówi po potajemnej popijawce na terenie szkoły. W innych realiach, Geograf zareagowałby na to wyznanie z przytupem, broniąc tego co jego, ale nie w Rosji.
Zdaje się że panują tam inne reguły, gdzie kręgosłup moralny jest elastyczny niczym koci grzbiet.
Ostatecznie żoneczka ląduje za przyzwoleniem męża w ramionach kochanka, gdzie odnajduje swoje szczęście. A główny bohater tak jak wcześniej pozostaje sam, milczący, ale też zadowolony, bo może sobie popić do woli, zwłaszcza na wycieczce z uczniami, gdzie nikt nie kontroluje jego postępowań.

Wyprawa w dzicz to ciężki orzech do zgryzienia, zwłaszcza kiedy nauczyciel leży gdzieś półprzytomny w krzakach nie dbająć zanaddto o bezpieczeństwo swoich podopiecznych. Kiedy młodzież postanawia go ukarać, trzymająć go z dala od ogniska i wyśpiewując ironiczną piosenkę na jego cześć, na twarzy Viktora maluje się tylko i wyłącznie głupota, a szacunek do samego siebie musiał gdzieś po drodze zgubić. Jednak ta wyprawa okazuje się być również oczyszczająca dla człowieka będącego na dnie, wkońcu poprzez brutalność uczniów i sile natury zaczyna docierać do niego co on tak naprawdę za swoim życiem wyprawia.
W tunelu pojawia się światełko i tym razem nie są to światła pociągu.
Nawet kiedy Geograf traci pracę dzięki znakomitemu filmikowi spod ręki Owieczkin Produkszyn, nie załamuje się, tylko z nadzieją spogląda w przyszłość. Wszystko będzie dobrze, zdaje się mówić jego uśmiech.

Szczęście nie jest ani za, ani przed górami, tylko w górach, trzeba się tylko na nie wdrapać.

Fabularnie Geograf przepił globus ma wiele do zaoferowania, samo streszczenie filmu scena po scenie zajęłoby parę stron, mimo to nie ma się wrażenia nadmiaru, wszystko jest dokładnie wyważone. Dzieło Veledinsky'ego w pewnej recenzji (niestety zapomniałam gdzie o tym wyczytałam...) zostało porównane do świetnego Lewiatana A. Zwiagincew'a. Pierwsza produkcja stawia na humor i satyrę, druga na powagę i cynizm, dwa różne sposoby - to samo zadanie: sportretować rosyjskie społeczeństwo. Obydwom filmom się to udało, jednak to Lewiatan ma większe szanse na dotarcie do szerszej publiki poprzez swój antyputinowski wydźwięk, Geograf musi tutaj zaufać kinomanom.

tumblr

Zgubą świata nie jest szybko zmieniający się klimat, ale ego Ameryki Północnej. Patos stamtąd się wywodzący bywa szkodliwy dla zdrowia, a jego nadmiar może prowadzić do ciężkich chorób psychicznych, a mniej drastycznie rzecz ujmując: powoduje traumę i strach przed kolejnymi produkcjami made in JU ES EJ.

A tak na serio to myślałam, że czasy epickich wybuchów, zaawansowanych technologicznie przygód i innych elementów typowych dla patetyczych akcyjniaków, już minęły, a orgazm osiągany poprzez dręczone gałki oczne kolejnym BUM BUM podczas seansów się przejadł.

I tutaj nadchodzi Interstellar, na który tak wiele osób czekało.

Faktem jest, że w ostatnich dniach, miesiącach miałam bardzo mało do czynienia z komercyjnymi produkcjami i być może to dlatego prawie trzygodzinną superprodukcję Nolana oceniam dość ostro. Po filmach o bahaterach dnia codziennego, ze zderzenia z kosmicznym światem wyszłam nieco poobijana z przekonaniem: Never ever. Następne produkcje tego typu, jak już to oglądać będę tylko w sieci, szkoda patrzeć jak mój studencki bużet się kurczy przez takie coś. To coś co porównywano do Kubrickowej Odysei Kosmicznej.

Swoją drogą naprawdę ciekawiłaby mnie opinia Kubricka na temat Interstellar.

Fabularnie dramat Sci-Fi jest pełen luk, niedomówień i absurdalnych zwrotów akcji. Przykładowo scena, gdzie Cooper siedzi przy stole z członkami NASA, wystraszony, potulny, chce tylko razem z córką wyjść z tego pomieszczenia w jednym kawałku, aż nagle pojawia się TEN profesor, który otwiera tajemnicze drzwi za którymi znajduje się inżynerskie imperium... wtedy główny bohater drastycznie zmienia swoje zachowanie- zamast owieczki mamy wilka.
Tak po prostu.

Podczas tej sceny nie mogłam się powstrzymać od śmiechu, sorry dla innych widzów, którym mój rechot mógł przeszkadzać, ale ja naprawdę musiałam....

Nolan biegle opowiada historię o próbach ratowania ludzkości, bo mateczka Ziemia ma już dosyć pryszczy i postanawia zastosować mydło siarkowe by raz na zawsze pozbyć się problemu, tak że trzeba się wyprowadzić, albo udusić pyłem. Problem polega na tym, że reżyser ani słowem nie zająknął się o sytuacji na innych kontynentach, tak jakby poza Stanami Zjednoczonymi nie było nic. Ale no problemo Amerykanie wszystkich ocalą - jak zawsze.

Miałam szczęście oglądać Interstellar z napisami, w oryginale miałabym problemy ze zrozumieniem, znam dobrze angielski, ale nie posiadam wiedzy o inżynerii, technologii, tak że równie dobrze mógłby to być język chiński. I to jest kolejny punkt, do którego się przyczepię: Słownictwo, a la "patrz jaki jestem bystry, mam tyle trudnych słów w małym palcu u nogi i do tego jestem bardzo odważny".

Jedynym plusem są zdjęcia i efekty specialne, które pieszczą oczy, ale niestety  nie są w stanie zneutralizować wybujałego ego, które razi zmysły.

Christopher Nolan nie próżnował, balonik w kosmicznych balonik chciał napopmpwać, tak by fantastycznie się prezentował, ale najwyraźniej miarka mu się popsuła, a balonik dotarł do granic swoich możliwości tak bardzo się rozciągając, że zamiast ładnego motywu wszystko jest rozmazane, na domiar złego ktoś napisał na nim PATOS made in JU. ES. EJ. Co za dużo to niezdrowo Panie Reżyserze, ale najwyraźniej Pan nie zna tego powiedzenia.

Tak, Tak zrozumiałam Ameryka jest the best, ale tak na serio: musicie to ciągle powtarzać?

Zmierzch bogów (1969)
10/10 ♥

"Film jest historią rozkładu i upadku rodziny von Essenbecków w okresie poprzedzającym dojście Hitlera do władzy i następnie objęcie władzy przez nazistów. Senior rodu, człowiek starej daty, zostaje skrytobójczo zamordowany, a jego rodzina rozpoczyna bezpardonową walkę o władzę i wpływy. Spiritus movens podejmowanych działań jest związany z SS kuzyn Essenbacków - Aschenbach. Umiejętnie podsycając ambicję, grając na resentymentach, aranżując bieg wypadków, osiąga swój cel. Protagoniści zostają usunięci, a rodzinny majątek trafia w ręce Martina, zdegenerowanego i zdesperowanego przedstawiciela najmłodszej generacji, który jest bezwolnym narzędziem w rękach Aschenbacha."

Dosyć ciężkostrawna niemiecko- włoska produkcja, ale pod każdym względem warta uwagi.
 Jedni go nienawidzą, a drudzy wielbią.
Kreacja aktorska H. Bergera jak zwykle na baaardzo wysokim poziomie, Martin w jego wydaniu jest jak najbardziej prawdziwy.

Kanadyjskie dziecko cud wypuściło ostatnio w świat swoje najnowsze dzieło. Dojrzalszą odpowiedź na Zabiłem swoją matkę, gdzie śmierć jest tylko metaforą. Trudno było by mi przegapić premierę, w Monachium prawie na każdym kroku moje oczy bombardowane są plakatami Mommy, zewsząd słychać zaproszenia do kina, że warto, a mimo to niemieckie sale kinowe podczas projekcji owego tytułu pozostają prawie puste.
Albo nikt nie ma ochoty na artystyczne filmy, albo ludzie mają dość oglądania na każdym rogu te same reklamy i w imię buntu omijają Mamę szerokim łukiem.

A dystrybutor robi dobrą minę do złej gry. Załamywanie rąk tu nic nie da, trzeba tylko kombinować by przeżyć i z żalem obserwować coraz to mniejsze liczby osób odwiedzających kina niezaleźne. Jest to jednak temat na osobny wpis, który być może niebawem nastąpi ( o ile autorkę znów na czas nieokreślony nie opuści wena twórcza..).

Historię o twardej babce i jej hiperaktywnym synu miałam okazję obejrzeć po raz drugi w małym kinie arthousowym, gdzie ku mojej uciesze sala nie robiła wrażenia opustoszałej. Na seans poszukiwałam towarzysza, odechciało mi się oglądać dobre filmy samej, propozycja padła w kierunku koleżanki, z którą mam większość wykładów, a która o kinie nie ma bladego pojęcia. W sumie to jakieś ta pojęcie ma...moje zaproszenie spotkało się z entuzjazmem, co mnie nawet szczerze zaskoczyło, pomyślałam sobie, a niech się dziewczyna kulturalnie nieco dokształci. Jej mina, kiedy zgasły światła i seans się rozpoczął - bezcenna. Biedactwo miała na myśli ową  horror Mamę z roku 2013.. ubaw po pachy. Ale dzielnie wytrwała do końca nawet jej się sposobało. To tyle jeżeli chodzi o stan wiedzy o filmie wśród niemieckich studentów...


Wydaje mi się właściwym krokiem by rozpocząć recenzję Dolanowej Mamy od sportretowania syna, którego dramat wyostrza postępowanie i rozumowanie filmowej rodzicielki.
Steve "cierpi" na ADHD, które czasami pokazuje prawdziwe szpony w postaci agresywnego zachowania chorego. Po podpaleniu młody chłopak zostanie wydalony z kolejnej placówki opiekuńczej, ku swojej uciesze, wraca do domu do mamy, którą wita soczystą wiązanką. W początkowych scenach tego dynamicznego duetu widzimy scisłą beztroską relację matka- syn, która wraz z kolejnymi minutami zaczyna nabierać rumieńców, by w pewnym momencie zabłysnąć rażącą czerwienią, kojoną przez nieśmiałą sąsiadkę z naprzeciwka.
Poza napadami gniewu Steve wydaje się być dobrym chłopakiem, stara się uczyć do egzaminów, stara się równie uczyć panować nad swoją porywczością, co ułatwia mu kontakt z Kylą, która również nie jest bez skazy.

W wielu recenzjach relacja tych dwojga wyrzutków społeczeństwa zostaje albo całkowicie pominięta, albo zredukowania do dwóch góra trzech zdań, choć zasługuje na więcej uwagi aniżeli sama analiza tytułowej mamy.

Poblemy Steve'a i Kyle różnią się od tych z którymi zmaga się w pełni władz umysłowych Diane alias D.I.E., dzięki temu znajdują nić porozumienia, która pod koniec filmu przeistacza się w węzeł, który brutalnie i nie tak całkiem świadomie ścina rodzicielka nadpobudliwego syna.

Można by alternatywnie założyć, że tytułową mamą nie jest Diane, ale Kyla.

 Ostatecznie bliskość na lini matka- syn, nabiera ostre kontury strachu przed przyszłością dla obojga. Wyobrażenia matki nigdy się nie spełnią. Jest to tym samym najmocniejsza scena kanadyjskiej produkcji, muzyka wbija w fotel, podczas peirwszego podejścia ma się wrażenie, że to koniec, zaraz pojawią się napisy, w brzuchu zaczynają harcować sprzeczne emocje, chce się więcej, a wtedy następuje kilka sekund ciszy, wraz z nią pojawia się prawdziwy smutek matki i absurdalna radość widza, że historia ma swój ciąg dalszy.



 W Zabiłem swoją Matkę, rolę rodzicielki również odgrywa Anne Dorval. Znakomita aktorka, tym razem jest częściej obecna na ekranie, jej kreacja jest wyrazista, czasem rozśmiesza, czasem budzi współczucie, czasem litość.

Kim jest tak naprawdę ta Mama?

Twardą babką, która nie potrzebuje nikogo do szczęścia, a wszystkie problemy rozwiązuje sama? - scena w szkole
Czy raczej wystraszoną, zagubioną kobietą (która pasemkami i krzykliwymi strojami próbuje zatrzymać czas) ? - pierwsza scena.

Pewnym jest że Diane nie da się wpakować do jednej szuflady, nie wiadomo czy zacznie się bronić czy pokornie się uspokoi. Jej portet emocjonalny jest bardziej zadaniem dla psychologa aniżeli da krytyka.
Jej dramatyczna decyzja dotyka do głębi, ale koniec końców, więcej uwagi należy się jej bezbronnemu  potomkowi skazanemu na życie w izolacji. Ona ma cały świat przed sobą, on - szklaną szybę, która dzieli go od wolności.


Mommy  jest bez wątpiena produkcją, której warto poświęcić czas nie tylko na seans, ale również na przemyślenia. Xavier Dolan potwierdza tym samym swój artystyczny talent i mimo młodego stabilną pozycję w świecie kina. Osobiście cieszy mnie fakt, że chłopak potrafi poruszać też inne tematy, nie dając się zaszufladkować do nurtu kina queer.
 Jestem ciekawa jego anglojęzycznego debiutu, ale też pełna obaw, czy aby wtedy Dolan sie straci swojej magii?

 Nie jestem specialne zaznajomiona z kinem tureckim, nadal go odkrywam, choć nie obce jest mi nazwisko Ceylana, Akina i innch, to jednak nie mam teraz nerwów dla kilkugodzinnych "chce być jak" eposów.

Ostatnio dzięki znajomemu miałam okazję wybrać się na skromny seans, na którym obejrzałam dwie historie chłopców, którzy pod względem charakteru różnią się od siebie diametralnie, mimo że wychowują się w podobnych warunkach na tureckiej prowincji. Warto jednak się z Sivas i Kuzu zapoznać, dla narracji, martwych obrazów i portretów psychologicznych Aslana oraz Merta.
 
Sivas (2014)
9/10 ♥

Turecki dramat obyczajowy autorstwa Kaana Mujdeci zadebutował na tegorocznym festwalu w Wenecji, gdzie pomimo pozytywnych opinii nie zgarnął żadnej nagrody.

Kaan opowiada historię jedenastoletniego Aslana, żyjącego w ubogiej anatolskiej wiosce, zdominowanej przez pierwiastek męski. Chłopak jest uparty i niezbyt milusi i nie wydaje się by był taki tylko dlatego by spodobać się starszyźnie. Gdy zamaiast roli księcia w szkolnym przedstawieniu zdobywa rolę krasnala, opowiada wszystkim wokół jaka to niesprawiedliwość, ale by stanąć oko w oko z nauczycielem to już przekracza jego ograniczoną dumę.
Na tureckich prowincjach walki psów są na porządku dziennym, niezbyt przyjemny widok zwłaszcza że te sceny są prawdziwe. Po przegranej walce psiak zostaje pozostawiony na pewną śmierć, ale Aslan odjanduje w tym futrzaku szansę na pokazanie wiosce, że jak na swój wiek zasługuje na o wiele większy szacunek. Pielęgnuje Sivas'a i trzyma mocno przy sobie: mój!

Sivas to studium psychiki chłopca, przyciśniętego przez społeczeństwo, gdzie wulgarność i trywialność jest na porządku dziennym. Aslan nie ma porządnych wzorów do naśladowania, nie zna innego życia jak to które wiedzie w miejscu gdzie diabeł mówi dobranoc. Jako jedenastolatek wykazuje sporą tendencję do bycia agresywnym, za kilka lat będzie siał postrach na dzielni, scena gdzie dopinguje swojego futrzaka w walce zapada w pamięć na dłuższy czas.

Dziecko pozbawione beztroskiego dzieciństwa szybko uczy się walczyć o swoje przetrwanie i akceptację w oczach starszych mieszkańców wioski, nie znając innych możliwości zatraca się w pragnieniu być jak ci dorośli, co za kilka lat doprowadzi go do zguby. Ale smutniejszy jest fakt, że bohater sam o tym nie wie.



Kuzu (2013)
8/10 

Kutlug Ataman zagląda z kamerą w ubogie rejony Anatolii, gdzie brak bierzącej wody jest na porządku dziennym, a mieszkańcy stęsknionym wzrokiem spoglądają na drogę prowadzącą do miasta. Mert według tradycji zostaje obrzezany, jednak rodzinę nie stać na kupno baranka by uczcić to wydarzenie. Rodziciele boją się, że bez uczty odwrócą się od nich inni mieszkańcy wioski. W tym samym czasie ojciec ucieka do miejskiej kochanki, u której zostawia całą pensję, a jego żona z dziećmi są skazani na siebie. Zdruzgotana matka jednak się nie poddaje i znajduje dosyć rygorystyczne rozwiązanie.
W pierwszej części filmu to właśnie Mert jest głównym bohaterem, obeserwujemy proste wiejskie życie jego potulnymi oczami, sam nosi przezwisko Owca, ze względu na swoją dzięcięcą łagodność. Sposób w jaki próbuje zdobyć danie główne na swoją ucztę, śpiewając okolicznemu pasterzowi z naiwną wiarą o podarunek.
W pewnym momencie rolę główną przejmuje matka, wystraszona ale silna kobieta, która pozostawiona sama sobie nie szuka pomocy i pociechy u innych, ale dumnie trzyma czoło ku górze. Przy niej ojciec wypada bardzo blado, wręcz przeźroczyście.

Kuzu opisuje prostą historię w prosty sposób, dramat który przyjemnie się ogląda, ale niestety po kilku dniach zaczyna wyparowywać z pamięci. Obraz był pokazywany na tegorocznym Berlinale w sekcji Panorama, gdzie prócz paru poztywnych recenzji większej furory nie zrobił. Polecam dla fanów dramatów społecznych.



Ubóstwo łączy, ale też dzieli. Aslan i Mert pochodzą z rejonu, który został ominięty przez cywylizację i zapomniany przez społeczeństwo. Chłopcy wychowywują się teoretycznie w tym samym środowsku, jednak ten pierwszy nie ma pozytywnych wzorców do naśladowania, a ten drugi jest chroniony przez matkę, która skutecznie zapobiega wszelkiemu nieszczęściu i braku szacunku ze strony innych mieszkańców wioski.
Rodzina ma jednak moc, a jej brak przy braku kręgosłupa moralnego może prowadzić za kilka lat do katastrofy, albo i nie.
W sumie czy Aslana obchodzi kim będzie za kilka lat?

Póki co najnowsze dzieło meksykańskiego reżysera A.G. Inarritu zachywca tylko  festiwalową publiczność. Na Festiwalu filmowym Mannheim - Heidelberg 2014 Birdman był pokazywany cztery razy, za każdym razem sala była wypełniona po brzegi i pozostawała taka do końca seansu.

Birdman nijako pasuje do wcześniejszej twórczości Inarritu, ani formą narracji ani ruchami kamery, nawet historią, którą widz śledzi oczami eks superherosa. Na portalach filmowych ta amerykańska produkcja pląsuje się w dziale komedia, ale nie jest to właściwa szuflada.
Po seansie na usta ciśnie się określenie Tragi- Komedia, pomimo dużej dawki humoru, narracja jest prowadzona w sposób ironiczny, satyryczny, właściwie typowy dla gatunku czarnej komedii. Tak że niby się śmiejemy, ale kilka sekund później popadamy w melancholię.

Ile jest w tym prawdy....


Michael Keaton wciela się w tytułową rolę Birdmana, Superherosa, dzięki któremu zdobył sławę i uwielbienie publiczności na całym świecie. Starszy aktorzyna znajduje się w punkcie kryzysu, problemy z dorastającą, niezbyt przyjemną córką (znakomita rola Emmy Stone w końcu pokazująca pazur), nadmiar alkoholu, ekranizacja nikomu nieznanej sztuki teatralnej, przy której próbach ciągle dochodzi do wypadków i to pragnienie by ostatecznie wyrwać się ze szponów ptaka drapieźnego, tak wielkie, że samo w sobie zaczyna go blokować. Zbyt wielki ciężar dla sfrustrowanego Riggana, gdzie nawet jego domniemane nadprzyrodzone umiejętności nie są w stanie pomóc.
Po kolejnym, nieco groźnym incydencie, jeden w drugoplanowych aktorów zostaje wysłany do szpitala, na jego miejsce trafia młodszy, charyzmatyczny, niepokorny duch- Mike (w tej roli Edward Norton).
Już od początku wiadomo, że nię będzie łatwo zapanować nad Mikiem, który ciągle pokazuje pazury. W zestawieniu z Birdmanem wypada jak kociak spragniony akcji. Ptaszek próbuje zapanować nad sytuacją, ale kiepsko mu to wychodzi, dopiero zmęczony ciągłą walką z samym sobą, się poddaje i oddaje pierwszeństwo kociakowi po solarium.
Znakomity aktorski duet, których kłótnie ogląda się z uśmiechem na twarzy i współczuciem dla Riggana, jak on tak może wytrzymać? Kiedy w końcu pęknie?
Poza sceną Mike jest równym gościem, twardym słowami stawia Eks Seperherosa do pionu, przynajmniej on tak sądzi... a Riggan...cóż zdaje się chwiać na jego krótkich ptasich nóżkach.
Wraz z rozwojem akcji potężny drapieźny ptak jakim był na początku zdaje się  przemieniać w wystraszonego goląbka.

Do słynnej, na cały świat, serii Krzysztofa Kieślowskiego zabierałam się od dawien dawna. Dopiero kiedy na zajęcia miałam przygotować referat na temat narracji filmowej, po kilku dniach główkowania pomyślałam, czemu nie? Przez 15min porozprawiam o twórczości kogoś, kogo być może nikt z mojej grupy znać nie będzie, ale przed profesorem popiszę się tym i owym. Wtedy zasiadłam przed odratowanym laptopem i zabrałam się do oglądania.

To co poniżej wyskrobałam, tylko częściowo wykorzystałam w referacie, tak że nie znajdziecie tu żadnych  głębokich ani dociekliwych analiz, ot moje przemyślenia.

10 przykazań - 10 krótkich filmów zrealizowanych na przestrzeni jednego roku.

inka.pisze.se

Dekalog I - Nie będziesz miał bogów cudzych przede Mną

Szare blokowiska zlewają się z już nie tak całkiem białym śniegiem. Nad stawem siedzi Mężczyzna grzejąc się przy ognisku. W jednym z mieszkań chłopiec o dużych niebieskich oczach zadaje pytania komputerowi, który wykonuje matematyczne obliczenia, ku uciesze jego i jego ojca, wykładowcy. Gdzie jest matka, tego się nie dowiemy.
U polskiego reżysera, religia schodzi na dalszy plan, a na przedzie stoi nic innego jak ludzka słabość. Bóg zostaje zastąpiony wszechwiedzącym i nieomylnym Komputerem, w którym szarzy ludzie pokładają więcej wiary, niż w "Wielkiego Konstruktora" i w tem dochodzi do tragedii. Akcja pierwszego 'odcinka' już od początku budzi niepokój i czuć napięcie, które z minuty na minutę się nasila. Okoliczności, w których (spoiler) ginie chłopak wydają się nie być przypadkowe, przecież Komputer nie móg się pomylić... najwyraźniej "Temu Tam na Górze" nie spodobała się sztuczna inteligencjia i postanowił wszytskim dowieść że ma większą moc od tej krzemowej kupki złomu. Tylko po co to wszystko? Żeby ludzie nad stawkiem uklękneli?, żeby zwiększyć datek na nowy budowany kościół?, dla zabawy?
Na bezsensowne okrucieństwo nie ma usprawiedliwienia, a właśnie to ten pierwszy film ze sobą niesie.

Dekalog II - Nie wymawiaj imienia mego nadaremno

Dla mnie osobiście jest to najsłabsza część, być może jest to przede wszystkim 'zasługa' K.Jandy, za którą nigdy zbytnio nie przepadałam, albo po prostu zasługa kobiety którą ona zagrała.
Zamiast sama podjąć decyzję, ze strachu sznatażuje innych, by za nią zdecydowali. No żesz!


Dekalog III - Pamiętaj aby dzień święty święcić 

Dla dziecka święta są magiczne, dla dorosłych dodatkowy obowiązek: pichcenie dań, opieka nad pociechami, wolnymi od szkoły, obciążenie portfela i ten wieczny sztuczny uśmiech, bo przecież święta to czas radości a nie smutnego dumania w samotności. Jest to też dobry czas do podejmowania decyzji, zakończenia romansu i dania drugiej szansy rodzinie. Wiem, że to teraz dziwacznie zabrzmiało, ale tyle wyniosłam z tej części....Bo czasami stabilizacja, może i jest nudna, ale i bezpieczna.

Dekalog IV-  Czcij ojca swego i matkę swoją

Jak do tej pory, najciekawszy 'odcinek'. Sugerując się samym przykazaniem, bardziej liczyłam się z przemocą domową, kłopotami na relacji dziecko - rodzic, a tu niespodzianka, Kieślowski nawiązał to tamatu tabu - kazirodztwa. Bingo!
Najlepsza część, przede wszystkim dzięki znakomitym aktorom.

Dekalog V - Nie zabijaj

Skrócona wersja produkcji Krótki film o zabijaniu (1987). 

Dekalog VI- Nie cudzołóż

Podobnie jak w przypadku poprzedniego przykazania, ten odcinek można odszukać również pt Krótki film o miłości (1988).

Dekalog VII - Nie kradnij

 Tak jak w trzeciej części nie spodziewałam się takiego podejścia do tematyki kradzieży jaką Kieślowski tu serwuje. Kradzież myśli, uczuć zasługuje na większą karę aniżeli taka materialna, która tutaj wydaje się być wręcz prymitywna.

Dekalog VIII - Nie mów fałszywego świadectwa przeciw bliźniemu swemu

"Odcinek" ten nawiązuje do Drugiego Przykazania.
O zderzeniu dwóch pokoleń słów kilka, a słowa te zapadają na pamięć.


Dekalog IX - Nie pożądaj żony bliźniego swego

Ta część ma najlepszy plakat, który wręcz  i d e a l n i e   pasuje do tematyki.( :D ) I jest to drugi taki 'odcinek' po którym beczałam jak bóbr, zwłaszcza przy tej jednej, na pozór nic nie znaczącej scenie...
Bóg jest okrutny, ale ludzie jeszcze bardziej.

Dekalog X - Ani żadnej rzeczy, która jego jest

 Z. Zamachowski posiadał kiedyś charakter, szok c'nie? Bo w tym odcinku to jego gwiazda świeci najmocniej.
Też kiedyś zbierałam znaczki, ale wątpię by miały taką wartość jak te filmowe :D. No i nie miałam takiego hyzia na ich punkcie, jak bracia z dziesiątego przykazania. Choć te ceny robią wrażenie..ale i tak nie rozumiem tego, tak samo jak w przypadku cen dotyczących nowoczesnych 'dzieł sztuki' typu białe płótno plus mała czerwona plamka na jego centrum.
Ostatni odcinek znakomitej serii przypomina mi co nieco historię ze Starego Testamentu: Kain i Abel. Bardziej jednak jak Adem i Ewa kuszeni przez węża, czy też filmowego znawcę znaczków, którzy jednak zostają oznaczeni metką Kain i Abel.

Tym samym kończy się coś, co nie powinno być poddane zabiegowi odnawiania.Mało tego, powinno to pozostać przepisowo zakazane.

W pierwszych dwóch "odcinkach" pada pytanie "kim jest Bóg", a odpowiedź na to pytanie nigdy nie jest jednoznaczna i zależy przede wszystkim od tego 'odpowiadającego', od jego charakteru przekonań etc..
Pierwsze dwa przykazania dotyczą bezpośrednio Boga, natomiast pozostałe tyczą moralności, sumienia, po prostu dotyczą szarego życia codziennego.

Anonimowy Mężczyzna grany przez A. Barcisia, nigdy nie bierze czynnego udziału w acji filmów, tylko jest biernym obserwatorem. Na różnych forach debatuje się kim on jest i co ze sobą reprezentuje: jest aniołem? Losem? Sumieniem? A może samym Bogiem, ze smutkiem i ciekawością obserwujący szarą burą Warszawę (przede wszystkim to osiedle, które większość bohaterów zamieszkuje)? Sam Kieślowski niegdyś w wywiadzie przyznał, że sam tak naprawdę nie wie kim ta postać naprawdę jest.
Krótkie epizody późniejszego Norka z Miodowych Lat oznaczyłabym 'zakładką' sumienie, ale w jednym odcinku mi do tego nie pasuje.... ah jest to naprawdę ciężki orzech do zgryzienia i zasługuje na osobny artykuł 'naukowy'.... a wy jak sądzicie, kim jego postać tak naprawdę jest?

Tym razem postanowiłam nie wstawiać skopiowanych opisów z filmwebu, imdb, czy jakiejkolwiek innej strony, byście sami się tą serią zainteresowali. Bo jest to coś, co każdy kinofil znać powinien. Prędzej czy później i tak Dekalog Kieślowskiego was dopadnie. :)